Τώρα ο Ακιντζί ξέρει πως είναι ο πραγματικός κυρίαρχος

Να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ένας νούσιμος άνθρωπος στο Προεδρικό, στην Πινδάρου και στην Εζεκία Παπαϊωάννου, ο οποίος να κάμει την απλή πολιτική σκέψη:

«Εάν η κατοχική ηγεσία, από τώρα, θέλει να συμπεριφέρεται ως υπερ-εταίρος και να επιβάλλει στο νόμιμο κράτος τις αξιώσεις και τους όρους της, τι θα συμβεί αύριο, σε περίπτωση λύσης, όταν θα νομιμοποιηθεί, θα καταστεί ισότιμος πολιτικά και αριθμητικά συνεταίρος, δεν θα υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία, κι η τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία θα μετατραπεί σε περιοχή πλήρως εξαρτημένη στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά από την Τουρκία;

Αν σήμερα ο Ακιντζί αξιώνει να διαγράψουμε την Ένωση από την ιστορία μας, να σταματήσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας, πόσα απαράδεκτα θα αξιώνει αύριο, όταν καταστεί Συμπρόεδρος και σίγουρα Πρόεδρος εκ περιτροπής από την ελληνοκυπριακή πλευρά; Και κάτω από τέτοιες συνθήκες, είναι δυνατόν να λειτουργήσει η λύση και να μην καταρρεύσει μέσα στο χάος που θα δημιουργηθεί από τις καθημερινές αξιώσεις, υπαναχωρήσεις και απειλές της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας;».
Αν δεν υπάρχει αυτός ο απλός προβληματισμός, μέσα σε κυβερνητικά και κομματικά στελέχη των δύο πόλων και -αμελέτητα, απροβλημάτιστα- ούτε οποιαδήποτε απλή αίσθηση των εφιαλτικών καταστάσεων που θα δημιουργηθούν, τότε πλέον δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει πλήρης ασυνειδησία, πλήρης απουσία πολιτικής διορατικότητας, πλήρης άγνοια κινδύνων.

Οπότε, η σιωπή και η ανοχή που εκδηλώνεται σήμερα στα τρία κέντρα αποφάσεων οφείλεται είτε σε εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων είτε σε καρεκλολατρεία, είτε σε πλήρη έλλειψη εθνικής συνείδησης και σε πλήρη αδιαφορία για το τι θα προκύψει για τον κυπριακό Ελληνισμό, τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Αν υπάρχει τόση άγνοια της ιστορίας και του εχθρού, τόση αμάθεια για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η Τουρκία στο Κυπριακό, από το 1956 μέχρι σήμερα, για το πόσες φορές παραβίασε την υπογραφή της σε συμφωνίες και πόσες περισσότερες διαστρέβλωσε συμφωνίες και τις έφερε στα δικά της μέτρα, αυτό μπορεί, ίσως, να συγχωρηθεί.

Αλλά να βλέπουν σήμερα πώς συμπεριφέρεται ο Ακιντζί, με οδηγίες προφανέστατα της Άγκυρας, να μην μπορούν να δουν σε βάθος και σε προέκταση τις πραγματικές σημερινές και μετέπειτα -σε περίπτωση λύσης- προθέσεις του, τότε αυτό ξεπερνά την αμάθεια και την άγνοια και προσλαμβάνει την έκταση ύποπτης και εσκεμμένης ανοχής μίας καταστροφής, η οποία έρχεται για να ισοπεδώσει τον κυπριακό Ελληνισμό.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως, όσοι έχουν σώας πολιτικάς φρένας, είναι δυνατόν να εμπιστευθούν το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών τους στον Νίκο Αναστασιάδη, στον Αβέρωφ Νεοφύτου και στον Άντρο Κυπριανού. Η συμπεριφορά και οι πολιτικές τους είναι σκανδαλώδεις και άκρως επικίνδυνες.

