Μια γειτονιά… σαν αυτές όπου μεγαλώσαμε

Δεν θυμίζουν πλέον οι γειτονιές τα προηγούμενα χρόνια. Δεν βλέπεις συχνά μικρούς έξω στον δρόμο να παίζουν, σε χωράφια. Δεν βλέπεις γενικά τη νεολαία να ασχολείται με τέτοιες δραστηριότητες. Περισσότερο σε ότι σχετίζεται με την τεχνολογία απορροφούνται πλέον οι νεαροί, προτιμούν ένα κομπιούτερ, μια κονσόλα παιχνιδιών, ένα τάμπλετ ή κάποιο άλλο γκάτζετ. Ποιος ο λόγος να παίζεις μέσα στα χώματα και τις αλάνες όταν μπορείς να έχεις την άνεση του καναπέ ή της πολυθρόνας σου; Γιατί να κυνηγιέσαι μέσα στο λιοπύρι ιδρωμένος για να παίξεις ποδόσφαιρο, αφού μπορείς να βρίσκεσαι στο κλιματιστικό; Αυτά και άλλα τόσα μπορούμε να παραθέσουμε, όμως η ουσία δεν θ’ αλλάξει. Οι γειτονιές, όπως τις ξέραμε, έχουν μείνει στο παρελθόν. Ή μήπως όχι;

Η βόλτα στο σκοτάδι…

Κάπου σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας, στη Λακατάμεια (Ανθούπολη αν προτιμάτε) μια βόλτα μπορεί να σε ταξιδέψει στον χρόνο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Για να δημιουργήσεις κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο, πρέπει -εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα- να έχεις ένα σκοπό. Ένα «γιατί». «You got to have a why» που λένε και τα Αμερικανάκια. Πόσο δίκαιο έχουν; Το ημερολόγιο δείχνει 22 Ιουλίου του 2017. Ένα μαύρο ξημέρωμα για τη γειτονιά, και όχι μόνο, αφού ο 29χρονος Μάριος Πολυδώρου σβήνει τόσο άδικα στην άσφαλτο μετά από τροχαίο ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του. Παγωμάρα, θλίψη, οδύνη. Ο Μάριος, ο Μάριος της γειτονιάς έφυγε τόσο ξαφνικά για μιαν άλλη γειτονιά. Αυτήν των αγγέλων. Η γειτονιά, όμως, οι φίλοι, οι γνωστοί, τα παιδιά, δεν ξέχασαν. Και όχι μόνο δεν ξέχασαν, αλλά το έβαλαν σκοπό να κρατήσουν άσβεστη τη μνήμη του. Κάνοντας το «γιατί», τον «σκοπό» του μεγαλείου της γειτονιάς. Έκτοτε, κάθε χρόνο διοργανώνουν στη μνήμη του ένα καλαθοσφαιρικό τουρνουά (3on3). Η διοργάνωση όμως έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και προβολή, αφού ξεφεύγει από τα στενά όρια του τουρνουά ή ακόμα και της καλαθόσφαιρας.

Η απαρχή του φωτός

Κάποιος θα πει «ε, και τι έγινε; Τόσα τουρνουά διοργανώνονται κάθε χρόνο». Όμως, η πεμπτουσία του συγκεκριμένου δεν αφορά τις αθλητικές επιδόσεις, αφού το αγωνιστικό κομμάτι περνά σε δεύτερη -μη σας πω και σε τρίτη- μοίρα. Το πάρκο Κεφαλληνίας όπως ονομάζεται -παίρνοντας το όνομά του από την οδό Κεφαλληνίας, της οποίας εφάπτεται- δημιουργήθηκε κυριολεκτικά από το μηδέν. Ένας χώρος πρασίνου, που είχε μεταμορφωθεί σε σκουπιδότοπο, γεμάτος σπασμένα γυαλιά, και προφανώς μόνο πόλο έλξης δεν αποτελούσε. Από το μακρινό 2015 είχε ληφθεί η απόφαση-πρωτοβουλία για εξωραϊσμό του χώρου, με τους περιοίκους να τον καθαρίζουν, ενώ παράλληλα οργάνωσαν διάφορες εκδηλώσεις με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για το πάρκο. Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το τραγικό συμβάν του χαμού του Μάριου Πολυδώρου. Η οικογένειά του αποφασίζει, γνωρίζοντας ότι ο Μάριος ήταν μέρος αυτής της πρωτοβουλίας, να διαθέσει τις εισφορές από την κηδεία για την ανέγερση γηπέδου καλαθόσφαιρας μέσα στο πάρκο.

Πήρε ζωή… μέσα από τον Μάριο

Το πάρκο Κεφαλληνίας παίρνει ζωή μέσα από τον Μάριο. Η αρχική πρωτοβουλία -έξι χρόνια πριν- για την αναδόμηση του πάρκου και κατ’ επέκτασιν της γειτονιάς παίρνει δαιδαλώδεις διαστάσεις. Ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του μπάσκετ, η δύναμη της γειτονιάς, ο αλτρουισμός, η ισχύς εν τη ενώσει, το μεράκι αλλά και ο αέρας… αναβίωσης μιας γειτονιάς βγαλμένης από τα ’90s δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, που εκτοξεύει τη δημοτικότητά της.

