Υπ. Παιδείας: «Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους»
Ο Υπουργός Παιδείας μας μιλά για τον Κώστα Καδή πίσω από τον Καδή
Σάββατο 02 Απρ 2016
Η οικογένεια, οι σπουδές, η μουσική δράση στην Αθήνα, η πίστη στον Θεό, η σχέση ζωής με την έρευνα και το πανεπιστήμιο ενός ανθρώπου που δεν βλέπει τον εαυτό τους ως πολιτικό
«Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να τραγουδάει»
«Από την Παιδεία ξεκινούν όλα, από την άλλη όμως και οι άλλες πτυχές της κοινωνίας μας έχουν το μερίδιο ευθύνης τους»
Γεννήθηκα στη Λευκωσία και τα πρώτα παιδικά χρόνια τα έζησα στον Στρόβολο, έναν εντελώς διαφορετικό Στρόβολο από αυτόν που ξέρουμε σήμερα. Σκεφτείτε ότι η οδός Ελαιώνων με τα μεγάλα σπίτια, ήταν μια ακατοίκητη περιοχή, όπου κάναμε τις εξορμήσεις μας στη φύση. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ανήκω στην τελευταία γενιά της αλάνας, στη γενιά που τρέχαμε στα χωράφια, που το παιχνίδι της ήταν συνυφασμένο με την ίδια τη φύση. Χαίρομαι που μπόρεσα να βιώσω μια τέτοια ελευθερία, καθώς βλέπω ότι πολλά από τα σημερινά παιδιά είναι περιορισμένα στο αστικό περιβάλλον και είναι πολύ λίγες οι δραστηριότητες οι οποίες τους φέρνουν σε επαφή με τη φύση. Ειδικά τα παιδιά των αστικών κέντρων, δεν ξέρω κάθε πότε καταφέρνουν να πατάνε σε χώμα.
Οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί
Είμαστε τρία αδέρφια, με τα οποία έχω πάρα πολύ καλή σχέση. Βέβαια, στα παιδικά μας χρόνια και ιδιαίτερα στην εφηβεία, η σχέση μας πέρασε από διάφορα κύματα. Αντιλαμβάνεστε ότι το να υπάρχουν τρεις έφηβοι μέσα στο ίδιο σπίτι είναι δύσκολο, λειτουργούν οι ορμόνες, υπάρχει πολύς ανταγωνισμός. Σήμερα, όμως, πέρα από αδέρφια είμαστε και καλοί φίλοι.
Οι γονείς μου κάποιες φορές βίωναν δύσκολες καταστάσεις μαζί μας. Το γεγονός όμως ότι ήταν εκπαιδευτικοί και έρχονταν καθημερινά σε επαφή με ανάλογες καταστάσεις στα σχολεία τους, σίγουρα διευκόλυνε το έργο τους.
Πώς νιώθουν οι δικοί μου που έχουν τον Υπουργό μέσα στο σπίτι; Ό,τι νιώθει μια οικογένεια που ένα μέλος της έχει μια ανάλογη θέση. Έχουν έγνοιες, διαβάζουν εφημερίδες, βλέπουν στο διαδίκτυο τα θέματα που αφορούν στο Υπουργείο και παρακολουθούν τις ειδήσεις. Όταν καμιά φορά δέχομαι δημόσια πυρά, είναι φυσικό ότι δεν αισθάνονται και πολύ άνετα. Η γυναίκα μου (ο αφανής ήρωας της όλης υπόθεσης) είναι γενικά ψύχραιμη. Συχνά μου δίνει αξιόλογες εισηγήσεις και κάποτε αξιοποιώ... τα προσόντα της στην ψυχολογία για τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων. Προσπαθώ τα παιδιά μου να μένουν όσο το δυνατόν πιο ανεπηρέαστα από το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτήν τη θέση. Καμιά φορά βέβαια διαμαρτύρονται «στον Υπουργό» όταν νιώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο σχολείο τους.
