Νικόλας Παπαδόπουλος σε κατάσταση απελπισίας

Όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ κ. Στεφάνου ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι το ΔΗΚΟ είναι ένας από τους σωματοφύλακες των τραπεζών, ο κος Νικόλας Παπαδόπουλος σε κλίμα ψυχολογικής έντασης επιτέθηκε στο ΑΚΕΛ αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι το ΑΚΕΛ ταυτίζεται με το ΕΛΑΜ. Αυτή και μόνον η αναφορά του είναι για γέλια, αλλά το σοβαρότερο είναι ότι εγείρει ερωτηματικά για την πολιτική κρίση του κου Παπαδόπουλου. Είναι άραγε δυνατόν να μη γνωρίζει ο κος Παπαδόπουλος ότι το ΕΛΑΜ και το ΑΚΕΛ βρίσκονται σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση; Μήπως απαγορεύεται το ΕΛΑΜ και το ΑΚΕΛ να έχουν την ίδια άποψη για κάποιο συγκεκριμένο θέμα; Ή μήπως ήταν αυτή μια ένδειξη - ξέσπασμα πολιτικού νευρωτισμού; Ο νευρωτισμός χαρακτηρίζεται από μια τάση συναισθηματικής αστάθειας, η οποία μπορεί να εκφράζεται με συχνές εναλλαγές της διάθεσης, άγχος, προσανατολισμό στις συγκρούσεις, συναισθήματα θυμού, απαισιόδοξη θεώρηση των καταστάσεων, ενοχές και αυθόρμητη αποκάλυψη ανεξέλεγκτης νευρικότητας.

Σε άλλες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, ο Νικόλας Παπαδόπουλος μίλησε απαξιωτικά για τον Φειδία και για τον Γεάδη, αφού τόσο το ΕΛΑΜ όσο και ο Φειδίας στις τελευταίες εκλογές ξεπέρασαν κατά πολύ το ΔΗΚΟ σε ψήφους. Ανέφερε ότι ο Φειδίας και ο Γεάδης ‘‘προκαλούν πολλαπλά προβλήματα με τη συμπεριφορά τους, προβλήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προβλήματα με τα οποία εκθέτουν την Κύπρο’’. Ο κόσμος διερωτάται: Ποια προβλήματα δημιούργησαν ο Γεάδης και ο Φειδίας; Επίσης ανέφερε ότι ο κόσμος της Κύπρου ψήφισε τον Φειδία Παναγιώτου για λόγους «εκδίκησης» εναντίον του παλαιοκομματισμού. Μα, αυτό αποτελεί μια τρανταχτή παραδοχή για την οπισθοδρομική ανεπάρκεια των κομμάτων ενός σαθρού κατεστημένου, το οποίο είναι αναχρονιστικό και άδικο, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι το ΔΗΚΟ.

Αναλαμβάνοντας λοιπόν τον ρόλο του σωματοφύλακα των τραπεζών (όπως ανέφερε ο κ. Στεφάνου), ο Νικόλας Παπαδόπουλος κλείνει τα μάτια στην απληστία των τραπεζών με τις αμείλικτες εκποιήσεις που σέρνουν ολόκληρες οικογένειες έξω από τα σπίτια τους. Ο Δημήτρης Χριστόφιας σωστά προφήτεψε για τις καταστροφές που θα επιφέρουν οι τράπεζες, και ο Δημήτρης βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ να εξαγοραστεί από τις τράπεζες, γι’ αυτό εξάλλου οι τράπεζες έκαναν το παν για να φαγωθεί. Μιλώντας για το παρελθόν, να θυμηθούμε πως τα δισεκατομμύρια του Μιλόσεβιτς, που μετρούσαν ολονύχτια οι τραπεζίτες, σφράγισαν για καλά τη συμμαχία Παπαδόπουλου με τις τράπεζες. Και κάνοντας την πάπια ο κ. Παπαδόπουλος τοποθετείται εναντίον της φορολόγησης των υπερκερδών των τραπεζών διερωτώμενος: “Μα τι είναι τα υπερκέρδη;”. Με την παρδαλή κατσίκα να του απαντά: “Τα υπερκέρδη είναι απλώς τα μη αναμενόμενα (περισσότερα) κέρδη’’, ή με τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης: “Τα κέρδη που είναι πάνω από το 20% του μέσου όρου των κερδών των προηγούμενων τεσσάρων ετών”.

Όσο και να προσπαθήσει ο κ. Παπαδόπουλος δεν μπορεί πλέον να ξεφύγει από το καταθλιπτικό πεπρωμένο της κατάρρευσης του ΔΗΚΟ, που το έκανε δικό (δηκο) του, έστω και αν τελευταία στις επισκέψεις των τοπικών ενώσεων του ΔΗΚΟ μοιράζει επιταγές. Έστω και αν παραπονείται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι δεν υπάρχει επαρκής διαβούλευση, διότι το τσιμπούρι (κοινώς τσιβίτζι) θέλει τη δόση του στην αφαίμαξη αίματος. Έστω και αν ο κ. Παπαδόπουλος πρότεινε στη ΔΗΠΑ ‘‘επανένωση’’. Η απάντηση είχε δοθεί από τον κ. Κάρογιαν (που χαρακτηρίζεται από τιμιότητα κι ευθύτητα) όταν είχε αναφέρει: “Είμαστε κομμάτι των νέων δυνάμεων που θέλουν να απελευθερωθούν από τους εμμονικούς αρχηγισμούς, από τις κάθε μορφής προσωπολατρίες και από τους εγωισμούς και τις πρακτικές που μετατρέπουν το Κέντρο σε έναν περιθωριακό χώρο παλαιοκομματισμού, τυχοδιωκτισμού και τυφλής αρχομανίας”.

*Oικονομολόγος