Κόμμα Εργαζομένων με υποψήφιο εκπρόσωπο του κεφαλαίου;

Υπάρχει τόση αμηχανία και τόσος πανικός στην ηγεσία του ΑΚΕΛ, ώστε δεν έχει πρόβλημα να μελετά και ονόματα υποψηφίων που ανήκουν, ή πρόσκεινται, στον Δημοκρατικό Συναγερμό, όπως του Προέδρου του ΚΕΒΕ Φειδία Πηλείδη (συνόδευσε τον Αβέρωφ Νεοφύτου στο μυστικό δείπνο με τον Ακιντζί), του Μάνθου Μαυρομμάτη, επιχειρηματία, ή υποψηφίους που ανήκουν στον τραπεζικό και επιχειρηματικό κύκλο. Κόμμα Εργαζομένου Λαού, χωρίς υποψήφιο εργαζόμενο, αλλά με υποψηφίους που εκπροσωπούν το κεφάλαιο!

Σεβαστές οι επιλογές του, αλλά είναι στο χέρι του μεροκαματιάρη ψηφοφόρου του κόμματος να επιλέξει εάν θέλει υποψήφιο του κεφαλαίου να ορίζει τις τύχες του.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η περίπτωση του ηγέτη του ΑΚΕΛ, ο οποίος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του να αποδείξει ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι σοβαρό κόμμα.

Σημειώνουμε: Ο Άντρος Κυπριανού έχει θέσει συγκεκριμένες προδιαγραφές για την επιλογή του υποψηφίου του στις προεδρικές εκλογές.

Πρέπει, λέει, να είναι υποψήφιος νίκης. Να αποδέχεται την πολιτική ΑΚΕΛ στο εθνικό θέμα, να μην είναι ταυτισμένος με το ΑΚΕΛ στα οικονομικά θέματα, να είναι έτοιμος να συγκρουστεί με τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς. Την ίδια στιγμή, όμως, δηλώνει ότι ο ίδιος αποτελεί την «έσχατη επιλογή»!

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ο ηγέτης του κόμματος να μη θεωρεί τον εαυτό του επιλογή νίκης; Να μην κρίνει ότι είναι ο καταλληλότερος να εφαρμόσει πολιτική στο εθνικό θέμα, την οποία ο ίδιος μεθοδεύει και προβάλλει ως τη μόνη ορθή; Να αναζητά υποψηφιότητα εκτός κόμματος, που να μην είναι ταυτισμένη με την οικονομική φιλοσοφία του ΑΚΕΛ, ομολογώντας εμμέσως ότι αυτή η φιλοσοφία είναι λανθασμένη; Ακόμη να αποκλείει εαυτόν από τη δυνατότητα σύγκρουσης με τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς;

Ο Άντρος Κυπριανού έπρεπε να ήταν η πρώτη και μόνη επιλογή του κόμματος στις προεδρικές εκλογές. Και εξηγήσαμε γιατί, σε άρθρο μας προ μίας εβδομάδας.

Η πολιτική ευθύνη και το πολιτικό θάρρος επιβάλλουν στον Άντρο Κυπριανού να μην κρύβεται πίσω από «εθνάρχες», να μη φορτώνει σε τρίτους τον σταυρό των αμαρτιών του κόμματος, αλλά να αναλάβει το μεγάλο βάρος ανάληψης ευθυνών για τις πολιτικές του κόμματός του.

Όταν ένα κόμμα, όταν μία ηγεσία κόμματος, δεν επιλέγουν τον ηγέτη τους ως υποψήφιο για τη μεγαλύτερη και κρισιμότερη δημοκρατική διαδικασία, την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, αλλά αναζητούν «τρίτους» για να φορτωθούν τον σταυρό τους, τότε και το κόμμα και η ηγεσία του: Δεν σέβονται τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Δεν κρίνουν αποτελεσματικές και ορθές τις πολιτικές του κόμματός τους. Δεν κρίνουν άξιο τον ηγέτη και το κόμμα να κυβερνήσουν τη χώρα. Δεν διαθέτουν το πολιτικό θάρρος να σταθούν ενώπιον του λαού και να δώσουν λόγο, ή να υπερασπισθούν τις πολιτικές τους.

Πρωτοφανής περίπτωση: Σε όλη την πολιτική ιστορία του τόπου, το ΑΚΕΛ μόνο μία φορά ετόλμησε να διεκδικήσει εξουσία με υποψήφιο τον ηγέτη του. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, κρυβόταν πίσω από υποψηφίους άλλων κομμάτων, ή τα ράσα του Μακαρίου, ή τη χαρισματική προσωπικότητα του Γιώργου Βασιλείου. Το ίδιο το ΑΚΕΛ απαξίωνε το ΑΚΕΛ και οι ίδιοι ηγέτες του απαξίωναν τους εαυτούς τους!

Λέγει ο Άντρος Κυπριανού: «Θέλουμε να κερδίσουμε αυτές τις εκλογές. Θέλουμε να δώσουμε εναλλακτική επιλογή στον κυπριακό λαό... Είναι προφανές ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα του κυπριακού λαού δεν ικανοποιούνται με τις υποψηφιότητες που έχουν εξαγγελθεί. Ούτε με την υποψηφιότητα Νίκου Αναστασιάδη, ούτε του Νικόλα Παπαδόπουλου, ούτε του Γιώργου Λιλλήκα. Ψάχνουν κάτι το νέο, κάτι το οποίο να έχει διαφορετικές προδιαγραφές».

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Άντρο Κυπριανού. Ιδού η μεγάλη πρόκληση. Να δώσει εναλλακτική επιλογή στον λαό. Να κερδίσει τις εκλογές. Να είναι υποψήφιος με διαφορετικές προδιαγραφές. Να αποτελεί υποψηφιότητα νίκης.

Ο Άντρος Κυπριανού αποφεύγει όμως να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Δεν θεωρεί ότι επιβάλλεται να δώσει λόγο στους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ και στον κυπριακό λαό για τις πολιτικές του κόμματος. Δεν θεωρεί ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή. Δεν κρίνει ότι μπορεί να προσφέρει διαφορετικές επιλογές από τους άλλους υποψηφίους. Δεν κρίνει ότι αποτελεί «κάτι νέο». Και παραδέχεται ότι δεν συνιστά «υποψηφιότητα νίκης».

Λυπούμαι, αλλά αυτό στη συνείδηση των πολιτών δεν αποτελεί πολιτική γενναιότητα. Υποδηλοί πολιτική δειλία.

Ο Άντρος Κυπριανού δεν θεωρεί καθήκον να τεθεί ενώπιον της κρίσης του λαού για τα ολέθρια λάθη της προηγούμενης διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ. Ούτε για τις ολέθριες πολιτικές του στο εθνικό θέμα. Ούτε για τις ευθύνες του στη συρρίκνωση των ποσοστών του κόμματος. Ούτε για την κατακρεούργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την οποία το ΑΚΕΛ ξεκίνησε. Ούτε πώς κατάντησαν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, τους οποίους χρησιμοποιεί για την άντληση ψηφοφόρων.

Ούτε για τις άτυπες συμμαχίες με τις πολιτικές ΔΗΣΥ-Αναστασιάδη. Ούτε για την ανατίναξη των γεφυρών με τον ενδιάμεσο χώρο. Ούτε για τη διαφθορά, που κατά δική του γενναία ομολογία «άγγιξε και το κόμμα».

Για όλα αυτά και άλλα πολλά δεν τολμά να δώσει λόγο ο Άντρος Κυπριανού. Ψάχνει να βρει κάποιον «τρίτο» να του φορτώσει τον δικό του σταυρό!