Μετά τα φιλέτα, θα θυμηθούν και τον χρυσό;

Ο ΔΗΣΥ απέφυγε τη χρεοκοπία του κράτους χρεοκοπώντας την κοινωνία. Η κατάσταση στην οικονομία μοιάζει με τάφο άριστα συντηρημένο εξωτερικά, αλλά μέσα υπάρχουν μόνο κόκκαλα, λείψανα και τρωκτικά
Ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός εκφράζει αυτήν τη στιγμή μία ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική στο θέμα της οικονομίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Βεβαίως, πάντοτε, μέσα στις απώτερες επιθυμίες του, ανέμενε τη δημιουργία ευκαιριών, ώστε να εφαρμόσει όσα το πλουτοκρατικό κατεστημένο της χώρας εξέφραζε, αλλά οι συνθήκες στην οικονομία δεν του επέτρεπαν να προχωρήσει. Το μοντέλο της μεικτής οικονομίας είχε επιτύχει πλήρως και υπήρξε ο δημιουργός δύο οικονομικών θαυμάτων. Δεν μπορούσε να εγκαταλειφθεί αναίτια και να προσφέρει στον ΔΗΣΥ τις ευκαιρίες να το διαφοροποιήσει με μία ακραία φιλοσοφία.

Εκτός τούτου, πιστεύουμε ότι και η φιλοσοφία του Γλαύκου Κληρίδη ήταν πιο κοντά στην ανθρωποκεντρική αντίληψη και η προσωπικότητά του δεν επέτρεπε στους καρχαρίες εντός και εκτός κόμματος να κάμουν τα δικά τους. Εξάλλου, η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων δεν θα ανεχόταν αλλαγή ενός συστήματος, το οποίο απετέλεσε τη βάση της οικονομικής προόδου και της ευμάρειας του λαού.

Οι συνθήκες ανετράπησαν άρδην με την οικονομική κρίση του 2008, την ανεύθυνη και ερασιτεχνική διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, την απληστία που κατέλαβε αιφνιδίως τις τράπεζες και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να επιφέρει ριζικές αλλαγές στο σύστημα οικονομίας της Κύπρου και να δημιουργήσει ευνοϊκές συγκυρίες για άσκηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Όλα αυτά αποτέλεσαν τη μεγάλη ευκαιρία και το μεγάλο εφαλτήριο του Δημοκρατικού Συναγερμού, να προχωρήσει σε επιβολή των από πολλών χρόνων κρυφών αντιλήψεων και φιλοσοφιών του, να εξαρθρώσει πλήρως το σύστημα της μεικτής οικονομίας και να επιβάλει τις απεχθείς μορφές μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία μετατρέπει τους ανθρώπους και την κοινωνία σε ζόμπι και σε πειραματόζωα μιας φιλοσοφίας, η οποία καταλύει κάθε αρχή κοινωνικού κράτους, κάθε αρχή αλληλεγγύης, ακόμη και δημοκρατικές και συνταγματικές διαδικασίες.

Το γεγονός και μόνον ότι από επίσημα συναγερμικά χείλη λέχθηκε πως "ακόμη και να μην υπήρχε το Μνημόνιο της Τρόικας, όσα περιέχει αποτελούν μανιφέστο του ΔΗΣΥ", είναι αρκούντως αποκαλυπτικό τής, επί σειράν ετών, αποκρυβόμενης φιλοσοφίας του ΔΗΣΥ, η οποία ανεδύθη στην επιφάνεια και εφαρμόστηκε με πάσα αδιστακτότητα.

Η Κύπρος ως κράτος, ως κοινωνία, δεν αντέχει σε συστήματα απόλυτου κρατισμού και απόλυτης επιβολής νεοφιλελεύθερων συνταγών. Υπήρχαν μεγάλα τρωτά και στο σύστημα μεικτής οικονομίας, τα οποία εγκαίρως έπρεπε να διορθωθούν, ή να εγκαταλειφθούν. Δεν υπήρξε ανταπόκριση. Και επί των τρωτών αυτών και των διεθνών συγκυριών που δημιουργήθηκαν, βρήκε την ευκαιρία ο Δημοκρατικός Συναγερμός, με την ανάληψη της διακυβέρνησης, να εφαρμόσει τις πολιτικές του.

Οι καταθέσεις κουρεύτηκαν, άνθρωποι εληστεύθησαν, υπήρξε στροφή στις ιδιωτικοποιήσεις, τα εισοδήματα συρρικνώθηκαν, δημιουργήθηκαν στρατιές πεινασμένων, ανέργων και ανθρώπων που αναζήτησαν τη σωτηρία στη μετανάστευση. Το κοινωνικό κράτος κατελύθη και επεβλήθη "η θεραπεία σοκ", κάτω από εύσχημες ορολογίες και αδήριτες ανάγκες.

Σήμερα, μας λέγουν πως διαπιστώνεται ανάκαμψη, ανάπτυξη, μείωση ανεργίας, πλεονάσματα. Και είναι γεγονός ότι αποφύγαμε τον κίνδυνο χρεοκοπίας, ο οποίος το 2013 ήταν ορατός και άμεσος. Αλλά όταν υπάρχουν 13 χιλιάδες μαθητές, οι οποίοι σιτίζονται σε μαθητικά συσσίτια, όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κρύβει την πείνα του κάτω από την αξιοπρέπειά του, όταν χιλιάδες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, όταν ευάλωτες ομάδες δεν βρίσκουν χείρα βοηθείας, όταν ο τομέας της Δημόσιας Υγείας έχει καταρρεύσει, όταν λόγω περικοπών, υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν, και όταν μέσα σε όλα αυτά ο ταλαίπωρος πολίτης υποχρεώνεται να καταβάλλει κόστος εκατομμυρίων από σκάνδαλα και διαφθορά μεγαλοσχημόνων, όταν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς το τραπεζικό σύστημα, τότε ασφαλώς τα περί ανάκαμψης, ανάπτυξης και πλεονασμάτων αποκτούν έννοια αφόρητου εμπαιγμού.

Η Κυβέρνηση απέφυγε τη χρεοκοπία του κράτους, χρεοκοπώντας την κοινωνία. Μία νεοφιλελεύθερη αρχή λέγει: Αν δεν μπορείς να μειώσεις την ανεργία, στείλε το εργατικό δυναμικό σου να δουλέψει σε άλλες χώρες. Αυτό έπραξε η Κυβέρνηση. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι νέοι, πόσα φωτεινά μυαλά πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι κοινοτικοί εργαζόμενοι επέστρεψαν στις χώρες τους, συμβάλλοντας στη "μείωση" της ανεργίας.

Αλλά όλοι γνωρίζουν πως οι νέοι, μη έχοντες άλλο εισόδημα, υποχρεώνονται να εργάζονται με μισθούς πείνας, σε ένα εξαντλητικό και απάνθρωπο ωράριο. Το χρέος προς την Τρόικα παραμένει, και ως δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται επί της κεφαλής πολλών, η εκποίηση της περιουσίας. Χρήμα δεν κυκλοφορεί στην αγορά και επιχειρήσεις ζημιώνουν, κινδυνεύουν με λουκέτο και άλλες ήδη έβαλαν λουκέτο.

Μας μιλούν για πλεονάσματα και την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση αποφασίζει να ξεπουλήσει κρατική περιουσία. Προς τι; Ξεπουλάς κρατική περιουσία όταν θέλεις να κλείσεις τρύπες στα δημόσια ταμεία. Κάποτε βρισκόταν στην επικαιρότητα και συζητείτο ξεπούλημα των αποθεμάτων χρυσού για να αντιμετωπισθούν οι δημοσιονομικές τρύπες. Όταν η Κυβέρνηση έχει οδηγηθεί στο σημείο να ξεπουλά κρατική περιουσία, ίσως κάποια στιγμή ο Χάρης Γεωργιάδης να σκεφθεί και το ενδεχόμενο πώλησης χρυσού...

Μιλούν για μεταρρυθμίσεις, αλλά η οικονομία συνεχίζει να στηρίζεται σε ξένα πόδια. Στον τουρισμό και στις κυπροποιήσεις ξένων. Αν, σε κάποια στιγμή, τα πράγματα έρθουν ανάποδα, τότε όλα θα ανατραπούν.

Η κατάσταση στην οικονομία μοιάζει με τάφο άριστα συντηρημένο εξωτερικά, αλλά στο βάθος είναι γεμάτος λείψανα, κόκκαλα και τρωκτικά...