Κινδυνεύει, και πόσο, τελικά η Ανόρθωση;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την 16η Σεπτεμβρίου 2008. Ούτε και την 1η Οκτωβρίου 2008. Είχα την τύχη να μεταδώσω τον πρώτο αγώνα κυπριακής ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ στη Βρέμη, αλλά και τον πρώτο εντός έδρας αγώνα για τη διοργάνωση. Με την Ανόρθωση ν’ ανοίγει έναν, μέχρι τότε, άπιαστο για την Κύπρο ποδοσφαιρικό ορίζοντα. Αν τότε μου έλεγε κάποιος ότι η Ανόρθωση για τα επόμενα 17 χρόνια δεν θα έπαιρνε άλλο πρωτάθλημα ή ότι θα κέρδιζε μόνο ένα κύπελλο, θα τον έπιανα στην καζούρα. Αν δε κάποιος μου έλεγε ότι 17 χρόνια μετά η Ανόρθωση θα πάλευε για παραμονή στην κατηγορία, θα του έβρισκα κλειδιά να πάει φρενοκομείο. Έλα, όμως, που συμβαίνει... Ο Κετσπάγια, αυτός που οδήγησε τότε την «Κυρία» στα μεγαλεία, έρχεται τώρα, ίδια εποχή, να θέσει ως ποδοσφαιρικό στόχο την παραμονή στην κατηγορία. Φυσικά, ο Τιμούρ δεν έχει καμία ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της Ανόρθωσης. Ανέλαβε, μάλιστα, προς τιμήν του, ξέροντας τις δυσκολίες, να κρατήσει στην επιφάνεια ένα καράβι που ποδοσφαιρικά βουλιάζει. Απλώς είναι η συγκυρία, το όνομα, του τότε και του τώρα, που τονίζει περισσότερο τη διαφορά. Την ίδια στιγμή μία Διοίκηση, που φιλότιμα και σε κάποιες περιπτώσεις απεγνωσμένα προσπαθεί να κλείνει τρύπες, κρατήρες για να είμαστε πιο ακριβείς, που άνοιξαν από κακούς χειρισμούς των προκατόχων. Αλλά και ένας αγέρωχος κόσμος, που, παρά τα πικρά ποτήρια, τους αγωνιστικούς διασυρμούς και τα απανωτά προβλήματα, στέκεται όρθιος και στηρίζει με κάθε τρόπο. Όσο μπορεί. Αλλά όσο και να κλείνει τρύπες η διοίκηση, όσο και να μπαίνει μπροστά ο κόσμος, μπάλα δεν παίζει. Γκολ δεν θα βάλει. Εδώ, σήμερα, χωρίς καμία υπερβολή και με ορθότατη προσέγγιση από τον Κετσπάγια, η Ανόρθωση στοχεύει στην παραμονή της. Είναι στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων 30 ετών (πάλι το είπε ο Τιμούρ), αλλά εμείς θα προσθέσουμε και άλλα χρόνια. Σε δύο μήνες από τώρα ίσως να μην υπάρχει αυτή η συζήτηση. Ποιος ξέρει; Γι’ αυτό ας μείνουμε στο σήμερα. Είναι, όντως, αυτό το αγωνιστικό επίπεδο της «Κυρίας»;

