Ονειρεύεται στρατό στην Ουκρανία ο Ερντογάν… ο «ειρηνοποιός» (ΒΙΝΤΕΟ)

Ενώ η ΕΕ μοιάζει να είναι χαμένη και ουραγός των εξελίξεων στην Ουκρανία, η Τουρκία επισημαίνει δημοσίως ότι θέλει να έχει ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία. Στο παρασκήνιο, όπως διπλωματικές πληροφορίες αναφέρουν, εκδηλώνει την επιθυμία της να στείλει ειρηνευτική δύναμη στην Ουκρανία μετά τη λήξη του πολέμου. Κάτι τέτοιο φαίνεται να έχει συζητηθεί στις πρόσφατες επαφές Ερντογάν - Ζελένσκι, ενώ, ταυτοχρόνως, καλλιεργείται διά της διπλωματικής οδού προς τους κυρίως δρώντες, δηλαδή τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.

Κεφαλαιοποίηση

Στην πραγματικότητα, η Τουρκία θέλει να κεφαλαιοποιήσει: 1) Την ουδέτερη στάση που τήρησε στον πόλεμο. Αφενός δεν επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία και, αφετέρου, βοήθησε την Ουκρανία με την πώληση drones. 2) Το επί του παρόντος βέτο της Μόσχας στην αποστολή Ευρωπαϊκών Στρατευμάτων, γεγονός που επισήμανε δημόσια ο Υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στην Άγκυρα. Όπως εξήγησε ο Λαβρόφ, δεν είναι δυνατό αυτοί που επιδίωκαν να νικήσουν και να ακρωτηριάσουν τη Ρωσία, δηλαδή οι Ευρωπαίοι, να ζητούν αποστολή ειρηνευτικών στρατευμάτων. Βεβαίως, οι Ευρωπαίοι δεν ήταν μόνοι. Ακολουθούσαν το άρμα των ΗΠΑ και δη των Δημοκρατικών, με τους οποίους αληθές είναι ότι ο Τραμπ διαφωνούσε. Και τώρα ή θα συμβιβαστούν ή θα μείνουν εκτός της διαδικασίας ειρήνευσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ουκρανίας.

Προβλήματα εμπιστοσύνης και Γαλάζια Πατρίδα

Το πρόβλημα στις επιδιώξεις των Τούρκων είναι η τελική στάση της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Διπλωματικές πηγές αναφέρουν ότι η Ρωσία δεν είναι ικανοποιημένη από την πολιτική που τήρησε η Τουρκία και δη οι Ερντογάν και Φιντάν στη Συρία, αφού έδρασαν χωρίς να είχαν συνεννοηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να αποδυναμωθεί η επιρροή της Μόσχας και να ενισχυθεί αυτή της Άγκυρας. Εάν η Τουρκία βάλει στρατό επί του εδάφους στην Ουκρανία, απλώνει τα πλοκάμια της εντός της Ευρώπης και προωθεί τη νεο- οθωμανική της πολιτική, πέραν αυτού που ονομάζει ως Γαλάζια Πατρίδα.

Στρατηγική των ΗΠΑ…

Από την άλλη, οι ΗΠΑ θεωρούν σημαντική την Τουρκία, στην ανάσχεση τόσο της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα όσο και της Κίνας στην Ασία, μέσω των τουρκογενών χωρών. Οι ΗΠΑ: Α) Θέλουν να απαλλαγούν από το κόστος του πολέμου, που με όσα ισχυρίζεται ο Τραμπ φτάνει ώς τώρα τα 200 δις δολάρια, και, ταυτοχρόνως, να επενδύσουν στην Ουκρανία, με τη συμφωνία για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας, αφήνοντας έξω τους Ευρωπαίους, που θα επωμιστούν τη ζημιά των 143 δις δολαρίων. Β) Δεν επιθυμούν να έχουν τους Ρώσους εχθρούς τους, χωρίς να πιστεύουν, κατά βάθος, ότι θα μπορούσαν να ήταν σύμμαχοι, αφού αντιλαμβάνονται ότι όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία είναι μέρος της αναθεωρητικής πολιτικής της Μόσχας. Το ίδιο ισχύει και για την Ινδία. Εκείνο που επιδιώκουν οι ΗΠΑ είναι η ενίσχυση της θέσης τους παγκοσμίως έναντι της Κίνας, την οποία, εκτός από τους Αμερικανούς, γιατί να ήθελαν οι Κινέζοι ή οι Ινδοί, καθώς και άλλοι, να θρονιάζεται μετά το 2030 πάνω από το κεφάλι τους.

