Εγκλωβίστηκε από μόνος του ο Πρόεδρος...

Ή θα απορρίψει «μεσοβέζικες» λύσεις Έιντε και θα κατηγορηθεί ότι απέρριψε προτάσεις ΟΗΕ ή θα τις αποδεχθεί και θα εισπράξει νέο Βατερλώ

Αφού τα θαλάσσωσε με τις πολιτικές που ακολούθησε, αφού σπατάλησε τέσσερα και πλέον χρόνια σε έναν διάλογο χωρίς προοπτικές, αφού αποενοχοποίησε την Τουρκία και αναβάθμισε το ψευδοκράτος, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αποφάσισε, πολύ αργά, να κάμει εκείνο το οποίο εγκαίρως του υπεδείκνυε να πράξει η «Σημερινή»:

Να ζητήσει σύγκληση διεθνούς διάσκεψης με θέματα προς συζήτηση τις τουρκικές εγγυήσεις, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και το εδαφικό.

Βεβαίως, αυτή η διαδικασία ουσίας έπρεπε να προωθηθεί αμέσως μετά την ανάληψη της διαχείρισης του εθνικού προβλήματος από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Και όχι μετά, αφού ο Πρόεδρος σπατάλησε τον χρόνο, ακολουθώντας μία πεπατημένη διαδικασία στη βάση μίας εκτρωματικής και ασαφούς συμφωνίας με τον Έρογλου, γεμάτης «εποικοδομητικές ασάφειες», με πολλές ουσιώδεις παραλείψεις, προσφερόμενη προς εκμετάλλευση από την τουρκική πλευρά, όπως από την πρώτη στιγμή είχε προειδοποιήσει η «Σημερινή». Για να επαληθευθούμε και πάλιν σήμερα, με τα προδιαγραφόμενα αδιέξοδα.

Έστω όμως και πολύ αργά, έστω και κολοβωμένη, έστω ακόμη και χάριν προεκλογικών σκοπιμοτήτων και διανθισμένη με πολλές αντιφάσεις του Προέδρου, εκφράσαμε υποστήριξη στην πρόταση. Έχοντες πάντοτε κατά νουν πως ο πρότερος βίος του Νίκου Αναστασιάδη απέτρεπε την επένδυση πολλών ελπίδων, ότι στο τέλος δεν θα προέβαλλε διάφορα επικοινωνιακά κόλπα και προσχήματα ώστε να αποδεχθεί επιστροφή στη Γενεύη χωρίς υλοποίηση των όσων αρχικά απαίτησε.

Αλλά η προτέρα πολιτική του Προέδρου και η επί τέσσερα και πλέον έτη προσκόλλησή του στα πεπατημένα, καθώς και οι μεταλλάξεις του, δεν είναι ο μοναδικός λόγος που δημιουργεί εύλογες ανησυχίες ότι δεν θα παραμείνει συνεπής στους λόγους του. Είναι και η ανάμειξη του Έιντε, του χαρακτηρισθέντος από τον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος ως «λομπίστα της Τουρκίας», που πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες.

Είναι κατανοητό ότι, από τη στιγμή που υπάρχουν στο τραπέζι δύο διαφορετικές προτάσεις από τις δύο πλευρές, ως προς το τι επιβάλλεται να γίνει προκειμένου να οδηγηθούμε σε νέα Γενεύη, η δουλειά του μεσολαβητή είναι να προσπαθήσει να εξεύρει τη μέση λύση, η οποία, χωρίς να ικανοποιεί πλήρως τις δύο πλευρές, θα τους προσφέρει το πρόσχημα να απευθυνθούν στον λαό και να δηλώσουν πως οι απαιτήσεις τους ικανοποιήθηκαν.

