Ο Γολγοθάς των «παιδιών του κράτους»

Τον τρόπο λειτουργίας των παιδικών δομών και τη διαχείριση των παιδιών που βρίσκονται υπό την ευθύνη των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας έφερε ξανά στο προσκήνιο η υπόθεση ληστείας του 64χρονου, στην οποία εμπλέκονται δύο ανήλικα κορίτσια που διέμεναν σε δομές. Οι παιδικές στέγες αποτελούν διαχρονικά «ανοιχτή πληγή», αφού σε πολλές περιπτώσεις ανήλικοι που τελούν υπό την κηδεμονία του κράτους «το σκάνε» και δηλώνονται ως ελλείποντα πρόσωπα, ενώ, δυστυχώς, σε ουκ ολίγες υποθέσεις γράφτηκε τραγικός επίλογος.

Η «Σ» ανοίγει σήμερα τον φάκελο «παιδικές στέγες», με σκοπό να αναδείξει τα προβλήματα που προκύπτουν μέσα από μαρτυρίες. Συγκεκριμένα, συνελέγησαν μαρτυρίες από «παιδιά του κράτους» τα οποία πέρασαν από τις στέγες αυτές σε μία χρονική περίοδο που φτάνει σε βάθος εικοσαετίας. Πρόκειται για τρεις διαφορετικές περιπτώσεις ατόμων που μεγάλωσαν σε κρατικές δομές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, μέσα από τις μαρτυρίες των οποίων αναδεικνύονται σοβαρά κενά και αδυναμίες του συστήματος, που όμως χρονίζουν. Συγκεκριμένα, η μία περίπτωση «αποφοίτησε» από τη στέγη πριν από 20 χρόνια, ενώ η πιο πρόσφατη περίπτωση αφορά νεαρό άτομο που μέχρι πριν από δύο χρόνια διέμενε σε εφηβικό ξενώνα. Οι μαρτυρίες καταδεικνύουν από τη μια το τεράστιο πρόβλημα υποστελέχωσης των ΥΚΕ, αλλά από την άλλη και την έλλειψη κατάρτισης, εξειδίκευσης και εκπαίδευσης στο ήδη υπάρχον προσωπικό.

Συγκλονιστικές μαρτυρίες στη «Σ»

«Είχαμε περιστατικά βίας, κι οι λειτουργοί δυσκολεύονταν να μας προστατεύσουν»

Ο «Χ», που έζησε με ανάδοχες οικογένειες από τη βρεφική του ηλικία, πέρασε τα εφηβικά του χρόνια, από 14 ετών μέχρι τα 18, σε στέγη. Μιλώντας σύμφωνα με τη δική του εμπειρία, είπε πως δεν υπάρχουν τα απαραίτητα εφόδια και οι υποδομές για να μπορέσουν να σε καλλιεργήσουν και να σε βοηθήσουν να ανελιχθείς, εκτός αν το έχεις μέσα σου εσύ ως άτομο: «Μπορείς πολύ εύκολα να παρασυρθείς. Δεν υπάρχουν φραγμοί και όρια για να σε βοηθήσουν μετέπειτα να ενταχθείς στην κοινωνία. Δεν είναι το ίδιο όταν είσαι σε μια οικογένεια. Δεν νιώθεις την ασφάλεια, αρχικά γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί η πληθυσμιακή ομάδα σε μία στέγη. Τα κριτήρια είναι κοινωνικοοικονομικά. Δηλαδή, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στα άτομα που δεν έχουν οικογένεια ή έπρεπε να φύγουν από την οικογένειά τους και παράλληλα μπαίνουν και χρήστες ή άτομα με παραβατική συμπεριφορά. Δεν υπάρχει σωστή δομή. Εμείς είχαμε χρήστες, κλέφτες, ή είχαμε ακόμη και περίπτωση που ανήλικος, λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων, έφευγε από τον χώρο και επέστρεψε πίσω με μεταδοτικά νοσήματα».

