Αιωνία η μνήμη του Γιώργου Σέρτη
Ένα τηλεφώνημα μού έδωσε τη θλιβερή πληροφορία: «Πέθανε ο Γιώργος Σέρτης». Αναπάντεχο μήνυμα, καθώς δεν είχα πληροφορίες για την υγεία του. Τα τελευταία χρόνια η παρουσία του δεν είχε τη δυναμική της προηγούμενής του ζωής, όταν ζωντάνευε τα φύλλα των εντύπων, όπου δημοσίευε ο Σέρτης τα απαράμιλλα χρονογραφήματά του..
Για πολλά χρόνια δεν είχα προσωπική γνωριμία μαζί του. Τον γνώρισα μέσα από της στήλες του στις εφημερίδες της Κύπρου. Για μένα ήταν ο καλύτερος χρονογράφος του Ελληνισμού. Μέσα από τις γραμμές και τις στήλες τού χρονογραφήματός του έδινε το στίγμα της ζωής, του χαρακτήρα του, της ιδεολογίας του, όλων των αρετών του. Οι ιδέες του έφευγαν από τις λέξεις και τις γραμμές και έμπαιναν κατευθείαν στο μυαλό για επεξεργασία. Και εκεί γίνονταν μαθήματα κριτικής σκέψης, πόλεμος για το κακό, μάχη ενάντια στο κατεστημένο, οραματισμός για έναν δίκαιο κόσμο. Διαβάζοντας το χρονογράφημα του Σέρτη, απολάμβανες τη χρήση της ελληνικής γλώσσας και τη διαλεκτική της δομή και δύναμη. Η γλώσσα του Σέρτη ήταν λιτή και περιεκτική. Καταλάβαινες αμέσως τι ήθελε να πει, τις ιδέες που υποστήριζε με θέρμη, την ευφυΐα του, την ικανότητά του να σου δημιουργεί την εικόνα αυτού που ήθελε να σου μεταδώσει. ‘Ηταν από τους ελάχιστους που υποστήριζαν με πάθος και με πειστικότητα κάθε άποψη με δημοκρατική υποδομή. Υποστήριζε με πάθος τη δημοκρατία και με πάθος καταδίκαζε κάθε δικτατορικό καθεστώς. Πέραν τούτου, ήταν συνεπής σημαιοφόρος του αγώνα ενάντια στο σαθρό κατεστημένο. Ήταν δεξιοτέχνης της πένας, κυριολεκτικά, αφού πάντα χρησιμοποιούσε την απορροφητική του πένα και δεν ακολούθησε την ευκολία της γραφομηχανής, ούτε του επεξεργαστή κειμένου του Η.Υ., για να συνθέτει τα περίτεχνα κείμενά του.
Ουδέποτε επεδίωξε χάρες, ανταλλάγματα ή αμοιβές για τα τόσα χαρίσματα, αρετές, προσόντα και ικανότητες που είχε. Αντίθετα ούτε τα αποδέχτηκε, όταν του τα πρότειναν ηγέτες, που αναγνώριζαν τις ικανότητες, την ευθυκρισία και την αμεροληψία του. Ουδέποτε θα αποδεχόταν να γίνει μέρος του κατεστημένου, αφού ήταν πάντα απέναντί του. Ούτε μια απλή προαγωγή δεν επεδίωξε. Παρέμεινε απλός αλλά μέγας υπηρέτης της Παιδείας και της Γλώσσας.
Ήταν ένας ανυπέρβλητος δάσκαλος. Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο, μέσα και έξω από την τάξη. Μαθητές του τα παιδιά που είχαν την τύχη να κάθονται στα θρανία των σχολείων όπου υπηρέτησε την Παιδεία. Μαθητές του ακόμα όλοι οι αναγνώστες των εφημερίδων, που κατά καιρούς τίμησε με τη δημοσιογραφική του ιδιοφυΐα. Θυμάμαι πώς ανέμενα και ρουφούσα τα καθημερινά του χρονογραφήματα, που ήταν ακτινογραφίες της καθημερινής, της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Θυμάμαι τα ωραία χρόνια που κάθε εβδομάδα ανέμενα το «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» για να με απορροφήσουν και να με φωτίσουν τα τόσα δημοσιεύματά του. Οι πηγές του πολλές, οι πληροφορίες του ακριβείς και ορθές, κυρίως όσες προσπαθούσε το κατεστημένο να αποκρύψει. Κάθε του δημοσίευμα ήταν μια έπαλξη αγώνα ενάντια στη δικτατορία κάθε εποχής, ενάντια σε κάθε κατεστημένο που ήθελε να διαφεντεύει την κοινωνία, ενάντια σε κάθε αδικία.
Τον συνάντησα προσωπικά τα τελευταία χρόνια, όταν πια είχα αφυπηρετήσει. Αλλά από την πρώτη στιγμή της χειραψίας μας ένιωσα πως τον γνώριζα από χρόνια. Γιατί πραγματικά άμα τον διάβαζες, τον γνώριζες. Η προσωπική γνωριμία επιβεβαίωσε και επέκτεινε τις θετικές εντυπώσεις που εξέπεμπε ο εξαίρετος χρονογράφος. Σαφής και απλός στις κουβέντες του. Χωρίς καμιά έπαρση. Με φυσική ταπεινότητα το ύφος του. Η προσωπική παρουσία του επιβεβαίωνε όσες εντυπώσεις προξενούσαν τα θαυμάσια κείμενά του.
Αιωνία η μνήμη του Γιώργου Σέρτη. Έφυγε ένας λεβέντης και αταλάντευτος σημαιοφόρος του αγώνα για το δίκαιο, την Ιστορία και την αξιοπρέπειά μας. Εμείς, οι πιστοί ακόλουθοί του στις καθημερινές και εβδομαδιαίες δημοσιεύσεις του, θα τον θυμόμαστε πάντα με θαυμασμό.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα παιδιά, τα εγγόνια και όλη την οικογένειά του. Ιδιαίτερα συλλυπητήρια στον αγαπητό και αντάξιό του γιο, τον φίλο Ξενή, στον οποίο κληροδότησε όλες τις αρετές του.