Λάθος εξ αρχής

Προφανώς και έγινε λάθος επιλογή προπονητή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε την πραγματική ικανότητα του Χοακίν Γκόμεζ, αλλά δύο πράγματα είναι πεντακάθαρα. Προφανώς, το παρελθόν του. Ισπανός μεν, αλλά ήρθε να δουλέψει κατευθείαν από την Ινδονησία και το Βόρνεο. Όση (επιτρέψτε μας λίγη υπερβολή) είναι η απόσταση Ινδονησία-Κύπρου, άλλη τόση είναι και η διαφορά στο ποδόσφαιρο των δύο χωρών. Καμία σχέση, όχι σε επίπεδο, αλλά περισσότερο στις συνθήκες. Δεύτερον και ξεκάθαρο, ο Ισπανός δεν ετοίμασε την ομάδα, δεν είναι θέμα επιπέδου (θα έρθουμε και σ’ αυτό), είναι θέμα πόση δουλειά έκανε σε θέματα πλάνου και συνοχής. Χωρίς αρχή και τέλος ήταν. Από την 1η αγωνιστική μέρα. Χωρίς έστω ένα σημάδι, πως με τη σχετική πάροδο χρόνου μπορούσε να επέλθει βελτίωση. Πολύ σωστά αντικαταστάθηκε, διορθώθηκε ένα λάθος, αλλά το θέμα είναι τι αφήνεις πίσω. Από την άλλη, με περιορισμένους πόρους έγινε ένας προγραμματισμός. Άλλαξε σχεδόν όλη η ομάδα. Φυσιολογικά ομιλούντες, αυτό είναι λύση όταν υπάρχουν οικονομικά ζόρια, να στραφείς και στους ντόπιους παίκτες. Η Ανόρθωση γέμισε με Κυπρίους. Αλλά πάλι έφερε και πολλούς ξένους. Όσο και αν έπρεπε να επιλέξει από μεσαία και κάτω ράφια. Όσο και αν κατέβηκε, όμως, είναι δυνατόν να έπεσε τόσο έξω; Είναι δυνατόν να ήλθε τόση μετριότητα, που να φτάνει ο Τιμούρ σε σημείο να κατεβάζει έξι Κυπρίους στην 11άδα; Μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο, απίθανο. Σίγουρα υπάρχει περισσότερη ποιότητα απ’ όση είδαμε ώς τώρα.

Έτσι θ’ ανασάνει

Από τα όσα είδαμε σε έξι αγώνες, η Ανόρθωση δίκαια είναι στη 12η θέση. Άντε να είχε ένα βαθμό παραπάνω με τον Ολυμπιακό (χαμένο πέναλτι στα τελευταία λεπτά), αλλά θα μπορούσε να έχανε με βάση την απόδοσή της από την ΑΕΚ. Στις άλλες τρεις ήττες έχασε καθαρά, στις δύο εξ αυτών συνετρίβη. Με τα όσα είδαμε, το επίπεδό της είναι, δυστυχώς, για το κάτω διάζωμα. Το θέμα είναι πόσο ρεαλιστικό είναι το «να παλέψουμε για παραμονή» Ε, λοιπόν, ιδού τα αβγά, ιδού και τα πασχάλια. Πρώτα απ’ όλα το επόμενο ματς. Υποδέχεται τον Ακρίτα, που όσο και αν ακούγεται περίεργο, έχει τον ίδιο στόχο. Αν κερδίσει η «Κυρία» παίρνει ανάσα, πατά κάτω καλύτερα, νιώθει πως έχει ένα εφαλτήριο. Ας βάλουμε απ’ εκεί και πέρα ως όριο το τέλος του πρώτου γύρου. Έχει να παίξει με Κρασάνα, ΕΝΠ, ματς, τα οποία πρέπει να κερδίσει. Γιατί απ’ εκεί και πέρα, στο πρόγραμμα υπάρχει Πάφος, ΑΠΟΕΛ, Άρης και Απόλλωνας. Δηλαδή ματς, που με τα σημερινά δεδομένα φαντάζουν πολύ δύσκολα. Αλλά, πρέπει η Ανόρθωση σύντομα να μπορεί να υψώνει ανάστημα. Πώς θα γίνει αυτό; Ο Κετσπάγια θα πρέπει να βρει μία φόρμουλα παιχνιδιού. Κάποιες προσθήκες δεδομένης αξίας (Μπέζους, Σένσι) να δώσουν πράγματα. Κάποιοι από τους άλλους ξένους να φτάσουν στο επίπεδό τους. Θα μπει στην εξίσωση φυσικά και το βάρος της φανέλας. Μην το αγνοείτε όσο και αν ακούγεται θεωρητικό. Αν λοιπόν κλείσει τον πρώτο γύρο με 14-15 βαθμούς, θα βγει από τον αναπνευστήρα. Αλλά ας μείνουμε κοντά. Ακρίτας - αν δεν κερδίσει στις 18 Οκτωβρίου, θα κτυπάνε πολλά καμπανάκια. Αν χάσει, θα βαράνε καμπάνες...