Όσον αφορά τη δική του καθημερινότητα στη στέγη, μας είπε πως τον περισσότερο καιρό τον περνούσε εκεί, ενώ είχε κάποιες ανάδοχες οικογένειες που τον φιλοξενούσαν παροδικά τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Ο ίδιος αναφέρει: «Εγώ ως άτομο πάντα έθετα στόχους στη ζωή μου κι αυτό με βοήθησε στο ν’ ανταποκριθώ θετικά σε αυτό το περιβάλλον. Είχα κίνητρα για να μπορώ να προχωρήσω, παρά τις δυσκολίες. Για παράδειγμα, την πρώτη μέρα που μπήκα μέσα με έκλεψαν και η απάντηση των λειτουργών ήταν “πού βρήκες εσύ τα λεφτά;”. Είχαμε θέματα βίας, παραβατικότητας και υπήρχε σοβαρή δυσκολία στο να προστατεύσουν οι λειτουργοί τον χώρο. Και στο “γιατί” δεν έχω απάντηση. Δεν είναι θέμα υποστελέχωσης. Είναι ζήτημα μη εκπαιδευτικής κατάρτισης και ελλείψεων στα εφόδια που τους δίνει το κράτος».

«Όταν ενηλικιώθηκα, δεν είχα πού να μείνω και έμενα για έξι μήνες στο αυτοκίνητό μου»

«Μας έδιναν χαρτζιλίκι 20 ευρώ την εβδομάδα»

«Σχολείο θυμάμαι πήγαινα με το λεωφορείο της γραμμής. Από χρήματα παίρναμε 20 ευρώ την εβδομάδα και συνήθως μας τα έδιναν το Σαββατοκύριακο. Μάλιστα, το μέτρο αντιμετώπισης κάποιας παραβατικής συμπεριφοράς ήταν να μας περικόπτονται χρήματα. Αν π.χ. είχες διανυκτέρευση έξω, ή δεν καθάριζες τον χώρο σου, σου έκοβαν από το χαρτζιλίκι. Και θεωρητικά τα χρήματα που περικόπτονταν τα παίρνεις πίσω μετά, αν και εμείς δεν θα πήραμε ποτέ. Σε κάθε δωμάτιο μέναμε είτε μόνοι μας είτε με 2-3 παιδιά. Το πρώτο διάστημα έμενα μόνος μου, γιατί ήμουν ο μόνος που πήγαινα σχολείο εκείνο το διάστημα. Αλλά μετά ήμουν σε δωμάτιο με 2-3 παιδιά διαφορών ηλικιών.

»Παλιά δεν είχαμε δραστηριότητες εντός των δομών τα απογεύματα. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα με ΜΚΟ που κάνουν δραστηριότητες τα απογεύματα 2-3 φορές την εβδομάδα. Όσο για τα ιδιαίτερα μαθήματά μου, το κόστος μού το κάλυπταν. Δεν είχα μεταφορικό μέσο βέβαια, πήγαινα είτε περπατητός μεγάλες αποστάσεις είτε με το λεωφορείο.

»Για να πάμε κάπου ενημερώναμε τους λειτουργούς για το πού θα πάμε και υπήρχαν κανονισμοί για τις ώρες που δικαιούμασταν να λείψουμε. Αν καθυστερούσαμε, είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία και αν λείπαμε για 24 ώρες μάς δήλωναν ως ελλείποντα πρόσωπα στις Αρχές».

«Στα 18 μου, μου είπαν να πάω στο καλό»