Όταν δεν μπορούν να διαγνώσουν ότι οι τελευταίες κινήσεις και αξιώσεις του κατοχικού ηγέτη δεν αποτελούν εκδήλωση ενός υπερβολικού φόβου, ότι δεν αποτελούν έκρηξη μίας άκρατης αλαζονείας, αλλά ένδειξη και απόδειξη ανομολόγητων προθέσεων και σφυγμομέτρηση των μηχανισμών αντίστασης ή του ψοφοδεϊσμού της κυπριακής ηγεσίας, τότε, είμαστε χαμένοι.

Ο πραγματικός στόχος του Ακιντζί είναι να θεμελιώσει με επιχειρήματα τουρκικές αξιώσεις, αλλά και να διαπιστώσει πόση ανθεκτικότητα μπορεί να υπάρχει στην ελληνοκυπριακή πλευρά, ώστε να πράξει τα ίδια και να επιβάλει τις θελήσεις της Τουρκίας αύριο, όταν και εάν επέλθει λύση. Και ήδη ο Μουσταφά Ακιντζί και η Τουρκία έχουν -πέραν πάσης αμφιβολίας- διαπιστώσει ότι απέναντί τους ίσταται μία ηγεσία η οποία είναι έτοιμη και σήμερα και αύριο, όταν προκύψει λύση, να ικανοποιήσει όλες τις αξιώσεις τους.
Ο Μουσταφά Ακιντζί μάς ξέρει καλά. Ξέρει και τον Αναστασιάδη και τον Αβέρωφ και τον Κυπριανού. Ξέρει τη φιλοσοφία, τον χαρακτήρα, τους μηχανισμούς αντίστασης, τις κομματικές γραμμές τους, ακόμη και τον τρόπο που αντιδρούν. Τους ξέρει πολύ καλά και η Τουρκία. Αλλά και ο κατοχικός ηγέτης και η Άγκυρα πιθανότατα να έχουν αιφνιδιασθεί από τον βαθμό ενδοτικότητας και του παραλυτικού φόβου, τον οποίο εξεδήλωσαν.

Ο Ακιντζί και η Τουρκία γνωρίζουν πως οι Ελληνοκύπριοι ούτε διάθεση έχουν, ούτε από τη σκέψη τους περνά, ούτε τα πολιτικά και στρατιωτικά μέσα διαθέτουν να επαναφέρουν στο λεξιλόγιό τους την Ένωση. Και πολύ περισσότερο να την επιχειρήσουν. Γιατί εκδήλωσαν τόση καθολική αντίδραση σε ένα φυλλάδιο; Γιατί επεδίωξαν να δημιουργήσουν κρίση, όταν γνωρίζουν πως η Ένωση αποτελεί ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο;

Επειδή οι σκοποί τους είναι πασιφανέστατοι. Τους περιγράψαμε πιο πάνω. Αλλά, επαναλαμβάνουμε, έχουν εντυπωσιασθεί από την άμεση ανταπόκριση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Ο ΔΗΣΥ έσπευσε αμέσως να καταθέσει διορθωτική πρόταση στη Βουλή. Το ΑΚΕΛ συνετάχθη πλήρως με τις αιτιάσεις Ακιντζί και άνοιξε μέτωπο κατά των Ελληνοκυπρίων. Και το Προεδρικό, αφού προσπάθησε να κάμει τον μάγκα, αναδιπλώθηκε.
Τώρα, πλέον, ο Ακιντζί και η Τουρκία είναι περισσότερο από βέβαιοι πως, σε περίπτωση λύσης, αυτοί θα επιβάλλουν τους όρους τους και η ελληνοκυπριακή ηγεσία θα συναινεί και θα τους ικανοποιεί. Τώρα γνωρίζουν πως καθίστανται οι πραγματικοί κυρίαρχοι σε αυτόν τον τόπο. Και πριν από τη λύση. Και, κυρίως, μετά τη λύση...