Νομιμοποίηση κλοπής από το κράτος

Αυτή είναι η νομική ερμηνεία της κλοπής. Γίνεται πολύ χειρότερο όταν ένα κράτος αποφασίζει να κατάσχει περιουσίες ενός άλλου κράτους αξίας δισεκατομμυρίων ενώ βρίσκεται υπό την προστασία και τη δικαιοδοσία του. Μια τέτοια πράξη έχει τα χαρακτηριστικά της πυροδότησης σοβαρών συγκρούσεων.

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η κλοπή τιμωρείται με φυλάκιση και ισχύουν αυστηρότερες ποινές εάν το έγκλημα θεωρείται μεγάλη κλοπή. Η παράνομη δήμευση περιουσίας μιας άλλης χώρας χωρίς τη συγκατάθεσή της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως “μικρό έγκλημα”, αλλά μπορεί να θεωρηθεί “μεγάλη κλοπή” με σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένων πολέμων. Στην αρχαιότητα, η μεγάλη κλοπή τιμωρούνταν συχνά με θάνατο!

Οι κυβερνήσεις σήμερα πιστεύουν ότι η εκλογή τους σε αξίωμα τούς παρέχει την υπέρτατη εξουσία να κλέβουν χωρίς συνέπειες επειδή είναι «το κράτος» και απολαμβάνουν ασυλία. Αυτό το πολιτικό κενό -που επιτρέπει την αποφυγή της τιμωρίας για αδικήματα- δημιουργήθηκε από ένα πολιτικό σύστημα για την προστασία του ενός του άλλου.

Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1946 για τα Προνόμια και τις Ασυλίες (1946 UN Convention on Privileges and Immunities) το διασφάλισε αυτό και δημιούργησε προηγούμενο. Διεφθαρμένοι και κακοδιοικούμενοι πολιτικοί, διπλωμάτες και βουλευτές βρίσκουν παρηγοριά γνωρίζοντας ότι μόλις αναλάβουν τα καθήκοντά τους, γίνονται “ανέγγιχτοι”.

Η Κύπρος ήταν η πρώτη χώρα που βίωσε ποτέ “Κλοπή Κράτους”. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη συμφώνησε με το σχέδιο Bail-In διάσωσης της Τρόικας τον Μάρτιο του 2013 (αντί για Bail-Out) για να σώσει ένα διεφθαρμένο τραπεζικό σύστημα. Χωρίς δισταγμό, η κυβέρνηση κατάσχεσε 3,8 δισεκατομμύρια ευρώ από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των καταθετών για να ενισχύσει τα κεφάλαια των τραπεζών ως προϋπόθεση για ένα δάνειο 10 δισεκατομμυρίων ευρώ από την ΕΕ/Τρόικα.

Ήταν πολύ εύκολο. Σαν κλέφτης τη νύχτα, η κυπριακή κυβέρνηση έκανε ακριβώς αυτό: έκλεισε όλες τις τράπεζες το Σαββατοκύριακο και ξεκίνησε μια σειρά κλοπών αρπάζοντας τα χρήματα των καταθετών (πάνω από 100.000 ευρώ) από τους λογαριασμούς τους χωρίς άδεια. Όσοι είχαν εμπιστευτικές πληροφορίες κατάφεραν να πάρουν κρυφά εκατομμύρια από τη χώρα, ενώ ανυποψίαστοι πολίτες και εταιρείες παγιδεύτηκαν και τους κλάπηκαν τα χρήματά τους.

