Το λυκόφως της Αριστεράς και η άνοδος της άκρας Δεξιάς

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε με τον πλανήτη να χωρίζεται σε σφαίρες επιρροής Δύσης και Ανατολής κι ο Ψυχρός Πόλεμος έδειχνε τα δόντια του. Οι εκατόμβες των νεκρών δεν εμπόδισαν τη Δύση να τα βρει με τις χώρες του Άξονα Γερμανία-Ιταλία-Ιαπωνία και οι άσπονδοι εχθροί να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι. Η Σοβιετική Ένωση, η οποία καθόρισε τη λήξη του πολέμου, και που χωρίς την τεράστια συμβολή της η Ναζιστική Γερμανία θα σάρωνε την Ευρώπη, βλέποντας τη Δύση να σχηματίζει μια νέα στρατιωτική συμμαχία, το ΝΑΤΟ, απάντησε με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας προκειμένου να αμυνθεί. Άλλωστε ήταν γνωστό πως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ πριν από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, και αργότερα στο Ναγκασάκι, παρακινούσε τις ΗΠΑ να την ρίξουν στη Σοβιετική Ένωση προκειμένου να τελειώνουν με τη νέα ανερχόμενη υπερδύναμη, που απειλούσε το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο και την παντοκρατορία τους.

Πέρασαν δεκαετίες για να σχηματιστούν ξανά νέες συμμαχίες, νέα στρατιωτικά μπλοκ και κέντρα επιρροής. Μέσα σε αυτόν τον πολιτικό κυκλώνα η Αριστερά, η οποία ήταν η εμπροσθοφυλακή της αντίστασης των λαών για ελευθερία δικαίωση και κοινωνική πρόοδο, βρέθηκε στις μυλόπετρες της απαξίωσης, της αμφισβήτησης και της «μεταμόσχευσης» στοιχείων, που κάθε άλλο παρά προσδιόριζαν την ταυτότητά της. Αριστεροί ηγέτες συμπεριφέρονταν ως δεξιοί. Συναγελάζονταν με υπάτους και πρεσβευτές των ΗΠΑ, ενώ το θεωρούσαν τιμητικό ή και κολακευτικό να τους επισκέπτονται στις λυκοφωλιές τους.

Στην Κύπρο η Αριστερά, μετά από τρεις εκλογικές ήττες στις Προεδρικές και τη συνεχή υποχώρησή της στις εθνικές εκλογές, βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο αναζήτησης και προσδιορισμού της ταυτότητάς της

Στελέχη Αριστερών κομμάτων βρέθηκαν να μαθητεύουν σε σεμινάρια που οργανώνονταν στις ΗΠΑ προκειμένου να πεισθούν πως όλα αυτά που μας συμβαίνουν είναι ψυχολογικά κατάλοιπα, εμμονές και παρωχημένες αντιλήψεις και όχι η παραβίαση των αρχών της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Η μετάλλαξη άρχισε σταθερά και μεθοδικά και το λεξιλόγιο της Αριστεράς άρχισε να διαφοροποιείται. Άρχισε να ντρέπεται για το παρελθόν της, τους αγώνες της και τον πρότερον έντιμο βίο της.

Η σάπια καρδιά της Ευρώπης, εκεί που σάπιζε, ξαναγεννήθηκε.

Σήμερα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, οι χώρες της Ευρώπης βρίσκονται μπροστά σε σωρεία διλημμάτων και αδιεξόδων. Ο πληθωρισμός σαρώνει τις οικονομίες τους, ενώ το μεταναστευτικό, το οποίο η ίδια η Δύση προκάλεσε με τις ιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις, διχάζει τους πολίτες. Σε έξαρση βρίσκεται ο ρατσισμός, ενώ βαριά ακούγονται τα βήματα του νεοναζισμού.

Η Αριστερά στον τοίχο

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ιταλία, Σουηδία, Γερμανία και αλλού δεν είναι τυχαία. Η προπαγάνδα αλλά πρωτίστως η αναδίπλωση της Αριστεράς και κυρίως η διαφοροποίησή της να προσεγγίζει τις δεξιές ιδεοληψίες την καθιστούν την κύρια υπεύθυνη για την άνοδο της ακροδεξιάς.