Η ζωή και οι σπουδές στην Αθήνα
Σπούδασα Βιολογία στην Αθήνα, η οποία ήταν μια συνειδητή επιλογή κι αυτό γιατί ο συγκεκριμένος τομέας έχει να κάνει με τη μελέτη της ζωής σε όλες τις εκδοχές της: από τον μονοκύτταρο οργανισμό, μέχρι τον πιο πολύπλοκο, τον άνθρωπο. Η επαφή με τη φύση, που περιέγραψα προηγουμένως, έπαιξε σημαντικό ρόλο. Πρέπει να σας πω ότι στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα σε εργαστήρια για τη μελέτη κάποιων φυσικών οργανισμών, ενώ πολλοί συμφοιτητές μου έρχονταν σε επαφή για πρώτη φορά με το όλο θέμα, για μένα ήταν κάτι σαν παιχνίδι, όπως για παράδειγμα, όταν μελετούσαμε τα χαρακτηριστικά του μεσογειακού οικοσυστήματος ή τις προσαρμογές των ειδών ανάλογα με τις γεωγραφικές και κλιματικές συνθήκες. Ακόμα και την εξέλιξη κάποιων ζώων, όπως ο βάτραχος που γεννιέται γυρίνος και μεγαλώνει, εγώ την έβλεπα να συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Στην Αθήνα, πέρα από τις σπουδές, είχα έντονη μουσική δράση, η οποία ξεκίνησε λόγω μιας έμφυτης έφεσης. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να τραγουδάει. Στο σχολείο ήμουν στις χορωδίες από το δημοτικό κιόλας, στην Αθήνα, πολύ συχνά οι έξοδοί μου για διασκέδαση γίνονταν είτε σε σπίτια με κιθάρες είτε σε πάρτι φοιτητικών οργανώσεων είτε στην Πλάκα, σε παραδοσιακές μπουάτ της Αθήνας. Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Κώστας Χατζής, ο οποίος με αγγίζει πολύ, τόσο με τους στίχους των τραγουδιών του όσο και με την ευαισθησία της ερμηνείας του. Πέρα από τη βραχνάδα που έχει, βγάζει και μια ευαισθησία που αντικατοπτρίζει κάθε στίχο τον οποίο ερμηνεύει. Τα αγαπημένα μου τραγούδια του Χατζή δεν είναι τα σουξέ του, αλλά κάποια πιο χαμηλών τόνων και άγνωστα κομμάτια που εκφράζουν και τα προβλήματα της εποχής μας, όπως το «Μονολογούμε», που λέει χαρακτηριστικά «μονολογούμε/ τι λεν οι άλλοι ούτε που ακούμε/ τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε/ μιλάμε έτσι για να μιλούμε».
«Τον πόνο τον δημιουργεί ο άνθρωπος»
Λέτε ότι τα προβλήματα της κοινωνίας καταλήγουν πάντα να είναι θέματα Παιδείας.
Έχετε δίκιο ότι από την Παιδεία ξεκινούν όλα, από την άλλη όμως και οι άλλες πτυχές της κοινωνίας μας έχουν το μερίδιο ευθύνης τους. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι η οικογένεια ή η κοινωνία ευρύτερα δεν διαδραματίζουν τον ρόλο τους στο τι βιώνουμε σήμερα. Ωστόσο ναι, η Παιδεία έχει σημαντικότατο ρόλο να διαδραματίσει και γι’ αυτό νιώθω βαριά και την ευθύνη μου, αυτήν την περίοδο που υπηρετώ στο Υπουργείο. Είναι γι’ αυτό που γίνεται μια συνολική προσπάθεια για αναβάθμιση της παιδείας μας ώστε να μη δίνουμε ξερή γνώση στα παιδιά.
Αν πιστεύω στον Θεό, και μάλιστα όντας ερευνητής; Πιστεύω, αλλά αυτό το βιώνει ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Αν θέλετε, βλέπω τόση αρμονία, τελειότητα και μαγεία στη ζωή και στο τι μας περιβάλλει, που θεωρώ ότι είναι αδύνατον να είναι όλα αυτά τυχαία. Τον πόνο και την αδικία, που βλέπουμε μαζί με όλα τα άλλα, τα δημιουργεί ο άνθρωπος. Αν κοιτάξει όμως κανείς την τελειότητα, τη σοφία και την αρμονία με την οποία λειτουργεί η πιο απλή μονάδα της ζωής, ένα απλό κύτταρο, για το οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν εκατομμύρια σελίδες, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να τα αποδώσει στην τύχη. Ανάλογη τελειότητα συναντά κανείς και σε όλα τα άλλα επίπεδα της ζωής και του τρόπου που οργανώνεται το περιβάλλον γύρω μας.
