Επεκτατισμός: Πάγιος στόχος της Τουρκίας

Αναδιφώντας το Αρχείο μου, που περιλαμβάνει επίσημα έγγραφα και κείμενα που γράφτηκαν για το Κυπριακό από Έλληνες, Τούρκους και ξένους πολιτικούς και ιστοριογράφους, στάθηκα σ’ ένα άγνωστο για τους πολλούς κεφάλαιο, όπου αναφέρεται πώς εμφανίζονται η Ελλάδα και η Κύπρος στην τουρκική πολιτική και φιλολογία, ιδιαίτερα στον τρόπο που διδάσκονται τα τουρκόπουλα την Ιστορία. Μια Ιστορία θανάσιμου ανθελληνισμού, επεκτατισμού και μίσους προς καθετί το ελληνικό.

Ειδική αναφορά γίνεται στα τουρκοκυπριακά σχολεία, όπου το δίδυμο Κουτσιούκ - Ντενκτάς κινήθηκαν δραστήρια, από το 1958, να ρίξουν το βάρος τους κατά του Ελληνισμού, με την ανοχή και συνενοχή της αποικιακής κυβέρνησης. Οι δάσκαλοι των Δημοτικών και των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης κλήθηκαν να διδάσκουν στους μαθητές κεφάλαια της τουρκικής Ιστορίας, όπου γίνονται αναφορές συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων με νικητές πάντοτε τους Τούρκους… Αν και το καθεστώς ήταν αποικιακό, φρόντισε να εφοδιαστούν οι Τουρκοκύπριοι εκπαιδευτικοί με τουρκικά ανθελληνικά «ιστορικά» και «λογοτεχνικά» βιβλία.

Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, η τουρκική αυτή προσπάθεια είχε ενταθεί. Ο Ντενκτάς, ως Πρόεδρος της Τουρκοκυπριακής Κοινοτικής Συνέλευσης , οργίασε κυριολεκτικά με αρρωστημένο φανατισμό, για να ενσπείρει στην τουρκοκυπριακή νεολαία το ανθελληνικό μένος. Όχι μόνο στο μάθημα της Ιστορίας, αλλά και σε λογοτεχνικά βιβλία, τα Τουρκο-κυπριόπουλα βαφτίζονταν στην κολυμβήθρα του μίσους κατά παντός ελληνικού - «γκιαούρικου», όπως εξακολουθούν να το αποκαλούν, ακόμη και σήμερα. Για την τουρκοκυπριακή ηγεσία, που έπαιρνε απευθείας εντολές από την Άγκυρα, όπως και για τους Τούρκους πολιτικούς γενικότερα, οι Έλληνες ήταν και παραμένουν «γκιούρηδες», «άπιστοι», «προαιώνιοι εχθροί των Τούρκων».

Στα τουρκοκυπριακά σχολεία των κατεχομένων, στα μαθήματα της Ιστορίας και της τουρκικής λογοτεχνίας διαβάζονται, απαγγέλλονται και αναλύονται κείμενα και ποιήματα υβριστικά, κείμενα μίσους για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και όλα αυτά στο πλαίσιο του τουρκικού επεκτατισμού, θύμα του οποίου είναι και η Κύπρος. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, που είχε πρωτοδημοσιευθεί στις 20 Δεκεμβρίου 1956, όταν καθιερώθηκε από την Τουρκία το δόγμα του Νιχάτ Ερίμ για επανάκτηση της Κύπρου:

«Γνωρίζω τα θωρακισμένα αυτά,

γνωρίζω αυτούς τους ξένους τους στρατούς.

Και στα δικά μου μπήκαν νερά

και στα δικά μου χώματα στρατό

τη νύχτα αποβίβασαν κρυφά.

Διψούσαν για το αίμα μου,

Να κλέψουν θέλανε το φως

Που είχανε τα μάτια μου

Να κλέψουν θέλουν την επιδεξιότητα.

Τους ρίξαμε στη θάλασσα.

Ναι ήταν το Είκοσι Δύο».

Χαρακτηριστικά του μισελληνισμού που προαγόταν με εντολές της Άγκυρας σε όλα τα στρώματα των Τουρκοκυπρίων, ήταν τα ποιήματα μίσους, που απαγγέλλονταν σε διάφορες εκδηλώσεις, με εντολές της Άγκυρας. Δείγμα των ποιημάτων αυτών είναι και το ακόλουθο, που είχε μεταδοθεί από τον παράνομο ραδιοσταθμό «Μπαϊράκ», ευθύς μετά το ξέσπασμα της τουρκοκυπριακής ανταρσίας στις 23 Δεκεμβρίου 1963:

«Τ’ ορκίζομαι πως θα ΄θελα,

στον πηγαιμό τριάντα να σκοτώσω χιλιάδες

Γκιαούρηδες και τόσους άλλους στον ερχομό.