Η διοργάνωση μεγαλώνει, ο κόσμος που συρρέει αυξάνεται και πληθύνεται, όμως τόσο ο σκοπός όσο και το τελετουργικό παραμένουν τα ίδια. Αποκορύφωμα αποτελεί η τελευταία μέρα της διοργάνωσης -η οποία συμπίπτει πάντοτε με την ημερομηνία που διεξάγεται η επιμνημόσυνη δέηση του Μάριου- όπου πέραν της τελικής φάσης του αγωνιστικού προγράμματος διεξάγεται ένα ολοήμερο event. Πλήθος κόσμου μαζεύεται επί καθημερινής βάσεως με αποκορύφωμα την τελευταία μέρα, που δημιουργείται το αδιαχώρητο. Μικροί, μεγάλοι, οικογένειες, διασημότητες κατακλύζουν το πάρκο, Dj βρίσκεται στα decks δημιουργώντας με τη μουσική του μιαν ατμόσφαιρα που παραπέμπει στην… άλλη άκρη του Ατλαντικού, ενώ υπάρχουν παντού πάγκοι με φαγητό, γλυκά και άφθονη μπύρα. Σε κλίμα συγκίνησης και κατά τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων, οι βραβεύσεις των νικητών γίνονται από τον πατέρα του Μάριου, τον κύριο Κώστα, μπροστά από μία προτομή αφιερωμένη στον Μάριο. Η εναλλαγή συναισθημάτων δεν σταματά εδώ, αφού το κλείσιμο της διοργάνωσης γίνεται με ένα τεράστιο πάρτι που λαμβάνει χώραν σε ολόκληρο το πάρκο, με φαγητό, ποτό και μουσική μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Η κοινωνική δράση της γειτονιάς

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που επισκεφθήκατε ένα πάρκο όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους; Όπου μπορείς να πάρεις μικρά παιδιά να παίξουν χωρίς να είσαι συνεχώς με την ψυχή στο στόμα; Να δεις γείτονες, φίλους, γνωστούς; Μια πραγματική κοινότητα που στηρίζεται στην αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, την αγάπη για τον συνάνθρωπο, τον

γείτονα, τον φίλο. Όπου γνωρίζεις τον διπλανό, τον παραδίπλα. Όπου θα δώσεις ένα χεράκι, αν χρειαστεί. Ξέρω, ακούγονται ρομαντικά και μακρινά στην… αποξένωση τού σήμερα.

Εκτός λοιπόν από το αγωνιστικό μέρος, οι διοργανωτές διαθέτουν ολόκληρο το αποθεματικό του ρουχισμού σε διάφορα σχολεία της ευρύτερης περιοχής της Λακατάμειας, ενώ κάθε χρόνο «κλέβουν» μία μέρα από το πρόγραμμα του τουρνουά για να πραγματοποιήσουν μία καθιερωμένη τεράστια αιμοδοσία. Αυτή μάλιστα λαμβάνει χώραν στο καφενείο της γειτονιάς (με την επωνυμία «7σεεεεε»), ιδιοκτήτης του οποίου ήταν ο άτυχος Μάριος. Το συγκεκριμένο καφενείο αποτελεί πόλο έλξης αλλά και σημείο συνάντησης ολόχρονα, όντας το «στρατηγείο» της κοινότητας. Όσο για τα έσοδα, οι διοργανωτές δεν κάνουν σκόντο, αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτά επαναδιοχετεύονται για τις ανάγκες και την αναβάθμιση του πάρκου. Έχουν αγοραστεί καινούργιες μπασκέτες, καινούργιοι προβολείς για τον καλύτερο φωτισμό του πάρκου, ενώ, παράλληλα, χρήματα έχουν διατεθεί για την αγορά παιχνιδιών, με αποκορύφωμα ένα πολυπαιχνίδι για τους μικρούς φίλους. Η εθελοντική δράση όμως δεν σταματά εδώ, αφού στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής συνείδησης η ομάδα της γειτονιάς έχει πραγματοποιήσει δενδροφύτευση, δίνοντας έναν πράσινο τόνο στο Parkhood, ενώ οι νεότεροι επωμίζονται το βάρος της καθαριότητας του χώρου.

Όλα, λοιπόν, τα κομμάτια του παζλ έρχονται και ενώνονται με τόση αρμονία. Σαν να ήταν το γραμμένο της γειτονιάς. Την ζηλεύω, με την καλή αλλά απόλυτη έννοια της λέξης, αυτήν τη γειτονιά. Κι ας είναι μόνο λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από τη δική μου. Την ζηλεύω, γιατί μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Γιατί φέρνει τόσες μνήμες και θύμησες κάθε φορά που βλέπω τόσα παιδιά ξέγνοιαστα, με τα ποδήλατα, να παίζουν ποδόσφαιρο ή να κυνηγούν το ένα το άλλο. Οικογένειες, μικροί, μεγάλοι, μια κοινότητα τόσο δεμένη, τόσο δυνατή, που μπορεί να κάνει τα πάντα. Να πάρει έναν σκουπιδότοπο και να τον κάνει το ομορφότερο, το καθαρότερο και μεγαλύτερο πάρκο της περιοχής. Να το γεμίσει με δικά της έσοδα με παιχνίδια για παιδιά, για να μεγαλώσουν κι αυτά σε μιαν αλάνα, ένα παγκάκι, ένα γήπεδο. Και κυρίως να θυμάται, κρατώντας άσβεστη τη μνήμη ενός δικού τους παιδιού, του Μάριου. Που είμαι σίγουρος ότι, κοιτώντας από εκεί ψηλά, θα καμαρώνει και θα χαμογελά… Ραντεβού στο πάρκο, λοιπόν.