Παρεδόθη, δεν διαπραγματεύθηκε

Το μεγαλύτερο λάθος του Προέδρου είναι ότι θυσίασε ικανότητες, εμπειρία και ειλικρίνεια στον βωμό της αναρρίχησης στην εξουσία
Κατά τι βελτιωμένος παρουσιάστηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην προχθεσινή, δεύτερη, διάσκεψη Τύπου προβολής του έργου του. Ομολόγησε, έστω και μετά παρέλευση τριετίας, ότι η δέσμευσή του για το κούρεμα καταθέσεων ήταν το μεγαλύτερο λάθος του, απέφυγε τις εξαγγελίες για να μην επηρεάσει τους πολίτες προεκλογικά, προέβαλε ένα σεμνότερο πρόσωπο σε σύγκριση με την προηγούμενη διάσκεψη, περιόρισε την κατάθεση του έργου του σε λιγότερη χρονική περίοδο, αν και μπορούσε να τη συρρικνώσει ακόμη περισσότερο.
Δεν απέφυγε πάντως την αριθμολογία, όπως του την κατέγραψαν οι μανδαρίνοι των υπουργείων του, και για άλλη μια φορά έδειξε απόμακρος και αγνοών τα τεράστια προβλήματα των πολιτών, αποτέλεσμα της σκληρής πολιτικής λιτότητας που εφάρμοσε η Κυβέρνησή του. Και, σε αντίθεση με τους αριθμούς των μανδαρίνων, οι αριθμοί της Eurostat καταγράφουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά και αποτελούν συντριπτικό «κατηγορώ» κατά της κυβερνητικής πολιτικής.
Η Eurostat, λοιπόν, σε στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα, αναφέρει ότι το 15,3% των Κυπρίων πολιτών βιώνουν σοβαρές, υλικές στερήσεις, όπως:
* Συνθήκες διαβίωσης υπό περιορισμούς.
* Έλλειψη πόρων.
* Δεν είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.
* Δεν μπορούν να διατηρήσουν το σπίτι τους ζεστό.
* Δεν μπορούν να πάνε μια βδομάδα διακοπές.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία, αυτές τις βάρβαρες οικονομικές συνθήκες βιώνουν το 15,3% των Κυπρίων, ποσοστό που αναλογεί σε 131 άτομα ανά 1000 κατοίκους.
Αυτά τα προβλήματα, συν άλλα, και κυρίως το πρόβλημα της ανεργίας, δεν θα μπορέσει να τα λύσει μακροχρόνια η Κυβέρνηση, αφού ο ίδιος ο Πρόεδρός της αδυνατεί να τα συλλάβει. Και όταν κάποιος δεν έχει αντίληψη των προβλημάτων, δεν μπορεί και να τα αντιμετωπίσει. Μακροχρόνιος θα είναι ο εφιάλτης του λαού.
Απ' εκεί και πέρα, ναι, το «δεσμεύομαι» του Προέδρου υπήρξε ένα από τα λάθη του, όχι όμως το μεγαλύτερο, ούτε καν από τα μεγαλύτερα. Υπήρξαν άλλα, πολύ σοβαρότερα, με πρώτο και κύριο την πολιτική του στο εθνικό θέμα. Αλλά δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε το μεγαλύτερο λάθος του Προέδρου, ούτε και τα άλλα πολύ σοβαρότερα, τα οποία διέπραξε.
Θεωρώ τον Νίκο Αναστασιάδη ευφυή ηγέτη. Έχει ικανότητες, τις οποίες αν επιστράτευε, με στόχο την ανακούφιση του λαού και όχι υπέρ εκείνων που θυματοποίησαν τον λαό, εάν συμπεριφερόταν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και δεν θυσίαζε την ευθύτητα, τις γνώσεις και την πολιτική του εμπειρία στον βωμό της αναρρίχησης στην εξουσία, θα μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη υπηρεσία στον τόπο. Κατέστη, όμως, αιχμάλωτος των πολιτικών του φιλοδοξιών, της έμμονης ιδέας να αυτοδικαιωθεί σε πολλά και διάφορα, έγινε όμηρος των πολιτικών και οικονομικο-κοινωνικών αγκυλώσεων που κουβαλά το κόμμα του. Τελικά, αυτό στοίχισε πολύ ακριβά στον ίδιο, αλλά, κυρίως, στον λαό: Παρέλαβε χάος από την προηγούμενη κυβέρνηση και θα παραδώσει άβυσσο.
Δεν νοείται, ούτε μπορεί να γίνει πειστικό, ότι ο ηγέτης του μεγαλύτερου πολιτικού κόμματος του τόπου διεκδικεί ρόλο κυβερνήτη, αλλά αγνοεί τι θα παρελάμβανε. Δεν είναι πολιτικά έντιμο, ένας πολιτικός, ο οποίος θέλει να οδηγήσει τον λαό του εκτός μίας μεγάλης οικονομικής κρίσης, να θέτει υποψηφιότητα, χωρίς να γνωρίζει ποιο είναι το μέγεθος της κρίσης που θα διαχειριστεί. Δεν νοείται να δηλώνει πως είναι ο ηγέτης που γνωρίζει πώς θα διαχειριστεί την κρίση, ενώ δεν είχε ιδέα για το μεγάλο βάθος της κρίσης. Και αφού δεν γνώριζε, γιατί δεσμευόταν; Γιατί ενέπαιζε τον λαό;
Ο Νίκος Αναστασιάδης, εγνώριζε πως θα επακολουθούσε κούρεμα καταθέσεων. Αυτό καταγράφεται και αποδεικνύεται μέσα από δεκάδες δηλώσεις του, τις οποίες αποκάλυψα μέσα από συνεχείς αναφορές μου. Και όμως ενώ εγνώριζε, μετέβη απροετοίμαστος, γυμνός από επιχειρήματα, στον λάκκο των λεόντων. Και υπετάγη, χωρίς πιστόλι στον κρόταφο. Είχε τις δυνατότητες και τα επιχειρήματα να αντιδράσει. Να ζητήσει τη σύγκληση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Να δηλώσει στον Μάριο Ντράγκι ότι δεν νομιμοποιείτο από μόνος του να διακόψει τη χρηματοδότηση των κυπριακών τραπεζών και να προχωρήσει σε κούρεμα καταθέσεων. Να απαιτήσει σύγκληση του Δ.Σ. της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για λήψη επίσημης απόφασης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λύει τις διαφορές με συμβιβασμούς, μας λένε. Με διαπραγματεύσεις. Όχι με το πιστόλι στον κρόταφο. Ο Νίκος Αναστασιάδης, δεν διαπραγματεύθηκε με επιχειρήματα. Ενέδωσε και υπέκυψε στον πρώτο εκβιασμό.
Αυτό δεν αποτελεί επίδειξη πολιτικού θάρρους. Αποτελεί παράδοση. Και ο Πρόεδρος δεν μπορεί να επικαλείται ούτε άλλοθι, ούτε να προβάλλει προφίλ ηγέτη, ο οποίος διέσωσε τον τόπο. Οι ηγέτες διεκδικούν, προστατεύουν και υπεραμύνονται των εθνικών συμφερόντων. Δεν παραδίδονται, ούτε κλαυθμηρίζουν εκ των υστέρων...