Συγκλονιστική μαρτυρία «παιδιού του κράτους»: «Μου είπαν να πάω από εκεί που ήρθα - Έμεινα στον δρόμο»
«Άλλοι κατέληξαν νεκροί, άλλοι στο ψυχιατρείο, εγώ ήμουν τυχερή που είχα τις εθελόντριες που με βοήθησαν και τα κατάφερα»
Μία νέα συγκλονιστική μαρτυρία μίας ενήλικης σήμερα γυναίκας που μεγάλωσε στα κρατικά ιδρύματα, έρχεται σήμερα στο φως, δίνοντας συνέχεια στο ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε χθες στην «Σ» με τίτλο: Ο Γολγοθάς των «παιδιών του κράτους».
«Όταν ενηλικιώθηκα μου είπαν να πάω από εκεί που ήρθα»
Η «Χ», μητέρα δύο παιδιών σήμερα, που στα 16 της μπήκε στον εφηβικό ξενώνα για κορίτσια, μας λέει ότι δεν είχε καλές εμπειρίες, αλλά ευτυχώς είχε στηρίγματα τους εθελοντές που την βοήθησαν αφότου έφυγε από τη στέγη: «Αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα. Το πρόβλημα για μένα είναι η έλλειψη προσωπικού, αλλά και οι λειτουργοί που δεν αγαπούν τη δουλειά τους. Εμένα δεν με στήριξε κανένας και όταν ενηλικιώθηκα μου είπαν να πάω από εκεί που ήρθα. Δεν είχα πού να πάω και έμεινα στο δρόμο.
»Στον ξενώνα μέναμε λίγα παιδιά (μόνο έξι) και όταν δεν είχαμε σχολείο η στέγη έκλεινε για διακοπές (Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι). Πηγαίναμε αλλού για να μας φιλοξενήσουν. Εγώ, για παράδειγμα, είχα μια συμμαθήτρια που με φιλοξενούσε Πάσχα και Χριστούγεννα. Για το καλοκαίρι δεν έχω εικόνα. Δεν θυμάμαι.
»Από οικονομικής στήριξης δεν μας έδιναν χρήματα στο χέρι, μας έπαιρναν να αγοράσουμε ρούχα, ή στο σχολείο, για παράδειγμα, είχαμε κουπονάκια για να φάμε. Αν θέλαμε να πάμε κάπου για μια έξοδο μάς έδιναν κάπου στα 5-10 ευρώ. Μόνο τα βασικά μάς παρείχαν, ύπνο, φαΐ και τα ιδιαίτερά μου στα κρατικά όταν ήμουν τελειόφοιτη.
»Σε μας ερχόταν ψυχολόγος. Κι οι λειτουργοί μας ήταν καλοί, αλλά δεν είχαν χρόνο. Αφού το λένε κι οι ίδιοι. Όταν τους χρειάστηκα, μετά που έφυγα, μου είπαν ότι δεν προλάβαιναν, γιατί είχαν πάρα πολλούς φακέλους να διαχειριστούν. Εγώ θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι η περίοδος που διαμένεις στη στέγη, αλλά το μετά την ενηλικίωση. Εγώ ενηλικιώθηκα και μου είπαν ότι πρέπει να φύγω. Και όταν τους ζήτησα να μείνω μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των Παγκυπρίων για να δω πού πέρασα, Ελλάδα ή Κύπρο, και να αποφασίσω τι θα κάνω, μου αρνήθηκαν. Αναγκαστικά επέστρεψα στον παπά μου, από τον οποίο με είχαν πάρει οι ΥΚΕ δυο χρόνια πριν. Τότε αυτός με πήρε και φύγαμε από την Κύπρο. Με πήγε στη χώρα του, όπου δεν θεωρούμουν ενήλικη. Εκεί έμαθα ότι πέρασα σε πανεπιστήμιο σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά δεν με άφηνε να επιστρέψω. Ήθελε να παντρευτώ. Έτσι πήρα την απόφαση και απέδρασα. Πήδηξα από το μπαλκόνι κι έφυγα. Ήρθα Κύπρο με τη βοήθεια κάποιας εθελόντριας, που με φιλοξένησε στην αρχή και μετά με βοήθησε να πάω Ελλάδα για να σπουδάσω, γιατί αν έμενα Κύπρο φοβόμουν ότι θα με βρει ο παπάς μου.
