Δώσ' τα όλα Πρόεδρε, για να αποτρέψεις αδιέξοδα!

Υπό το κράτος δειλίας, παρορμητικού φόβου και αυτοσχεδιασμών ενεργεί ο Αναστασιάδης
Δεν αναμέναμε, ειλικρινά, πως, μέσα σε ελάχιστη ώρα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα δικαίωνε το χθεσινό άρθρο μας, πως τον χαρακτηρίζει πολιτική δειλία και ενεργεί κάτω από τον πανικό του παραλυτικού φόβου. Αλλά, δεν αναμέναμε, επίσης, να ομολογήσει, στην ουσία, ότι δεν έχει πολιτική, αλλά αυτοσχεδιάζει υπό την επήρεια, πότε ευφορίας, πότε αγγρίσματος, πότε πανικού και πότε παρόρμησης αυτοδικαίωσης.
Αλλά, το τραγικό είναι ότι δεν κατανοεί τι πράττει, δεν ενθυμείται τι δεσμεύεται, παίζει και ξιπαίζει με την εθνική υπόθεση και, το τραγικότερο του τραγικού, είναι ότι ωραιοποιεί την πολιτική δειλία του, χαρακτηρίζοντάς την «τόλμη»! «Απόφαση τόλμης» χαρακτήρισε την απόφασή του να αποδεχθεί όλους τους όρους του Ακιντζί, τους οποίους είχε απορρίψει, φεύγοντας από το Μον Πελεράν.
Ερωτούμε:
1. Γιατί έφυγε, αφού τώρα διαπιστώνει ότι η φυγή του προκάλεσε αδιέξοδο και κρίση;
2. Γιατί, εκ των υστέρων, διαπιστώνει ότι η κρίση που δημιούργησε η φυγή του «θα οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο, με απρόβλεπτα τα τετελεσμένα»;
3. Δεν αντελήφθη πως μετά την «κάποια κρίση», όπως την αποκάλεσε, και τη διακοπή των συνομιλιών, όλος ο διεθνής παράγοντας θα έπεφτε πάνω του, θα δεχόταν πιέσεις και θα υποχρεωνόταν να επιστρέψει, κάτω από δυσμενέστερους όρους;
Οι πραγματικοί ηγέτες δεν διαπιστώνουν κατόπιν εορτής. Ζυγίζουν τα πράγματα, σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν αποφασίσουν και διαθέτουν στοιχειώδη διορατικότητα, ώστε να εκτιμήσουν τα τυχόν καλά ή τα τυχόν κακά τα οποία θα προκαλέσει η απόφαση τους.
Αλλά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ενεργώντας υπό την επήρεια παραλυτικού φόβου και κάτω από εφιάλτες πως τάχατες η Τουρκία θα προχωρούσε σε ενσωμάτωση των κατεχομένων και «πολιτογράφηση» 26.500 εποίκων, αποφάσισε να αποδεχθεί τους όρους Ακιντζί.

Αποδεχόμενος ημερομηνία σύγκλησης πενταμερούς διάσκεψης προτού υπάρξει συμφωνία στα κριτήρια εδαφικού και προτού η τουρκική πλευρά καταθέσει χάρτη. Αυτός ήταν ο όρος που είχε θέσει και από τον οποίο αποδεσμεύθηκε εν μιά νυκτί.
Εν πάση περιπτώσει, ερωτούμε και πάλιν: Κάθε φορά που δημιουργείται αδιέξοδο θα τα δίδει όλα ο Πρόεδρος για να το αποτρέπει;
Και αν τελικά η Τουρκία και ο Ακιντζί καταθέσουν προτάσεις πλήρως απαράδεκτες για την ελληνική πλευρά, ο Πρόεδρος θα τις αποδεχθεί, προκειμένου να μην υπάρξει αδιέξοδο και στασιμότητα;
Μάλιστα. Αυτό θα πράξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα αποδέχεται κάθε τουρκική πρόταση, προκειμένου να μη δημιουργηθεί αδιέξοδο και προκειμένου να μη δημιουργηθούν οι κίνδυνοι, υπαρκτοί ή φανταστικοί, τους οποίους επικαλείται.

Αυτός ο παραλογισμός σημαίνει τρία πράγματα: Πρώτο, ο Πρόεδρος χαρακτηρίζεται από πολιτική δειλία. Δεύτερο: Ενεργεί κάτω από παραλυτικό φόβο. Τρίτο: Δεν έχει πολιτική και αυτοσχεδιάζει. Και, τέταρτο: Είναι έτοιμος να υποκύψει σε κάθε τουρκικό όρο, προκειμένου να παρατραβά τον διάλογο, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει προοπτική να καταλήξει πουθενά.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Ο Πρόεδρος προσφέρει στην Τουρκία άλλοθι για να πράξει εκείνα τα οποία, ενδεχομένως, να μη βρίσκονται στα σχέδιά της. Ή να τα έχει πράξει ήδη.
Η πιο βλακώδης κινδυνολογία των διαχειριστών και συνδιαχειριστών του εθνικού θέματος είναι ο κίνδυνος προσάρτησης. Μας απειλούν με κάτι, το οποίο έχει ήδη γίνει! Τα κατεχόμενα έχουν προσαρτηθεί στην Τουρκία στρατιωτικά, δημογραφικά, οικονομικά και πολιτικά, εδώ και χρόνια.

Από την ημέρα που η Τουρκία έθεσε υπό τον έλεγχό της κυπριακά εδάφη. Και η προσάρτηση έχει ολοκληρωθεί επί σημερινής διαχείρισης του Κυπριακού από τον Νίκο Αναστασιάδη, τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ. Δεν πιστεύουμε ότι συμφέρει στην Τουρκία επίσημη ενσωμάτωση στην τουρκική επικράτεια.

Η περίπτωση της Κριμαίας δεν έχει καμία σχέση με την Κύπρο. Η Κύπρος είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε. και η ενσωμάτωση σημαίνει προσάρτηση ευρωπαϊκού εδάφους. Στην Τουρκία συμφέρει μία λύση ώστε να υπάρχει, εδώ, ένα δεύτερο τουρκικό κράτος, εξ ονόματος του οποίου θα ενεργεί και θα το χρησιμοποιεί ως δόρυ κατά των άλλων κρατών της περιοχής. Το είχε ομολογήσει ο Νταβούτογλου. Η Τουρκία, χωρίς να εκτίθεται, θα χρησιμοποιεί το τουρκικό συνιστών κράτος, καλυπτόμενη πίσω από άλλο κράτος.
Αλλά, αντί να κάθονται και να οδύρονται ο Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ και ο Κυπριανού, γιατί εδώ και εννέα χρόνια δεν κάθισαν να σχεδιάσουν πλάνο Β, το οποίο θα αποτρέπει τουρκικούς σχεδιασμούς;
Τελικά, οι εγκληματικοί χειρισμοί τους έχουν διευκολύνει τους Τούρκους να προκαλούν, με απαράδεκτες προτάσεις, αδιέξοδα, όντες βέβαιοι ότι ο Αναστασιάδης, ενεργών υπό τον παραλυτικό φόβο, θα αποδέχεται όλες τις απαράδεκτες αξιώσεις τους, προκειμένου να αποτρέψει αδιέξοδα!