Βιλαέτι της Υψηλής Πύλης…
Ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας ήταν διαχρονικά διπλός: Αφενός να βγάλει τον ελληνικό στρατό έξω από την Κύπρο και να σταθμεύσει μονίμως η ίδια στο νησί για να έχει τον έλεγχο στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και, αφετέρου, να αποκόψει άπαξ και διά παντός την Κύπρο από την Ελλάδα. Η τουρκική επιδίωξη είναι όπως αποδυναμώσει την Ελλάδα και την περιορίσει στον ηπειρωτικό της χώρο. Όχι μόνο μέσω του ελέγχου της Κύπρου, αλλά και της διχοτόμησης του Αιγαίου για να θέσει την Αθήνα υπό τη δική της ομηρεία.
Η πολιτική αντίληψη, ότι μπορεί να ζήσει η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, συνιστά εκ των πραγμάτων τουρκικό στόχο, ενταγμένο στη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας», που είναι τμήμα της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την απώλεια ή την εγκατάλειψη της Κύπρου, η Ελλάδα χάνει τον πνεύμονά της προς τη Μέση Ανατολή και περικυκλώνεται στα Βαλκάνια από φίλα προσκείμενες προς την Τουρκία χώρες, όπως είναι η Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας και τα Σκόπια, των οποίων η αναγνώριση ως «Βόρεια Μακεδονία» συνιστά μοντέλο για αλλού. Είναι άραγε τυχαίες οι αναφορές στις «Πρέσπες του Αιγαίου»;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η τουρκική επεκτατική πολιτική, αλλά και ό,τι συμβαίνει στην Αθήνα και στη Λευκωσία, οι οποίες έχουν την ψευδαίσθηση ότι με τον εξευμενισμό θα αλλάξει πολιτική η Τουρκία. Στο Κυπριακό προέκυψε νέο αδιέξοδο στα Ην. Έθνη, χωρίς να έχει κόστος η Τουρκία. Και στο Αιγαίο αρχίζει διάλογος με κόκκινες γραμμές, δηλαδή κωφών. Εκτός και αν η Αθήνα έχει πρόθεση να υποχωρήσει. Ο Ερντογάν, πάντως, είναι ταμπουρωμένος στις γνωστές του θέσεις. Θέλει γυμνά τα νησιά, για να έρθει μια νύχτα… Για να συμβεί ό,τι συνέβη με την αποχώρηση της Μεραρχίας το ’67, όταν αφέθηκε η Κύπρος αθωράκιστη και εύκολη λεία στα δόντια του Αττίλα το 1974.
Το δίλημμα δεν είναι πώς θα εξευμενιστεί η Τουρκία, αλλά πώς θα αποτραπούν οι αυτοκρατορικοί σχεδιασμοί της, που προνοούν την απορρόφηση της Κύπρου και τη μετατροπή της Ελλάδας σε βιλαέτι της Υψηλής Πύλης.