Κυνικός ρεαλισμός

Κινούμενες προς αυτήν την κατεύθυνση, οι ΗΠΑ: 1) Υιοθετούν έναν κυνικό Ρεαλισμό, προβάλλοντας την οικονομική εκμετάλλευση ή συνεκμετάλλευση με φόντο τη στρατιωτική τους ισχύ, αδιαφορώντας ως επί το πλείστον τι το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει. Επιβεβαιώνουν, έτσι, ότι το Δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί, εάν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ισχυρού. Και ας είναι το καταφύγιο των αδυνάτων. 2) Εφαρμόζουν μια νεο-αποικιοκρατική αντίληψη, που παραπέμπει στον έλεγχο του εθνικού πλούτου διαφόρων περιοχών και χωρών. Και το πρώτο δείγμα αυτής της πολιτικής ήταν η Γροιλανδία, που είναι πλούσια σε μεταλλεύματα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και σήμερα η Ουκρανία. Ταυτοχρόνως, η Αμερική δεν θέλει μόνο τη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία και την Ινδία, αλλά και την έναρξη μιας πολιτικής, η οποία στοχεύει στο εξής: Στην αποδυνάμωση μιας σιωπηρής αλλά υπαρκτής νεο-κινεζικής αποικιοκρατικής πολιτικής, που εκδηλώνεται με διάφορα επενδυτικά προγράμματα συνεκμετάλλευσης, στην Αφρική, στην Ασία και στην Ευρώπη, ακόμη και στον Παναμά, καθώς και στη Γροιλανδία (ο Παναμάς βγήκε ήδη εκτός των προγραμμάτων με την Κίνα και αναβιώνει ο δρόμος της Ινδίας προς την Ευρώπη ως ανταγωνιστικός του χερσαίου και θαλάσσιου δρόμου του μεταξιού).

Οι εξαρτήσεις

Όσο δε για την ΕΕ, ο Πρόεδρος Τραμπ την πατά εκεί που πονάει. Αυτό σημαίνει ότι: Πρώτο, όταν είχε χάσει την εξουσία, τον χλεύαζαν και τον κατηγορούσαν, συμπορεύτηκαν με τον Μπάιντεν, ενώ ο ίδιος και οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν διαφορετική πολιτική. Δεύτερο, έγιναν λανθασμένες εκτιμήσεις σε στρατιωτικό, γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο, που στηρίζονταν στην ακόλουθη αντίληψη: Ούτως ή άλλως, η Αμερική είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή Δύναμη, οπότε θα πρέπει να πληρώνει το μεγαλύτερο κόστος για την άμυνα της Γηραιάς Ηπείρου και δη μέσω ΝΑΤΟ, όπου προσφέρει το 68% του προϋπολογισμού. Συνεπώς, τραβάμε μαζί της και όπου μας βγάλει. Και τελικά έβγαλε Τραμπ και ανατροπή σκηνικού. Τρίτο, άρχισαν έναν πόλεμο, που γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν, εκτός και αν το ΝΑΤΟ συγκρουόταν απευθείας με τη Ρωσία. Κάτι τέτοιο, όμως, θα σήμαινε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άρα, δεν ήταν λύση. Συνεπώς, ο πόλεμος δεν θα έπρεπε ποτέ να αρχίσει. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η Μόσχα είναι αθώα περιστερά, ή ότι δεν εισέβαλε στην Ουκρανία. Όμως, από την άλλη, πόσες φορές τόσο οι ίδιες οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ προσπαθούσαν να απομακρύνουν το Κίεβο από τη Μόσχα, σπρώχνοντας, ταυτοχρόνως, τη διαδικασία Μινσκ 1 και 2 σε αποτυχία με εργαλείο την Ουκρανία; Αφού οι Δημοκρατικοί έσπασαν τις καλές σχέσεις της Ρωσίας με τη Γερμανία, τώρα οι Ρεπουμπλικάνοι επανασυνδέουν τις σχέσεις τους με τη Μόσχα και τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια της ΕΕ. Της δίνουν τις εξής επιλογές: Ή να γίνει πιο αυτόνομη ή να εμβαθύνει τις εξαρτήσεις της έναντι των ΗΠΑ εφόσον θεωρεί υπαρκτή τη ρωσική απειλή.

