Ανακατανομή του εθνικού πλούτου

Τα αντισταθμιστικά οικονομικά μέτρα, που εξαγγέλλει κατά καιρούς η Kυβέρνηση, ουδέποτε θα ικανοποιήσουν τους πολίτες. Θα είναι πάντα ανεπαρκή, για τις μεγάλες ανάγκες που αντιμετωπίζουν οι μη προνομιούχοι πολίτες. Θα μοιάζουν πάντα με ελεημοσύνη σε δυσπραγούντες. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι μεσοπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για ανακατανομή του εθνικού πλούτου.

Το Γε.Σ.Υ. είναι ένας πρακτικός τρόπος ανακατανομής του πλούτου. Οι δυσπραγούντες πολίτες έχουν απαλλαγεί από τον βραχνά μιας ιατρικής περιπέτειας, που θα τους υποχρέωνε να καταχρεωθούν και να πωλήσουν περιουσία για να επανεύρουν την υγεία τους. Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό κι έτσι την αντιμετωπίζει το Γε.Σ.Υ. Παρόμοια αγαθά είναι η παιδεία, η στέγη, η εργασία. Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να τα αντιμετωπίσει η Πολιτεία. Η παιδεία και ιδιαίτερα η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι ένα αγαθό που πρέπει να το απολαμβάνουν όλοι και για το οποίο πρέπει όλοι να καταβάλλουν, ανάλογα με τα εισοδήματά τους, όπως καταβάλλουν για την υγεία.

Η στέγη είναι ένα αγαθό, που πρέπει με κάποιους τρόπους να το διασφαλίζει το κράτος με λογική δαπάνη για τους πολίτες. Ο τρόπος είναι κάποια ανακατανομή του εθνικού πλούτου. Οι έχοντες τεράστιες εκτάσεις γης και πολλά ακίνητα πρέπει να ενθαρρυνθούν, να πειστούν και να πιεστούν με κίνητρα και φορολογία, ώστε να δημιουργήσουν στεγαστικές μονάδες για ενοικίαση, με κίνητρο την αποφυγή φορολογίας. Το κράτος πρέπει με ειδική νομοθεσία να μεριμνήσει, ώστε να υπάρχει διαθέσιμη και προσιτή στέγη για νέες οικογένειες και για όσες οικογένειες την έχουν ανάγκη.

Σήμερα η μεσαία τάξη έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Υπάρχουν αυτοί που ζουν στη χλιδή και την πολυτέλεια και αυτοί που αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Πρέπει να εξευρεθούν φορολογικοί τρόποι, ώστε η πολυτέλεια να προσφέρει πόρους, που το κράτος να τους χρησιμοποιεί για να βελτιώνει την ποιότητα ζωής, τους μισθούς - συντάξεις και το βιοτικό επίπεδο των δυσπραγούντων. Η προσφορά μπορεί να γίνεται με τη βελτίωση της στέγασης της οικογένειας και την εκπαίδευση των παιδιών. Ο εύπορος πρέπει να μπορεί να ζει στην πολυτέλεια και τη χλιδή. Πρέπει όμως να φορολογούνται τα είδη πολυτελείας, τα ακριβά ταξίδια και η ακριβή διασκέδαση, για να μπορεί να γίνεται κάποια ανακατανομή του εθνικού πλούτου.

Η ανακατανομή του πλούτου μπορεί να συμβάλει και στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Ένα παράδειγμα είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες. Το κράτος μπορεί να προσφέρει δωρεάν τις δημόσιες συγκοινωνίες, δίδοντας σε κάθε πολίτη μια ετήσια κάρτα χρήσης των λεωφορείων. Η κάρτα αυτή θα εκδίδεται δωρεάν για όλους. Αλλά όσοι έχουν φορολογητέα εισοδήματα να χρεώνεται το ετήσιο εισόδημά τους με ένα ποσό, που να αντιστοιχεί με τη δωρεάν κάρτα. Το ποσό αυτό θα φορολογείται. ‘Ετσι το κράτος θα έχει και κάποιο εισόδημα. Οι δημόσιες συγκοινωνίες θα βελτιωθούν. Η χρήση ιδιωτικού αυτοκινήτου να αποθαρρύνεται και να στοιχίζει. Έτσι θα λυθεί κάπως και το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Θα μειωθούν οι ρύποι και θα υπάρχει γρηγορότερη μετάβαση στην πράσινη ανάπτυξη και στη βελτίωση του κλίματος.

Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος. Για τούτο και οι σκέψεις και εισηγήσεις μου μπορεί να φαντάζουν απραγματοποίητες και γελοίες. Υπάρχουν όμως πολλές πρακτικές που εφαρμόζονται με επιτυχία σε άλλες προηγμένες χώρες. Το κράτος πρέπει να αναθέσει σε πανεπιστήμια και τεχνοκράτες τη διερεύνηση και την υποβολή εισηγήσεων για να αλλάξει η πεπατημένη και να εφαρμοστούν καινοτόμες δραστηριότητες για αλλαγή της κοινωνίας και για ανακατανομή του εθνικού πλούτου.

Κάθε καινοτομία είναι ευπρόσδεκτη και είναι απαραίτητη για μια ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία. Τα επιδόματα και οι ελαφρύνσεις δυσπραγούντων είναι είναι συνήθης πρακτική. Έχει όμως το άρωμα της ελεημοσύνης. Μακροπρόθεσμη λύση πρέπει να είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η δημιουργία νέων καλά αμειβομένων θέσεων εργασίας, η αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής. Το χρήμα πρέπει να κινείται. Όχι από τις τσέπες των φτωχών στα χρηματοκιβώτια των ολίγων. Πρέπει να κινείται με την αύξηση των μικρών εισοδημάτων και να δημιουργεί κίνηση στην αγορά με όλα τα επακόλουθα. Η ανακατανομή του εθνικού πλούτου πρέπει να είναι στόχος της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος της υπό μελέτην φορολογικής μεταρρύθμισης.