Στη χώρα που προκάλεσε τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, τη Γερμανία, είναι έκδηλη η ανησυχία για τη ραγδαία άνοδο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), ιδιαίτερα στο πρώην ανατολικογερμανικό κρατίδιο, τη Θουριγγία, όπου έλαβε στις πρόσφατες εκλογές το 52%.

Την ίδια ώρα το Κόμμα της Αριστεράς, Die Linke, κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής, καθότι το όριο εισδοχής στο Κοινοβούλιο είναι 5%.

Η Σάρα Βάγκενκνεχτ, επί μακρόν στέλεχος του Die Linke, που έχει όμως διαφοροποιηθεί πολλές φορές με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη φιλορωσική-φιλειρηνική στάση της στον πόλεμο στην Ουκρανία και σκοπεύει να ιδρύσει δικό της κόμμα, έχει καθαρές ιδεολογικές προσεγγίσεις. Σε περίπτωση που η Βάγκενκνεχτ προχωρήσει σε μια ξεχωριστή κίνηση, θα ήταν μια ανακούφιση για το Κόμμα της Αριστεράς Die Linke, το οποίο πολλές φορές προσπάθησε να εμποδίσει τη δράση της μαχητικής Σάρα. Οπότε και θα έχει το ελεύθερο να συνεχίσει τις μεταλλάξεις του και να αποποιηθεί το αμφιλεγόμενο ιδεολογικό του στίγμα.

Ας μην ξεχνούμε πως το Die Linke ήταν ανάμεσα στις δυνάμεις και κόμματα που πίεζαν αφόρητα την Κύπρο να αποδεχθεί το κούρεμα και το Σχέδιο Ανάν.

Μια Αριστερά με φιλοαμερικανικές προσεγγίσεις

Ο πολύ καλός φίλος, καταξιωμένος δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής, Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, πριν από λίγο καιρό σ’ ένα άρθρο του περιέγραφε πώς ο Αλέξης Τσίπρας τότε που ήταν Πρωθυπουργός εκχώρησε στις ΗΠΑ την Αλεξανδρούπολη για να μετατραπεί σε μια νέα αμερικανική βάση. Είχε ερωτήσει τότε έναν Έλληνα στρατηγό γιατί οι ΗΠΑ θέλουν και την Αλεξανδρούπολη εφόσον έχουν τις βάσεις στη Σούδα της Κρήτης. Τότε ο στρατηγός απάντησε: «Για να φτάσει ένας αμερικανικός πύραυλος στη Ρωσία από τη Σούδα χρειάζεται επτά λεπτά, ενώ από την Αλεξανδρούπολη λιγότερο από πέντε».

Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον «αριστερό» Τσίπρα να παραχωρήσει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης στους Αμερικανούς, οι οποίοι πλέον δεν ανησυχούν αν στην εξουσία στην Ελλάδα βρίσκεται η Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας ή μια κατ’ επίφασιν Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έκανε διαρκώς κωλοτούμπες προκειμένου να αποδείξει την υπακοή της στα γεράκια που έχουν αιματοκυλήσει τον πλανήτη.

Δεν ήταν μόνο η στάση του έναντι των ΗΠΑ. Πρόδωσε το «όχι» του ελληνικού λαού κατά των εθνοκτόνων μνημονίων και υπέκυψε στις πιέσεις της Δύσης για την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, εκχυδαΐζοντας τον ιστορικό ρόλο της Μακεδονίας, που καμιά σχέση δεν έχει με τις σλαβικές καταγωγές των γειτόνων της. Στην παραίτησή του κατέγραψε μάλιστα τη συμφωνία αυτή ως ένα από τα επιτεύγματά του, αλλά δεν έκανε καμιά νύξη γιατί η τότε Καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ βρέθηκε στα Σκόπια και πίεζε έναντι ανταλλαγμάτων για να περάσει η συμφωνία.

Εξαφανίστηκαν τα αντιπολεμικά κινήματα

Στις δεκαετίες του ’70, ’80 ακόμα και του ’90 τα αντιπολεμικά κινήματα είχαν διακριθεί σε όλον τον πλανήτη για τις μαχητικές διαδηλώσεις τους και πολλές φορές ανέτρεπαν αποφάσεις κυβερνήσεων. Τώρα έχουν εξαφανιστεί και έχουν δώσει τη θέση τους σε ρατσιστικές οργανώσεις, εθνικιστικά και νεοναζιστικά κινήματα, παρασύροντας με τη λαϊκίστικη πολιτική τους ομάδες της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων.

