Θλιβερή εξαίρεση τα κόμματα της Κύπρου

Η Ευρώπη εξεγείρεται. Εκατομμύρια πολίτες είναι στους δρόμους και διεκδικούν καλύτερους όρους εργασίας, αύξηση μισθών για ν’ αντέξουν την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό. Την ίδια ώρα κινήματα και κόμματα εναντίον του πολέμου αξιώνουν από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε.να δώσουν ευκαιρία στην ειρήνη και να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Να τερματιστεί η συνεχιζόμενη παράδοση όπλων κι η κλιμάκωση των εχθροπραξιών. Αμφισβητείται ο Μακρόν, αμφισβητείται ο Σολτς και όλοι οι υποτακτικοί προς τις ΗΠΑ ηγέτες χωρών της Ε.Ε.

Στην Κύπρο τα κόμματα θυμίζουν το ελαφρολαϊκό τραγούδι ‘‘Κι εμείς οι δυο στον καφενέ…’’!!! Ασχολούνται με πλείστα τόσα θέματα ήσσονος σημασίας, δίνοντας την εντύπωση πως ακόμα βρίσκονται σε προεκλογικούς ρυθμούς. Βέβαια του χρόνου τέτοια εποχή θα έχουμε ευρωεκλογές και όλοι θα δοκιμαστούν ξανά για την απόδοση, την αξιοπιστία και την προσέγγισή τους προκειμένου να πείσουν το εκλογικό σώμα πως αξίζουν την ψήφο του.

Ο ΔΗΣΥ σε ρυθμούς εκλογικού πυρετού

Στον ΔΗΣΥ, μετά τον ισχυρό κόλαφο να βρεθεί εκτός δεύτερου γύρου ο υποψήφιος τους στις προεδρικές εκλογές και την άρον-άρον αποχώρησή του ακόμα και από την ηγεσία του κόμματος, επικρατεί μια περιδίνηση, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει.

Χωρίς καμιά προσωπική εμπάθεια ή αντιπάθεια, η νέα πρόεδρος του κόμματος, η οποία εμφανίζεται συνεχώς να συμφωνεί με όλους και με όλα, δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τις ηγετικές της ικανότητες. Ούτε καν τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές που μπορεί να έχει το κόμμα της με τα υπόλοιπα. Βρίσκεται ακόμα στο επίπεδο της «συμφιλίωσης» ή προσαρμογής με το απότομο άλμα μέσα σε λίγα χρόνια να βρεθεί στο δεύτερο πολιτειακό αξίωμα του κράτους και στην ηγεσία του μεγαλύτερου(;) κόμματος του τόπου.

Τώρα το κόμμα βρίσκεται ακόμα σε ρυθμούς εκλογών και η εσωστρέφεια κατατρύχει την κομματική συνάφεια προκαλώντας τριγμούς, αντιπαλότητες και ανταγωνισμούς με συνακόλουθο να τραυματίζουν την εσωκομματική ενότητα, έστω και αν οι υποψήφιοι για τα κομματικά αξιώματα περί άλλα διατείνονται. Κάποιοι εξ αυτών λένε πως ο ΔΗΣΥ έχασε την ιδεολογική του ταυτότητα, χωρίς βέβαια να προσδιορίζουν ποια είναι αυτή. Παραδεκτό ή όχι από τους εντός ή εκτός κόμματος, ο ΔΗΣΥ είναι ένα κράμα ακροδεξιών, κεντροδεξιών, νεοφιλελεύθερων, εθνικιστών, μετριοπαθών, υποστηρικτών της όποιας λύσης, νεόπλουτων και νεόπτωχων. Όλο αυτό το πλέγμα καλύπτεται κάτω από το «πάπλωμα» της πολυσυλλεκτικότητας και πολυταξικότητας στο όνομα μια εύθραυστης ενότητας και συνοχής.

