Εγκλήματα ασύλληπτης βαρβαρότητας

Το ψέμα είναι ο δίδυμος αδελφός της υποκρισίας. Οι ηγέτες χωρών της Δύσης, άλλοτε αποικιοκρατίες που πλούτιζαν πάνω στην πλάτη των ιθαγενών, σήμερα σε πολυτελείς αίθουσες δίνουν μαθήματα ηθικής και γράφουν νόμους πώς θα διαμοιράζουν τους μετανάστες και τους παράτυπους πρόσφυγες.

Οι πολίτες των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου χαρακτηρίστηκαν από πολλούς αναλυτές, κυρίως της Νοτίου Αμερικής, ως ζητιάνοι που κάθονται πάνω σε χρυσούς δίσκους. Κι αυτή είναι μία στυγνή πραγματικότητα.

Το πολύνεκρο ναυάγιο 47 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου ανέδειξε για πολλοστή φορά το «ναυάγιο» της ευρωπαϊκής πολιτικής για το μεταναστευτικό. Τα πολλά δισεκατομμύρια που δαπανούν για να εμποδίζει η Τουρκία ή η Λιβύη τους εξαθλιωμένους μετανάστες στην αναζήτηση ενός ασφαλούς μέλλοντος μακριά από πολέμους και εμφύλιους σπαραγμούς, θα μπορούσαν να τα επενδύσουν στις χώρες αυτές σε αναπτυξιακά έργα. Ή να σταματήσουν να υποδαυλίζουν ή και να ενθαρρύνουν νέες συρράξεις προς όφελος των δικών τους συμφερόντων.

Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι πόλεμοι σε Συρία και Λιβύη δεν έγιναν με την επέμβαση, την εμπλοκή και τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ και των Δυτικών χωρών και συγκεκριμένα αυτών που καθορίζουν τη χάραξη της πολιτικής στην Ε.Ε.

Οι αφρικανικές και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μαρτύρησαν για αιώνες κάτω από την μπότα των κατακτητών τους. Των Βρετανών, των Ισπανών, των Γάλλων, των Βέλγων, των Ολλανδών, των Πορτογάλων και μετέπειτα των ΗΠΑ. Τους έκλεβαν τον χρυσό, τα διαμάντια, το ασήμι, τον χαλκό και όλον τον εγχώριο πλούτο που διαθέτουν οι χώρες αυτές. Τους ιθαγενείς είτε τους έστελναν δούλους είτε τους σκότωναν μαζικά. Εκατομμύρια ιθαγενείς πέρασαν από φωτιά και σίδερο. Καλά κρατεί ακόμη η νέου τύπου εκμετάλλευση των χωρών αυτών από τους Δυτικούς εν είδει νεοαποικισμού.

Στη Συρία ήθελαν να εξοντώσουν τον Άσαντ, όπως έπραξαν με τον Καντάφι στη Λιβύη και τον Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, τον οποίο έστειλαν στο ικρίωμα. Ηχούν ακόμα στ’ αφτιά της διεθνούς κοινότητας οι δηλώσεις της διαβόητης Χίλαρι Κλίντον, Αμερικανίδας τότε ΥΠΕΞ, λίγο πριν από το τέλος του Λίβυου τότε ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος τελεύτησε μ’ έναν μαρτυρικό θάνατο στα χέρια φανατικών καθ’ υπόδειξιν των Αμερικανών.

Η Δύση έλεγε και ακόμα ισχυρίζεται ότι επιδιώκει να εγκαταστήσει στις χώρες αυτές δημοκρατικά πολιτεύματα της δικής τους κοπής ασφαλώς, με εγκάθετους και ανδρείκελα.

Αποτέλεσμα της πολιτικής τους ήταν η δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), με τις φρικιαστικές εικόνες αποκεφαλισμού Δυτικών αιχμαλώτων ή και ντόπιων και τα εκατομμύρια προσφύγων που αναζητούσαν ασφάλεια στις χώρες που προκάλεσαν τα προβλήματά τους. Για κακή τους τύχη οι χώρες αυτές όχι μόνο δεν τους θέλουν, αλλά επιχειρούν να τους «φορτώσουν» σε χώρες που δεν προκάλεσαν ούτε πολέμους ούτε και ευθύνονται για τους εμφυλίους σπαραγμούς.

