Το αναξιόπιστο ΔΗΚΟ και το συναγερμικό ΑΚΕΛ...

Συμπράττουν με τον ΔΗΣΥ στην προσπάθεια ακύρωσης της διαφάνειας και του ελέγχου, και συνδράμουν τον πολιτικό εκφοβισμό του Γενικού Ελεγκτή
«Εγώ δεν εμπιστεύομαι τον Πρόεδρο Αναστασιάδη», είχε δηλώσει ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος, πριν από μερικές εβδομάδες.
Διερωτήθηκε, όμως, πώς μπορούν να εμπιστευθούν το ΔΗΚΟ οι κεντρώοι ψηφοφόροι, μετά την τελευταία απαράδεκτη απόφασή του να στηρίξει τον Δημοκρατικό Συναγερμό, στον συνεχή πόλεμο που διεξάγει κατά της διαφάνειας, του ελέγχου και του «ροκανίσματος» των εξουσιών του Γενικού Ελεγκτή;
Διερωτήθηκε ποτέ, γιατί να εμπιστευθούν οι φτωχές και μεσαίες τάξεις το ΔΗΚΟ, όταν κατέστη ένας εκ των βραχιόνων του ΔΗΣΥ στην εφαρμογή της σκληρής πολιτικής λιτότητας, και όταν η Κυβέρνηση έκανε θρύψαλα όλη τη φιλοσοφία του ΔΗΚΟ, για την ανθρωποκεντρική οικονομία;
Διερωτήθηκε ο Νικόλας Παπαδόπουλος πως, από τη μία στιγμή στην άλλη, ποδοπάτησε τη διακήρυξη του κόμματος, ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον ΔΗΣΥ στην ψήφιση νομοσχεδίων, αφού ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν συνεργάζεται με το κόμμα στη χάραξη πολιτικής στο Κυπριακό;
Ποία συμφέροντα έχει το ΔΗΚΟ στον Συνεργατισμό, ώστε να ψηφίσει «κατόπιν γκάφας» την αφαίρεση όλων των αρμοδιοτήτων του Γενικού Ελεγκτή, από το να ασκεί έλεγχο σε έναν οργανισμό ο οποίος αιμοδοτήθηκε από τον λαό με 1,7 δισ.;
Ο πατέρας του υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος Δημοκρατίας ο οποίος υποχρέωσε τους Υπουργούς του να μελετούν τις εκθέσεις του Γενικού Ελεγκτή (τότε της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη), και να λαμβάνουν μέτρα για διόρθωση και πάταξη των κακώς εχόντων. Και σήμερα, ο Νικόλας Παπαδόπουλος έρχεται και, χέρι-χέρι με τον ΔΗΣΥ, αφαιρεί όλες τις αρμοδιότητες του Γενικού Ελεγκτή να πατάξει τα κακώς έχοντα στον Συνεργατισμό.
Αν ο Νικόλας Παπαδόπουλος ζούσε εκτός Κύπρου, θα μπορούσε να είχε ως άλλοθι την άγνοια για τον κρυφό και φανερό πόλεμο και τον πολιτικό εκφοβισμό, που ασκεί η Κυβέρνηση κατά των δύο ανεξάρτητων θεσμών, της Νομικής Υπηρεσίας και προσωπικά κατά του Κώστα Κληρίδη, και της Ελεγκτικής Υπηρεσίας και προσωπικά κατά του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, με στόχο να τους φιμώσει και να ενεργούν κατά τρόπον που να καλύπτουν παρεμβάσεις και σκάνδαλα που η Κυβέρνηση διαπράττει.

Όμως ο Νικόλας Παπαδόπουλος βρίσκεται στην Κύπρο, είναι ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, επαγγέλλεται τον προστάτη των δημοκρατικών διαδικασιών και της διαφάνειας, και κανένα λόγο δεν έχει να συνεργεί και να συμπράττει με τον ΔΗΣΥ, στην κατάπνιξη κάθε ενέργειας που ακυρώνει τη διαφάνεια και τον έλεγχο οργανισμών που συντηρούνται από το κράτος.
Αλλά και το ΑΚΕΛ; Ποιες σκοπιμότητες το ωθούν να συμπράττει με τον ΔΗΣΥ στη φίμωση του Γενικού Ελεγκτή; Εντάξει, στο εθνικό θέμα, ομοούσια φιλοσοφία έχει με τη Δεξιά, αλλά τώρα άρχισε να συμπλέει μαζί της και σε άλλους τομείς. Συμπλέει στο Κυπριακό, συνεργεί στην αφαίρεση αρμοδιοτήτων του Γενικού Ελεγκτή, χαλάρωσε εντελώς την κριτική του σε θέματα οικονομίας, βρίσκεται γενικά σε έναν πραγματικό μήνα μέλιτος με τον πάλαι ποτέ «προαιώνιο πολιτικό αντίπαλο».

Την ίδια ώρα, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαλότητα με αριστερές δυνάμεις (ΚΚΕ) και τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στην Κύπρο.
Θέλουμε να εξάρουμε τη θαρραλέα στάση των δύο βουλευτών των Νέων Δυνάμεων, Ειρήνης Χαραλαμπίδου και Αδάμου Αδάμου, οι οποίοι αποστασιοποιήθηκαν από τη στάση του κόμματος και ψήφισαν κατά της τροπολογίας που κατέθεσαν ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ.

Η χωρίς προηγούμενο «διαταγή» του Άντρου Κυπριανού στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου «εσύ να σιωπήσεις», καταδεικνύει και το πόσο άτεγκτη είναι η συμπεριφορά της ηγεσίας προς βουλευτές οι οποίοι θέλουν, για λόγους αρχής, να αποστασιοποιούνται από τη γραμμή του κόμματος.
Τέτοιες τοποθετήσεις και τέτοιες συμπεριφορές, όπως αυτές του ΔΗΚΟ και του ΑΚΕΛ, καταδεικνύουν αφενός πόσο ελλειμματική δημοκρατία υπάρχει στο πολιτικό σύστημα, συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο.

Συμπεριφορές, νοοτροπίες, φιλοσοφίες, συμφέροντα, πάρε-δώσε και άλλα πολλά συνθέτουν το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα, σε σημείο που οι προβληματιζόμενοι πολίτες να διερωτώνται πού ισχύουν αρχές και σε ποιους ηγέτες μπορούν να στηριχθούν.

Οι παλαιοί ηγέτες αποχωρούν, δίνουν τα ηνία στους νεότερους και αντί να βλέπει ο πολίτης εκσυγχρονισμό, εκδημοκρατισμό, πολιτικές στη βάση αρχών, απλώς επιβεβαιώνει πως οι δεινόσαυροι γεννούν δεινοσαυράκια...