Τεμενάδες στον Ερντογάν από Γαλλία, ΝΑΤΟ και Ευρώπη

Η Τουρκία κατάφερε να βρίσκεται ξανά στο διεθνές επίκεντρο και μάλιστα στο Ουκρανικό, με την Ευρώπη και δη τη Γαλλία να είναι έτοιμες να την αναβαθμίσουν στρατηγικά, στη λογική ενός σχεδίου διπλωματικών τεμενάδων, ενώ η ίδια η Άγκυρα θέτει όρους. Ότι, δηλαδή, για να συμμετάσχει στην οποιαδήποτε ειρηνευτική διαδικασία, με άλλα λόγια, για να στείλει στρατό, θα πρέπει: 1) Να έχει τον έλεγχο και 2) να σχετίζει αυτόν τον έλεγχο με τον αποκλεισμό τής παρουσίας χωρών που δεν ήταν ουδέτερες στον πόλεμο της Ουκρανίας. Πρόκειται για μια θέση, η οποία προσεγγίζει εκείνην της Μόσχας και τίθεται ως διπλωματικός εκβιασμός προς τους Ευρωπαίους. Γιατί; Διότι η Ρωσία διευκρινίζει ότι δεν θα δεχθεί ευρωπαϊκές δυνάμεις, και δη του ΝΑΤΟ, εντός του εδάφους τής Ουκρανίας. Θέτει εκτός κάδρου τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Πολωνία κ.λπ. Αρπάζει τη θέση αυτή η Τουρκία και υποστηρίζει ότι, εφόσον αυτές οι ΝΑΤΟϊκές χώρες δεν ανήκουν στο ουδέτερο στρατόπεδο, μόνο η ίδια θα ήταν δυνατό να συμμετέχει σε πολυεθνική δύναμη, αφού, κατά τον ισχυρισμό της, δεν ήταν εχθρική ούτε έναντι των μεν ούτε έναντι των δε. Ήταν όπως και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο επιτήδειος ουδέτερος, που προσδοκά και διεκδικεί οφέλη.

Η «Γαλάζια Πατρίδα» και το «σάντουιτς του Αιγαίου»

Υπό αυτές τις συνθήκες:

Πρώτο, η Γαλλία τονίζει διά του Μακρόν ότι η Τουρκία θα πρέπει να κληθεί στη συμμετοχή του συστήματος ασφάλειας στην Ουκρανία, το οποίο, όμως, είναι συναφές με το ευρύτερο ευρωπαϊκό. Αυτό που ονομάζεται νέα αρχιτεκτονική. Τι σημαίνει το κάλεσμα Μακρόν: Α) Για τον σχηματισμό πολυεθνικής δύναμης χρειάζονται γύρω στις 100 χιλιάδες στρατού επί του εδάφους. Οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι δεν θα στείλουν. Και δεν είναι βέβαιο ποιες άλλες χώρες της ΕΕ έχουν πρόθεση να συμμετάσχουν. Συνεπώς, η Τουρκία κρίνεται ως αναγκαία. Όμως, εκμεταλλευόμενος την ανάγκην των Ευρωπαίων, ο Ερντογάν αξιώνει ηγετικό ρόλο και αποκλεισμό των λοιπών Ευρωπαίων, όπως και η Ρωσία. Δηλαδή αυτός θα είναι εντός της Ουκρανίας με άλλες ουδέτερες χώρες, όπως π.χ. η Ινδία ή άλλα κράτη, για να γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού και να θέσει την ανάσχεση της όποιας νέας ρωσικής απειλής κάτω από τη δική του εξάρτηση. De facto, θα έχει κυρίαρχο ρόλο στη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική άμυνας και ασφάλειας. Ήδη, η Γαλλία τονίζει ότι εφόσον η Τουρκία έχει θαλάσσια σύνορα με τη Ρωσία και την Ουκρανία, ο δικός της στόλος, δηλαδή της Τουρκίας, ως ΝΑΤΟϊκή δύναμη που είναι, έχει ρόλο να διαδραματίσει στη Μαύρη Θάλασσα. Κάτι τέτοιο έχει συζητηθεί και στη Βορειοταλαντική Συμμαχία. Εκτός των άλλων, το πέρασμα της Κωνσταντινούπολης και των Δαρδανελλίων είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για την ασφάλεια των Δυτικών, καθώς και για εμπορικούς και άλλους λόγους ναυσιπλοΐας. Επί τούτου θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής σημεία: α) Εφόσον η Κριμαία θεωρείται χαμένη για την Ουκρανία, υπάρχει νέα ΑΟΖ, την οποία μοιράζονται σε μεγάλο βαθμό Τουρκία και Ρωσία. β) Η Άγκυρα νομιμοποιεί τον ρόλο της στη Μαύρη Θάλασσα στην έννοια της «Γαλάζιας Πατρίδας» μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. γ) Εφόσον εδραιώνεται από τη Μαύρη Θάλασσα ώς τα Δαρδανέλλια και εφόσον ισχυροποιείται στην Ανατολική Μεσόγειο, λόγω της ελληνικής απουσίας, θα ενισχύσει τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, το οποίο θα μοιάζει όλο και περισσότερο με τουρκικό «σάντουιτς». Και αυτό συμβαίνει, ειδικώς, με την προσπάθεια της Άγκυρας να ελέγξει τις πύλες του Αιγαίου στα ανατολικά (Κρήτη, Κάρπαθος, Ρόδος) και τα Δαρδανέλλια από πάνω.

