Ατσάλινη ασπίδα των ΗΠΑ καλύπτει την Κύπρο - Οι πύλες της κολάσεως στη Μ. Ανατολή και το διπλωματικό παρασκήνιο

Πήρε φωτιά η διπλωματία, και δη των ΗΠΑ, για να αποτραπούν τα χειρότερα στη Μέση Ανατολή. Οι Ιρανοί επιμένουν ότι θα προχωρήσουν σε αντίποινα σε βάρος του Ισραήλ, που στηρίζεται από τους Αμερικανούς και άλλους συμμάχους. Αποτέλεσμα τούτου είναι η δημιουργία μιας ατσάλινης αποτρεπτικής ομπρέλας -κάθε είδους πυραύλων, και άλλων οπλικών συστημάτων- που καλύπτει και την Κύπρο.

Εξευτελισμός, ανταπόδοση και ο διάδρομος της Φιλαδέλφειας

Το ερώτημα δεν είναι μόνο αν θα χτυπήσει το Ιράν και πώς, αλλά και με ποιον τρόπο θα αποτραπεί επιτυχώς, καθώς και αν θα προχωρήσουν οι Ισραηλινοί και οι σύμμαχοί τους, δηλαδή οι ΗΠΑ, σε νέα τιμωρητικά πλήγματα ανταπόδοσης. Η λογική λέει ότι η διάχυση του πολέμου κανέναν δεν συμφέρει. Ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά. Εκείνο που επιδιώκεται εκ νέου από τις ΗΠΑ είναι ένα ελεγχόμενο κτύπημα ή κτυπήματα, που δεν θα βλάπτουν ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του Ισραήλ και των ιδίων των Αμερικανών, αλλά θα επιτρέπουν, ταυτοχρόνως, στους Ιρανούς να ισχυρίζονται εσωτερικά ότι όντως μπορούν να αντιδράσουν. Αλλιώς, μετά τους εξευτελισμούς που υπέστησαν, θα χάσουν την αξιοπιστία τους και εσωτερικά, ως καθεστώς, καθώς και έναντι των διαφόρων Οργανώσεων που σπονσάρουν. Οποιοδήποτε επιτυχές χτύπημα των Ιρανών σε βάρος σημαντικών στρατιωτικών, κυβερνητικών ισραηλινών στόχων με νεκρούς ή σε βάρος των πυρηνικών εγκαταστάσεων ανοίγει τις πύλες της κολάσεως, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και προφανώς αυτό είχε διαβιβαστεί από τις ΗΠΑ προς την Τεχεράνη, για να προχωρήσει σε δεύτερες σκέψεις. Πρόσθετα, κλειδί για τη μερική έστω αποπυροδότηση της κρίσης είναι η επίτευξη συμφωνίας για τη Γάζα, που κολλά κυρίως στο εξής: Δεν έχει κλείσει ακόμη ο διάδρομος της Φιλαδέλφειας, από τον οποίο τροφοδοτείται ακόμη η Χαμάς. Πρόκειται για διάδρομο μήκους 14 χιλιομέτρων, μεταξύ νότιας Γάζας και Αιγύπτου. Έχει, μάλιστα, αποκαλυφθεί η ύπαρξη τούνελ με ύψος 3 μέτρων, από το οποίο περνούν ακόμη και οχήματα! Το Ισραήλ επιμένει στη δημιουργία μιας νεκρής ζώνης για να δημιουργηθούν, όπως υποστηρίζει, συνθήκες ασφάλειας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται η συμβολή της Αιγύπτου. Από το 1979 ώς το 2005, ο έλεγχος ανήκε στον ισραηλινό στρατό. Έκτοτε, κατόπιν συμφωνίας μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου, οι Ισραηλινοί αποσύρθηκαν και περιπολούσαν περί τους 750 Αιγύπτιους διασυνοριακούς φύλακες, οι οποίοι ως φαίνεται… δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ που βρίσκονται στην περιοχή όπου τελεί η κρίση σε εξέλιξη. Στην περιοχή πλέουν και σκάφη άλλων εθνοτήτων, όπως γαλλικά και αγγλικά. Τα πλοία στο σύνολό τους δημιουργούν μια δική τους ατσάλινη ομπρέλα αεράμυνας, που καλύπτει και την Κύπρο, η οποία, λόγω των Βρετανικών Βάσεων, των Ραντάρ του Τροόδους και του σταθμού υποκλοπών του Αγίου Νικολάου (βλέπε σύστημα «Έχελον» που συλλέγει πάσης φύσεως πληροφορίες, από τη Μέση Ανατολή ώς τη Ρωσία και την Κίνα), συνιστά εν δυνάμει στόχο. Ειδικότερα, μάλιστα, εάν βάλει το χεράκι του ο Ερντογάν, κινητοποιώντας τη Χεζμπολάχ. Ακόμη, ο χάρτης δείχνει πού βρίσκονται σκάφη του 5ου και 6ου Αμερικανικού Στόλου από την περιοχή μας ώς την Ερυθρά Θάλασσα, κοντά στους Χούθι, καθώς και στον Περσικό Κόλπο και δη στα στενά του Ορμούζ. Πρόκειται για διάταξη μάχης, που στόχο έχει να προστατεύσει: 1) Το Ισραήλ, ακόμη και την Κύπρο. 2) Τα στενά της Ερυθράς Θάλασσας και του Ορμούζ. Αυτό θα βοηθήσει και στην υιοθέτηση της στρατηγικής των τιμωρητικών αντιποίνων.

