Από την κόλαση στον παράδεισο

Η απώλεια της μητρικής αγκαλιάς και φιγούρας, η βίαιη συμπεριφορά του πατέρα και η φιλοξενία σε Στέγη Νεανίδων, είναι μόνο μερικές από τις συγκλονιστικές στιγμές που βίωσε και περιγράφει στη «Σημερινή» της Κυριακής η 28χρονη, σήμερα, ΛΠ. Μία κοπέλα που πάλεψε για τον εαυτό της και τα κατάφερε. Που δεν λύγισε στις δυσκολίες. Που βγήκε νικήτρια μέσα από τις τραυματικές εμπειρίες της και σήμερα στέλνει το δικό της μήνυμα ελπίδας για τη ζωή. Μια ζωή που μπορεί κάποτε να σου δείχνει το σκληρό πρόσωπό της, αλλά όταν έχεις θέληση, αποφασιστικότητα και δύναμη, μπορείς να καταφέρεις και το ακατόρθωτο. Αυτό κατάφερε και η Λ.Π., με την οποία συνομιλήσαμε και παρουσιάζουμε σήμερα τη δική της ιστορία.
Ο Γολγοθάς

Ο Γολγοθάς της Λ.Π. ξεκίνησε όταν ήταν εννέα ετών. Τότε, μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα, χάνει τη μητέρα της. Το κενό δυσαναπλήρωτο. Πριν καλά-καλά συνέλθει από την τραγική αυτή απώλεια, γνωρίζει το σκληρό και βίαιο πρόσωπο του πατέρα της. Ενός πατέρα που, αντί να σταθεί δίπλα στα παιδιά του, έβγαζε το άχτι του πάνω τους. Μεταξύ άλλων, τους έδενε σε δέντρα και τους κτυπούσε με τη ζώνη σε σημεία που δεν ήταν εύκολο να γίνουν αντιληπτά. Η Λ.Π. και ο αδελφός της βίωναν αυτήν την κατάσταση για επτά ολόκληρα χρόνια.

«Ο πατέρας μου ήταν πολύ βίαιος. Μας κτυπούσε συχνά. Όχι μόνο με το χέρι αλλά και με τη ζώνη του. Ακόμα και μέχρι σήμερα, που έγινα κι εγώ μάνα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να δέρνει με τόσο βίαιο τρόπο ένα μωρό. Δεν αξίζει, πραγματικά, κανένα παιδί να δέχεται τόση βία, ό,τι κι αν κάνει», προσθέτει.
Κι η «λύτρωση»

Η περίπτωση της Λ.Π., όπως η ίδια λέει, ήταν γνωστή στο Γραφείο Ευημερίας, το οποίο παρακολουθούσε την οικογένεια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μετά την απώλεια της μητέρας της. Όμως, παρότι ήταν γνωστή η περίπτωση, δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια απομάκρυνσης τόσο της ίδιας όσο και του αδελφού της από ένα περιβάλλον ακατάλληλο για παιδιά. Για επτά ολόκληρα χρόνια υπέμενε τη βία του πατέρα της, ώσπου στα 16 της αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή της. Μια σιωπή που ούρλιαζε, αλλά δεν ήταν δυνατό να ακουστεί. «Μια μέρα, όταν πήγα σχολείο, είχα κάποια σημάδια στο σώμα μου, τα οποία έγιναν αντιληπτά από μια καθηγήτριά μου. Αφού με ρώτησε τι έγινε και της μίλησα για την κατάσταση, προχώρησε σε καταγγελία και από εκείνη τη μέρα τέθηκα υπό την κηδεμονία του κράτους», συμπληρώνει.
Στη Στέγη Νεανίδων