READ the article in English - Kowtowing to Erdoğan From France, NATO, and Europe

Η ειρηνοποιός…

Δεύτερο, η Τουρκία έχει, πλέον, τον ρόλο του μεσάζοντος ειρηνοποιού. Και θα συμμετάσχει με στρατιωτικές δυνάμεις σε σύστημα εγγυήσεων. Εάν συμμετάσχει στην Ουκρανία, γιατί όχι και στην Κύπρο; Πώς την βλέπουν Ρώσοι, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Ουκρανοί; Ως εισβολέα ή ως ειρηνοποιό; Ως το δεύτερο φυσικά. Και συμβαίνει αυτό για δυο λόγους: Αφενός γιατί αυτό είναι που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και, αφετέρου, διότι εισπράττει διαρκώς συγχωροχάρτι από την Αθήνα και τη Λευκωσία. Δεν ακούστηκε καμιά επίσημη τοποθέτηση από τους ημετέρους στην ακόλουθη βάση: Πώς είναι δυνατόν να συμμετέχει η Τουρκία ως ειρηνοποιός στην Ουκρανία, όταν κατέχει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΕΕ;

Αναβάθμιση και αλλαγή συνόρων

Συνεπώς, τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία έχουν σχέση με το Κυπριακό σε διάφορα επίπεδα:

1) Η τουρκική αναβάθμιση σε γεωπολιτικό και στρατηγικό επίπεδο στην Ευρώπη και δη στη νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας, είναι συναφής με την Ουκρανία και την ανάσχεση της όποιας ρωσικής απειλής, αλλά και με τις βιομηχανίες και δη τις πολεμικές είτε εντός είτε εκτός “safe”. Υπό αυτές τις συνθήκες ενισχύεται ο λόγος της Τουρκίας εντός της ΕΕ, ανεξαρτήτως εάν είναι ή όχι πλήρες κράτος μέλος. Η ΕΕ θα είναι ευάλωτη και εξαρτημένη από την Άγκυρα; Πώς θα την πιέσει; Θα πιέσει η ΕΕ την Τουρκία ή η Άγκυρα τις Βρυξέλλες;

