Οι σαμπάνιες στο Προεδρικό επανατοποθετήθηκαν στο ψυγείο...

Η «γλυκόπικρη» γεύση από τον «Ονησίφορο» και η όλη ιστορία που θυμίζει μια κωμωδία του Λάμπρου Κωνσταντάρα... Το φυσικό αέριο δεν προσφέρεται για επανάληψη της ιστορίας με τους S-300
Στο Προεδρικό είχαν έτοιμες τις σαμπάνιες για το πάρτι. Ήταν βέβαιοι ότι η γεώτρηση στο τεμάχιο 11 θα απεδείκνυε τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου στο κοίτασμα "Ονησίφορος", γεγονός το οποίο θα αξιοποιούσε η Κυβέρνηση, ως άλλους S-300, στην προεκλογική εκστρατεία επανεκλογής του Προέδρου. Αλλά φευ!

Το κοίτασμα που βρέθηκε ήταν πολύ λίγο και μη εμπορεύσιμο. Οι σαμπάνιες παρέμειναν στο ψυγείο, αλλά, κορόιδα, μην απογοητεύεσθε. Το αποτέλεσμα είναι... "γλυκόπικρο", όπως το χαρακτήρισε ο Γιώργος Λακκοτρύπης, και υπάρχει αισιοδοξία "επειδή εντοπίστηκαν ανθρακικά πετρώματα, τα οποία προσομοιάζουν με το γιγάντιο κοίτασμα ΖΟΡ της Αιγύπτου".

Υπομονή και αισιοδοξία, λοιπόν, κορόιδα. Δεν εξέλιπαν οι ελπίδες ώστε η Μπανανία της Μεσογείου να καταστεί το Εμιράτο της Μεσογείου και οι κουρεμένοι υπήκοοί της να μετατραπούν σε Εμίρηδες της Μεσογείου. Η ελπίδα, μάλλον η ψευδαίσθηση, πεθαίνει τελευταία. Όπως πέθανε και στο Κραν Μοντανά, όπου ναυάγησε το Κυπριακό, χρεοκόπησε μία πολιτική, αλλά το αποτέλεσμα ήταν και στο εθνικό θέμα, "γλυκόπικρο".

Ναι μεν δεν βρήκε λύση ευρωπαϊκή ο Αναστασιάδης, ναι μεν δεν απέδειξε στη διεθνή κοινότητα την αδιαλλαξία της Τουρκίας, ναι μεν αποδείχθηκε φρούδα η ελπίδα του για τη "θετική ρητορική" της Τουρκίας, ναι μεν τα έδωσε όλα, αλλά υπάρχει και το θετικό. Κρατούμε στο χέρι ένα αποθανόν έγγραφο. Τις παραμέτρους Γκουτέρες, απ' όπου μπορούμε να ξαναρχίσουμε, Θεού θέλοντος και ψηφοφόρων βοηθούντων διά της ψήφου τους στην επανεκλογή Αναστασιάδη.

Στον τόπο αυτό, κανένας δεν πρέπει να παίρνει στα σοβαρά τις δηλώσεις και τις πράξεις της Κυβέρνησης και του Προέδρου της. Και οι όλες προσδοκίες πως θα καταστούμε οι Εμίρηδες της Μεσογείου, θυμίζουν πολύ εκείνη την εξαιρετική κωμωδία του Λάμπρου Κωνσταντάρα "Ο φαντασμένος". Γυρίστηκε το 1973, όταν στην Ελλάδα ήταν πολύ της μόδας το θέμα του πετρελαίου, το οποίο ανακαλύφθηκε στο Βόρειο Αιγαίο (καλή ώρα, όπως σήμερα εδώ, το φυσικό αέριο).

Ο Κωνσταντάρας, λοιπόν, ένας μεγαλομανής επιχειρηματίας των Αθηνών, διατηρούσε στο χωριό του ένα μικρό πηγάδι νερού, με το οποίο ο φύλακας του αγροτεμαχίου πότιζε τα λιγοστά προϊόντα του χωραφιού. Μια καλή πρωία καταφθάνει στο γραφείο του Κωνσταντάρα ο φύλακας του αγροτεμαχίου, κρατώντας στο χέρι μία μπουκάλα γεμάτη μαύρο υγρό. Από τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό του, δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.

