Για μερικούς φταίει η μακροχρόνια αντίσταση και όχι η Τουρκία
Το 1977, ο Πρόεδρος Μακάριος είχε διαπιστώσει ότι η Τουρκία δεν ήθελε λύση, αλλά παράδοση, ώστε να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο. Ο Μακάριος είχε αποδεχθεί τη δικοινοτική ομοσπονδία, ως αναγκαστική υποχώρηση, αλλά με αναγνώριση των τριών ελευθεριών και την επιστροφή των εκτοπισμένων και μεγάλου μέρους του κατεχόμενου εδάφους. Ο Μακάριος σύντομα αντιλήφθηκε ότι, για να υπάρχει λύση, έπρεπε να αποδεχτεί απαράδεκτες απαιτήσεις της Τουρκίας, που μετέτρεπαν την Κ.Δ. σε συνιστώσα πολιτεία μιας (ΣΥΝ)ομοσπονδίας και ολόκληρη η Κύπρος θα ήταν ένα τουρκικό προτεκτοράτο.
Στην τελευταία ομιλία του το 1977, στην πλατεία Ελευθερίας, διακήρυξε ότι «μακροχρόνιος θα είναι ο αγώνας μας, αλλά δεν θα υποκύψουμε». Ο Μακάριος απεβίωσε λίγες μέρες μετά κι έτσι κανένας μακροχρόνιος αγώνας ούτε άρχισε, ούτε συνεχίστηκε. Ένας αγώνας δεν είναι μόνο επιθετικός. Μπορεί να είναι και αμυντικός. Και στην περίπτωση της Κύπρου έχουμε μια μακροχρόνια αντίσταση στα τουρκικά σχέδια και στα σχέδια των μεγάλων Δυνάμεων, που ήθελαν να απαλλαγούν από το Κυπριακό και δεν ήθελαν να ενοχλούν την Τουρκία για την εισβολή, την κατοχή, την εθνοκάθαρση, τον εποικισμό της Κύπρου και τον σφετερισμό των ελληνοκυπριακών περιουσιών.
Ο κυπριακός λαός δεν είχε επιλογή. Έπρεπε να αποφασίσει και να συνεχίσει μια μακροχρόνια αντίσταση σε όλα τα σχέδια, που στόχο είχαν τη νομιμοποίηση της κατοχής και της διχοτόμησης. Αν υπήρξε στην Κύπρο κάτι μακροχρόνιο, αυτό ήταν οι μακροχρόνιες και συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις ανάξιων ηγετών. Με τις συνεχείς υποχωρήσεις των αναβάθμισαν το κατοχικό καθεστώς και έδωσαν την ευκαιρία στους εγκαθέτους της Άγκυρας να παρουσιάζονται διεθνώς ως ηγέτες, ισότιμοι με τον Προέδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μακροχρόνια ήταν η προσπάθεια της ηγεσίας μας να αποφύγει κάθε πράξη και ενέργεια που θα ενοχλούσε την Τουρκία. Αποφεύγανε να ενοχλήσουν την Τουρκία, κατηγορώντας την για τα εγκλήματά της. Δεν ήθελαν να χαλάσουν το, δήθεν, καλό κλίμα, γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο να εξευμένιζαν το θηρίο και η Τουρκία θα αποδεχόταν μια υποφερτή λύση.
Μακροχρόνιος θα έπρεπε να ήταν ο αγώνας μας στην επιμονή μας να απαιτούμε λύση στην οποία θα ίσχυαν τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους κατοίκους. Μακροχρόνια θα έπρεπε να ήταν η επιμονή μας για εφαρμογή των τριών ελευθεριών, δηλαδή την ελεύθερη διακίνηση, την ελεύθερη εγκατάσταση και απόκτηση και νομή περιουσίας όλων των νόμιμων κατοίκων σε όλη την επικράτεια της Κ.Δ., έστω κι αν αυτή μετεξελισσόταν σε ομοσπονδία.
Αντί τούτων, στη μακροχρόνια υποχωρητικότητα ανάξιοι ηγέτες αποδέχτηκαν τη διπλή υπηκοότητα, τη διπλή κυριαρχία και τη διπλή διεθνή προσωπικότητα. Και όλα αυτά επειδή δεν επέμεναν μακροχρονίως στη μετεξέλιξη της Κ.Δ., αλλά αποδέχτηκαν ότι η ΔΔΟ θα αποτελείτο από δύο συνιστώντα κράτη και όχι από δυο συστατικά κρατίδια. Και πριν από την κατάργηση της Κ.Δ. αποδέχτηκαν την υποβάθμισή της με τη συμμετοχή στις διεθνείς διασκέψεις των δυο κοινοτήτων και όχι της Κ.Δ.
Εκείνοι που μέμφονται τον μακροχρόνιο αγώνα, μέμφονται φυσικά τη μακροχρόνια αντίστασή μας. Και εννοούν ότι έπρεπε να αποδεχτούμε λύση από τα πρώτα χρόνια της κατοχής, για να σώσουμε δήθεν την Αμμόχωστο, για να αποφύγουμε τον εποικισμό και τη μεγάλη οικοδομική ανάπτυξη και την τουρκοποίηση της κατεχόμενης πατρίδας μας.
Αν ακολουθούσαμε αυτήν την τακτική την οποία εισηγούνται, δεν θα αποφεύγαμε τίποτε απ’ όλα τα πιο πάνω, που είναι φυσικά παράνομα. Απλώς η Τουρκία θα τα έκανε με νόμιμο τρόπο. Ο εποικισμός θα ήταν νόμιμη άδεια παραμονής σε Τούρκους υπηκόους και η οικοδομική ανάπτυξη θα ήταν μεγαλύτερη και νόμιμη, εφόσον θα είχε την άδεια του τουρκοκυπριακού κρατιδίου. Αλλά, το χειρότερο, δεν θα μπορούσαμε να αντιστεκόμαστε στηριζόμενοι στο διεθνές δίκαιο. Το διεθνές δίκαιο δεν θα μας αντιμετώπιζε ως κυρίαρχο κράτος με διεθνή αναγνώριση, αλλά ως την κοινότητα του ενός κρατιδίου της ΔΔΟ. Και κάθε επεκτατική δραστηριότητα της Τουρκίας στην Κύπρο, το διεθνές δίκαιο θα την έκρινε ως εσωτερική υπόθεση, που έπρεπε να λυθεί με συνομιλίες των δυο ισοτίμων κρατιδίων. Άλλωστε ο τρόπος που ενεργεί η Τουρκία είναι μόνο ένας. Δεν σέβεται καμιά συμφωνία και κανέναν κανόνα του διεθνούς δικαίου.
Ευτυχώς, που ώς τώρα είχαμε μια μακροχρόνια αντίσταση εναντίον της τουρκικής αδιαλλαξίας. Ο μόνος δρόμος είναι να συνεχίσουμε αυτήν τη μακροχρόνια αντίσταση και να μην αποδεχτούμε κατάργηση της Κ.Δ. και υποβιβασμό της σε συνιστώσα πολιτεία. Αν καταργηθεί η Κ.Δ. θα χάσουμε τα πάντα και τίποτε δεν θα κερδίσουμε. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας το επιβεβαιώνει καθημερινά.
