Το τέλος της ανεμελιάς…
Άλλα υπολόγιζε ο Πρόεδρος προεκλογικά και άλλα βρήκε μπροστά του όταν ανέλαβε την εξουσία. Όπου πατά, πέφτει σε νάρκη. Η εποχή της ανεμελιάς, όταν δηλαδή ήταν Υπουργός Εξωτερικών και ταξίδευε ανά τον κόσμο χωρίς το άγχος της διακυβέρνησης, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα κάθεται σε ηλεκτρική καρέκλα. Ήταν, όμως, δική του επιλογή.
Δεν ήταν δική του επιλογή μόνο η διεκδίκηση της Προεδρίας και η ανάληψη της τύχης του τόπου με τις ψήφους του λαού, αλλά και η απόφαση για τοποθέτηση των συνεργατών του στα συγκεκριμένα πόστα. Και δη των Υπουργών, καθώς και άλλων, οι οποίοι δεν τον βοηθούν. Και έχει ευθύνη. Διότι υποσχέθηκε ότι θα διορίσει σε διάφορες θεσμικές και άλλες θέσεις καλύτερους σε κατάρτιση από τον ίδιο. Όμως, τα όποια τεχνοκρατικά κριτήρια δεν αρκούν. Για να κυβερνηθεί το κράτος θέλει προσωπικότητες που να έχουν όραμα, να μπορούν να σχεδιάζουν, να λαμβάνουν αποφάσεις και να φέρνουν αποτέλεσμα. Να επιλύουν και όχι να βαλτώνουν στα υφιστάμενα προβλήματα ή να δημιουργούν νέα. Εκείνο που δεν χρειάζεται ο Πρόεδρος είναισυνεργάτες που να του λένε το γνωστό: “Yes sir”. Διότι, με αυτόν τον τρόπο δεν έχει Κυβέρνηση και επιτελεία, αλλά αυλή. Και είδαμε τα προηγούμενα χρόνια πού μας οδήγησαν οι παρακοιμώμενοι και οι αυλοκόλακές. Στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Άλλα πάνω και άλλα κάτω από το χαλί. Και τώρα τα βρίσκει μπροστά του ο Πρόεδρος. Χωρίς να μπορεί να τα κρύψει. Βγαίνουν το ένα μετά το άλλο στην επιφάνεια. Και δείχνει αδύναμος να τα αντιμετωπίσει. Προσπαθεί να σβήσει μια φωτιά και ανάβουν άλλες δέκα. Καίγεται και ο ίδιος και ο θεσμός. Το κράτος.
Αφουγκραστείτε την κοινή γνώμη, κύριε Πρόεδρε, η οποία είναι απογοητευμένη. Εάν δεν λάβετε μέτρα, θα αρχίσει να είναι οργισμένη. Διότι επένδυσε πάνω σας επειδή εσείς της δημιουργήσατε μεγάλες προσδοκίες. Και επί του παρόντος έχετε χαμηλές έως και αρνητικές επιδόσεις. Εκτός της κοινής γνώμης, αφουγκραστείτε τον εαυτό σας. Συσκεφθείτε μαζί του. Κάνετε αυτοκριτική. Και δείτε πώς θα κυβερνήσετε εσωτερικά και πώς θα βγάλετε το Κυπριακό από τον βάλτο. Αποφασίστε, επιτέλους, να κυβερνήσετε. Τολμάτε. Διότι αν δεν τολμήσετε, η θηλιά των άλυτων προβλημάτων, που θα πολλαπλασιάζονται, θα σφίγγει όλο και περισσότερο. Και θα πνίγει κι εσάς και τον τόπο. Ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο…