Αφότου έγινε ευρέως γνωστή η περίπτωσή της και καταγγέλθηκαν τα όσα τραυματικά βίωνε, μπήκε σε Στέγη Νεανίδων. Εκεί, τονίζει, για καλή της τύχη βρήκε μία μεγάλη αγκαλιά και συμπαράσταση. «Ευτυχώς ήμασταν μόνο πέντε κοπέλες τότε στη Στέγη και είχαμε καλή επίβλεψη. Τα δύο χρόνια στη Στέγη ήταν πολύ καλά για μένα. Μας σέβονταν και κατανοούσαν τις ανάγκες μας», σημειώνει, λέγοντας, ωστόσο, πως στη συνέχεια, όταν αυξήθηκαν τα παιδιά στη Στέγη μετά που έφυγε η ίδια, τα πράγματα άλλαξαν. Όπως εξηγεί, όσο αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που μπαίνουν σε Στέγες και Ξενώνες, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαχείριση των περιστατικών, αφού κάθε παιδί που μπαίνει σε αυτές κρύβει τη δική του τραγική ιστορία. Μία ιστορία που το στιγματίζει και το καθιστά ευάλωτο.
Η συνέχεια

Μετά την έξοδό της από τη Στέγη η Λ.Π., που ήταν καλή μαθήτρια, εξασφάλισε υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτήν τη τύχη, όμως, υποδεικνύει, δεν την έχουν όλα τα παιδιά. «Εγώ επειδή ήμουν καλή μαθήτρια κατάφερα να σπουδάσω, όμως, άλλα παιδιά που δεν είναι τόσο ‘τυχερά’ όσο εγώ, πραγματικά όταν βγουν από τις Στέγες και τους Ξενώνες μένουν ξεκρέμαστα. Καταλήγουν ακόμη και νεκρά, παραμελημένα από το κράτος, που μέχρι τα 18 κρίνει ότι χρήζουν στήριξης και βοήθειας και μετά την ενηλικίωση τα εγκαταλείπει», συνεχίζει, επισημαίνοντας πως και η ίδια γνώρισε το σκληρό πρόσωπο του κράτους.

«Όταν επέστρεψα από τις σπουδές, δεν είχα πού να μείνω. Πήγα στο Γραφείο Ευημερίας, για να ζητήσω την βοήθεια που μου είχαν υποσχεθεί, αλλά τίποτα. Μου έλεγαν να πάω να βρω κάπου να μείνω, χωρίς να μου δώσουν κάποια χρήματα για να μπορέσω να κλείσω ένα διαμέρισμα ή σπίτι, αφού, ως γνωστόν, για να σε δεχθεί κάποιος πρέπει να δώσεις κάποια ενοίκια μπροστά. Για καλή μου τύχη και πάλι, με το που επέστρεψα στην Κύπρο, βρήκα αμέσως δουλειά. Όμως, μέχρι να πληρωθώ, δυστυχώς, αναγκάστηκα να μένω στο πάρκο απέναντι από τη δουλειά μου και να κοιμάμαι τα βράδια στο παγκάκι», εξηγεί.
Η στήριξη

Τον ένα μήνα, σχεδόν, που αναγκαστικά έμενε στο πάρκο απέναντι στη δουλειά της, η Λ.Π. ετύγχανε συνεχούς στήριξης από το Σωματείο «Αλκυονίδες», το οποίο της είχε σταθεί κι όταν σπούδαζε. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε εθελόντρια του Σωματείου, με την οποία επικοινώνησε η «Σημερινή».

«Η Λ.Π. είναι ένα από τα πολλά παιδιά που εμείς στηρίξαμε και στηρίζουμε. Όταν ερχόταν για διακοπές από τις σπουδές την φιλοξενούσαμε στα σπίτια μας, για να έχει μία στέγη να μείνει κι ό,τι χρειαζόταν για τις σπουδές της, της το παρείχαμε. Το ίδιο κάναμε με το που ολοκλήρωσε τις σπουδές της και μας στεναχωρούσε που αναγκάστηκε να μείνει για μέρες ολόκληρες στο πάρκο απέναντι από τη δουλειά της και να κοιμάται σε ένα παγκάκι.

»Η δύναμή της και η αξιοπρέπεια της, όμως, δεν της επέτρεπαν να λυγίσει ή να τα βάλει κάτω. Πείσμωσε και τα κατάφερε ν' αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής και να σταθεί στα πόδια της», είπε χαρακτηριστικά η εθελόντρια. Σημειώνεται πως σήμερα η Λ.Π. είναι παντρεμένη και μητέρα ενός παιδιού, συνεχίζει να εργάζεται στο κλάδο των σπουδών της και στηρίζει παιδιά που βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις με τη δική της.