Χιλιάδες τα κεφάλια τους να στοίβαζα.

Μ’ ένα μου χτύπημα μυριάδες ν’ αφανίσω.

Χίλιων γκιαούρηδων το αίμα δεν αξίζει,

Ούτε με μιας βρομιάς σταγόνα».

Τη συμπαιγνία των εκάστοτε τουρκικών κυβερνήσεων και των εγκαθέτων τους στην Κύπρο καταμαρτυρεί το ακόλουθο ποίημα, που δημοσιεύτηκε στην ημιεπίσημη εφημερίδα «Χουριέτ» της Κωνσταντινούπολης στις 18 Ιουλίου 1974, δηλαδή δυο μέρες πριν από την εισβολή του Αττίλα, με το οποίο φανάτιζε τους τουρκικούς όχλους, ενόψει του εγκλήματος που ετοιμαζόταν να διαπράξει σε δυο μέρες μετά ο Αττίλας σε βάρος της Κύπρου:

«Εφόσον υπάρχει στον κόσμο ο πρόστυχος Έλληνας,

μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Όσο στέκομαι και τον βλέπω, απέναντί μου σαν σκυλί,

μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Χίλια κεφάλια από γκιαούρηδες,

δεν μπορούν να ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Μοναδικός μου σκοπός είναι η εκδίκηση.

Όταν έρθει η σειρά μου να μεταβώ στο πεδίο της μάχης,

σε μια μέρα θα σφάξω χίλιους γκιαούρηδες.

Μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Να έλιωνα με πέτρα το κεφάλι τριάντα χιλιάδων από αυτούς,

να ξερίζωνα με τανάλια τα δόντια δέκα χιλιάδων από αυτούς,

να πετούσα εκατοντάδες χιλιάδες σώματά τους στο ποτάμι,

μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Χίλια κεφάλια από γκιαούρηδες

δεν μπορούν να ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει τη διαφορά του Τούρκου,

ο οποίος συντρίβει το κεφάλι του Έλληνα.

Να έκαιγα τα κεφάλια πέντε χιλιάδων από αυτούς,

μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Χίλια κεφάλια από γκιαούρηδες δεν μπορούν

να ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Να τρυπούσα με τη λόγχη μου σαράντα χιλιάδες,

και ογδόντα χιλιάδες από αυτούς να τους έστελνα στο διάβολο

και να κρεμούσα εκατό χιλιάδες από αυτούς,

μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.

Χίλια κεφάλια από γκιαούρηδες δεν μπορούν

να ξεπλύνουν αυτό το μίσος».

Ο «Προδότης» Ετζεβίτ

Και αυτός ο Πρωθυπουργός της εισβολής, Μπουλέντ Ετζεβίτ, έναν μήνα προτού διατάξει τον Αττίλα να πλήξει την Κύπρο και να σκορπίσει τον θάνατο και την καταστροφή στο νησί, κατηγορήθηκε ως προδότης, διότι, όταν ήταν φοιτητής στο Λονδίνο, και συγκεκριμένα το 1947, έγραψε το «Τουρκοελληνικό Ποίημα», που δημοσιεύτηκε το 1953 σε συλλογή ποιημάτων του και μεταφράστηκε στα Γερμανικά το 1978, με τίτλο “Ich messelt licht Stein” – “Σμίλεψαν φως από την πέτρα”).

Εκτός των άλλων προβλημάτων και ενοχλήσεων που προκάλεσε στον Ετζεβίτ αυτό το φιλειρηνικό ποίημα, δέχθηκε δριμύτατη επίθεση από βουλευτές, έναν μόνο μήνα πριν από το δικό του έγκλημα της εισβολής. Συγκεκριμένα,σε συζήτηση που έγινε στην τουρκική Βουλή, στις 18 Ιουνίου 1974, κατηγορήθηκε για προδοσία, γιατί, κατά την άποψη Τούρκων βουλευτών, είναι προδοσία η επίδειξη ανθρωπίνων αισθημάτων και όχι μίσους, έναντι των Ελλήνων. Ο Ετζεβίτ βρέθηκε σε δύσκολη θέση και απολογήθηκε για το «παραστράτημά» του, όπως το χαρακτήρισε, προβάλλοντας τη δικαιολογία ότι: «Όταν έγραψα το ποίημα αυτό δεν ασχολούμουν με την πολιτική. Και όταν σκεφτόμαστε τα συμφέροντα του έθνους μας, πρέπει να να γνωρίζουμε ότι ουδέποτε γινόμαστε αιχμάλωτοι των αισθημάτων μας».

