ΑΚΕΛ, Ομόνοια και ευθύνες

Ο ποδοσφαιρικός καταποντισμός ενός συλλόγου και ο πολιτικός καταποντισμός ενός κόμματος

Το θέμα μπορεί να φαίνεται ποδοσφαιρικό, αλλά στο βάθος είναι, πέρα για πέρα, και πολιτικό. Αφορά το σωματείο της Ομόνοιας, ένα σωματείο με προτέρα μεγάλη ιστορία στον ποδοσφαιρικό χώρο, με πλούσια δράση γενικά στον αθλητισμό, και το σημερινό κατάντημα του. Αφορά ένα σωματείο το οποίο εκπροσωπούσε, πέραν της αθλητικής ιστορίας, και μια ιδέα, αντιπροσώπευε έναν κόσμο ο οποίος στη συντριπτική πλειοψηφία του πίστευε στα ιδανικά της Αριστεράς.

Ένα σωματείο, όμως, το οποίο από της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα βρισκόταν υπό τη διαρκή επιτήρηση και διαχείριση του ΑΚΕΛ. Χρησιμοποιείτο ως δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων, ως χώρος προσέλκυσης νέων, ως τεκμήριο απόδειξης πόσο ικανό είναι το ΑΚΕΛ στη διαχείριση των δικών του προπυργίων.

Πώς κατήντησε σήμερα η Ομόνοια; Ένα ερείπιο. Αγωνιστικά και οικονομικά. Διάγει τη χειρότερη περίοδο από της δημιουργίας της. Αγωνιστικά, καταποντίστηκε. Οικονομικά, χρεοκόπησε. Διοικητικά, είναι ανύπαρκτη. Από ποδοσφαιρική ομάδα μεγάλων δυνατοτήτων, μετεξελίχθηκε σε μικρομεσαία. Από δεξαμενή ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, έχει καταστεί χώρος διαφυγής ψηφοφόρων. Από ιδέα μετατράπηκε σε περιγέλωτα. Και από πόλος έλξης νέων, σιγά-σιγά μετατρέπεται σε σύλλογο συνταξιούχων.

Δεν θα ενδιατρίψουμε, ούτε μας ενδιαφέρουν τα ποδοσφαιρικά αίτια και αιτιατά, τα οποία οδήγησαν ένα μεγάλο σωματείο σε επίπεδο ποδοσφαιρικής ομάδας της υπαίθρου. Με αυτά ας ασχοληθούν οι ειδήμονες περί των ποδοσφαιρικών ζητημάτων. Δεν θα ασχοληθούμε με τον διαχρονικό εμπαιγμό, τον οποίο υφίστανται από τα εκάστοτε, υπαγορευμένα από το ΑΚΕΛ, διοικητικά συμβούλια, οπαδοί της.

Ούτε για τα new projects, που θα προσέδιδαν δυναμική στον σύλλογο, ούτε για τις συχνές εκστρατείες προσφυγής στο υστέρημα του λαού για να σωθεί οικονομικά το σωματείο, ούτε για τις μετριότητες των ποδοσφαιριστών που απαρτίζουν το σημερινό δυναμικό του συλλόγου, ούτε για την ανικανότητα των τεχνικών ηγετών, ούτε για τα συμβούλια-φαντάσματα, παρωχημένων εποχών, τα οποία υπόσχονται νέες δόξες για το σύλλογο και τον οδηγούν κάθε χρόνο σε μεγαλύτερες ταπεινώσεις.

Ενδιαφερόμαστε, πέραν του ποδοσφαιρικού καταποντισμού, για τον πολιτικό καταποντισμό ενός κόμματος. Του ΑΚΕΛ. Η Ομόνοια δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μία μικρογραφία του κράτους, όπως το κατήντησε η διακυβέρνηση ΑΚΕΛ. Βίοι παράλληλοι. Το ΑΚΕΛ χρεοκόπησε το κράτος, όπως χρεοκόπησε με τις επιλογές και τις ντιρεκτίβες του, την Ομόνοια.