Έτσι οι χώρες του νότου, οι φτωχοί συγγενείς των Ευρωπαίων του βορρά, έχουν εξαναγκαστεί να είναι τα σημεία υποδοχής ή το χειρότερο να κατηγορούνται για τα πολύνεκρα ναυάγια που σημειώνονται στις θάλασσές τους.

Η κάθε χώρα προσπαθεί να εφαρμόσει δική της πολιτική στο μεταναστευτικό, με την Ουγγαρία να στήνει συρμάτινα τείχη και άλλες χώρες να αρνούνται τον διαμοιρασμό, παίρνοντας σκληρά μέτρα.

Η Ιταλία, στην προσπάθειά της να εμποδίσει τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων, έκανε ειδικές συμφωνίες. Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι συμφώνησε με τη φιλότουρκη Κυβέρνηση της Δυτικής Λιβύης, για να εμποδίζει τις αναχωρήσεις καραβιών με λαθρομετανάστες από εκεί. Σε αντάλλαγμα η Ιταλία στηρίζει το καθεστώς της Δυτικής Λιβύης, επενδύει και αγοράζει ενέργεια. Οι σχετικές συμφωνίες υπογράφηκαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Μελόνι στην Τρίπολη, στις 08/5/2023. Στα ανοικτά της Τρίπολης βρίσκονται επί μονίμου βάσεως δύο φρεγάτες του τουρκικού ναυτικού, ενώ η Τουρκία εξοπλίζει και εκπαιδεύει το προσωπικό της ακτοφυλακής της Δυτικής Λιβύης.

Ως εκ τούτου τα δουλεμπορικά σκάφη ξεκινούν πλέον από την Ανατολική Λιβύη, η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο του στρατηγού Χαφτάρ. Ο Χαφτάρ, τον οποίο η Ελλάδα δεν στήριξε όταν έπρεπε, άρα δεν έχει και καμία υποχρέωση προς αυτήν, φαίνεται πως δεν ενοχλείται από τη διακίνηση μεταναστών. Αντίθετα φημολογείται ότι μπορεί και να επωφελείται ο στρατός του, εισπράττοντας μερτικό από τους δουλεμπόρους.

Από το Τομπρούκ προς Ιταλία, η διέλευση μέσω θαλάσσης γίνεται κάτω από την Πύλο. Γι’ αυτό τους “βρίσκουν” πρώτοι οι Ιταλοί λιμενικοί ή ΜΚΟ και ειδοποιούν την Ελλάδα, για να μην μπορέσει να αρνηθεί ότι “δεν τους εντόπισε”.

Ο Λίβυος στρατάρχης Χαφτάρ είχε επισκεφθεί την Αθήνα, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη και με ΥΠΕΞ τον Ν. Δένδια. Ζήτησε από την Ελλάδα συγκεκριμένα πράγματα που μπορούσε να του δώσει. Του απάντησαν θετικά και μετά τον ξέχασαν…

Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έχει δική της εξωτερική πολιτική. Ούτε για τη Λιβύη ούτε και για άλλες χώρες με ανοικτά φλέγοντα ζητήματα. Άγεται και φέρεται από τις ΗΠΑ, οι οποίες πλέον κάνουν κουμάντο στη χώρα.

Τα συσσωρευμένα εγκλήματα πολέμου

Το μεταναστευτικό είναι η πηγή του κακού και των συσσωρευμένων εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και από χώρες της Ε.Ε., μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχία (ΝΑΤΟ). Τώρα τα ίδια εγκλήματα διαπράττονται και στην Ουκρανία, όπου χιλιάδες Ουκρανοί πέφτουν στα πεδία των μαχών ενός βρόμικου πολέμου που προκάλεσε με τις επεμβάσεις της η Δύση. Το πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014 έγινε με την παρότρυνση των ΗΠΑ και την «υψηλή καθοδήγηση» της τότε Υφυπουργού Εξωτερικών Βικτώριας Νούλαντ.