Είναι καταθλιπτικό να ακούς όλον αυτόν τον συρφετό συνθημάτων από τους υποψηφίους για τα αξιώματα στον ΔΗΣΥ, που είναι σαν να αναφέρονται σε άλλο κόμμα και όχι στον Συναγερμό, που όλοι γνωρίζουν πώς ξεκίνησε και από ποιους. Και πως το Κυπριακό επί διακυβέρνησης του ιδρυτή τους πήρε την κατιούσα από τις πολλαπλές εκπτώσεις και τις απαράδεκτες υποχωρήσεις από θέσεις αρχών για τη λύση και την επανένωση του νησιού. Τις ασήκωτες ευθύνες τους για το Κυπριακό, που από διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής μετεξελίχθηκε σε δικοινοτικό ζήτημα.

Κάποια πρώην ηγετικά στελέχη του ΔΗΣΥ ακούστηκαν να λένε με σκεπτικισμό πως η νέα ηγεσία του Συναγερμού «θυμίζει παιδική χαρά», ενώ τα προγνωστικά τους είναι δυσοίωνα για τη μελλοντική πορεία του κόμματος.

«Στην Κύπρο, τα κόμματα θυμίζουν το ελαφρολαϊκό τραγούδι ‘‘Κι εμείς οι δυο στον καφενέ…’’!!! Ασχολούνται με πλείστα τόσα θέματα ήσσονος σημασίας, δίνοντας την εντύπωση πως ακόμα βρίσκονται σε προεκλογικούς ρυθμούς»

Στο ΑΚΕΛ ψάχνονται

Στο ΑΚΕΛ ακόμα ψάχνονται για να βρουν, όχι το φανάρι του Διογένη, αλλά τον πυρσό που φώτιζε κάποτε πριν από χρόνια μια σταθερή ιδεολογία χωρίς αμφισημίες και χωρίς τα Σιβυλλικά ήξεις αφήξεις. Αποφάσεις, ελλείμματα και πρακτικές που παραπέμπουν περισσότερο σ’ ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παρά σ’ ένα κομμουνιστικό αριστερό κόμμα με καθαρή ιδεολογία και καθαρούς ορίζοντες. Ο νέος Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, όπως και ο προκάτοχός του, δεν αντιλήφθηκαν εδώ και καιρό πως ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο. Ως Αριστερά θα έπρεπε να βαδίσουν στ’ αχνάρια προοδευτικών κινημάτων της Ευρώπης, τα οποία πρωτοστατούν κατά του πολέμου και κατά της επικίνδυνης επέκτασης του ΝΑΤΟ.

Θα ανέμενε κανείς τουλάχιστον από το ΑΚΕΛ να πρωτοστατούσε σε μαζικές κινητοποιήσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Η κριτική προς την απερχόμενη και την παρούσα κυβέρνηση να επικεντρωνόταν κατά των αποφάσεων της Ε.Ε., που εγκρίνει, με τη συμμετοχή και της Κύπρου, περισσότερα όπλα και άρματα μάχης προς την Ουκρανία, κατά του ΝΑΤΟ και της επέκτασής του. Αντίθετα τους πειράζει και ενοχλούνται για τον επαναδιορισμό της Επιτρόπου Διοικήσεως, η οποία απέδειξε σε όλα τα επίπεδα τις ικανότητές της, την ανεξαρτησία της και την επιτάχυνση αποφάσεων σε θέματα των αρμοδιοτήτων της.

Όταν η Γερμανία, η Γαλλία, η Τσεχία, η Πορτογαλία και άλλες χώρες με ισχυρά συνδικάτα και αντιπολεμικά κινήματα διαδηλώνουν ζητώντας τον τερματισμό του πολέμου, η Αριστερά της Κύπρου καθώςκαι άλλα κεντρώα κόμματα ασχολούνται με επουσιώδη. Ψάχνουν αφορμές να ασκήσουν κριτική, ενώ για το μείζον τηρούν τη σιωπή των… αμνών.