Το γεγονός αυτό έθεσε προηγούμενο για μελλοντικές τραπεζικές εξυγιάνσεις. Σύμφωνα με την νέα Οδηγία για την Ανάκαμψη και την Εξυγίανση Τραπεζών BRRD, (Bank Recovery and Resolution Directive (BRRD,) καθιερώθηκε η αρχή ότι «οι πιστωτές και οι καταθέτες» πρέπει να συμμετέχουν στις τραπεζικές καταρρεύσεις. Ως αποτέλεσμα, οι καταθέτες δεν απολαμβάνουν πλέον την ασφάλεια που είχαν κάποτε και τα χρήματά τους θα μπορούσαν να εξαφανιστούν εν μία νύχτα και να μην ανακτηθούν ποτέ, όπως ακριβώς βίωσαν οι καταθέτες στην Κύπρο λόγω της κακής διαχείρισης της οικονομίας από την κυβέρνησή τους.

Είναι λοιπόν νόμιμη η κλοπή εάν μια κυβέρνηση κλέψει ή γίνεται νόμιμη επειδή η κυβέρνηση το διέταξε; Υπό το κράτος δικαίου, κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου, ωστόσο η καλοπροαίρετη αρχή “να μην κλέβεις” δεν φαίνεται να ισχύει για κυβερνήσεις που έχουν ως στόχο να προστατεύσουν διεφθαρμένες τράπεζες ή τα δικά τους συμφέροντα! Σε μια δημοκρατία τίθεται συχνά το ερώτημα: ποιος κυβερνά στην πραγματικότητα το κράτος -η εκλεγμένη κυβέρνηση ή ο τραπεζικός κλάδος;

Λαμπρή Ιδέα της ΕΕ

Τις τελευταίες εβδομάδες, μια πολύ υπολογιστική προσπάθεια της ΕΕ, αποφασισμένης να υποστηρίξει τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρήγαγε μια “λαμπρή ιδέα”: την κλοπή ρωσικών περιουσιακών στοιχείων σε όλη την Ευρώπη.

Η κλοπή της Τρόικας’ bail-in στην Κύπρο άνοιξε την όρεξή τους! Ωστόσο, οι αρχηγοί κρατών της ΕΕ που σχεδίαζαν αυτή τη ληστεία (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου) δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν για το πώς να νομιμοποιήσουν μια παράνομη πράξη — δηλαδή, την κατάσχεση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων που προστατεύονται από το δίκαιο της ΕΕ, αξίας άνω των 240 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Τελικά, το προτεινόμενο δάνειο επανορθώσεων της EE Επιτροπής για την Ουκρανία κατέρρευσε λόγω έλλειψης συμφωνίας για το πώς να απαλλοτριωθούν ρωσικά περιουσιακά στοιχεία και να χρησιμοποιηθούν για την υποστήριξη του πολέμου κατά της Ρωσίας. Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, αυτό ήταν έγκλημα και ακατανόητο. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ!

Μετά από άγρυπνες νύχτες και μακρές διαβουλεύσεις, η ΕΕ τελικά συμφώνησε να παράσχει στην Ουκρανία ένα δάνειο 90 δισεκατομμυρίων (2026-2027) με την υποστήριξη του προϋπολογισμού της ΕΕ. Ο Βέλγος πρωθυπουργός Bart De Wever -ένας ένθερμος αντίπαλος του δανείου επανορθώσεων- ήταν εκστασιασμένος με την τελική συμφωνία, επειδή σχεδόν το 90% των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων φυλάσσεται στο Βέλγιο και τυχόν αντίποινα της Ρωσίας θα στοχεύουν κυρίως τη χώρα του.

Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να υποστηρίζει την κατάσχεση όλων των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για τη χρηματοδότηση του πολέμου στην Ουκρανία. «Κανείς στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν θέλει να δει αυτά τα χρήματα (Ρωσικά Περιουσιακά Στοιχεία) να επιστρέφουν στη Μόσχα», είπε.

Όπως πάντα, υπάρχει μια καλά κρυμμένη ατζέντα πίσω από οποιεσδήποτε οικονομικές αποφάσεις της ΕΕ. Η κατανομή του βάρους του δανείου των 90 δισεκατομμυρίων από τα κράτη μέλη βασίστηκε σε ένα υποθετικό Σχέδιο Α: ότι η Ρωσία τελικά θα “έχανε τον πόλεμο” και θα αποζημίωνε την Ουκρανία για τις ζημιές του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της αποπληρωμής του δανείου με τόκους.