«Στα 18 μου πήγα στρατό και ακολούθως σπούδασα το επάγγελμα που ήθελα, το οποίο και εξασκώ σήμερα. Όταν ενηλικιώνεσαι, υποχρεώνεσαι να φύγεις από τη στέγη. Όταν εγώ ενηλικιώθηκα έπρεπε να φύγω και όταν τους ρώτησα πού θα πάω, μου είπαν “όπου θέλεις, στο καλό”. Για έξι μήνες ενώ ήμουν στρατιώτης έμενα στο αυτοκίνητό μου, το οποίο το αγόρασα με μία δωρεά από έναν κύριο που με βοήθησε. Μετά με φιλοξένησε μια κυρία για ένα χρονικό διάστημα. Όταν τελικά απολύθηκα από τον στρατό, σπούδασα με τη βοήθεια της Κυβέρνησης. Υπάρχει ένα κονδύλι 25 χιλιάδων ευρώ για πρώην παιδιά υπό φροντίδα του κράτους. Εγώ τα χρησιμοποίησα για να σπουδάσω. Το υπόλοιπο κόστος το κάλυψα εγώ. Δούλευα και πλήρωνα το πανεπιστήμιό μου. Πέραν αυτού του ποσού, δεν έχεις στήριξη, ούτε οικονομική ούτε άλλη, όταν ενηλικιωθείς. Μόνο το ΕΕΕ, όπως όλος ο κόσμος, ούτε καν επίδομα ορφάνιας. Ενόσω σπούδαζα και δούλευα παράλληλα, νοίκιασα ένα διαμέρισμα. Έπαιρνα 482 ευρώ από το ΕΕΕ και 125 ευρώ για το ενοίκιο».

«Από τους 4, ο ένας κατέληξε νεκρός, ο άλλος λιποτάκτης κι άλλος σε γηροκομείο»

«Με το που κλείνεις τα 18 φεύγεις και δεν σε παρακολουθεί κάποιος. Όταν βρουν τον φάκελό σου, σε καλούν για να σου τον κλείσουν. “Αποφοιτήσαμε” 4 άτομα από τη στέγη όταν έφυγα εγώ. Το ένα κατέληξε νεκρό από υπερβολική δόση, το άλλο λιποτάκτης, και το τρίτο είναι 32 χρονών και μένει σε γηροκομείο γιατί αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Μόνο εγώ κατάφερα να ενταχθώ στην κοινωνία και δεν το χρωστώ στις στέγες, ούτε στους λειτουργούς, αλλά σε άτομα που με βοήθησαν μετά και, κυρίως, στον ίδιο μου τον εαυτό. Με βοήθησε και η ψυχανάλυση που έκανα πιο μετά -γιατί τότε στα ιδρύματα δεν είχαμε ψυχολόγο, τώρα δεν ξέρω αν έχουν- γιατί έζησα τραυματικές εμπειρίες».

«Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα υποστελέχωσης»

Ο «Μ» μάς διηγείται τη δική του -πολύ πρόσφατη- ιστορία: «Μπήκα στα 15 και βγήκα στα 17μισι. Παλιά έφευγαν στα 18, αλλά τώρα υπάρχει επιλογή, αφού δημιουργήθηκε ένα πρόγραμμα μέσω ΜΚΟ, “Η φωλιά αγάπης”, που βοηθά τα παιδιά που ενηλικιώνονται και πρέπει να φύγουν από τη στέγη. Εμένα με βοήθησε, νοίκιασα ένα σπίτι και με παρακολουθούν λειτουργοί τους, στην αρχή δύο φορές τη βδομάδα και αφότου ενηλικιώθηκα μία φορά τη βδομάδα. Λειτουργός του Γραφείου Ευημερίας ερχόταν μόνο και μόνο αν υπήρχε έντονη ζήτηση από μέρους μου ή από τον λειτουργό της ‘‘Φωλιάς’’. Και αυτό… όταν θυμούνταν! Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα υποστελέχωσης. Πρέπει να προσληφθούν κι άλλα άτομα. Το λένε και οι ίδιοι ότι δεν μας προλαβαίνουν.

»Μάλιστα, πλέον καταργήθηκε και ο θεσμός του on call κοινωνικού λειτουργού. Υπήρχε 24 ώρες το 24ωρο, δούλευαν με βάρδιες και τηλεφωνούσαμε σε συγκεκριμένο αριθμό για οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζαμε. Μας το είπαν και από το Γραφείο Ευημερίας, και από τη στέγη και από τη ‘‘Φωλιά αγάπης’’ ότι καταργήθηκε και ότι ως ένα σημείο μόνο για τους ανήλικους υπάρχουν on call λειτουργοί, που ουσιαστικά είναι λειτουργοί του ξενώνα.