«Καμιά φορά μετανιώνω για τους ανθρώπους»
Με ρωτάτε αν μετανιώνω στη ζωή μου. Απαντώ: φυσικά και μετανιώνω. Δεν είμαστε αλάνθαστοι και πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι αν λειτουργούσαμε διαφορετικά, θα μπορούσαμε να αποφύγουμε μια δυσάρεστη κατάσταση ή να μην πληγώσουμε κάποιους ανθρώπους. Επίσης, συχνά, μπορεί κανείς να μετανιώσει για την εμπιστοσύνη που έδειξε σε κάποιους ανθρώπους, αφού αποδειχτεί ότι η επιλογή τους ως φίλοι ή συνεργάτες ήταν λανθασμένη. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου καλοπροαίρετο. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και θα έλεγα ότι πολλές φορές δείχνω καλή διάθεση και μια τάση να δεχτώ θετικά αυτό που θα μου πει ο άλλος αναμένοντας ότι θα συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρομαι εγώ.
«Βλέπω τον εαυτό μου ως τεχνοκράτη»
Ο χώρος της έρευνας και του πανεπιστημίου, σίγουρα είναι ο χώρος μου και είναι ένας χώρος που συχνά νοσταλγώ. Μετά την υπουργική μου θητεία, κάπου εκεί με βλέπω να λειτουργώ, χωρίς βέβαια να αποκλείω οποιαδήποτε μελλοντική ενασχόλησή μου με τα κοινά. Αυτό συνέβη άλλωστε και στο παρελθόν, όταν κλήθηκα να υπηρετήσω στο Υπουργείο Υγείας και τώρα στο Υπουργείου Παιδείας, στο οποίο εκτελώ τα καθήκοντά μου με μεγάλη χαρά και μεγάλη αφοσίωση. Όμως, δεν είναι στις προθέσεις μου να μπω στον στίβο της πολιτικής, να διεκδικήσω θέση βουλευτή ή άλλου ατόφιου πολιτικού αξιώματος. Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι στο Υπουργείο Παιδείας, βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο ως τεχνοκράτη παρά ως πολιτικό.
Εύχομαι μέσα από την Παιδεία να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία, να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ανθρώπων που θα είναι σοφότεροι και θα έχουν καλύτερες αρχές, αξίες και στάσεις ζωής από τις δικές μας.
«Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να τραγουδάει»
«Από την Παιδεία ξεκινούν όλα, από την άλλη όμως και οι άλλες πτυχές της κοινωνίας μας έχουν το μερίδιο ευθύνης τους»
Γεννήθηκα στη Λευκωσία και τα πρώτα παιδικά χρόνια τα έζησα στον Στρόβολο, έναν εντελώς διαφορετικό Στρόβολο από αυτόν που ξέρουμε σήμερα. Σκεφτείτε ότι η οδός Ελαιώνων με τα μεγάλα σπίτια, ήταν μια ακατοίκητη περιοχή, όπου κάναμε τις εξορμήσεις μας στη φύση. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ανήκω στην τελευταία γενιά της αλάνας, στη γενιά που τρέχαμε στα χωράφια, που το παιχνίδι της ήταν συνυφασμένο με την ίδια τη φύση. Χαίρομαι που μπόρεσα να βιώσω μια τέτοια ελευθερία, καθώς βλέπω ότι πολλά από τα σημερινά παιδιά είναι περιορισμένα στο αστικό περιβάλλον και είναι πολύ λίγες οι δραστηριότητες οι οποίες τους φέρνουν σε επαφή με τη φύση. Ειδικά τα παιδιά των αστικών κέντρων, δεν ξέρω κάθε πότε καταφέρνουν να πατάνε σε χώμα.
Οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί
Είμαστε τρία αδέρφια, με τα οποία έχω πάρα πολύ καλή σχέση. Βέβαια, στα παιδικά μας χρόνια και ιδιαίτερα στην εφηβεία, η σχέση μας πέρασε από διάφορα κύματα. Αντιλαμβάνεστε ότι το να υπάρχουν τρεις έφηβοι μέσα στο ίδιο σπίτι είναι δύσκολο, λειτουργούν οι ορμόνες, υπάρχει πολύς ανταγωνισμός. Σήμερα, όμως, πέρα από αδέρφια είμαστε και καλοί φίλοι.