Ο Έιντε θα επιχειρήσει να συγκεράσει τις θέσεις των δύο πλευρών με μία δική του πρόταση «εποικοδομητικής ασάφειας», την οποία θα αποδεχθούν οι δύο πλευρές, επειδή -αν την απορρίψουν- κινδυνεύουν να φορτωθούν τις ευθύνες του αδιεξόδου. Θα κατηγορηθούν ότι απέρριψαν πρόταση των Ηνωμένων Εθνών.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης το γνώριζε εκ των προτέρων. Εγνώριζε ότι τα Ηνωμένα Έθνη, από τη στιγμή που είχαν ενώπιόν τους συγκρουόμενες προτάσεις των δύο πλευρών, θα ανελάμβαναν μεσολάβηση, ώστε να εξευρεθεί μέση λύση. Και αυτή η μέση λύση δεν θα ικανοποιούσε ασφαλώς την ελληνοκυπριακή πλευρά, ούτε θα υιοθετούσε πλήρως την πρόταση του Προέδρου. Συνεπώς η δέσμευσή του ότι «θα παραμείνει πιστός» στις προϋποθέσεις που είχε θέσει δεν πρόκειται να τηρηθεί.

Εφόσον μέσα στο μυαλό του κυριαρχεί ο φόβος πως η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν πρέπει να υποστεί το κόστος της ευθύνης ενός αδιεξόδου, θα υποχρεωθεί να αποδεχθεί τις «μεσοβέζικες» ιδέες του Έιντε. Εκτός πάλιν και αν τον διευκολύνει η Τουρκία και απορρίψει όσα ο Έιντε προτείνει.

Ο Πρόεδρος από μόνος του έχει εγκλωβισθεί σε δύο διλήμματα. Είτε θα επιμείνει στην πλήρη και ανόθευτη εφαρμογή της πρότασης που υπέβαλε, με κίνδυνο -εφόσον απορρίψει τις μεσολαβητικές «γέφυρες» Έιντε- να βρεθεί εκτεθειμένος ότι απέρριψε προτάσεις των Ηνωμένων Εθνών, είτε να αποδεχθεί πρόταση Έιντε για μερική ικανοποίηση του ιδίου και μερική του Ακιντζί και να μεταβεί σε δεύτερη πενταμερή.

Οπότε εκεί και με βάση τις διαχρονικές θέσεις της Τουρκίας, όπως εξετέθησαν προσφάτως από τον Τσαβούσογλου, να είναι έτοιμος να πιει το πικρό ποτήρι ενός δεύτερου Βατερλώ. Του ιδίου και της πολιτικής του.

Η πρόταξη των σημαντικότερων πτυχών του Κυπριακού, από τις οποίες πηγάζουν οι σοβαρότερες ανησυχίες του κυπριακού Ελληνισμού, δεν προβάλλονται τελευταίες, ως να είναι το πιο εύκολο «κομμάτι» του προβλήματος. Προβάλλονται πρώτες και πριν από τη συζήτηση των εσωτερικών πτυχών.

Η επί πολλά χρόνια προσκόλληση της ελληνοκυπριακής πλευράς σε συζήτηση πρώτα των εσωτερικών πτυχών και, όταν υπάρξει συμφωνία, ακολούθως σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για συζήτηση των θεμάτων ασφαλείας είναι και σχιζοφρενική και μαζοχιστική. Ενθυμίζει τη λαϊκή παροιμία «το γαϊδούρι ξέρει μόνο ένα μονοπάτι».

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι περισσότεροι προκάτοχοί του εγκλωβίστηκαν σε αυτό το αδιέξοδο «μονοπάτι» ακριβώς επειδή είναι τόσο ανίκανοι και στερούνται κάθε πολιτικής ευρηματικότητας ώστε, παραμένοντες προσηλωμένοι σε μία χρεοκοπημένη πολιτική 42 χρόνων, να μπορούν να περιπαίζουν τον λαό ότι αναλίσκουν εαυτούς στην εξεύρεση λύσης.

Στην πραγματικότητα τίποτε δεν πράττουν πέραν του να σπαταλούν χρόνο, ενισχύοντας τα τετελεσμένα, τσιμεντώνοντας την κατοχή και εμπεδώνοντας τη διχοτόμηση...