Ο χάρτης απεικονίζει την απειλή μέσω Χεζμπολάχ και Ιράν. 

Απειλή Χεζμπολάχ: Με κέντρο τον Λίβανο καταγράφονται τρεις κύκλοι. Ο ένας με κόκκινο χρώμα αποτυπώνει τα ιρανικά UAV με ακτίνα δράσης τα 500 χιλιόμετρα. Οι άλλοι δύο κύκλοι με πράσινο χρώμα, απεικονίζουν τους Ιρανικούς πυραύλους της Χεζμπολάχ με βεληνεκές 200 και 300 χιλιόμετρα. 

Απειλή Ιράν: Ο μεγάλος κόκκινος κύκλος αποτυπώνει τα UAV-Shahed με ακτίνα δράσης τα 2000 χιλιόμετρα. Με πορτοκαλί χρώμα απεικονίζονται οι Ιρανικοί πύραυλοι με βεληνεκές 1400 χιλιόμετρα (Fattah) και ο Shahab-3 (1300 χιλιόμετρα) ενώ επίσης οι Emad (Shahab-3 Variant) 1700 χιλιόμετρα καθώς και Khorramshahr (2000). 

Είναι πρόδηλο ότι οι Ιρανοί έχουν τη δυνατότητα να χτυπούν όχι μόνο ως την Κύπρο και την Κρήτη -όπου βρίσκεται η στρατηγικής σημασίας βάση της Σούδας- αλλά και πέραν αυτής.

Κτυπήματα, χώρος και τρόπος

Η ιρανική επίθεση μπορεί να διεξαχθεί με: 1) Χτυπήματα προερχόμενα από οπλικά συστήματα, που βρίσκονται εντός του ιρανικού εδάφους. 2) Χτυπήματα από τον βόρειο Λίβανο, μέσω δηλαδή της Χεζμπολάχ. 3) Χτυπήματα μέσω των Χούθι από τον νότο.

Τα χτυπήματα αυτά μπορούν να είναι συντονισμένα, ακόμη και κατά κύματα, κατά τρόπον ώστε να δημιουργηθεί κορεσμός στα συστήματα αεράμυνας του Ισραήλ, αλλά και των συμμάχων του. Συναφώς, θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι Ιρανοί έχουν τη δυνατότητα να χτυπήσουν με βαλλιστικούς πυραύλους καμπύλης τροχιάς (μέσω πτήσεων σε στρατόσφαιρα και διάστημα επιστρέφουν στην ατμόσφαιρα και στον στόχο επί της Γης), με πυραύλους cruise ή/και με drones. Ειδικώς οι cruise, καθώς και τα drones ακολουθούν το ανάγλυφο του εδάφους και μπορούν να αποφύγουν σε αρκετές περιπτώσεις τα ραντάρ.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτά τα οπλικά συστήματα παραδόθηκαν από τους Ρώσους στο Ιράν, καθότι έχουν τη δυνατότητα να μπλοκάρουν και να αναχαιτίσουν εχθρικά ραδιοσήματα, GPS, επικοινωνίες και δορυφορικά συστήματα, καθιστώντας τα «έξυπνα» πυρομαχικά και τα συστήματα drone αναποτελεσματικά. 

