Διαχρονικά ο ΔΗΣΥ «ψώνιζε» από το ΔΗΚΟ

Διαχρονικά, από την περίοδο Γλαύκου Κληρίδη, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ψώνιζε από το ΔΗΚΟ. Εξεμεταλλεύετο είτε τη διαφωνία στελεχών του με τις πολιτικές της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος, είτε τον εθισμό άλλων στην καρέκλα, είτε τη μωροφιλοδοξία άλλων να καταστούν δημόσια πρόσωπα διά του διορισμού σε δημόσια αξιώματα.

Με τα «ψώνια» από το ΔΗΚΟ, ο ΔΗΣΥ αναπλήρωνε και υπερφαλάγγιζε τις όποιες απώλειες δικών του ψηφοφόρων και προσέθετε νέο κεντρώο αίμα στις γραμμές του. Άλλωστε, πάντοτε συγκινούσε την κεντροδεξιά δεξαμενή των ψηφοφόρων, το όραμα της «Ένωσης της Δεξιάς», προκειμένου να ανακοπεί η προέλαση του ΑΚΕΛ και να τεθεί υπό έλεγχον η επιρροή του σε πολιτικές για το εθνικό θέμα, αλλά και η διείσδυσή του στη δημόσια υπηρεσία.

Είναι γενικά παραδεκτό, ότι το εκλογικό σώμα δεν αποτελεί κομματικό τσιφλίκι κανενός. Όλα τα κόμματα δικαιούνται να ελκύουν ψηφοφόρους από κάθε δεξαμενή, πείθοντας για την ορθότητα των θέσεών τους, είτε αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια ψηφοφόρων από τα κόμματά τους.

Μιλούμε όμως για το εκλογικό σώμα. Όχι για στελέχη κομμάτων, τα οποία ενώ υπηρέτησαν κάποιο κόμμα από διάφορες θέσεις, αλλά και κυβερνήσεις με συγκεκριμένες πολιτικές στο Κυπριακό και στα οικονομικο-κοινωνικά θέματα, ξαφνικά τους ανακαλύπτουμε σε διαφορετικά κόμματα, να υπηρετούν πολιτικές αντίθετες με εκείνες που υπηρετούσαν στο προηγούμενο κόμμα τους.

Στο ΔΗΚΟ είχαν ενταχθεί από της ιδρύσεώς του, με προτροπή Μακαρίου, πολλοί επώνυμοι από όλο το φάσμα της κοινωνίας, προκειμένου να ανακόψουν την πολιτική Κληρίδη, η οποία παρουσιαζόταν ως αντίθετη με την πολιτική Μακαρίου. Άλλοι ενετάχθησαν διότι θεωρούσαν το ΔΗΚΟ ως κατάλληλο εφαλτήριο για να καταλάβουν δημόσιο αξίωμα. Και άλλοι, επειδή πίστευαν στη φιλοσοφία που, ως κεντρώο κόμμα, διαδήλωνε τόσο στο εθνικό θέμα όσο και στην οικονομική και κοινωνική πολιτική.

Μετά την απώλεια του Μακαρίου ανετράπη άρδην η κατάσταση. Ναι μεν το ΔΗΚΟ, με τη συνεργασία του ΑΚΕΛ, παρέμενε η καλύτερα προσφερόμενη παράταξη για την κατάληψη δημοσίων αξιωμάτων, αλλά πλέον είχε αρχίσει η διαφοροποίηση μεταξύ στελεχών και η αποστασιοποίησή τους. Είτε διαφορετικών αντιλήψεων για το εθνικό θέμα κυρίως, είτε λόγω διαφωνιών με τον τρόπο που ασκούσε την εξουσία στο κόμμα ο Σπύρος Κυπριανού.

Είχε αρχίσει πλέον και η δημιουργία αριστερόφρονων και δεξιόφρονων τάσεων μεταξύ στελεχών και μαζών, όπως και ή έναρξη της αποστασιοποίησης βουλευτών και Υπουργών. Είχαμε την αποχώρηση του Λεόντιου Ιεροδιακόνου και την ένταξή του στον ΔΗΣΥ, όπως αργότερα και του Νίκου Ρολάνδη, λόγω διαφωνιών με τον Κυπριανού στους χειρισμούς του Κυπριακού.

