Οι τρεις επικίνδυνοι κρίκοι

Στις οροσειρές της Ελβετίας γράφτηκε την περασμένη Κυριακή ο επίλογος της κατάρρευσης μίας διαδικασίας και μίας πολιτικής. Της διαδικασίας ενός διαχρονικού ψευδοδιαλόγου, με στόχο την τουρκοποίηση της Κύπρου και μίας πολιτικής, η οποία αποσκοπεί στη διάλυση του κυπριακού κράτους και στη μετατροπή του κυπριακού λαού σε υπήκοο της Τουρκίας.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, ενώ γνωρίζουν ότι στην Ελβετία επήλθε το οριστικό ναυάγιο της διαδικασίας, αρνούνται να το αποδεχθούν δημόσια. Γιατί; Γιατί θεωρούν ότι η καταρρεύσασα διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί; Διότι παραδεχόμενοι το οριστικό και τελεσίδικο ναυάγιο, είναι ως να παραδέχονται και το ναυάγιο της πολιτικής, την οποία με πάθος στηρίζουν εδώ και 42 χρόνια. Δεν τους έφθανε η πολυετής χρεοκοπία μίας πολιτικής, επιδιώκουν με πείσμα να τη συνεχίσουν. Γιατί; Πιστεύουν αφελώς πως θα δικαιωθούν. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η δική τους προσωπική και κομματική δικαίωση περνά μέσα από την καταστροφή της πατρίδας τους.

Ποια είναι, τελικά, η τραγωδία αυτού του τόπου και του λαού; Είναι:

1. Έχει ως ηγέτη, έναν πολιτικό, ο οποίος είναι ανίκανος να αγωνιστεί για τη δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του λαού και κρύβεται πίσω από ανιστόρητα επιχειρήματα και αποδοχή τουρκικών προπαγανδιστικών θέσεων, για να κατανείμει ισότιμα τα κέρδη και στους εισβολείς και στα θύματά τους. Δεν σχεδιάζει πώς θα δικαιώσει τον λαό του, αλλά πώς θα αυτοδικαιωθεί ο ίδιος και να αφαιρέσει το στίγμα αποδοχής ενός σχεδίου καταφανέστατα διχοτομικού και ρατσιστικού. Σχεδιάζει όχι πώς να προσφέρει στον λαό βιώσιμη και λειτουργική λύση, αλλά πώς να προσφέρει στον λαό μία λύση εξελικτικής ομοσπονδίας, ή χαλαρής ομοσπονδίας, όπως ήταν διαχρονικά η θέση του κόμματός του.

2. Σκαρφάλωσαν στους ώμους του λαού, δύο κόμματα, με καταστροφικές φιλοσοφίες. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός και το ΑΚΕΛ, από το 1974 συνωμοτούν μαζί και συμμαχούν φανερά, και στα κρυφά, για να δικαιώσουν όχι τον λαό, αλλά τις δικές τους κομματικές επιλογές. Συμμάχησαν για την επιβολή της διζωνικής ομοσπονδίας. Συμμάχησαν στην ανταλλαγή πληθυσμών για να καταστήσουν ανετότερη την εφαρμογή της διζωνικής. Αποδέχθηκαν όλα τα διχοτομικά σχέδια, που κατά καιρούς κατέθεταν τα Ηνωμένα Έθνη. Αποδέχθηκαν το δόγμα Ντενκτάς ότι η λύση εγράφη από τις «πραγματικότητες». Αποδέχθηκαν τον τουρκικό ισχυρισμό ότι το 1963 δεν είχαμε τουρκικό πραξικόπημα για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά σφαγή των Τουρκοκυπρίων από τους Ελληνοκυπρίους. Έχουν αποδεχθεί, κατά παράβαση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως το ψευδοκράτος νομιμοποιηθεί με τη λύση και καταστεί πολιτικά και αριθμητικά ισότιμος συνεταίρος. Και έχουν αποδεχθεί όπως αποκτήσει έδαφος και κυριαρχία.

3. Οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες αντιτίθενται σε όσα προηγουμένως προδιαγράψαμε, έχουν αποδειχθεί διαχρονικά ανεπαρκέστατες, δειλές και αντιφατικές. Οι ηγέτες τους έχουν προσωπικές ατζέντες και, χάριν των προσωπικών φιλοδοξιών τους, αδυνατούν να ενώσουν τον λαό και τις δυνάμεις τους σε ένα μαχητικό αντιστασιακό, κατά της λύσης, μέτωπο. Θεωρούν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και την πολιτική του επικίνδυνους. Και ουδέποτε απαίτησαν συλλογικά και οργανωμένα την παραίτησή του. Κάνουν πολιτική από τα κομματικά γραφεία και δεν κατεβαίνουν στον κόσμο για να κινητοποιήσουν τον λαό. Με μερικές ανακοινώσεις και καθημερινές δηλώσεις πιστεύουν πως πείθουν τον λαό. Ουδέποτε έθεσαν μπροστά στον λαό, ωμά και χωρίς περιστροφές, την καταστροφή που θα επέλθει από τη λύση. Άλλοι απορρίπτουν τη διζωνική, άλλοι ζητούν διζωνική «με σωστό περιεχόμενο», άλλοι σιωπούν και άλλοι φάσκουν και αντιφάσκουν. Ενώ ζητούν νέα στρατηγική, επικροτούν τη συνέχιση της καταστροφικής διαδικασίας, ακόμη και μετά την κατάρρευσή της.

Εν ολίγοις, ο λαός στερείται παντελώς ικανής ηγεσίας. Όλοι είναι προσηλωμένοι στις προσωπικές και κομματικές αυτοδικαιώσεις, όλοι έχουν κρυφές και φανερές ατζέντες και κανείς δεν έχει το ανάστημα να πάρει την τύχη του λαού στα χέρια του.

Στην κρισιμότερη περίοδο της ιστορίας του, ο λαός άγεται και φέρεται από ηγέτες κατώτερους των περιστάσεων. Ηγέτες, που, σε τελευταία ωμότερη αλήθεια, του αξίζουν...