Θλιβερή, λοιπόν, εξαίρεση των γεγονότων που εκτυλίσσονται στην Ευρώπη τα κόμματα της Κύπρου, τα οποία όφειλαν για την πατρίδα τους, που είναι θύμα εισβολής και κατοχής, να διεκδικήσουν την ίδια αντιμετώπιση από την ελίτ των Βρυξελλών. Όχι να παρασύρονται υπέρ των φιλοπόλεμων αποφάσεων της Ε.Ε. και μάλιστα να κομπάζουν πως είναι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα μείνουν

Ακούγοντας δύο από τους τέως υποψηφίους Προέδρους πως ήλθαν για να μείνουν στο πολιτικό σκηνικό, εξάγεται το συμπέρασμα πως θα ιδρύσουν νέο ή νέα κόμματα. Έχει επίσης ακουστεί από διαγραφέντες από την ΕΔΕΚ πως επίκειται η ίδρυση κόμματος.

Δυστυχώς, στην Κύπρο η ίδρυση κομμάτων είναι ένα φαινόμενο που αποδείχθηκε θνησιγενές στην πορεία. Αναντίλεκτα ένα κόμμα πρέπει να καθορίζεται από ιδεολογικο-πολιτικές αρχές και όχι από προσωπικές φιλοδοξίες ή σκοπιμότητες. Τα προσωποπαγή κόμματα ήλθαν και παρήλθαν ως διάττοντες αστέρες.

Αν υποθέσουμε πως θα ιδρυθούν και άλλα νέα κόμματα. Ποιοι θα ενταχθούν σε αυτά και ποιοι θα παραμείνουν στα υφιστάμενα; Τα παζλ του κομματικού ταμπλό από που θα αποκολληθούν και πού θα προσκολληθούν; Γιατί σίγουρα κάποιοι θα αποχωρήσουν και κάποιοι θα παραμείνουν.

Μαζικό κίνημα με ορθολογισμό

Εκείνο που χρειάζεται σήμερα η Κύπρος, δεν είναι ένα από τα ίδια. Έχει ανάγκη από μια άλλη φωνή, καθαρή και ξάστερη. Ένα ισχυρό αντιπολεμικό μέτωπο. Ένα μαζικό κίνημα, το οποίο με ορθολογισμό θα βάζει το κυπριακό πρόβλημα στη σωστή του πορεία και μακριά από τις εθνοκτόνες παραινέσεις των Αμερικανο-βρετανών για συμβιβασμούς και υποχωρήσεις υπέρ της Τουρκίας. Ένα κίνημα, το οποίο θα βρεθεί σημαιοφόρος και πρωτοστάτης κατά της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία και κατά των μεθόδων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα νέο ολοκαύτωμα. Ποτέ προηγουμένως η ανθρωπότητα δεν βρισκόταν μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου.

Η Κύπρος στη μακρά της ιστορία έδωσε δείγματα τέτοιων κινητοποιήσεων και πρωτοστάτησε κατά των πολέμων που εκτυλίσσονταν με τη σημαία του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι μήπως και η Κύπρος θύμα των ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων και των συνωμοτικών σχεδίων των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ; Ή μήπως οι φάκελοι για την προδοσία της Κύπρου εκδίδονται για να σκονίζονται στα αρχεία της Βουλής και όχι για να γίνει κοινωνός ο λαός για το περιεχόμενό τους;

Σήμερα τα υφιστάμενα κόμματα παρακολουθούν άβουλα και χωρίς να αντιδρούν τη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ο αρχηγός του οποίου πανηγυρίζει για την επέκταση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στα σύνορα της Ρωσίας, αποδεικνύοντας έτσι πως αυτός ήταν ο αρχικός τους στόχος. Να κυριαρχήσει παντού και υπεράνω όλων αυτή η συμμαχία, που αντί να διαλυθεί -μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας- συνεχίζει να επεμβαίνει και να προκαλεί πολέμους και αιματοχυσίες.

Η Κύπρος δεν μπορεί να υπερασπίζεται τους πολεμοχαρείς και τα γεράκια του πολέμου, ούτε και να αποτελεί εξαίρεση σε αντίθεση με άλλα φιλειρηνικά κινήματα της Ευρώπης.