»Τελευταίως υπήρξε ένα περιστατικό με τον συγκάτοικό μου, που είχε πάθει μία κρίση και έπρεπε να πάει σε ψυχιατρική κλινική, για να λάβει βοήθεια για να μη σκοτωθεί. Τηλεφώνησε σε στέγη για να ζητήσει βοήθεια γιατί δεν υπήρχε πλέον on call λειτουργός και του είπαν ότι “είσαι 18, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”. Κι αυτό ενώ έκοβε τον εαυτό του… Τον βοήθησα εγώ, πήρα ασθενοφόρο να έρθουν να τον πάρουν».

«Ήμουν κάθε μέρα στα ελλείποντα πρόσωπα»

«Όταν ήμουν στον ξενώνα, είχαμε πολλά θέματα. Εκεί υπήρχε στήριξη μόνο από τρεις λειτουργούς - οι υπόλοιποι ήταν απλώς εκεί για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Εγώ ήμουν συνέχεια δηλωμένος ως ελλείπον πρόσωπο, αλλά δεν έψαξαν ποτέ να δουν γιατί φεύγω και δεν επιστρέφω. Είχαμε άδεια τρεις ώρες την εβδομάδα. Αν αργούσες μια ώρα να έρθεις πίσω, σου έκοβαν κάποια λεφτά από τα 20 ευρώ που μας έδιναν την εβδομάδα και χωρίς επιστροφή κιόλας μετά που θα αποχωρήσεις από το σπίτι. Και λίγο να αργούσαμε, έπαιρναν την αστυνομία και μας δήλωναν ως ελλείποντα πρόσωπα. Για να μη βρουν τον μπελά τους. Εγώ, από αντίδραση σε όλα αυτά, έφευγα κάθε μέρα. Συν ότι οι συνθήκες στον ξενώνα δεν ήταν καλές. Ένιωθα ότι είμαι σε κρατητήρια. Ένιωθα εγκλωβισμένος. Με το παραμικρό που θα κάνεις θεωρείται παράπτωμα και έχεις συνέπεια. Έσφιγγαν πολύ τα λουριά και είναι φανερό ότι το κάνουν απλώς για να κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά τους».

«Ο συγκάτοικός μου τηλεφώνησε σε στέγη για να ζητήσει βοήθεια, γιατί δεν υπήρχε πλέον on call λειτουργός, και του είπαν ότι “είσαι 18 δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”. Κι αυτό ενώ έκοβε τον εαυτό του…»

«Δεν δικαιούμουν να φάω»…

«Πήγαινα σχολείο και από τα 17 και μετά δούλευα κιόλας ως σερβιτόρος. Μπορεί να αργούσα από τη δουλειά γιατί ήμουν νυχτέρι και επειδή δεν προλάβαινα το φαΐ, δεν δικαιούμουν να φάω. Κάποιες φορές με άφηναν και μου έλεγαν ότι μου κάνουν και χάρη. Ούτε γάλα ζεστό το βράδυ δεν μας άφηναν να πίνουμε και μας έλεγαν ότι είναι για το πρωινό».

«Στα 16 μου έπινα αντιψυχωτικά χάπια, ήμουν σαν το ζόμπι»

