Το σύνδρομο της Στοκχόλμης….
Και η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν εκλογές. Το δε σκηνικό είναι τοξικό. Όπως έχουν αυτήν τη στιγμή τα πράγματα, και οι δυο χώρες κινδυνεύουν από την πολιτική αστάθεια, την οποία οι συμπεριφορές των ηγετών τους δημιουργούν. Δίνουν τη δική τους μάχη για την εξουσία και την επιβίωση. Οι μεταξύ τους σχέσεις είναι και θα παραμείνουν συγκρουσιακές, εκτός και αν η Τουρκία απαλλαγεί από το σύνδρομο της αναθεωρητικής της πολιτικής. Κάτι τέτοιο δεν είναι εμφανές. Εάν, λοιπόν, η Αθήνα και η Λευκωσία συνεχίσουν να ζουν με ψευδαισθήσεις, η κατάσταση δεν θα γίνει καλύτερη, αλλά χειρότερη. Γιατί; Διότι, εάν η Τουρκία παγιδευτεί σε κρίση, είναι ανοικτό το ενδεχόμενο να συμβεί ό,τι συνήθως συμβαίνει. Να επιδιωχθεί από το βαθύ κράτος η εξαγωγή της. Να καούμε εμείς για να γλιτώσουν αυτοί.
Βεβαίως, ακόμη και αν «ομαλά» εξελιχθούν οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, υπάρχει και η λεγόμενη φόρμουλα των «Πρεσπών του Αιγαίου». Που είναι ενταγμένη στο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το θύμα ερωτεύεται τον βιαστή του, όπως κυρίως συμβαίνει στο Κυπριακό, και σπεύδει ακόμη και όταν είναι σε δύσκολη θέση να τον στηρίξει. Να τον σώσει. Γίνεται η ασπίδα του. Και ας ταπεινώνεται το ίδιο. Εξευτελίζεται. Και ας παραδίδει μέρος των κυριαρχικών του δικαιωμάτων και της ιστορίας του, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα υπάρξει τέλος. Κάθε φορά, όμως, που γίνεται μια νέα υποχώρηση, σηματοδοτείται μια νέα αρχή για την Τουρκία. Με περισσότερες διεκδικήσεις. Μέχρι την ανασύσταση της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το πρόβλημα τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Κυπριακό δεν είναι μόνο εάν η Τουρκία θα συνεχίσει ή όχι την επεκτατική της πολιτική. Το συναφές πρόβλημα είναι ότι η πολιτική των Αθηνών και της Λευκωσίας στηρίζεται επί του εξευμενισμού και των ψευδαισθήσεων. Σε επιλογές και συνταγές που έχουν δοκιμαστεί για χρόνια και έχουν αποτύχει. Και τα προβλήματα όχι μόνο δεν επιλύονται, αλλά γίνονται χειρότερα και πιο περίπλοκα. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική στην πρακτική αυτού που ονομάζουμε στον κλασικό ρεαλισμό ως στρατηγική της αποτρεπτικής ισχύος. Βεβαίως, για να πάμε στα πιο σύνθετα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πιο απλά. Μπορούν οι ηγεσίες μας να απαλλαγούν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Αν όχι, τι συζητάμε; Θα έχουμε μαζί με τη Στοκχόλμη και το φαινόμενο του “Déjà vu”. Ξανά δηλαδή και ξανά θα βρισκόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο!
