Το βιβλίο για τη ζωή της Χαρίτας Μάντολες

Μόλις έλαβα και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο «Ως αληθώς», για την πολύπαθη ζωή της αγαπητής Χαρίτας Μάντολες. Την τραγωδία μιας ολόκληρης οικογένειας, θύμα της βαρβαρότητας των Τούρκων κατακτητών κατά την τουρκική εισβολή του 1974...
Όμως εκ προοιμίου κάνω την πιο κάτω παρατήρηση:
Γιατί μια τέτοια αληθινή και ιστορική αφήγηση/μαρτυρία ονομάστηκε «μυθιστόρημα» που υποβαθμίζει την αλήθεια, μου είναι αδιανόητο. Αναφέρεται, προκαταλαμβάνοντας το περιεχόμενο του βιβλίου, στις πρώτες του σελίδες «Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, ωστόσο περιλαμβάνει πολλά στοιχεία μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα σε πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις μέσα από τη μυθοπλασία αυτή είναι απολύτως συμπτωματική».
Επομένως και εφόσον δεν ξεκαθαρίζεται ποια γεγονότα είναι μυθοπλασία και ποια αληθινά, ποιος και πώς θα ξεχωρίζει τι είναι μυθοπλασία και τι όχι στο βιβλίο; Όχι μόνο στο μέλλον, όταν όλοι όσοι γνωρίζουν θα εκλείψουν, αλλά ακόμα και τώρα, όταν πολλοί δικοί μας εντός και εκτός δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Π.χ. ένα απλό παράδειγμα: για την ιστορική διαμαρτυρία στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, που άφησε τη δική του σελίδα στην ιστορία της Κύπρου, με τις μαυροφορεμένες μάνες που στοίχισαν στο κατοχικό καθεστώς εκατομμύρια σε εισοδήματα, όταν μια χούφτα μάνες έκαναν διαφώτιση και στερούσαν στον Ντενκτάς τους τουρίστες, που έφευγαν με δάκρυα στα μάτια όταν μάθαιναν την αλήθεια, πόσοι θα προσδίδουν σ' αυτή μυθοπλασία ή αλήθεια;
Ειδικά όταν η Τουρκία, η προπαγάνδα της και κάποιοι σύμμαχοί της αρνούνται ότι έγινε τουρκική εισβολή, αλλά... ειρηνευτική επιχείρηση; Η αλήθεια δεν επιτρέπεται να υποβαθμίζεται σε... μυθοπλασία. Κρίμα, μεγάλο κρίμα και αδικία για μια τέτοια τραγωδία.