Η υπέρβαση του Γλαύκου και η νέα «υπέρβαση»

Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, στις κρίσιμες στιγμές να ανατρέχουμε στις βασικές μας τις αρχές και τα κορυφαία παραδείγματα της ιστορίας μας για να αντλήσουμε γνώση και καθοδήγηση.

Αυτό γίνεται και στον ΔΗΣΥ τις τελευταίες κρίσιμες γι’ αυτούς ώρες, από το βράδυ της περασμένης Κυριακής που το κόμμα και ο Πρόεδρός του κατέγραψαν μια από τις μεγαλύτερες εκλογικές ήττες στην ιστορία της παράταξης και μπήκαν για τα καλά σε φουρτούνες.

Το γιατί επήλθε αυτή η ήττα, είναι συμπέρασμα που μόνο από μια ειλικρινή αυτοκριτική μπορεί να προκύψει και που προσώρας δε φαίνεται δυνατό να συμβεί λόγω προτεραιοτήτων και λόγω του ότι είναι χρονικά πολύ νωρίς για τέτοιες διεργασίες.

Σε αυτή τη στενωπό πάντως, του αποκλεισμού από τον β’ γύρο, οι Συναγερμικοί ψάχνουν τη καθοδήγηση, την «επιφοίτηση» του μεγάλου τους ιστορικού ηγέτη, Γλαύκου Κληρίδη. Τον επικαλούνται, αναπαράγουν αποφθέγματα και τοποθετήσεις του που διατύπωσε σε κρίσιμες στιγμές του παρελθόντος και άλλα τέτοια…

Και επειδή υπό τον φακό αρκετών Συναγερμικών οι στιγμές απαιτούν «υπέρβαση», ανασύρουν από τα κιτάπια της ιστορίας και προβάλλουν το 1959 που ο Γλαύκος Κληρίδης, έκανε τη δική του «υπέρβαση», στις πρώτες Προεδρικές Εκλογές και αντί τον πατέρα του Ιωάννη Κληρίδη, ψήφισε Μακάριο Γ’.

Είπε και το περίφημο «Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς» το οποίο έγινε σύνθημα για τους υποστηρικτές του Συναγερμού.

Φυσικά η «υπέρβαση» που εννοούν οι Συναγερμικοί σήμερα, κάποιοι λέγοντάς το με μισόλογα, κάποιοι λέγοντάς το ανοιχτά, είναι η ψήφος στον κ. Μαυρογιάννη που συνεπάγεται εν πολλοίς επαναφορά του ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση. Εδώ έγκειται και η «υπέρβαση»: Όχι στο ότι θα ψηφίσουν Μαυρογιάννη αλλά στο ότι «υπερβαίνουν» τις ιστορικές αντιθέσεις με το κόμμα της Αριστεράς και του ανοίγουν τον δρόμο δια του κ. Μαυρογιάννη να ξαναβγεί με νέους όρους στην εξουσία την οποία κατείχε από το 2008 μέχρι το 2013 υπό την Προεδρία Χριστόφια.

Είναι ωστόσο ασαφές στη βάση ποιων πολιτικών κριτηρίων προτίθενται να κάνουν αυτή την «υπέρβαση» της επαναφοράς με νέους όρους του ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση. Γιατί απ’ όσα ακούστηκαν στο Πολιτικό Γραφείο του Συναγερμού αλλά και απ’ όσα γράφονται και λέγονται στο διαδίκτυο και τα διάφορα Μέσα, η «υπέρβαση» την οποίαν επικαλούνται είναι απόρροια μη πολιτικών κριτηρίων αλλά περισσότερο συναισθηματικών και ρεβανσιστικών προθέσεων. Ή τουλάχιστον αν είναι πολιτικά τα κριτήρια, δεν έχουν ακουστεί δεόντως, πλην της «εγγύτητας» που έχουν στο Κυπριακό με τον κ. Μαυρογιάννη, στο οποίο ούτε ο Χριστοδουλίδης διαφωνεί μαζί τους αλλά μάλλον θεωρείται πιο «επίφοβος» επειδή πλαισιώνεται από «απορριππτικούς»…

Για την ιστορία, ο παππούς Ιωάννης Κληρίδης το 1959 τον οποίον ο Γλαύκος «απαρνήθηκε» πολιτικά, ήταν υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ και το κόμμα του τότε δημάρχου Λευκωσίας Θεμιστοκλή Δέρβη. Φυσικά το ιστορικό συγκείμενο και τα πολιτικά διλήμματα της εποχής ήταν άλλα. Πλην όμως την υπέρβαση τότε ο Γλαύκος Κληρίδης την έκανε βάσει των πολιτικών του κριτηρίων και μόνο, ασχέτως αν διαφωνούσε ή διαφωνεί ιστορικά κανείς μαζί του. Σίγουρα πάντως δεν απαρνήθηκε πολιτικά τον πατέρα του επειδή του κρατούσε μούτρα…

Εντωμεταξύ η συνέχεια του συναγερμικώς περιλάλητου «Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς», που είπε τότε ο Γλαύκος Κληρίδης από τον πλατωνικό διάλογο Κρίτων και που αποδίδεται στον Σωκράτη, πάει ως εξής: καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.

Σε ελεύθερη μετάφραση: της πατρίδας της αρμόζει περισσότερος σεβασμός και από θεούς και από ανθρώπους που έχουν νου.