2) Ποια θα είναι η θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο θέμα της αλλαγής συνόρων; Το θέμα εδώ έχει και νομική και πολιτική και γεωπολιτική και διπλωματική πτυχή. Επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου δεν επιτρέπεται η αλλαγή συνόρων ή η προσάρτηση κρατών ή η απώλεια εδαφών με τη χρήση και τη βία των όπλων. Και αυτό τεκμαίρεται από το άρθρο 2, παρ. 4 του Χάρτη των Ην. Εθνών από την Τελική Πράξη του Ελσίνκι του 1975 περί του απαραβίαστου των συνόρων και από το άρθρο 4 της Συνθήκης της ΕΕ, που σέβεται την ακεραιότητα των κρατών μελών της και δεν επιτρέπει μάλιστα την αποστολή στρατού εντός εδάφους μέλους της. Η μοναδική περίπτωση αλλαγής συνόρων είναι η ειρηνική συμφωνία μεταξύ των εμπλεκομένων… ακόμη και αν αυτή είναι προϊόν πολέμου. Συναφώς, υπάρχει το παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας με το βελούδινο διαζύγιο και της Πολωνίας με τη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και της Γιουγκοσλαβίας, η οποία τεμαχίστηκε αναιμάκτως στην αποχώρηση της Σλοβενίας και του Μαυροβουνίου και αιματηρώς στην περίπτωση της Κροατίας, της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου, του οποίου το ζήτημα από νομικής απόψεως ακόμη εκκρεμεί.

Κοσσυφοπέδιο, Κύπρος, Κριμαία

Το Κοσσυφοπέδιο παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι: Α) Η Κυπριακή Δημοκρατία, η Ελλάδα και η Ισπανία για ευνόητους λόγους δεν προχώρησαν στην όποια αναγνώρισή του για να μη γίνει επίκληση ανάλογης, παρότι δεν είναι ίδιες, περίπτωσης στη Χώρα των Βάσκων, στην Καταλονία, τη Θράκη και στην κατεχόμενη Κύπρο. Β) Γίνεται επίκληση από τη Ρωσία στην εξής βάση: Πώς είναι δυνατόν ν’ αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ το Κοσσυφοπέδιο, που ήταν αυτόνομη επαρχία της Σερβίας, και να μην αναγνωρίζουν την προσάρτηση της Κριμαίας, που επήλθε κατόπιν δημοψηφίσματος επί τη βάσει του δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως, όπως κατ’ ανάλογο τρόπο συμβαίνει με τις τέσσερεις επαρχίες, που κατακρατεί σήμερα η Ρωσία από την Ουκρανία (Ντονέτσκ - Donetsk, Λουγκάνσκ – Luhansk, Χερσώνα – Kherson, Ζαπορίζια, Zaporizhzhia);

Κυριαρχία και εγγυήσεις

Από τώρα λοιπόν θα πρέπει να γίνει γνωστό ότι κανένα ουκρανικό μοντέλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο Κυπριακό, διότι:

Πρώτο, δεν συναινούμε στην αλλαγή συνόρων. Εκ των πραγμάτων απορρίπτεται η λογική των δύο κρατών ή η προσάρτηση, διότι δεν θα υπάρξει η δική μας σύμφωνη γνώμη, όπως ενδέχεται να συμβεί στην Ουκρανία. Εδώ γεννιέται το θέμα μιας συγκαλυμμένης αλλαγής συνόρων. Αυτής της ομοσπονδίας συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, που: Α) Θα αφαιρεί το δικαίωμα ψήφου από τους Έλληνες της Κύπρου στον βορρά. Β) Θα παραχωρεί δικαιώματα πρωτογενούς δικαίου, όπως είναι το κατάλοιπο εξουσίας στα ομόσπονδα κρατίδια, που σημαίνει ότι οι όποιες εξουσίες δεν ανήκουν στο κοινό κέντρο, θα ανήκουν στα κρατίδια ως χωριστά κυριαρχικά δικαιώματα. Γ) Δεν θα καθορίζει ρητώς ότι πρόκειται για έναν λαό και για μια πηγή εξουσίας και όχι όπως σήμερα προνοούν οι συμφωνίες Αναστασιάδη - Έρογλου, ότι: Η κυριαρχία θα πηγάζει εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Αυτά και μόνο τα τρία σημεία θα χρησιμοποιηθούν από την Τουρκία για τη χωριστή κυριαρχία και την αλλαγή συνόρων μέσω της ομοσπονδίας, κατόπιν δική μας συναίνεσης. Διότι, εκτός των άλλων: i) Σήμερα οι νόμιμοι κάτοικοι του βορρά είναι οι πρόσφυγες και οι κατιόντες τους. Την επαύριον, με την όποια ομοσπονδία δεν θα είναι κανείς σχεδόν Ελληνοκύπριος, εφόσον δεν θα έχει δικαίωμα ψήφου, όπως οι συγκλίσεις καθορίζουν, για να παραμείνει πληθυσμιακά και διοικητικά ο βορράς εσαεί τουρκικός. Το καθεστώς των Ελληνοκυπρίων στον βορρά θα είναι όπως αυτό που έχουν σήμερα στη Γερμανία ή στην Ολλανδία. Χωρίς δικαίωμα ψήφου. Και η ψήφος είναι συμφυής με την πατρίδα, το κράτος, καθώς και με τα σύνορα. Τα διοικητικά, λοιπόν, σύνορα θα μετατραπούν εκ των πραγμάτων σε κρατικά. ii) Στο Κοσσυφοπέδιο, στην ανατολική Ουκρανία και ειδικώς στην Κριμαία η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Ρώσοι. Γηγενείς. Στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, οι νόμιμοι και γηγενείς κάτοικοι δεν είναι ούτε Τουρκοκύπριοι ούτε έποικοι, αλλά κατά 82% και πλέον Ελληνοκύπριοι. Και αυτό δεν αφορά μόνο στον πληθυσμό αλλά και στην ιδιοκτησία γης.

