Ο «κύκλος» των κομμάτων…
Οι προεδρικές εκλογές τελείωσαν, αλλά οι μετασεισμικές δονήσεις δημιουργούν νέο επίκεντρο εξελίξεων εντός του ΔΗΣΥ, όπου εγείρεται ζήτημα ηγεσίας και ταυτότητας. Tο θέμα της πολιτικής ταυτότητας δεν αφορά μόνο στον ΔΗΣΥ, αλλά σε ολόκληρο το σύστημα. Διότι τα κόμματα έχουν δημιουργηθεί σε άλλες εποχές, με άλλους στόχους και από άλλους ηγέτες. Οι καταστάσεις αλλάζουν και, όταν δεν τις ακολουθείς και αν δεν θέλεις να τις αντιλαμβάνεσαι, τότε σε πλακώνουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο επανακαθορισμός των σχέσεων μεταξύ κομμάτων και πολίτη αφορά και στο ΑΚΕΛ, καθώς και στο ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Αυτά είναι τα λεγόμενα παραδοσιακά κόμματα, που κλείνουν, σιγά-σιγά, τον πολιτικό τους κύκλο.
Στον ΔΗΣΥ, για παράδειγμα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποιος θα εκλεγεί, στις εσωκομματικές εκλογές, και αν έχει ή όχι ικανότητες και σε ποιο βαθμό. Το ζητούμενο είναι ποιες πολιτικές θα υιοθετηθούν και πώς θα εφαρμοστούν; Και όσο συντομότερα το αντιληφθούν οι ηγέτες του, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους. Εξ αφορμής, μάλιστα, εκφράζονται απόψεις για την πολιτική ιδεολογία του ΔΗΣΥ περί του «πατριωτικού ρεαλισμού» και του «Κληριδισμού». Τον εννοούν, όμως, κατά το δοκούν, στη λογική του εξευμενισμού και του σχεδίου Ανάν, που απορρίφθηκε από τους «Συναγερμικούς», κατά ποσοστό 70%. Την ίδια στιγμή, ουδόλως αναφέρονται στον Κληρίδη που ορκιζόταν στην «ελληνική Κύπρο», στο Δόγμα και την αποτροπή. Και τραγουδούσε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» μαζί με 20 χιλιάδες κόσμου στην Πλατεία Ελευθερίας. Αυτός ο «Κληριδισμός» για τη σημερινή ηγεσία του κόμματος είναι «εθνικιστικό ανάθεμα». Για τη βάση, όμως, παραμένει «άδολος πατριωτισμός»!
Ανάλογα συμβαίνουν και στο ΑΚΕΛ, το οποίο ζει ακόμη στις ψευδαισθήσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού και του σφυροδρέπανου, ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη. Εντελώς διαφορετική. Μιλά η ηγεσία του κόμματος για τον κομμουνισμό και την αριστερά, αλλά έχουν την τσέπη δεξιά. Και ζουν καπιταλιστικά. Όσο, δε, για το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, τα προβλήματά τους βγάζουν μάτι. Και ας μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να τα κρύψουν κάτω από τον μανδύα της συμμετοχής τους στην Κυβέρνηση. Ουδέν κρυφόν υπό τον ήλιον!
Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας. Όταν, όμως, ασθενούν και καρκινοβατούν, πρέπει να υπόκεινται σε θεραπεία. Διότι δεν κατατρώνε μόνο τους εαυτούς τους, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία. Και αυτήν την έχουμε πραγματικά ανάγκη.