Εάν αυτό το σχέδιο αποτύγχανε, θα ξεκινούσε τότε το Σχέδιο Β: η πλήρης κατάσχεση των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, διασφαλίζοντας ότι τα συμμετέχοντα κράτη δεν θα ήταν υπεύθυνα για την αποπληρωμή του δανείου των 90 δισεκατομμυρίων ευρώ από τους εθνικούς τους προϋπολογισμούς. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι - η Ρωσία θα πλήρωνε για τα πάντα και όχι αυτοί.

Τα σχέδια κατέρρευσαν

Ωστόσο, προς απογοήτευση της Προέδρου της ΕΕ Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ορισμένοι αρχηγοί κρατών αρνήθηκαν να υπογράψουν και επέλεξαν να μην συμμετάσχουν, όπως η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία. Ως αποτέλεσμα, και τα δύο σχέδια ναυάγησαν.

Ορισμένα κράτη μέλη, δεν ήταν πεπεισμένα ότι η Ρωσία θα κατέβαλε αποζημιώσεις εάν και όταν επιτευχθεί ειρηνευτική συμφωνία. Εάν αυτό αποδειχθεί, η ΕΕ θα αναγκαστεί να προσπαθήσει να κατάσχει τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία—μια πράξη που θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Αυτά ήταν υψηλά διακυβεύματα και δεν μπορούσαν να αγνοηθούν με μια κίνηση του στυλό!

Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση “μεγάλης κλοπής” που παρασκευάζεται στα κλιμάκια των εξουσιών και πίσω από κλειστές πόρτες. Αλλά, έτσι λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή: μια γραφειοκρατική τραπεζική φιλοσοφία που καθοδηγείται από τα κέρδη και τον έλεγχο.

Η απώλεια εκατομμυρίων ζωών και τα βάσανα που προκλήθηκαν σε αθώους πολίτες, τα οποία αντιμετωπίζονται ως «παράπλευρες απώλειες πολέμου» προς το συμφέρον των Δυτικών Δυνάμεων και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, ήταν βάναυσα αλλά δεν είχαν σημασία.

Στην πραγματικότητα, ο τρέχων πόλεμος στην Ουκρανία ενέχει υψηλούς κινδύνους, αλλά υπόσχεται επίσης σημαντικές ανταμοιβές σε συμβόλαια ανοικοδόμησης για τα κράτη που τον υποστηρίζουν—όπως ακριβώς η εξόντωση της Γάζας! Για κάποιους, τα εθνικά οικονομικά συμφέροντα έχουν μεγαλύτερη σημασία από θύματα πολέμου!

Εάν η ΕΕ δεν κατασχέσει ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, τα κράτη-μέλη που υπέγραψαν -συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου- θα είναι υπεύθυνα για το μερίδιό τους από το δάνειο των 90 δισεκατομμυρίων, το οποίο θα καταβάλλεται από τους εθνικούς προϋπολογισμούς.

Ωστόσο, υπάρχει ένα σημαντικό εμπόδιο σε αυτή την παραφροσύνη πριν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορέσει πραγματικά να ισχυριστεί την επιτυχία της Ουκρανίας: η Ρωσία είναι μια υπερδύναμη και δεν θα συνθηκολογήσει όπως οραματίζονται οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Η ΕΕ δεν έχει να κάνει με ένα μικρό ψαράκι σαν την Κύπρο που δεν αντιστάθηκε στη ληστεία των τραπεζικών λογαριασμών πολιτών από την ΕΕ/Τρόικα το 2013 με το Bail-in. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα έκανε η Ρωσία στη συνέχεια! Πράγματι, επικίνδυνες εποχές!

*Συγγραφέας/Καλλιτέχνης/Αρθρογράφος