Αποστάτες, οι... άριστοι των αρίστων

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός συντηρείτο πάντοτε από αρχομανή, ή διαφωνούντα, ή εκ των υστέρων μεταλλασσομένα σε συναγερμικούς, στελέχη άλλων κομμάτων
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, και οι προερχόμενοι από το κόμμα Πρόεδροι Δημοκρατίας, συντηρούντο πάντοτε από τρεις τάξεις ανθρώπων: 1. Τους αποστάτες από άλλα κόμματα. 2. Τους αναζητούντες, με πάθος, μία θέση στα δημόσια αξιώματα. 3. Τους διαφωνούντες με τις ηγεσίες των κομμάτων τους. 4. Από πολιτικούς οι οποίοι, ενώ ήταν ενταγμένοι σε συγκεκριμένα κόμματα, ξαφνικά ανακάλυπταν ότι τα «πιστεύω» τους ευρίσκοντο πλησιέστερα προς τον ΔΗΣΥ.
Η ιστορία βοεί και καταγράφει:
Ο Λεόντιος Ιεροδιακόνου υπήρξε βουλευτής του ΔΗΚΟ. Διαφώνησε με τον Σπύρο Κυπριανού, ενετάχθη στον ΔΗΣΥ, έλαβε κομματικά και πολιτειακά αξιώματα, και υπήρξε ο εμπνευστής της μετέπειτα πολιτικής της «εξελικτικής ομοσπονδίας».

Ο Νίκος Ρολάνδης υπήρξε στέλεχος του ΔΗΚΟ και Υπουργός Εξωτερικών του Σπύρου Κυπριανού, διαφώνησε με την πολιτική του στο Κυπριακό, και μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους αποχώρησε, ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων, και αφού καταποντίστηκε σε εκλογές, ενετάχθη στον ΔΗΣΥ και έλαβε κομματικά και πολιτειακά αξιώματα.
Ο Αλέκος Μιχαηλίδης υπήρξε στέλεχος του ΔΗΚΟ, Πρόεδρος της Βουλής επί διακυβερνήσεων Σπύρου Κυπριανού, διαφώνησε με τον Κυπριανού, ίδρυσε τη ΝΕΔΗΠΑ, καταποντίστηκε στις εκλογές, και προσεχώρησε στον ΔΗΣΥ λαμβάνοντας κομματικά και πολιτειακά αξιώματα.
Ο Χρυσόστομος Σοφιανός υπήρξε Υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού. Η εκπαιδευτική πολιτική του προκάλεσε μία εκ των αγριοτέρων πολιτικών επιθέσεων εναντίον του. Η αιτία; Ο ΔΗΣΥ, τότε, έβλεπε προσπάθεια αφελληνισμού των νέων και εγκατάλειψη της ελληνικής παιδείας! Αυτό, δηλαδή, που γίνεται σήμερα επί των ημερών του! Ο Σοφιανός παραιτήθηκε, ίδρυσε το ΠΑΜΕ, δεν εξέλεξε βουλευτή στις εκλογές, και ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν ανέλαβε την προεδρία, πήρε τον Σοφιανό σύμβουλο στο Προεδρικό!
Το 1998, όταν ο Σπύρος Κυπριανού αρνήθηκε να στηρίξει τον Γλαύκο Κληρίδη για δεύτερη θητεία στην Προεδρία, και κάλεσε τους Υπουργούς του ΔΗΚΟ να αποσυρθούν από την κυβέρνηση, κάποιοι αρνήθηκαν και παρέμειναν πιστοί στον Κληρίδη, συμμετέχοντες στην εκστρατεία επανεκλογής του. Μεταξύ αυτών και ο Ανδρέας Μουσιούττας, επιφανές στέλεχος του ΔΗΚΟ.
Να μην τα πολυλογούμε, φθάνουμε στην περίοδο διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη. Και τι παρατηρούμε; Η ιστορία για αγρίους επαναλαμβάνεται.
Τέσσερα στελέχη του ΔΗΚΟ, ο Γιώργος Λακκοτρύπης, ο Μάριος Δημητριάδης, ο Κυριάκος Κενεβέζος, ο Φώτης Φωτίου διαφωνούν με τον Νικόλα Παπαδόπουλο, και την απόφασή του να τερματίσει τη συνεργασία με τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Τελικά, τι παρατηρείται; Ο Λακκοτρύπης αρνείται να αποχωρήσει και παραμένει Υπουργός.

Ο Μάριος Δημητριάδης διορίζεται Υπουργός Μεταφορών, ο Κυριάκος Κενεβέζος αναλαμβάνει το Υπουργείο Παιδείας και ο Φώτης Φωτίου το Υπουργείο Άμυνας. Ακολούθως, ο Κενεβέζος διορίζεται Πρέσβης στην Αθήνα και ο Φωτίου γίνεται Επίτροπος για Ανθρωπιστικά Θέματα.
Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Η Αθηνά Κυριακίδου, φαρμακοποιός, στέλεχος και πρώην βουλευτής του ΔΗΚΟ, φανατική πολέμιος του Νικόλα Παπαδόπουλου, διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέλος της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας!
Είναι φανερό, από τη σύντομη προϊστορία στην οποία αναφερθήκαμε, ότι το ΔΗΚΟ υπήρξε παλαιόθεν ο μεγαλύτερος συντηρητής των ποσοστών του ΔΗΣΥ και η μεγαλύτερη δεξαμενή από την οποία αντλούσε ο Δημοκρατικός Συναγερμός στελέχη και μέλη της κυβέρνησής του.

Γιατί; Διότι το ΔΗΚΟ πάντοτε, από την αρχή της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα, στελεχώνετο από ανθρώπους οι οποίοι είχαν ως πρώτη προτεραιότητα, μέσω της ένταξής τους στο κατ' εξοχήν, τότε, κόμμα εξουσίας, να αναρριχηθούν σε αξιώματα. Πάντοτε το ΔΗΚΟ ανεδεικνύετο σε εκκολαπτήριο αποστατών, διαφωνούντων, και πολιτικών με ενδοτικές στο Κυπριακό απόψεις.
Αναγνωρίζουμε ότι ο Σπύρος Κυπριανού, ο Μάριος Καρογιάν και ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν διακυβέρνησαν το κόμμα με τις καλύτερες και δημοκρατικότερες διαδικασίες. Ούτε θεωρούμε τη διαφωνία και την αποχώρηση από το οποιοδήποτε κόμμα ως αμάρτημα. Αντίθετα, αποτελεί υγεία.

Αλλά όταν διαφωνεί ένας από ένα κόμμα για λόγους αρχής, δεν νομιμοποιείται να προσχωρεί σε άλλο, με την εντελώς αντίθετη ιδεολογία και πολιτική στο εθνικό θέμα και σε οικονομικο-κοινωνικά θέματα. Και δεν δέχεται, ως αντάλλαγμα της διαφωνίας του, καρέκλα από αντίπαλο. Οι πολίτες νομιμοποιούνται, τότε, να κάνουν τους δικούς τους συνειρμούς για τη μετάλλαξη...
Σήμερα, ευρισκόμεθα μπροστά στην απαράδεκτη εικόνα μίας κυβέρνησης, η οποία έχει καταστήσει την κρατική εξουσία καταφύγιο των αρίστων αποστατών! Με όσα επιζήμια υφίστανται το κράτος και οι πολίτες, από αυτή την ολέθρια πολιτική, την οποία οι κυβερνήτες έχουν το θράσος να προβάλλουν ως υπερκομματική και ως αξιοποίηση, δήθεν, στελεχών από όλους τους πολιτικούς χώρους!