Οι γονείς μου κάποιες φορές βίωναν δύσκολες καταστάσεις μαζί μας. Το γεγονός όμως ότι ήταν εκπαιδευτικοί και έρχονταν καθημερινά σε επαφή με ανάλογες καταστάσεις στα σχολεία τους, σίγουρα διευκόλυνε το έργο τους.
Πώς νιώθουν οι δικοί μου που έχουν τον Υπουργό μέσα στο σπίτι; Ό,τι νιώθει μια οικογένεια που ένα μέλος της έχει μια ανάλογη θέση. Έχουν έγνοιες, διαβάζουν εφημερίδες, βλέπουν στο διαδίκτυο τα θέματα που αφορούν στο Υπουργείο και παρακολουθούν τις ειδήσεις. Όταν καμιά φορά δέχομαι δημόσια πυρά, είναι φυσικό ότι δεν αισθάνονται και πολύ άνετα. Η γυναίκα μου (ο αφανής ήρωας της όλης υπόθεσης) είναι γενικά ψύχραιμη. Συχνά μου δίνει αξιόλογες εισηγήσεις και κάποτε αξιοποιώ... τα προσόντα της στην ψυχολογία για τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων. Προσπαθώ τα παιδιά μου να μένουν όσο το δυνατόν πιο ανεπηρέαστα από το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτήν τη θέση. Καμιά φορά βέβαια διαμαρτύρονται «στον Υπουργό» όταν νιώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο σχολείο τους.
Η ζωή και οι σπουδές στην Αθήνα
Σπούδασα Βιολογία στην Αθήνα, η οποία ήταν μια συνειδητή επιλογή κι αυτό γιατί ο συγκεκριμένος τομέας έχει να κάνει με τη μελέτη της ζωής σε όλες τις εκδοχές της: από τον μονοκύτταρο οργανισμό, μέχρι τον πιο πολύπλοκο, τον άνθρωπο. Η επαφή με τη φύση, που περιέγραψα προηγουμένως, έπαιξε σημαντικό ρόλο. Πρέπει να σας πω ότι στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα σε εργαστήρια για τη μελέτη κάποιων φυσικών οργανισμών, ενώ πολλοί συμφοιτητές μου έρχονταν σε επαφή για πρώτη φορά με το όλο θέμα, για μένα ήταν κάτι σαν παιχνίδι, όπως για παράδειγμα, όταν μελετούσαμε τα χαρακτηριστικά του μεσογειακού οικοσυστήματος ή τις προσαρμογές των ειδών ανάλογα με τις γεωγραφικές και κλιματικές συνθήκες. Ακόμα και την εξέλιξη κάποιων ζώων, όπως ο βάτραχος που γεννιέται γυρίνος και μεγαλώνει, εγώ την έβλεπα να συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Στην Αθήνα, πέρα από τις σπουδές, είχα έντονη μουσική δράση, η οποία ξεκίνησε λόγω μιας έμφυτης έφεσης. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να τραγουδάει. Στο σχολείο ήμουν στις χορωδίες από το δημοτικό κιόλας, στην Αθήνα, πολύ συχνά οι έξοδοί μου για διασκέδαση γίνονταν είτε σε σπίτια με κιθάρες είτε σε πάρτι φοιτητικών οργανώσεων είτε στην Πλάκα, σε παραδοσιακές μπουάτ της Αθήνας. Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Κώστας Χατζής, ο οποίος με αγγίζει πολύ, τόσο με τους στίχους των τραγουδιών του όσο και με την ευαισθησία της ερμηνείας του. Πέρα από τη βραχνάδα που έχει, βγάζει και μια ευαισθησία που αντικατοπτρίζει κάθε στίχο τον οποίο ερμηνεύει. Τα αγαπημένα μου τραγούδια του Χατζή δεν είναι τα σουξέ του, αλλά κάποια πιο χαμηλών τόνων και άγνωστα κομμάτια που εκφράζουν και τα προβλήματα της εποχής μας, όπως το «Μονολογούμε», που λέει χαρακτηριστικά «μονολογούμε/ τι λεν οι άλλοι ούτε που ακούμε/ τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε/ μιλάμε έτσι για να μιλούμε».