Δεύτερο, το σύστημα των εγγυήσεων, εάν εφαρμοστεί ορθά στην Ουκρανία, θα αφορά στην ασφάλεια της χώρας, ενώ στη δική μας περίπτωση οι εγγυήσεις ήταν η αφορμή και αιτία της εισβολής και της κατοχής. Δεν μπορεί ο εισβολέας και ο κατακτητής, δηλαδή η Τουρκία, να είναι και εγγυητής στην Κύπρο. Κακώς δεν έχουμε εγείρει ζήτημα πως η χώρα αυτή δεν μπορεί να λάβει μέρος σε ανάλογες αποστολές, διότι παραβιάζει ήδη το Διεθνές και το Κοινοτικό Δίκαιο.

Επί τούτου είναι που θα έπρεπε να τεθεί από την Αθήνα και τη Λευκωσία εντός της ΕΕ, ακόμη και ως μορφή πίεσης, ότι η Τουρκία θα ήταν δυνατό να στείλει στρατό στην Ουκρανία και να λάβει μέρος στην όποια προσπάθεια της νέας αρχιτεκτονικής άμυνας και ασφάλειας, όταν: Α) Θα αρχίσει την αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Κύπρο επί τη βάσει χρονοδιαγράμματος. Β) Όχι μόνο αλλαγή συνόρων δεν αποδεχόμαστε, αλλά τονίζουμε ότι η πολιτειακή λύση θα συνιστά συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και της επανενσωμάτωσης των Τουρκοκυπρίων σε αυτήν με πλήρη σεβασμό των αρχών της ΕΕ, από το θέμα της ελεύθερης εγκατάστασης ώς αυτά της ιδιοκτησία και της ψήφου. Με άλλα λόγια, δεν θα πάμε τουρίστες στον βορρά.

Η παρέμβαση του «καουμπόι»…

Γράφονται τα ανωτέρω, τα οποία θα πρέπει να διαβιβαστούν, σαφώς, προς τις ΗΠΑ, διότι αν εμπλακεί ο Πρόεδρος Τραμπ στο Κυπριακό, με τον δικό του καουμπόικο τρόπο, δεν θα διστάσει στην ψύχρα να αλλάξει τα σύνορα στην Κύπρο και στο Αιγαίο, στο μοντέλο της Μαύρης Θάλασσας και της Ουκρανίας…

Οι δυο χάρτες αποτυπώ­νουν συγκριτικά πώς ήταν η ΑΟΖ της Ουκρανίας και της Ρωσίας πριν από και μετά την κατάκτηση της Κριμαίας από τη Μόσχα. Πλέον κυρίαρχα κράτη είναι στη Μαύρη Θάλασσα η Τουρκία με τη Ρωσία (οι χάρτες είναι από επιστημονι­κό άρθρο του γράφοντος: Russia revisionist power on the rise?). Ο άλλος έχει ήδη δημοσιευθεί από τη «Σημερινή» και εμφανίζει την αλλαγή της κυπριακής ΑΟΖ σε περίπτωση αποδο­χής των τετελεσμένων της εισβολής.