«Ο μόνος που με στήριζε ήταν ένας λειτουργός που ήταν και ψυχολόγος, αλλά δεν μπορούσε από μόνος του να κάνει θαύματα. Στα 16 μου με πήγαν σε ψυχίατρο, ο οποίος από την πρώτη μας κιόλας συνεδρία και χωρίς επίσημη διάγνωση (μου είπαν ότι έχω borderline personality disorder), μου συνταγογράφησε αντιψυχωτικά χάπια. Ήμουν 16 ετών και με έβαζαν να τα πίνω και έπρεπε μάλιστα να δουν ότι τα κατάπια. Ήμουν σαν το ζόμπι. Μόνο 2-3 μήνες τα έπινα. Ήταν οι χειρότεροι της ζωής μου. Τα σταμάτησα γιατί δεν ένιωθα πλέον συναισθήματα. Και τελικά μετά από χρόνια, και έπειτα από επισκέψεις σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους με δικά μου έξοδα, η διάγνωση είναι ότι έχω ΔΕΠΥ σοβαρού βαθμού και όχι borderline personality disorder. Μάλιστα, μου είπαν ότι ποτέ δεν χρειαζόταν να πίνω αντιψυχωτικά».

«Αντί να παίρνουν τον ρόλο του γονέα παίρνουν τον ρόλο του φύλακα»

«Δεν μας έπαιρναν στα σοβαρά. Δεν σκέφτονταν ότι είναι η αντίδραση της εφηβείας, η οποία όμως δεν θα ήταν τόσο ακραία αν τα δεδομένα ήταν καλύτερα. Οι λειτουργοί, οι πλείστοι αντί να παίρνουν τον ρόλο του γονέα, παίρνουν τον ρόλο του φύλακα. Δεν είναι έτσι όμως. Έχεις να κάνεις με ψυχές. Φοβούνται την επίπτωση στη δουλειά τους και στον εαυτό τους και δεν τους νοιάζει η επίπτωση που μπορεί να έχει η στάση τους στη ψυχική μας υγεία. Δυστυχώς υπήρχαν μόνο τρεις λειτουργοί που ήταν σωστοί μαζί μας. Μας βοηθούσαν και έπαιρναν τον ρόλο που πρέπει και προσπαθούσαν να μας καταλάβουν. Αν ήταν όλοι όπως εκείνους τους τρεις, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για εμάς».

Οι μαρτυρίες καταδεικνύουν από τη μια το τεράστιο πρόβλημα υποστελέχωσης των ΥΚΕ, αλλά από την άλλη και την έλλειψη κατάρτισης, εξειδίκευσης και εκπαίδευσης στο ήδη υπάρχον προσωπικό

Επιτακτική ανάγκη για πρόσληψη προσοντούχων λειτουργών

Από τις μαρτυρίες που συλλέξαμε, αλλά και από έγκυρες πηγές εντός των ιδρυμάτων, προκύπτει πως το πρόβλημα πηγάζει από τη στήριξη που λαμβάνουν τα παιδιά ενόσω διαμένουν στις στέγες. Υπεύθυνοι γι’ αυτά τα παιδιά, πέραν των Λειτουργών Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας (ΛΥΚΕ), οι οποίοι επισκέπτονται τα ιδρύματα σε τακτική βάση, είναι ουσιαστικά οι ιδρυματικοί λειτουργοί. Αρκετές φορές -κατά την έρευνα που διενεργήσαμε- έγινε λόγος για μη καταρτισμένο προσωπικό, που δεν έχει τις γνώσεις για να διαχειριστεί αυτές τις ευαίσθητες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να προκύπτουν κρίσεις, που, υπό άλλες συνθήκες, ενδεχομένως να μπορούσαν να αποφευχθούν.

Άλλωστε, η ανάγκη πρόσληψης προσοντούχων ιδρυματικών λειτουργών αποτελεί πάγια θέση και της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Σε πρόσφατο υπόμνημα της Επιτρόπου προς τη Βουλή, στις 04/07/2023, στις διαπιστώσεις γίνεται λόγος για υποστελέχωση, «που αποτελεί διαχρονική αιτία προβλημάτων τα οποία αφορούν την ποιότητα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών». Σε ειδική έκθεση της Επιτρόπου για τα «Παιδιά του Κράτους» (Απρίλιος 2022) γίνεται αναφορά σε παράπονα που αφορούν θέματα σε σχέση με την παρεχόμενη φροντίδα, επιτήρηση, διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τη συμπεριφορά του ιδρυματικού προσωπικού, αλλά και θέματα που σχετίζονται με την ανεπαρκή στελέχωση των ιδρυμάτων, την κατάρτιση και εκπαίδευση του ιδρυματικού προσωπικού, και την εναλλαξιμότητα των ιδρυματικών λειτουργών.