Όπως επιπόλαια και ερασιτεχνικά διαχειρίστηκε την οικονομία του κράτους, το ίδιο επιπόλαια και ανεύθυνα διαχειρίστηκε τα οικονομικά ενός συλλόγου. Και το μεν κράτος το έσπρωξε στα Μνημόνια χωρίς να διαθέτει το πολιτικό θάρρος να διαχειριστεί τα δικά του ολέθρια λάθη, την δε Ομόνοια την έσπρωξε σε μία διαχρονική τεράστια οικονομική κρίση, η οποία της αφαίρεσε τη δυνατότητα να συνεχίσει την πρωταγωνιστική πορεία της και τη μετέτρεψε σε Ομόνοια Ορόκλινης. Αυτό το ποδοσφαιρικό και οικονομικό σκιάχτρο, ούτε οι πιο φανατικοί φίλοι της δεν αντέχουν πλέον να το παρακολουθούν.

Ουδέποτε το ΑΚΕΛ είχε το πολιτικό θάρρος να παραδεχθεί την ολέθρια παρέμβασή του και τους πραγματικούς στόχους της αιχμαλωσίας του σωματείου. Ακόμη και όταν αυτή η παρέμβαση ήταν θεατή απ' όλον τον κόσμο και κυρίως από τον κόσμο της Ομόνοιας. Ουδέποτε ανέλαβε, ενώπιον αυτού του προδομένου κόσμου, τις ευθύνες της κακής διαχείρισης και των παρεμβάσεών του. Ουδέποτε ομολόγησε την κομματική παρουσία του στα κέντρα λήψης αποφάσεων του συλλόγου. Και ουδέποτε θα παραδεχθεί ότι ο ολοκληρωτικός καταποντισμός της Ομόνοιας είναι αποτέλεσμα δικών του ολέθριων αποφάσεων και χειρισμών.

Η αιχμαλωσία είναι πλήρης. Είναι ασφυκτική. Και είναι αφόρητη. Μέχρι βαθμού, οι νεαροί οπαδοί της να διαδηλώνουν έξω από τα γραφεία του κόμματος και να απαιτούν «ελευθερία στην Ομόνοια» και απογαλακτισμό από το κόμμα.

Τα ερωτήματα είναι απλά: Πώς το ΑΚΕΛ θα πείσει το εκλογικό σώμα, στις επερχόμενες εκλογές, ότι θα διαχειριστεί με σοφία το κράτος, όταν έχει αποτύχει να διαχειριστεί ένα ποδοσφαιρικό σωματείο; Πώς θα πείσει ότι με σοφία αντιμετωπίζει το εθνικό πρόβλημα και με ορθή φιλοσοφία θα διαπραγματευθεί λύση σωτηρίας του κυπριακού λαού, όταν με τόση αφροσύνη και με τόσες αναρίθμητες παρεμβάσεις καταδίκασε ένα σωματείο σε ολοκληρωτικό καταποντισμό

; Ποιες προτάσεις θα καταθέσει ο υποψήφιός του για τη σωτηρία της Ομόνοιας; Διότι όσο και να ακούεται παράδοξο και σαν ανέκδοτο, ναι, έχει υποχρέωση ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ να τοποθετηθεί έναντι των χιλιάδων ψηφοφόρων του κόμματος-οπαδών του σωματείου, και να θέσει ενώπιόν τους προγραμματικές θέσεις, πώς σώζεται ένα κομμάτι του ΑΚΕΛ, το οποίο έχει συντριβεί υπό το βάρος των αμαρτιών του κόμματος.

Μπορεί ο οιοσδήποτε ψηφοφόρος να εμπιστευθεί το μέλλον του στο ΑΚΕΛ, όταν αυτό το κόμμα δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το μέλλον ενός συλλόγου και από το πρώτο σε κατακτήσεις τροπαίων, από το πρώτο σε οπαδική στήριξη, το κατήντησε να περιφέρεται ασκόπως στα γήπεδα και να ντροπιάζει την ίδια την ιστορία του;

Έχει απαντήσεις το ΑΚΕΛ στον κόσμο της Ομόνοιας; Ή θα κρυφτεί πάλιν πίσω από το αστείο πως δεν παρεμβαίνει στα του συλλόγου;