«Τον πόνο τον δημιουργεί ο άνθρωπος»
Λέτε ότι τα προβλήματα της κοινωνίας καταλήγουν πάντα να είναι θέματα Παιδείας.
Έχετε δίκιο ότι από την Παιδεία ξεκινούν όλα, από την άλλη όμως και οι άλλες πτυχές της κοινωνίας μας έχουν το μερίδιο ευθύνης τους. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι η οικογένεια ή η κοινωνία ευρύτερα δεν διαδραματίζουν τον ρόλο τους στο τι βιώνουμε σήμερα. Ωστόσο ναι, η Παιδεία έχει σημαντικότατο ρόλο να διαδραματίσει και γι’ αυτό νιώθω βαριά και την ευθύνη μου, αυτήν την περίοδο που υπηρετώ στο Υπουργείο. Είναι γι’ αυτό που γίνεται μια συνολική προσπάθεια για αναβάθμιση της παιδείας μας ώστε να μη δίνουμε ξερή γνώση στα παιδιά.
Αν πιστεύω στον Θεό, και μάλιστα όντας ερευνητής; Πιστεύω, αλλά αυτό το βιώνει ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Αν θέλετε, βλέπω τόση αρμονία, τελειότητα και μαγεία στη ζωή και στο τι μας περιβάλλει, που θεωρώ ότι είναι αδύνατον να είναι όλα αυτά τυχαία. Τον πόνο και την αδικία, που βλέπουμε μαζί με όλα τα άλλα, τα δημιουργεί ο άνθρωπος. Αν κοιτάξει όμως κανείς την τελειότητα, τη σοφία και την αρμονία με την οποία λειτουργεί η πιο απλή μονάδα της ζωής, ένα απλό κύτταρο, για το οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν εκατομμύρια σελίδες, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να τα αποδώσει στην τύχη. Ανάλογη τελειότητα συναντά κανείς και σε όλα τα άλλα επίπεδα της ζωής και του τρόπου που οργανώνεται το περιβάλλον γύρω μας.
«Καμιά φορά μετανιώνω για τους ανθρώπους»
Με ρωτάτε αν μετανιώνω στη ζωή μου. Απαντώ: φυσικά και μετανιώνω. Δεν είμαστε αλάνθαστοι και πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι αν λειτουργούσαμε διαφορετικά, θα μπορούσαμε να αποφύγουμε μια δυσάρεστη κατάσταση ή να μην πληγώσουμε κάποιους ανθρώπους. Επίσης, συχνά, μπορεί κανείς να μετανιώσει για την εμπιστοσύνη που έδειξε σε κάποιους ανθρώπους, αφού αποδειχτεί ότι η επιλογή τους ως φίλοι ή συνεργάτες ήταν λανθασμένη. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου καλοπροαίρετο. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και θα έλεγα ότι πολλές φορές δείχνω καλή διάθεση και μια τάση να δεχτώ θετικά αυτό που θα μου πει ο άλλος αναμένοντας ότι θα συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρομαι εγώ.
«Βλέπω τον εαυτό μου ως τεχνοκράτη»
Ο χώρος της έρευνας και του πανεπιστημίου, σίγουρα είναι ο χώρος μου και είναι ένας χώρος που συχνά νοσταλγώ. Μετά την υπουργική μου θητεία, κάπου εκεί με βλέπω να λειτουργώ, χωρίς βέβαια να αποκλείω οποιαδήποτε μελλοντική ενασχόλησή μου με τα κοινά. Αυτό συνέβη άλλωστε και στο παρελθόν, όταν κλήθηκα να υπηρετήσω στο Υπουργείο Υγείας και τώρα στο Υπουργείου Παιδείας, στο οποίο εκτελώ τα καθήκοντά μου με μεγάλη χαρά και μεγάλη αφοσίωση. Όμως, δεν είναι στις προθέσεις μου να μπω στον στίβο της πολιτικής, να διεκδικήσω θέση βουλευτή ή άλλου ατόφιου πολιτικού αξιώματος. Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι στο Υπουργείο Παιδείας, βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο ως τεχνοκράτη παρά ως πολιτικό.
Εύχομαι μέσα από την Παιδεία να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία, να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ανθρώπων που θα είναι σοφότεροι και θα έχουν καλύτερες αρχές, αξίες και στάσεις ζωής από τις δικές μας.