Αυτόνομη άμυνα και ΕΕ

Τα ερωτήματα για την ΕΕ έχουν ως ακολούθως: Θέλουν τα κράτη μέλη της μιαν αυτόνομη ευρωπαϊκή άμυνα; Και αν θέλουν, πόσα θα στοιχίσει; Μπορούν; Και πόσος χρόνος θα χρειαστεί; Υπολογίζεται ότι η ΕΕ θα πρέπει να αυξήσει τον προϋπολογισμό της, 500 δις ευρώ περισσότερα από αυτά που δίνει σήμερα. Θέλουν όλα τα κράτη να έχουν αυτόνομη άμυνα και να συνεισφέρουν; Εάν κάποια κράτη είναι υπέρ και κάποια εναντίον, τι θα συμβεί; Θα δημιουργηθεί η αμυντική ΕΕ των δυο ή τριών ταχυτήτων; Πότε ένας τέτοιος σχεδιασμός θα ήταν δυνατό να ολοκληρωθεί, αφού θα πρέπει: Α) Να επέλθουν δομικές αλλαγές και δη θεσμικές εντός της ΕΕ, που θα αφορούν στη δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού Στρατού, κοινής διοίκησης; Πώς αυτά και άλλα θα συνυπάρχουν με το ΝΑΤΟ; Β) Να προκύψουν θεσμικές αλλαγές εντός της ΕΕ, που αφορούν τις υφιστάμενες διατάξεις που την εξαρτούν αμυντικά από το ΝΑΤΟ. Επισημαίνεται επί τούτου ότι τα κράτη μέλη έχουν δικαίωμα βέτο. Τι θα συμβεί με τους φιλο-αμερικανούς, που δεν εμπιστεύονται τους εταίρους τους όπως τις ΗΠΑ; Γ) Να ξεπεράσει η ΕΕ τα υφιστάμενα οικονομικά προβλήματα και ιδιαιτέρως η Γερμανία, η οποία μέσα σε τρία χρόνια από ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3,1% επί του ΑΕΠ έχει ύφεση της τάξης του -0,31%. Όταν η ατμομηχανή της ΕΕ νοσεί, τότε επί τη βάσει της θεωρίας και της πρακτικής της διάχυσης (spill over) επηρεάζεται ολόκληρη η Ένωση και δη οι προϋπολογισμοί της, στους οποίους προσφέρει τα περισσότερα. Οι ίδιοι οι Γερμανοί παραδέχονται ότι θέλουν οικονομικό εκσυγχρονισμό και ότι θα πρέπει να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους μειώνοντας το κόστος παραγωγής και αυξάνοντας την παραγωγικότητα, αλλά ταυτοχρόνως μειώνοντας την εξάρτησή τους από την Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας. Είναι όμως και κάτι άλλο: Οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι δεν διαθέτουν πρώτες ύλες.