Αργότερα, ο Ρολάνδης δημιούργησε δικό του πολιτικό κόμμα, απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή και τελικά συγχωνεύθηκε με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, για να καταλάβει τη θέση του Αντιπροέδρου, να εκλεγεί Βουλευτής και να αναλάβει Υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Κληρίδη. Παρόμοιο δρόμο πήρε και ο Αλέκος Μιχαηλίδης, εκ των ηγετών του ΔΗΚΟ, Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος επίσης αποχώρησε και ίδρυσε τη ΝΕΔΗΠΑ. Στη συνέχεια συγχώνευσε το κόμμα με τον ΔΗΣΥ και διετέλεσε και Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κληρίδη.

Ο Γλαύκος Κληρίδης εξελέγη το 1993 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τη στήριξη του ΔΗΚΟ και με αντάλλαγμα την απεμπόληση των Ιδεών Γκάλι. Σχημάτισε κυβέρνηση με το ΔΗΚΟ, αλλά όταν το 1999 ανακοίνωσε ότι θα επαναδιεκδικούσε εκλογή, ο Σπύρος Κυπριανού τον κατηγόρησε ότι του είχε υποσχεθεί πως δεν θα επαναδιεκδικούσε, αλλά ο ΔΗΣΥ θα στήριζε υποψηφιότητα Κυπριανού.

Η διαφωνία επέφερε την από μέρους του Κυπριανού διακοπή της συνεργασίας και εντολή προς τους Υπουργούς του να αποχωρήσουν από την Κυβέρνηση. Κάποιοι εξ αυτών δεν πειθάρχησαν και παρέμειναν στην κυβέρνηση Κληρίδη, ενώ ήδη είχε αποχωρήσει από το ΔΗΚΟ και ο Αλέξης Γαλανός, αφού στις εκλογές του 1999 συντάχθηκε με τον Κληρίδη κατά του Γιώργου Βασιλείου.

Φθάνουμε στο σήμερα, ή μάλλον στο 2013, όταν το ΔΗΚΟ του Μάριου Καρογιάν συνομολόγησε προεκλογική συμφωνία με τον ΔΗΣΥ στήριξης της υποψηφιότητας Νίκου Αναστασιάδη. Η πτώση του Καρογιάν από την ηγεσία και η ανάληψη της ηγεσίας από τον Νικόλα Παπαδόπουλο προκάλεσε νέες αναταράξεις.

Όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος διαφώνησε με την πολιτική Αναστασιάδη και την παραβίαση του προεκλογικού προγράμματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και διέκοψε τη συνεργασία, ο τελευταίος, εκμεταλλευόμενος φιλοδοξίες και διαφωνίες, προχώρησε σε αφαίμαξη στελεχών του κόμματος, έναντι διορισμού τους σε Υπουργεία. Αποχώρησαν από το ΔΗΚΟ οι Κενεβέζος, Φωτίου, Λακκοτρύπης και υπουργοποιήθηκε ο Μάριος Δημητριάδης.

Υπουργοί του Τάσσου Παπαδόπουλου (Κ. Καδής) έλαβαν Υπουργεία στην κυβέρνηση Αναστασιάδη. Η Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, από Υπουργός του Τάσσου, είναι σήμερα ένθερμη συνήγορος της πολιτικής Αναστασιάδη-ΑΚΕΛ. Η Αθηνά Κυριακίδου έλαβε ως αντάλλαγμα της διαφωνίας της με τον Νικόλα Παπαδόπουλο διορισμό στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας.

Ο Μάριος Καρογιάν παρ' ολίγον να αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών μετά την παραίτηση Χάσικου, αλλά λέγεται ότι έφερε ένσταση ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Τελευταία «μετεγγραφή» από το ΔΗΚΟ στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του Τάσσου, Βασίλης Πάλμας. Από εκφραστής της πολιτικής Τάσσου, σήμερα Υφυπουργός Αναστασιάδη!

Όλοι κρίνονται από τον λαό. Και όσοι εκμεταλλεύονται διαφωνίες ή φιλοδοξίες και «μαζεύουν» από τα άλλα κόμματα στελέχη, με προφανή στόχο να καλύψουν την πολιτική μοναξιά τους, είτε να υποβοηθηθούν στην άντληση ψηφοφόρων από το ΔΗΚΟ, ενόψει εκλογών.

Και όσα στελέχη μεταπηδούν στο αντίθετο πολιτικό ρεύμα, όχι επειδή ανακάλυψαν πως δεν συμφωνούν πλέον με συγκεκριμένες πολιτικές (σεβαστή και κατανοητή η διαφωνία τους), αλλά επειδή θέτουν τη διατήρηση ή την ανάληψη δημοσίου αξιώματος υπεράνω αρχών και «πιστεύω»...