Στο βιβλίο του «Ο επεκτατισμός στην τουρκική ποίηση» ο Γιάννης Μαγκριώτης παρατηρεί ότι η περίπτωση του Ετζεβίτ είναι μια ακόμη επιβεβαίωση πως πολλές φορές υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ λόγων, που εύκολα λέγονται, και των έργων που διαψεύδουν τα υποκριτικά λόγια και τις ελπίδες των Τούρκων. Επίσης επισημαίνει ότι:

«Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Αττίλα ο Ετζεβίτι δήλωσε ότι δεν έβλεπε οι ενέργειές του να βρίσκονται σε αντίφαση με τα αισθήματα αδελφοσύνης, που εκφράζει το ποίημά του. Διερωτάται κανείς τι επιπλέον μπορούσε να συμβεί για τα ελληνικά τραγούδια που άκουε, έτρεφε φιλικά αισθήματα για την Ελλάδα και ήταν κατά της βίας. Αυτό δεν τον εμπόδισε 27 χρόνια αργότερα, ως Πρωθυπουργός της Τουρκίας, να διατάξει την εισβολή στην Κύπρο με τις τραγικές συνέπειές της. Επί πρωθυπουργίας του, επίσης, για πρώτη φορά, διατυπώθηκαν οι αντιθέσεις με διεθνή νόμιμα δίκαια της Τουρκίας επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου…».

Η ταυτότητα απόψεων της Άγκυρας με τους εγκαθέτους της στην Κύπρο δεν αποδεικνύεται μόνο από την παράλληλη γραμμή πλεύσης και τις κατά καιρούς ενέργειές τους σε βάρος των Ελλήνων. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού γενικά και ειδικότερα της Κύπρου, του Αγαίου, της Θράκης και της Μακεδονίας ακόμη, καταμαρτυρείται και από τα θέματα των ΜΜΕ της χώρας και της λογοτεχνίας. Ιδιαίτερα μετά την εισβολή αρκετοί Τούρκοι ποιητές εμφανίστηκαν να ασχολούνται με την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου και ισχυρίζονται ότι, τα νησιά αυτά πάντοτε ήταν τουρκικά και ότι η Κύπρος, τα Δωδεκάνησα, η Θράκη και η Μακεδονία πρέπει να επιστραφούν στην Τουρκία.

Θα κλείσουμε το σημείωμά μας μ’ ένα απόσπασμα ποίηματος - καθρέφτη του τουρκικού μισελληνισμού και επεκτατισμού, που φέρει τον τίτλο: «Η Κύπρος μου ανήκει στους Τούρκους»:

«Στις 20 Ιουλίου το πρωί

γέμισε η Κύπρος Τούρκους στρατιώτες.

Και με πολλούς ηρωισμούς, στους συμπατριώτες μας

Τούρκους χάρισαν ξανά τη λευτεριά...

Στις εξακόσιες χιλιάδες τον λαό

που ζουν στην Κύπρο, τη μικρή μας πατρίδα,

εδώσανε χαρά και διώξαν το κακό.

Η Κύπρος είναι τουρκική φωνάζω εγώ

και η φωνή μου διασχίζει τους αιθέρες...

Ποιος σου είπε η Τουρκία την Κύπρο μας θ’ αφήσει

άλλος να την αρπάξει; Σ’ εμάς ανήκει.

Η Κύπρος ξέρουμε πως είναι τουρκική,

το λέγει η Ιστορία. Σύντομα θα πάρουμε

όλα του Αιγαίου τα νησιά στην εύθετη στιγμή,

και την πατρίδα του Ατατούρκ Θεσσαλονίκη...».

Μόλις την περασμένη Τετάρτη, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών επιβεβαίωσε τους στόχους της χώρας του με την προκλητική δήλωση ότι: Τα θαλάσσια πάρκα, τα οποία ετοιμάζει η Ελλάδα στο Αιγαίο, θεωρούνται ντε φάκτο ενέργειες, που αποτελούν κόκκινη γραμμή για την Τουρκία.

Ξυπνάτε, Έλληνες!..