Πόλεμος τεχνητής νοημοσύνης και ζώνες αεράμυνας

Βρισκόμαστε σε μια εποχή, κατά την οποία μπορεί να υπάρξει συνδυασμός διαστάσεων και οπλικών συστημάτων. Ως εκ τούτου, στρατιωτικές επιχειρήσεις διενεργούνται επί του εδάφους, στον αέρα, στη θάλασσα, μέσω διαστήματος και κυβερνοχώρου, καθώς και με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Οι Ισραηλινοί έχουν οικοδομήσει μαζί με τους Αμερικανούς ένα αποτρεπτικό σύστημα ασφάλειας που συνδυάζει το iron dome, το οποίο ανήκει στα συστήματα τεχνικής νοημοσύνης, τα οπλικά συστήματα και τα ραντάρ του αεροπλανοφόρου «Ρούσβελτ», που βρίσκεται στην περιοχή μας, καθώς και εκείνα των συνοδευτικών πολεμικών του σκαφών ή άλλων συμμαχικών πολεμικών πλοίων και μαχητικών αεροσκαφών, που βρίσκονται στην περιοχή μας και ευρύτερα. Δηλαδή, στη Μεσόγειο, στον Περσικό Κόλπο και στην Ερυθρά Θάλασσα. Με τον τρόπο αυτό έχει αντιμετωπιστεί επιτυχώς η γενική επίθεση του Ιράν σε βάρος του Ισραήλ στις 13 του περασμένου Απριλίου. Κατ’ ανάλογο τρόπο προσδοκάται ότι θα αντιμετωπιστεί και η όποια νέα επίθεση, εάν και όταν προκύψει. Το Ισραήλ έχει τρεις βασικές ζώνες αναχαίτισης: 1. Αυτήν των πυραυλικών συστημάτων “Arrow” 1, 2 και 3, αναλόγως του βεληνεκούς και της απειλής. 2. Αυτήν της Ασπίδας του Δαυίδ (πρόκειται για αντιβαλλιστικούς πυραύλους και «Κρουζ», καθώς και ρουκέτες με βεληνεκές από 40 έως και 300 χιλιόμετρα. Μαζί με το τα ισραηλινά οπλικά συστήματα ενεργούν και οι αμερικανικοί «Πάτριοτ»). 3. Αυτήν του Iron Dome («Σιδηρού Θόλου»), που καλύπτει μιαν ακτίνα ώς τα 70 χιλιόμετρα. Κάθε κομμάτι αποτελείται από ένα ραντάρ, ένα κέντρο ελέγχου και τέσσερεις μονάδες εκτοξευτών που διαθέτουν 20 αναχαιτιστές Tamir το καθένα. Πρόκειται για αυτόνομο όπλο (autonomous weapon), που ανήκει στην κατηγορία της τεχνητής νοημοσύνης. Σε αυτόν τον Θόλο αεράμυνας προστίθεται και ο στόλος των ΗΠΑ στην περιοχή με διάφορους τύπους πυραύλων, καθώς και με τις αεροπορικές δυνάμεις.

Ο χάρτης αυτός παρουσιάζει τα ίχνη των αεροσκαφών και των UAV που δρουν για τη συλλογή πάσης φύσεως πληροφοριών, προκειμένου να γίνει επιτυχής αποτροπή.

Οι εν δυνάμει στόχοι της Κύπρου

Βεβαίως οι στόχοι ενός ιρανικού χτυπήματος, ουδόλως θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι περιορίζονται επί του εδάφους και της επικράτειας του Ισραήλ. Η Τεχεράνη θεωρείται ως η μάνα της τρομοκρατίας. Άλλωστε αυτή είναι η τελευταία αιτία της ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή, όταν η Χαμάς επιδόθηκε τον περασμένο Οκτώβριο σε μακελειό σε βάρος αθώων Ισραηλινών πολιτών. Συνεπώς, κάθε εστία ισραηλινού ή δυτικού συμφέροντος ανά τον κόσμο είναι πιθανός στόχος τρομοκρατικού χτυπήματος, ακόμη και διά της χρήσης των μοναχικών λύκων, για να αποφύγει το Ιράν τις οποιεσδήποτε επίσημες ευθύνες. Επί τούτου, το συναφές ερώτημα που εγείρεται έχει ως εξής: Είναι ή όχι η Κύπρος εν δυνάμει στόχος μιας ιρανικής επίθεσης; Τα σοβαρά κράτη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εφησυχάζουν. Εκ των πραγμάτων θεωρούμαστε εν δυνάμει στόχος από τη στιγμή που υπάρχουν οι Βρετανικές Βάσεις της Δεκέλειας, στον Άγιο Νικόλαο, και του Ακρωτηρίου, από το οποίο διενεργούνται πτήσεις βρετανικών πολεμικών αεροσκαφών και των παλαιών μεν, αποτελεσματικών δε, κατασκοπευτικών αεροσκαφών U2. Πρόσθετα, υπάρχουν και τα ραντάρ του Τροόδους, τόσο αυτά τα οποία ανήκουν στους Βρετανούς, όσο και αυτά που ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία, τα οποία έχουν ακτίνα δράσης ώς το Ιράν. Όσα σχετικά αναφέρονται δεν είναι κρατικά μυστικά αλλά παγκοίνως γνωστά.