Στην Κύπρο η Αριστερά, μετά από τρεις εκλογικές ήττες στις Προεδρικές και τη συνεχή υποχώρησή της στις εθνικές εκλογές, βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο αναζήτησης και προσδιορισμού της ταυτότητάς της. Έχει γυρίσει την πλάτη στα κόμματα του κεντρώου χώρου και την ίδια ώρα παραλείπει τα ουσιώδη που απομακρύνουν τους ψηφοφόρους ακόμα και των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων από κοντά της. Οι λεγόμενες Νέες Δυνάμεις έχουν κλείσει τον κύκλο τους και τώρα ψάχνει μέσα στη δεξαμενή δεξιών, δεξιόστροφων κεντροδεξιών και αριστερών δυνάμεων για να ενισχυθεί.

Είναι βέβαια ένα στοίχημα που θα φανεί εάν θα το κερδίσει στις Ευρωεκλογές που θα γίνουν το 2024.

Η εμμονή της ηγεσίας του ΑΚΕΛ αλλά και παραγόντων της Αριστεράς να επιρρίπτουν ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά για το τέλμα στο οποίο βρίσκεται το Κυπριακό, προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και σε ψηφοφόρους του. Η στείρα αντιπολίτευση απομακρύνει τους πολίτες όπως και το αφήγημα ότι εμείς φταίμε που η Τουρκία δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα από την αδιάλλακτη στάση της. Τις προάλλες από τα ερτζιανά του ΑΣΤΡΑ διάφοροι επώνυμοι και ανώνυμοι έκαναν αναφορές στα λάθη του Κραν Μοντανά, αποσιωπώντας τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών, που καταγράφουν τις θέσεις της Τουρκίας και του τότε ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου. Μάλιστα, κάποιος κύριος έλεγε πως ένα από τα λάθη του Αλέξη Τσίπρα ήταν πως δεν απέπεμψε τον τότε ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά «για τις αρνητικές θέσεις του στις συνομιλίες».

Να υπενθυμίσουμε άλλωστε πως ο τέως Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού ζητούσε επίμονα από τον Τσίπρα να εκδιώξει τον Κοτζιά από το ΥΠΕΞ.

Στο μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Δεν μπορεί να ταυτίζουν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία αποσιωπώντας το πραξικόπημα των ΗΠΑ στο Κίεβο το 2014 και τις δολοφονίες εκατοντάδων Ρωσόφωνων από τα τάγματα των νεο-ναζί.

Η ανάπτυξη του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, η στρατιωτική και χρηματική ενίσχυση της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. δεν έχουν προκαλέσει τις αναμενόμενες αντιδράσεις ή και παλλαϊκές κινητοποιήσεις ούτε στην Κύπρο ούτε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Φωνάζουν για την ακρίβεια, αλλά για τα αίτιά της τηρούν σιγήν ιχθύος, λες και φοβούνται πως θα τους μαλώσει η μαμά Αμερική για την ανυπακοή τους.

Τόσο η Ευρώπη όσο και η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα χρειάζονται Αριστερά κόμματα απαλλαγμένα από ιδεοληψίες, φοβίες και μεταλλάξεις, που τα έχουν οδηγήσει σε κόμματα τύπου σοσιαλδημοκρατίας.

Η Σάρα Βάγκενκχνετ έκανε την αρχή διοργανώνοντας αντιπολεμικές κινητοποιήσεις και θέτοντας μιαν Αριστερά στις σωστές ράγες της ιστορίας. Η Ευρώπη δεν έχει ανάγκη από ακροδεξιά κινήματα τύπου Φρατέλλι ντ’ Ιτάλια της Μελόνι ή της Μαρί Λεπέν, που, παρά τη λαϊκίστικη ρητορική τους, είναι συγγενικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας του κακού και δε θέλουν να ενοχλήσουν την παντοκρατορία των ΗΠΑ.