Έκπληκτος ο Κωνσταντάρας τον ερωτά τι συμβαίνει. Και ο φύλακας τού απαντά: "Αφεντικό, γίνατε πάμπλουτος. Από το πηγάδι δεν αναβλύζει νερό, αλλά πετρέλαιο. Υπάρχει πετρέλαιο στο χωραφάκι μας". Τρέμοντας από συγκίνηση ο Κωνσταντάρας, ανοίγει την μπουκάλα με το μαύρο υγρό, το μυρίζεται και αναφωνεί: "Ναι, είναι πετρέλαιο. Η Ελλάδα γίνεται πετρελαιοπαραγωγός χώρα".

Και αμ' έπος αμ' έργον. Συστήνει αμέσως εταιρεία, προσλαμβάνει διευθυντές και υπαλλήλους με παχυλούς μισθούς, προσλαμβάνει και δημοσιογράφο για την προβολή του "επιτεύγματος" και οργανώνει μεγάλη δημοσιογραφική διάσκεψη για να σταλεί σε όλη την Ελλάδα το μέγα μήνυμα. Οραματίζεται συνεχώς το τρυπάνι να κτυπά στην "καρδιά" του μαύρου χρυσού και το πετρέλαιο να κατακλύζει την περιοχή.

Ενώ, λοιπόν, προσεγγίζει η στιγμή της μεγάλης δημοσιογραφικής διάσκεψης, συμβαίνει το αναπάντεχο. Στο γραφείο του Κωνσταντάρα, καταφθάνουν κουρασμένα, ταλαιπωρημένα και φοβισμένα, δύο αδέλφια, συγχωριανοί του Κωνσταντάρα. Και, ούτε λίγο ούτε πολύ, του ομολογούν ότι αυτοί έχυσαν στο πηγάδι του ένα βαρέλι πετρέλαιο, σε μία εκδικητική ενέργεια επειδή ο φύλακας αρνείτο να τους δώσει λίγο νερό από το πηγάδι, ώστε να ποτίσουν το χωράφι τους. Πέφτει ξερός ο Κωνσταντάρας. Τέρμα τα όνειρα, τέρμα το πετρέλαιο. Νεράκι του Θεού περιείχε το πηγαδάκι...

Απευχόμαστε να πάθουμε τα ίδια με τον Κωνσταντάρα. Απευχόμαστε ο θησαυρός να γίνει άνθρακας, τελικά. Είτε να πέσουν έξω οι εκτιμήσεις, είτε μία κακή πρωία η Τουρκία να εισβάλει στην ΑΟΖ και να καταλάβει τα τεμάχιά μας, είτε να βρεθεί φυσικό αέριο, αλλά, όπως είπε και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Γιώργος Γεωργίου, να μην μπορέσουμε να πουλήσουμε φιάλη φυσικού αερίου, χωρίς λύση.

Δυστυχώς, όμως, οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν προτού καβαλικέψουν. Αντί να πράττουν πολλά χωρίς να λένε τίποτα, μετατρέπουν ένα καθαρά εθνικό θέμα σε θέμα προεκλογικού εξώστη. Και ενώ η κυπριακή ΑΟΖ παραμένει αθωράκιστη και στο έλεος της τουρκικής επιδρομικότητας, συμπεριφέρονται ως μεγάλη δύναμη, αγνοώντας τις προθέσεις και την επεκτατική βουλιμία της Τουρκίας.

Απέχουμε έτη από την ημέρα εκείνη κατά την οποία θα δούμε φυσικό αέριο να αναβλύζει από τα κυπριακά τεμάχια, και να ξεκινήσουμε την πώλησή του. Μέχρι τότε, οφείλουν οι κυβερνώντες, είτε οι σημερινοί είτε οι διάδοχοί τους, να συμπεριφέρονται νηφάλια, σοβαρά, χωρίς θριαμβολογίες και μεγάλα λόγια. Να γίνονται ενέργειες που να μην τις γνωρίζει κανένας. Δυστυχώς, οι πειρασμοί είναι μεγάλοι. Οι κίνδυνοι ορατοί. Και τα εμπόδια μεγάλα. Σε τίποτε δεν φαίνεται να έχει διδάξει τους σημερινούς κυβερνώντες η ολέθρια διαχείριση των S-300, η οποία κατέληξε σε εθνικό φιάσκο. Επεχειρήθη και τότε η προεκλογική εκμετάλλευσή τους. Προσεφέρθησαν όπλα στους Τούρκους και στους συμμάχους τους. Γνωρίζουμε ποία ήταν η κατάληξή τους.

Επειδή πάντοτε, σχεδόν, οι ηγέτες μας μετατρέπουν όλα τα πλεονεκτήματα της υπόθεσής μας σε μπούμερανγκ, απευχόμαστε να επαναληφθεί το ίδιο και με το φυσικό αέριο.