Αναχαίτιση, κενά και λάθη

Για την αναχαίτιση των οποιωνδήποτε απειλών, η Εθνική Φρουρά διαθέτει κυρίως τα πιο παλαιωμένα συστήματα BUK και TOR-M1. Το γεγονός ότι δεν έχουν εκσυγχρονιστεί, σε συνδυασμό με την έλλειψη εξαρτημάτων και τη δύσκολη συντήρησή τους, δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα ως προς την επιχειρησιακή τους ικανότητα και αξιοπιστία. Συναφώς μπορούν να παρατηρηθούν τα εξής:

1. Η Εθνική Φρουρά δεν διαθέτει αυτοδύναμη αντιβαλλιστική και αντιαεροπορική άμυνα. Μερικώς και μόνο θα ήταν δυνατό να αντιμετωπίσει επίθεση πυραύλων ή drones από το Ιράν ή από τη Χεζμπολάχ, όπως προσφάτως μάς έχει απειλήσει. Συνεπώς, είναι αναγκαία η συνεργασία με τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς, που είναι εκ των πραγμάτων συνδεδεμένοι με το Ισραήλ. Η ομπρέλα των αμερικανικών και άλλων συμμαχικών πολεμικών πλοίων, που πλέουν στην περιοχή, είναι αυτή που πρωτίστως δύναται να αποτρέψει οποιαδήποτε εξωτερική απειλή κατά τρόπο αξιόπιστο. Συν του ότι, για την αποτροπή τρομοκρατικών επί του εδάφους πιθανών κτυπημάτων οι δικές μας υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε πλήρη συνεργασία με τις αμερικανικές και άλλες, για αυτονοήτους λόγους.
2. Η Κύπρος αποτελεί εκ της φύσεώς της εν δυνάμει στόχο. Πέραν της τουρκικής κατοχής και απειλής, υπάρχει ο κίνδυνος της κατ' ελάχιστον παράπλευρης απώλειας. Επί τούτου θα ήταν δυνατόν να επισημανθούν τα ακολούθα: Α) Καθυστέρησε το κυπριακό κράτος να παραγγείλει από το Ισραήλ ένα αξιόπιστο αντιαεροπορικό αντιβαλλιστικό σύστημα, που είναι τμήμα με το «iron dome». Β) Πέραν της κατοχής και της τουρκικής απειλής, υπάρχει ακόμη ένας λόγος για να τεθεί θέμα στρατιωτικής στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ΕΕ κατά τρόπο ανάλογο με εκείνον της Ουκρανίας. Ήδη υπάρχει η δημόσια τοποθέτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επί τη βάσει της οποίας διευκρινίστηκε ότι, σε περίπτωση που η Κύπρος δεχθεί εξωτερική επίθεση, θα ενεργοποιηθεί το άρθρου 42,7 των Συνθηκών. Το 42,7 προβλέπει τη στρατιωτική στήριξη των κρατών μελών της ΕΕ προς το κράτος - μέλος που δέχεται την επίθεση. Ερώτημα: Θα πρέπει να δεχθούμε την επίθεση και μετά να μας στηρίξουν οι εταίροι μας ή θα πρέπει, στο πλαίσιο της αποτροπής, να τύχουμε της οποιασδήποτε στήριξης πριν από την επίθεση; Γιατί δεν έχει τεθεί ακόμη κάτι τέτοιο ενώπιον των θεσμών της ΕΕ από την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα ως Εγγυήτρια Δύναμη; Δεν ετέθη για να μη χαλάσει το καλό κλίμα και να μην προσέλθει ο κύριος Τατάρ και η Τουρκία στις οποίες συνομιλίες; Δεν μπορεί η Κύπρος να τελεί υπό καθεστώς ανασφάλειας.

