«Ξαναγεννήθηκα την 9η Οκτωβρίου 2009»

Ήταν δώρου Θεού η μεταμόσχευση για τον Γιάννη
Ο Γιάννης Παναγιώτου, 32 ετών, ο οποίος ήταν ακόμη φοιτητής όταν τον βρήκε ο καρκίνος, περιγράφει στη «Σ» την αγωνιώδη αναμονή του μέχρι να εξευρεθεί συμβατός δότης. Γιορτάζει την ημέρα της μεταμόσχευσης σαν ημέρα γενεθλίων
Στο άκουσμα της διάγνωσης κατά το 2005, ότι πάσχει από λέμφωμα non-Hodgkin’s σε στάδιο 2Α, μια σοβαρή μορφή καρκίνου, ο Γιάννης Παναγιώτου, από τη Λευκωσία, τότε μόλις 22 ετών, φοιτητής, ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Bath στην Αγγλία, για να αρχίσει έναν επώδυνο και μακροχρόνιο αγώνα ζωής, από τον οποίο κατάφερε να βγει νικητής. Σήμερα, στην ηλικία των 32 ετών, ο Γιάννης διηγείται στη «Σημερινή» την περιπέτειά του, με σκοπό να βοηθήσει ψυχολογικά ασθενείς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα υγείας. Θέλει να αποδείξει ότι ο καρκίνος, οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι ανίκητος.
«Επώδυνη η θεραπεία»
«Ήμουν ένας νεαρός φοιτητής με χίλια δυο όνειρα, είχα δίψα για γνώση, στόχους για καριέρα και προσδοκίες να ζήσω φοιτητική ζωή, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω... αλλά αντ' αυτού ξαφνικά ένιωσα ότι στήθηκε μπροστά μου ένας ανυπέρβλητος τοίχος. Διαγνώστηκα με λέμφωμα non-Hodgkin’s σε στάδιο 2Α. Ο μοναδικός στόχος μου πλέον ήταν να γίνω καλά», θυμάται ο Γιάννης.
Κατά την περιπέτειά του ο νεαρός αντιλήφθηκε πως είναι πολύ σημαντικό για τους ασθενείς να είναι αισιόδοξοι και ψυχικά δυνατοί. «Αντί να θεωρώ το πρόβλημά μου ως έναν ανυπέρβλητο τοίχο, άρχισα σιγά-σιγά να καταλαβαίνω πως είναι ένα απλώς ένα εμπόδιο που θα πρέπει να υπερπηδήσω». Ο 22χρονος διέκοψε τις σπουδές του για να αρχίσει τις πρώτες χημειοθεραπείες, οι οποίες διήρκεσαν αρχικά έξι μήνες. «Ήταν μια περίοδος επώδυνης θεραπείας, ανησυχίας και αβεβαιότητας», εξιστορεί.
«Ελπίδες στον Θεό»
Το λέμφωμα υποχώρησε και ο Γιάννης συνέχισε το 2ο εξάμηνο των σπουδών του. Ωστόσο, δυο χρόνια αργότερα το λέμφωμα επανεμφανίστηκε και μάλιστα στο προχωρημένο στάδιο 3Α. Ο καρκίνος δεν έμελλε να τον αφήσει ήσυχο. «Έτσι το 2007 αναγκάστηκα να μεταβώ ξανά στην Κύπρο για θεραπεία, η οποία αυτήν τη φορά ήταν πιο δυνατή, πιο εντατική και δύσκολη. Υποβλήθηκα σε αυτόλογη μεταμόσχευση (μεταμόσχευση από δικά του κύτταρα). Δυστυχώς, όμως, το λέμφωμα αποδείχτηκε ανθεκτικό και τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου καλά. Το 2009 παρουσίασα άλλη μιαν υποτροπή».
Ο Γιάννης υπεβλήθη σε νέα θεραπεία στην Αγγλία, όπου οι γιατροί του εξήγησαν πως θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να υποβληθεί σε μεταμόσχευση αρχέγονων κύτταρων από δότη. «Δυστυχώς η αδελφή μου, καθώς και οι υπόλοιποι συγγενείς δεν ήταν συμβατοί δότες και έτσι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα, στο Antony Nolan Foundation της Αγγλίας, καθώς και στον Θεό για να βρεθεί συμβατός δότης». Η αναμονή μέχρι να βρεθεί συμβατός δότης ήταν αγωνιώδης και αγχώδης, όπως την περιγράφει ο 32χρονος. «Βρέθηκαν δυο δότες το καλοκαίρι του 2009, αλλά δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα. Αυτό έφερε απογοήτευση και ανασφάλεια, και περισσότερη αγωνία για εμένα και τους γονείς μου. Δεν χάσαμε όμως την ελπίδα μας και παραμείναμε αισιόδοξοι».
Έπιασαν τόπο οι προσευχές
Τελικά οι προσευχές της οικογένειας, των συγγενών και φίλων έπιασαν τόπο. Ο συμβατός δότης είχε βρεθεί και μάλιστα στην Κύπρο. «Η χαρά μας και η ευγνωμοσύνη που νιώσαμε προς αυτόν τον άγνωστο δότη ήταν τεράστια. Ήταν ένα δώρο Θεού... Ένα δώρο ζωής σ' εμένα!», λέγει εμφανώς συγκινημένος ο 32χρονος. Ο νεαρός δηλώνει ευγνώμων προς όλους όσοι στάθηκαν δίπλα του στις δύσκολες στιγμές (γονείς, συγγενείς, φίλοι, γιατροί κ.ά.). Ο 32χρονος, όπως ο ίδιος δηλώνει, γιορτάζει την 9η Οκτωβρίου 2009 -την ημέρα δηλαδή της μεταμόσχευσης- σαν ημέρα γενεθλίων. «Νιώθω ότι εκείνη την ημέρα ξαναγεννήθηκα, οπόταν τη γιορτάζω μαζί με φίλους και συγγενείς, κάθε χρόνο, διοργανώνοντας πάρτι χαράς, πάρτι ενημέρωσης, πάρτι φιλανθρωπίας». Στην ημέρα «δεύτερών γενεθλίων» του, αντί για δώρα, ο Γιάννης συγκεντρώνει χρήματα για φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Έσωσε τη ζωή ενός άγνωστου ασθενούς
Η ΚΑΛΥΨΩ Σέπου είναι δότρια μυελού του οστών και θέλει μέσα από την προσωπική της εμπειρία να στείλει το μήνυμα σε όλο τον κόσμο ότι λίγα λεπτά από τον χρόνο μας μπορεί να σώσουν μια ζωή συνανθρώπου μας. Περιγράφει τα συναισθήματά της όταν έμαθε ότι το δείγμα αίματος που έδωσε δυο χρόνια νωρίτερα στο Καραϊσκάκειο ίδρυμα ήταν συμβατό με άγνωστο ασθενή. Όπως θυμάται, κίνητρο για να δώσει το δείγμα αίματος, πριν από περίπου 15 χρόνια, ήταν ένα παιδάκι, ο Ανδρέας, ο οποίος χρειαζόταν επειγόντως συμβατό δότη μυελού των οστών. «Οι εκκλήσεις τότε για εξεύρεση συμβατού δότη μυελού των οστών νομίζω πως δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Θυμάμαι τις τεράστιες ουρές κόσμου που είχαν σχηματιστεί έξω από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα και τα Νοσοκομεία σε όλες τις επαρχίες, που ήθελαν να δώσουν ελπίδα στον Ανδρέα.

Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν γνώριζα τι σημαίνει να είσαι δότης μυελού των οστών, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να πάω στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας σ’ ένα μεσημεριανό διάλειμμα από τη δουλειά, για να δώσω δείγμα αίματος», αναφέρει η Καλυψώ. Λόγω της μαζικής κινητοποίησης του κόσμου βρέθηκε συμβατός δότης για το παιδί Ανδρέα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μπορεί να μην ήταν η Καλυψώ, αλλά δυο χρόνια αργότερα δέχθηκε ένα τηλεφώνημα. «Μια ευγενική φωνή, από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα, μου ανακοίνωσε ότι είμαι συμβατός δότης μυελού των οστών με κάποιον ασθενή από το δείγμα που είχα δώσει για τον Ανδρέα», λέει η Καλυψώ.

Η διαδικασία, προσθέτει, «δεν ήταν καθόλου επώδυνη». Λόγω της πρακτικής να μην αποκαλύπτεται η ταυτότητα ασθενών, η δότρια δεν έμαθε ποτέ ποιος ήταν ο άνθρωπος που έσωσε. «Θυμάμαι δυο ημερομηνίες στη ζωή μου που με γεμίζουν περηφάνια, αγάπη και ικανοποίηση. Η μία είναι η 19η Ιουλίου 2010, όταν γέννησα την κόρη μου και η δεύτερη η 25η Αυγούστου 2003, όταν έδωσα λίγα από τα κύτταρά μου στον άγνωστο 'ασθενή' μου».