Στην εν λόγω έκθεση, η Επίτροπος αναφέρει πως διαπιστώνει, μεταξύ άλλων, «προβληματικά σημεία σε σχέση με τα κριτήρια πρόσληψης των ιδρυματικών λειτουργών που τοποθετούνται στα ιδρύματα, και την ανάγκη συνεχούς, συστηματικής και ουσιαστικής επιμόρφωσης και εκπαίδευσης του προσωπικού που εργάζονται σε αυτά». Πρόκειται για διαπιστώσεις που χρονίζουν (επιστολή Επιτρόπου 21/07/08). Συγκεκριμένα, όπως εξηγεί η Επίτροπος, σε ό,τι αφορά τα κριτήρια πρόσληψης προσωπικού που εργάζεται σε ιδρύματα παιδικής προστασίας είναι αυτά που ισχύουν για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Το προσωπικό που προσλαμβάνεται δεν προορίζεται για να εργαστεί με παιδιά και συγκεκριμένα σε ιδρύματα παιδικής προστασίας, αλλά όπου προκύπτουν οι ανάγκες της Υπηρεσίας, παρόλο που οι ανάγκες των διαφορετικών ομάδων που φιλοξενούνται σε διάφορα ιδρύματα (π.χ. παιδιά, ηλικιωμένοι) είναι πολύ διαφορετικές. Περαιτέρω, ένα από τα απαιτούμενα προσόντα επιτρέπει την πρόσληψη ατόμων μόνο με απολυτήριο αναγνωρισμένη σχολής μέσης εκπαίδευσης, κάτι το οποίο δεν είναι ικανοποιητικό για τις απαιτήσεις των συγκεκριμένων πλαισίων». Σύσταση της Επιτρόπου αποτελεί «η δημιουργία εξειδικευμένων κριτηρίων πρόσληψης των ιδρυματικών λειτουργών, συνεχής συστηματική και ουσιαστική επιμόρφωση του προσωπικού που εργάζεται στα ιδρύματα παιδικής προστασίας και θεσμοθετημένη παροχή εξωτερικής εξειδικευμένης επαγγελματικής εποπτείας».

Σύμφωνα με μαρτυρίες που συλλέξαμε, το ζήτημα πρόσληψης μη προσοντούχου προσωπικού, αλλά και η διαδικασία ανέλιξης των ιδρυματικών λειτουργών, η οποία δεν διαφέρει απ’ ό,τι ισχύει στην υπόλοιπη δημόσια υπηρεσία, αποτελεί σημαντικό πρόβλημα. Αρκετές φορές, όπως ανέφερε καλά ενημερωμένη πηγή, ανώτεροι λειτουργοί που προήχθησαν λόγω αρχαιότητας δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις, με αποτέλεσμα να διαχειρίζονται λανθασμένα ορισμένες περιπτώσεις που τελικά καταλήγουν σε κρίσεις.