Με ποιο πρόσχημα η Τουρκία θα μπορούσε να ενισχύσει τις δυνάμεις της Κύπρου;

Η Τουρκία πάντως σε μια ευρύτερη κρίση, γιατί να μη χρησιμοποιήσει τη Χεζμπολάχ για να πλήξει την Κύπρο; Είναι άλλωστε γνωστές οι σχέσεις του Ερντογάν μαζί της, καθώς και με τη Χαμάς. Μάλιστα, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να παρέχουν πάσης φύσεως πληροφορίες και ποιοι στόχοι θα ήταν δυνατό να πληγούν στις ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας είτε με πυραύλους είτε με drones είτε ακόμη και μέσω τρομοκρατικού κτυπήματος από μοναχικούς λύκους. Αυτή είναι μια πτυχή της πρόσθετης τουρκικής απειλής στη λογική του proxy war. Υπάρχουν και τα χειρότερα. Και ποια είναι αυτά; Να προβάλει η Τουρκία τον ισχυρισμό προστασίας των Παλαιστινίων, της Χεζμπολάχ, των όποιων μουσουλμάνων και τους χρέους της να τους υπερασπιστεί κτυπώντας το Ισραήλ, για να μεταφέρει στην Κύπρο νέα οπλικά συστήματα, όπως τα τύπου "Μπόρα" (280 χιλ.) και έτσι, χωρίς να το αντιληφθούμε, να μας καταστήσει, πραγματικά, μέρος του προβλήματος της Μέσης Ανατολής. Αυτό είναι για όλους ένα παιχνίδι με τη φωτιά. Ούτως ή άλλως, η Τουρκία για να μην το πράξει προφανώς θα ζητήσει ανταλλάγματα, που θα αγγίζουν ακόμη και τις όποιες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και της αξίωσής της περί ισότιμης κυριαρχίας και δύο κρατών. Διότι, κυρίως οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν να κατευνάσουν την Άγκυρα, αφού δεν την θέλουν να είναι η αχίλλειος πτέρνα της Συμμαχίας τους. Μια Τουρκία, η οποία έχει την πολυτέλεια να ασκεί την πολιτική του εκκρεμούς. Δηλαδή να κινείται άλλοτε προς τη Ρωσία και άλλοτε προς την Αμερική, αναλόγως των συμφερόντων της. Συμβαίνει, δε, αυτό διότι Κύπρος και Ελλάδα δεν έχουν προχωρήσει την υλοποίηση του Δόγματος, το οποίο θα ήταν δυνατό να αποτελεί εναλλακτικό σύστημα ασφάλειας της Δύσης, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ μερικώς έστω ως αντιστάθμισμα και αποφυγή της τουρκικής αυθάδειας.

Η πονηριά

Η Τουρκία, η οποία είναι εκτός των διαμεσολαβητικών πρωτοβουλιών της Δύσης: 1. Επιδιώκει να εμφανιστεί ως η προστάτιδα χώρα εντός των λαών του Ισλάμ. 2. Προσδοκά στην απώλεια της αξιοπιστίας του Ιράν, για να προωθήσει τον δικό της ηγετικό ρόλο. Γιατί, λοιπόν, ή Άγκυρα να μην επιδιώκει την κατατριβή του Ιράν και του Ισραήλ μέσα από τη δική τους αντιπαράθεση; Αυτό το ρήγμα, όσο πιο βαθύ είναι, τόσο πιο συμφέρουσα θα είναι η κατάσταση για την Άγκυρα ως προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της στην περιοχή, που καλύπτουν και την Κύπρο, στην πρακτική εφαρμογή του ελέγχου της περιοχής στη λογική της Γαλάζιας Πατρίδας.

Το μάθημα…

Η διαρκής κρίση στη Μέση Ανατολή μάς αναγκάζει να προχωρήσουμε σε μια γενική αναθεώρηση της πολιτικής μας σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και δη άμυνας, καθότι, εκτός των άλλων, δεν συνορεύουμε ούτε με το Λουξεμβούργο ούτε με το Βέλγιο, αλλά με την Τουρκία, η οποία ήδη μας κατέχει και μας απειλεί, αλλά και με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, που είναι ήδη στις φλόγες.