Τα διλήμματα της ΕΕ

Τι σημαίνει, όμως, η απεξάρτηση από την Κίνα και οι κακές σχέσεις με τη Ρωσία; Μεγαλύτερη εξάρτηση έναντι των ΗΠΑ. Γιατί; Τι λέει ο Πρόεδρος Τραμπ; Επειδή το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών ήταν το 2024, 201 δις ευρώ, προς όφελος της ΕΕ δυο επιλογές υπάρχουν: Ή η ΕΕ θα αυξήσει την εισαγωγή αμερικανικών προϊόντων και την αγορά φυσικού αερίου και πετρελαίου ή θα επιβληθούν δασμοί επί των ευρωπαϊκών προϊόντων, και μάλιστα επί των αυτοκινήτων, ένας τομέας όπου η BMW και η Mercedes πωλούν στις ΗΠΑ τη μερίδα του λέοντος, 95.151 και 57.484 αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει την αύξηση της τιμής περί τις 3000 ευρώ. Θα συνιστά πλήγμα για τη γερμανική οικονομία. Όταν δε γίνεται λόγος για πώληση φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ στη Γερμανία, η τιμή θα είναι πολύ πιο μεγάλη από εκείνη που αγόραζαν οι Γερμανοί από τους Ρώσους. Εκτός και αν με τη συνεκμετάλλευση των πηγών της Ουκρανίας, οι Αμερικανοί πωλούν ποσότητες στη Γερμανία με προσιτές τιμές… Θα καλύπτουν όμως οι Ουκρανοί τις δικές τους ανάγκες για να πωλούν στη Γερμανία; Είναι δε πρόδηλον ότι ένας οικονομικός πόλεμος των Ευρωπαίων με τις ΗΠΑ θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την ΕΕ. Διότι, πού θα στηριχθεί; Στους Κινέζους ή στους Ρώσους; Πώς θα απαγκιστρωθεί η ΕΕ από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, όταν η ίδια ισχυρίζεται ότι υπάρχει ρωσική απειλή και ότι χωρίς την αποτροπή των ΗΠΑ δεν μπορεί να αμυνθεί η Ευρώπη; Κλασικό παράδειγμα είναι το εξής: Ο υπερηχητικός πύραυλος “Oreshnic” με ταχύτητα περί τα 10 mach. Μοιάζει ανίκητος, διότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν αντίδοτο εξουδετέρωσής του, εκτός από το αμερικανικό αντιβαλλιστικό υπερηχητικό σύστημα “Dark Dracon”. Δεν υπάρχουν, όμως, πληροφορίες ότι έχει αναπτυχθεί στην Ευρώπη. O “Oreshnic” διαθέτει μια κάψουλα με έξι κεφαλές, που μπορούν να κτυπούν έξι διαφορετικούς σημαντικούς στρατηγικούς στόχους σε απίστευτους χρόνους. Είναι ενδεικτικό ότι από το Καλίνινγκραντ οι Ρώσοι μπορούν να πλήττουν: Το Βερολίνο σε 2,7 λεπτά, το Παρίσι σε 10,2 λεπτά, το Λονδίνο σε 10,2 λεπτά και τις Βρυξέλλες σε 5,1 λεπτά. Από τη Μόσχα οι ίδιες πόλεις μπορούν να πληγούν στους ακόλουθους χρόνους: Το Παρίσι και το Λονδίνο σε 12,1 λεπτά, οι Βρυξέλλες σε 9,7 λεπτά και το Βερολίνο σε 7,8 λεπτά. Οι Ρώσοι μπορούν να κτυπήσουν τις Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο σε 11,7 λεπτά.

Υποκρισία, εισβολέας και υποκλίσεις

Κάτι δεν υπολόγισαν σωστά οι Ευρωπαίοι. Τώρα βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο! Και μάλλον θα γίνει στροφή προς τον Τραμπ για να σταθούν στα πόδια τους. Το ερώτημα είναι εάν οι εξαρτήσεις τους θα αυξηθούν ή όχι. Και αν θα προχωρήσουν σε δομικές αλλαγές σε όλους τους τομείς και αν θα αφήσουν πίσω τους την υποκρισία. Διότι, από τη μια ήθελαν να κατατροπώσουν τον Ρώσο εισβολέα, αλλά, από την άλλη, χάιδευαν και χαϊδεύουν την Τουρκία, που κατέχει την Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος της ΕΕ. Τώρα, μάλιστα, η Τουρκία θέλει να τους την φέρει. Εμφανίζεται ως Ειρηνοποιός Δύναμη και αντί αυτών θέλει να στείλει η ίδια στρατεύματα στην Ουκρανία… Αλλά γιατί να περιμένουμε από την ΕΕ να δείξει την ίδια ευαισθησία στο Κυπριακό, όταν ο Γεραπετρίτης υποκλίνεται στον Ερντογάν και τώρα μαζί με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη ετοιμάζουν βαλίτσες για Πενταμερή χωρίς να αποφασιστεί η βάση των συνομιλιών; Επιτρέπουν ή όχι στην τουρκική πλευρά να θέτει επί τάπητος την ισότιμη κυριαρχία και τα δύο κράτη;..