Ένας Πρόεδρος «κομματικά ορφανός»
«Καταραμένη κομματική ορφάνια»! Θα μπορούσε να ήταν τίτλος σπαραξικάρδιας παλιάς ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας. Αλλά είναι τίτλος σύγχρονης (τηλεοπτικής) ταινίας, με πρωταγωνιστή... τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος δήλωσε, ενώπιον μαθητών Λυκείου, ότι αισθάνεται «κομματικά ορφανός», αφού για πρώτη φορά αναδείχθηκε κάποιος στην Προεδρία της Δημοκρατίας χωρίς τη στήριξη ενός από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, διευκρινίζοντας, όμως, ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πλεονέκτημά του. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, παραδέχθηκε ότι «αυτή είναι και η μεγάλη μου αδυναμία, διότι όταν είσαι κομματικά ορφανός θεωρείσαι και πιο ευάλωτος, αν και δεν το αισθάνομαι αυτό».
Τώρα, δεν ξέρω πώς θα το πάρουν αυτό στον Δημοκρατικό Συναγερμό, αφού προεκλογικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωνε... ξεκάθαρα σε όλους τους τόνους ότι είναι... παιδί του κόμματος. Και μάλιστα ο Νίκος Αναστασιάδης εθεωρείτο πνευματικός του... πατέρας. Αλλά αφού ο ίδιος αισθάνεται κομματικά ορφανός, εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
Κάποιοι στον ΔΗΣΥ, με πρωταγωνιστή τον Αβέρωφ, είχαν φροντίσει να αποκηρύξουν τον Χριστοδουλίδη και τελικά να τον εκδιώξουν από το «σπίτι» του, ως υπεύθυνο για την εκλογική ήττα στις προεδρικές εκλογές, μιαν ήττα της οποίας... πατέρας θεωρήθηκε ο Φούλης.
Εδώ, μια και μιλάμε για ορφάνιες, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Νίκαρος άφησε για τον διάδοχό του και αρκετά... ορφανά, όπως η γνωστή Ρούλα (Διαφθορούλα το πλήρες όνομά της), την οποία ο σημερινός Πρόεδρος δεν θέλει να... υιοθετήσει και προτιμά να την στείλει σε κάποιο... σωφρονιστικό ίδρυμα.
Τέλος πάντων. Όταν τα κόμματα της σημερινής συμπολίτευσης μυρίστηκαν τότε ότι ο Χριστοδουλίδης ήταν κομματικά ορφανός, έσπευσαν προεκλογικά να τον... υιοθετήσουν! Έτσι απέκτησε ταυτόχρονα... τρεις πατεράδες, τον Νικόλα, τον Μάριο και τον Μαρίνο.
Αυτό, φαντάζομαι, θα τον έκανε να νιώθει μικρότερη κομματική ορφάνια. Αν και συχνά δείχνει να μη λαμβάνει υπ’ όψιν... τους θετούς γονείς του.
Κλείοντας θα σταθούμε σ’ αυτό που είπε ο Πρόεδρος, πως το ότι είναι κομματικά ορφανός είναι και το μεγάλο του πλεονέκτημα, αφού μπορεί να παίρνει αποφάσεις χωρίς βαρίδια. Ας τις παίρνει, λοιπόν. Έχοντας, όμως, συγχρόνως στο μυαλό του και τη γνωστή ρήση ότι «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι... ορφανή».
ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ
