Τα ολέθρια αποτελέσματα των πολιτικών Χριστόφια-Αναστασιάδη

Συνομιλούν με τουρκοκυπριακά φαντάσματα και υποβοηθούν στην άκαρπη παρέλευση του χρόνου και στη δημιουργία νέων τετελεσμένων

Μόνο τουρκική λύση θα προκύψει από τον ψευδοδιάλογο
Τελικά, μπορούν οι πολίτες να διαγνώσουν τι έκαναν δέκα χρόνια ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης, διαχειριζόμενοι το εθνικό θέμα; Έκαναν μία τρύπα στο νερό! Συνομιλούσαν με δύο Τουρκοκύπριους ηγέτες, οι οποίοι ήταν τόσο αδύναμοι να αποφασίσουν, ώστε ούτε ένα οδόφραγμα δεν μπορούσαν να ανοίξουν χωρίς να τους δώσει το πράσινο φως ο Τούρκος διοικητής των κατοχικών στρατευμάτων. Συνομιλούσαν με φαντάσματα, ρομπότ της Τουρκίας, τα οποία ασκούσαν πολιτική στη βάση των οδηγιών της Άγκυρας.

Αυτή είναι η "διαχείριση" του Κυπριακού που έκαναν ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης. Με τον Αβέρωφ Νεοφύτου και τον Άντρο Κυπριανού, να διερωτώνται αφελώς: "Πώς θα λύσουμε το Κυπριακό χωρίς συνομιλίες;".

Αλλά αυτό που έκαναν ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης δεν ήταν ούτε διάλογος, ούτε συνομιλίες. Ήταν ένα ολέθριο χάσιμο χρόνου, επειδή δεν είχαν ούτε την ικανότητα, ούτε τη διορατικότητα να σκεφθούν οτιδήποτε άλλο, το οποίο να προωθεί το Κυπριακό προς τη λύση. Εθελουσίως, ενσυνειδήτως και στην άμετρη πολιτική τους αφέλεια, οι δύο τελευταίοι ηγέτες της ενδοτικής σχολής συνομιλούσαν για το θεαθήναι, για να περνά ο χρόνος και να λέγουν προς τον λαό πως αγωνίζονται, δήθεν, για την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας.

Στην ουσία συνομιλούντες με Τουρκοκύπριους ηγέτες ανίκανους και αδύναμους να αποφασίσουν ακόμη και για το μικρότερο πρόβλημα, τα ολέθρια αποτελέσματα είναι τούτα:

1. Απολακτούσαν την αρχή πως το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία, και αποδέχονταν ότι αποτελεί δικοινοτικό πρόβλημα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

2. Αποενοχοποιούσαν πλήρως την Τουρκία, από εμπλεκόμενο μέρος, από τη χώρα που διέπραξε κατά συρροήν εγκλήματα όχι μόνο κατά του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και κατά της ανθρωπότητας.

3. Υπό την κάλυψη του ψευδοδιαλόγου, υποβοηθούσαν την Τουρκία να επεκτείνει τον στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό και διοικητικό έλεγχό της στην κατεχόμενη περιοχή και ενώ η Τουρκία προωθούσε αυτούς τους στόχους, απέφευγαν να την καταγγείλουν, για να μη χαλάσουν το "καλό κλίμα" στον διάλογο.

4. Ενώ Χριστόφιας και Αναστασιάδης κατακεραύνωναν την "άκαρπη παρέλευση του χρόνου", στην πραγματικότητα με τον χωρίς προοπτικές άκαρπο διάλογο που διεξήγαγαν, συνέβαλλαν στο να απομακρύνεται όλο και περισσότερο η λύση, να παρέρχεται άκαρπος ο χρόνος και να τσιμεντώνονται τα τετελεσμένα.

5. Στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να "ικανοποιήσουν τις ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων", κατακρεουργούσαν με τις παραχωρήσεις τους τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων και πολλαπλασίαζαν τις ανησυχίες τους.

6. Κάθε φορά που άρχιζαν διακοινοτικό διάλογο, αυτός ο διάλογος ξεκινούσε από τις παραχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, που έγιναν στους προηγούμενους γύρους. Για να φθάσουμε στον Κραν Μοντανά, όπου ο Αναστασιάδης τα έδωσε όλα.

Συνεπώς και στη βάση αυτών των ακλόνητων συμπερασμάτων, Χριστόφιας και Αναστασιάδης, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, είναι υπεύθυνοι:

α. Για την άκαρπη παρέλευση του χρόνου.

β. Για την παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής.

γ. Για τα νέα τετελεσμένα, τα οποία η Τουρκία, σε συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους ηγέτες, προωθούσαν στη διάρκεια του ψευδοδιαλόγου.

δ. Για την απο-ενοχοποίηση της Τουρκίας και την υποβάθμιση του Κυπριακού σε δικοινοτική διαφορά.

ε. Για το τσιμέντωμα του ψευδοκράτους, των δομών και των υπηρεσιών του και την αναβάθμιση της οντότητάς του.

στ. Για την απογύμνωση της ελληνοκυπριακής πλευράς από κάθε διαπραγματευτικό έρεισμα.
Ουδείς αμφισβητεί πως, εφόσον Κύπρος και Ελλάδα δεν διαθέτουν τη στρατιωτική υπεροπλία να απελευθερώσουν την κατεχόμενη κυπριακή περιοχή, και δεν διαθέτουν στρατηγικούς συμμάχους, ο μόνος δρόμος που απομένει είναι οι διάλογος.

Διάλογος, όμως, όχι με τους αδύναμους και ευρισκόμενους υπό την επιρροή της Τουρκίας, Τουρκοκύπριους ηγέτες, αλλά με την ίδια την Τουρκία. Ακόμη και οι εσωτερικές πτυχές του προβλήματος καθορίζονται από την Άγκυρα, μέσω των κατοχικών ηγετών. Συνεπώς δεν είναι προς συζήτηση με τους Τουρκοκυπρίους.

Ουδέποτε ετέθη αποφασιστικά και στη βάση σχεδιασμού αυτό το αίτημα προς τη διεθνή κοινότητα. Θα λεχθεί, βεβαίως, το λογικό ερώτημα: "Και τι κάνουμε εφόσον η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, τη θεωρεί ανύπαρκτο κράτος και αρνείται να παρακαθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί μας; Θα καθίσουμε να περιμένουμε πότε θα ευαρεστηθεί η Τουρκία να αποδεχθεί να εμπλακεί ως συζητητής στο Κυπριακό; Και αν ουδέποτε αποδεχθεί, δεν θα παρέρχεται άκαρπος ο χρόνος και δεν θα τσιμεντώνονται παλαιά και νέα τετελεσμένα;".

Όχι, εάν η κυπριακή ηγεσία και οι εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού κάθονταν και σχεδίαζαν πλάνο και στρατηγική πάνω σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο. Να μη λησμονείται ότι κάποτε, χάρη στην οργανωμένη δράση της ηγεσίας, στη συμβολή της ομογένειας της Αμερικής και των Ελληνοαμερικανών παραγόντων, το αμερικανικό Κογκρέσο ενέκρινε την απαγόρευση πώλησης όπλων στην Τουρκία, συνεπεία της εισβολής της στην Κύπρο. Κάτι που δεν μπορούμε να διανοηθούμε μέχρι σήμερα. Με συλλογική δράση στη βάση ολοκληρωμένου σχεδιασμού και με αίτημα σε όλες τις ξένες κυβερνήσεις και στους διεθνείς οργανισμούς, για επιβολή κυρώσεων επί της Τουρκίας, η Άγκυρα θα υποχρεωνόταν να συζητήσει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπήρχε αποτέλεσμα, όλα τα τετελεσμένα και όλες οι ενέργειες της Τουρκίας θα γίνονταν με ευθύνη και υπαιτιότητα της κατοχικής χώρας. Δεν θα συντελούντο με τη βοήθεια των πολιτικών των ηγετών μας και με τη δική τους κάλυψη.

Εβράδυνε πολύ η κυπριακή ηγεσία, να σχεδιάσει ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης. Πληρώνει βαρύτατο κόστος το εθνικό θέμα γι' αυτήν τη βραδύτητα, την ανεπάρκεια και την πολιτική δειλία των ηγετών μας. Αλλά σήμερα εφθάσαμε στο τέλος. Ο διάλογος με τους Τουρκοκυπρίους είναι χάσιμο χρόνου και κωμωδία. Οδηγεί, ακόμη και αν καταλήξει, σε λύση τουρκική. Κάθε νέα απόπειρα συνέχισης της πολιτικής αυτής, οδηγεί στον όλεθρο.

Είναι η ώρα, όσοι ηγέτες μπορούν, να κινηθούν και να αλλάξουν τον ρουν των πραγμάτων. Με νέα αποφασιστική, πολυσύνθετη και ριζοσπαστική πολιτική, μακριά από τις επιλογές 43 χρόνων που μας έφεραν όχι πλησίον, αλλά εντός του γκρεμού...