Για να κάνουμε τα πράγματα πιο λιανά… Οι ιδρυματικοί λειτουργοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι κλίμακας Α 3,5,7 και ανήκουν στην τεχνική δομή, οπότε για την πρόσληψή τους χρειάζεται απολυτήριο λυκείου ή πτυχίο (ψυχολογίας ή κοινωνιολογίας ή κοινωνικής εργασίας ή νηπιαγωγού). Από την άλλη οι ΛΥΚΕ ανήκουν στην κλίμακα Α 8,10,11, ανήκουν στην επιστημονική δομή και για την πρόσληψή τους απαιτείται η κατοχή πτυχίου στα ίδια επαγγέλματα. Παράλληλα, για να προαχθεί κάποιος ιδρυματικός λειτουργός μοναδικό κριτήριο ήταν η αρχαιότητα, μέχρι και φέτος που τέθηκε σε εφαρμογή ο νόμος περί Αξιολόγησης Υποψηφίων για Προαγωγή, Διατμηματική Προαγωγή και Πρώτο Διορισμό και Προαγωγή στη Δημόσια Υπηρεσία. Ο νέος νόμος προνοούσε αρχικά ότι η βαρύτητα του πτυχίου για σκοπούς προαγωγής για μη επιστημονικής δομής θέση, θα ήταν στο 20%, καταργήθηκε το κριτήριο της αρχαιότητας και εντάχθηκε η πείρα, ενώ η αξιολόγηση, που για πρώτη φορά φέτος γίνεται με το νέο σύστημα αξιολόγησης δημόσιων υπαλλήλων, θα είχε βαρύτητα 45%. Τελικά, μόλις 7 μήνες μετά την εφαρμογή του νέου νόμου, ήρθε η Βουλή και με απόφασή της (ημερ. 11.7.2024) ενέκρινε πρόταση νόμου των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ, που τροποποιεί τα ποσοστά αυτά κάνοντας ουσιαστικά ένα βήμα πίσω. Συγκεκριμένα, η βαρύτητα του πτυχίου από 20% μειώθηκε σε 10%, ενώ η αξιολόγηση πάει στο 15% για φέτος, μετά στο 30% και σε βάθος τριετίας στο 45%.

Άρα, το πρόβλημα όχι μόνο παραμένει, αλλά εκεί που πήγε κάτι να γίνει για να διορθωθεί μακροπρόθεσμα, ήρθε η Βουλή και το πήρε πίσω. Και ο νοών νοείτω…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Συγκλονιστική μαρτυρία «παιδιού του κράτους»: «Μου είπαν να πάω από εκεί που ήρθα - Έμεινα στον δρόμο»

Να μιλήσει ο Πρόεδρος

Στο μεταξύ, αξίζει να τονισθεί ότι εκ μέρους μας ζητήθηκε η άποψη των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας, μεταξύ άλλων, για τρόπο λειτουργίας των στεγών και για την αναδιάρθρωση των Υπηρεσιών, που ξεκίνησε το 2019, ωστόσο δεν ελάβαμε απάντηση. Ενώ αρχικά μάς λέχθηκε ότι θα έχουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε, εν τέλει η απάντηση που ελάβαμε είναι ότι δεν θα τοποθετηθούν και ότι με αυτόν τον τρόπο θεωρούν ότι πράττουν προς το συμφέρον των παιδιών. Εμείς θεωρούμε πως με το να αναδεικνύουμε τα κακώς έχοντα ενός συστήματος που νοσεί επί δεκαετίες, με στόχο να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι και να βάλουν τέλος στα όσα βλέπουν κατά καιρούς τα φώτα της δημοσιότητας, μόνο κακό στα παιδιά δεν κάνει.

Λυπούμαστε που δεν δόθηκε απάντηση και τηρήθηκε σιωπηρή ενοχή παραβιάζοντας τις υποσχέσεις του ΠτΔ για διαφάνεια, λογοδοσία και ενημέρωση των πολιτών. Προσδοκούμε σε ταχεία απάντηση του Νίκου Χριστοδουλίδη και της αρμόδιας Υφυπουργού Πρόνοιας, εφόσον οι Υπηρεσίες τηρούν σιωπή ιχθύος. Λογικό δεν είναι να δοθούν εξηγήσεις για όσα έγιναν την τελευταία διετία και να ζητηθεί έρευνα για όσα συνέβαιναν σε προηγούμενες Κυβερνήσεις, και δη αυτών του Νίκου Αναστασιάδη, στις οποίες ο Πρόεδρος υπήρξε στέλεχος πρώτης γραμμής.

Στο μεταξύ, το ζήτημα των παιδικών στεγών, σύμφωνα με πληροφορίες της «Σ», θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής, πιθανότατα στην μεθεπόμενη συνεδρία της, στις 16 Σεπτεμβρίου.