»Από οικονομική στήριξη ελάμβανα τη φοιτητική χορηγία και ένα ποσό από τις ΥΚΕ, αλλά επειδή έμενα σε εστία, δεν είχα πρόβλημα. Είχα ένα ποσό των 30 χιλιάδων που δικαιούμουν να πάρω από το κράτος και μου είπαν να το πάρω για το μεταπτυχιακό μου. Όταν τα ζήτησα για μεταπτυχιακό δεν μου τα έδωσαν, γιατί ήταν η περίοδος της κρίσης, και η κρατική μηχανή είχε παγώσει. Οπότε, δεν έκανα μεταπτυχιακό. Και αργότερα όταν “ξεπάγωσαν” τα ταμεία δεν μου τα έδωσαν, γιατί ήμουν άνω των 30 ετών».
«Πόσο φτύσιμο να φάω από άτομα που έπρεπε να με βοηθήσουν;»
«Μετά τις σπουδές έμεινα χωρίς βοήθεια. Ήρθα Κύπρο, πήγα στο Γραφείο Ευημερίας με τις βαλίτσες μου και τους ρώτησα πού θα πάω τώρα αφού δεν είχα κανέναν. Μου είπαν να πάω να βρω να ενοικιάσω και να τους πάρω χαρτόσημα και να το πληρώνουν. Ωστόσο, οι ενοικιαστές δεν μου ενοικίαζαν, γιατί μου έλεγαν ότι δεν είναι καλοπληρωτής το Γραφείο Ευημερίας. Έτσι, αποφάσισα να μην ξαναπάω να ζητήσω βοήθεια.
»Αιτήθηκα για δουλειά και βρήκα αμέσως. Τον πρώτο μήνα έμενα σε ένα πάρκο που βρισκόταν κοντά στη δουλειά μου. Έκανα μπάνιο και έτρωγα στη δουλειά μου και κοιμόμουν στο πάρκο για ένα μήνα, μέχρι να πάρω τον πρώτο μου μισθό και να ενοικιάσω διαμέρισμα, χωρίς τη στήριξη κανενός. Ακόμα και της εθελόντριας που με βοήθησε να επιστρέψω στην Κύπρο δεν της ζήτησα να με φιλοξενήσει, γιατί δεν ήθελα να της γίνω βάρος. Ντράπηκα! Ε, πόσο φτύσιμο να φάω από άτομα που έπρεπε να με βοηθήσουν;
»Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι το μετά την ενηλικίωση, που δεν έχουμε στήριξη. Δεν είχαμε και την ανάλογη καθοδήγηση και απλώς μας είπαν “ενηλικιώθηκες, ό,τι θέλεις κάνεις τώρα”. Χρειάζεται περισσότερο προσωπικό, αφού και οι ίδιοι λένε ότι δεν προλαβαίνουν. Και μετά δεν σημαίνει ότι επειδή ενηλικιώθηκε ένα μωρό δεν θέλει στήριξη. Η τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή μαζί τους ήταν όταν ήρθα Κύπρο μετά τις σπουδές μου, στα 23 μου, και από τότε ποτέ κανένας δεν επικοινώνησε μαζί μου να δει τι απέγινα. Άλλοι κατέληξαν νεκροί, άλλοι στο ψυχιατρείο, εγώ ήμουν τυχερή που είχα τις εθελόντριες που με βοήθησαν και τα κατάφερα. Σήμερα εργάζομαι, είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά».