Η προσπάθεια των Δυτικών να κατηγορήσουν τον Ρώσο Πρόεδρο ως εγκληματία πολέμου και να τον στείλουν στο Δικαστήριο της Χάγης όχι μόνο έπεσε στο κενό, αλλά αποκάλυψε την απύθμενη υποκρισία τους για τα δικά τους εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο.

Άφησαν την Τουρκία αραχτή και ανενόχλητη

Υπάρχει μήπως μεγαλύτερη υποκρισία και αναλγησία από τη στάση των Δυτικών και κυρίως μελών της Ε.Ε. και των ΗΠΑ για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος χιλιάδων Ε/κ στην Κύπρο; Κανένας δεν αναφέρει κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής πόσα παιδιά σφαγιάστηκαν, πόσες νεαρές βιάστηκαν και ακρωτηριάστηκαν, ενώ το δράμα των αγνοουμένων συνεχίζεται για πάνω από 48 χρόνια. Διαφορετικά η Δύση εφαρμόζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου για την Τουρκία και διαφορετικά για τη Ρωσία.

Είναι άκρως ενοχλητικό να ακούμε Κύπριους αξιωματούχους να εκφράζουν την πλήρη αλληλεγγύη τους στην Ουκρανία ενώ μεταξύ άλλων αναφέρονται και στο Κυπριακό, επιχειρώντας να παρομοιάσουν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο με τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Καμία σχέση, βέβαια, γιατί στην Κύπρο άλλα ήταν τα σενάρια για την παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία και τη μετατροπή της σ’ ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία ήταν η επιλογή τους προκειμένου να βρεθούν στην πίσω αυλή της Ρωσίας και σταδιακά να την αποσταθεροποιήσουν και να την διαλύσουν σε πολλά κρατίδια υποταγμένα στις ΗΠΑ. Ο Πούτιν είναι απλώς το εμπόδιο για την αρπαγή του τεράστιου πλούτου της αχανούς αυτής χώρας. Όπως και ο Κινέζος ηγέτης, τον οποίο πρόσφατα ο υπερήλικας Αμερικανός Πρόεδρος Τζον Μπάιντεν αποκάλεσε δικτάτορα, επειδή δεν υποκύπτει στις αμερικανικές υποδείξεις.

Κανένα διεθνές δικαστήριο δεν στήθηκε για να δικαστούν οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, οι οποίοι μετά τη αποσύνθεση του Ιράκ και της Λιβύης έκλεψαν τρισεκατομμύρια από τα κρατικά θησαυροφυλάκιά τους, κυρίως χρυσό, μεταφέροντάς τα στις δικές τους τράπεζες.

Η βάναυση βαρβαρότητα συνεχίζεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Χιλιάδες μετανάστες προσπαθούν να γλιτώσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους από τη λάβα του πολέμου και, αντί σωτηρίας, καταλήγουν στους υγρούς τάφους της Μεσογείου.

Η Δύση αντί να αποτρέψει αυτό το θανατικό με έργα υποδομής και ανάπτυξης, επιστρέφοντας ουσιαστικά τον πλούτο που έκλεψε από τις χώρες αυτές,αποφασίζει πως θα τους διαμοιράσει. Και τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων με χιλιάδες ψυχές στα αμπάρια τους συνεχίζουν να αρμενίζουν οδηγώντας τους προς τον βέβαιο θάνατο.

Πολλές χώρες της Ευρώπης χρωστούν την ευμάρεια, τον πλούτο και τα μνημειώδη έργα αρχιτεκτονικής στις μεγαλουπόλεις τους στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που με το αίμα των πληθυσμών τους έκτισαν τις αυτοκρατορίες τους. Σήμερα, αντί να ξεπληρώσουν το χρέος τους για τα ασύλληπτης βαρβαρότητας εγκλήματά τους, αποστρέφουν το βλέμμα από τις καθημερινές τραγωδίες που εκτυλίσσονται στις χώρες αυτές.