Μητέρα θα πει… τα πάντα!

Marion C. Garretty: «Η αγάπη της μητέρας είναι το καύσιμο που επιτρέπει στον άνθρωπο να πετύχει το ακατόρθωτο»
Ella Parsons: «Τίποτα δεν θα σε κάνει τόσο χαρούμενη ή τόσο λυπημένη, τόσο περήφανη ή τόσο κουρασμένη, όσο η μητρότητα»
Dorothy Canfield Fisher: «Μητέρα είναι ρήμα. Είναι κάτι που κάνεις, όχι απλώς αυτό που είσαι».
Στην αγκαλιά της κρύβεται ο κόσμος όλος. Στα λόγια της η παρηγοριά, στο χαμόγελό της η ευτυχία, στη στεναχώρια της η κατάρρευσή μας. Η μητέρα είναι αυτή στην οποία οφείλουμε τα πάντα, με αυτήν θυμώνουμε και σε αυτήν στρεφόμαστε όταν ο κόσμος μας καταρρέει. Είναι η λύτρωση, η ανακούφιση, η σωτηρία, η ανάγκη και το οξυγόνο μας. Η μάνα, χωρίς να ξέρει, έχει τις απαντήσεις για όλα. «Πώς να πειράξω τη μητέρα, να κάμω εγώ να λυπηθεί, που όλη νύχτα κι όλη μέρα για το καλό μου προσπαθεί;».

Όχι μόνο ο Γεώργιος Βιζυηνός αλλά πολλοί άλλοι ποιητές τοποθέτησαν τη μάνα στην ύψιστη θέση που της αξίζει μέσα στην ποίησή τους. Κακά τα ψέματα, όσες διαφωνίες και να έχουμε με τη μητέρα μας, όσο διαφορετικοί χαρακτήρες κι αν είμαστε, πάντα σε αυτήν στρεφόμαστε όταν νιώθουμε τεράστια τείχη να υψώνονται γύρω μας. Το καταφύγιό μας είναι η ποδιά της και τρέχουμε να κρυφτούμε εκεί, όπως ακριβώς κάναμε σαν πιτσιρίκια όταν με ευκολία βάζαμε τα κλάματα μετά από ένα χτύπημα.
Μητέρα θα πει αγκαλιά ελπίδας

Ο ρόλος της δεν είναι εύκολος, αλλά αν την ρωτήσεις θα επέλεγε ξανά και ξανά τον δύσκολο δρόμο της μητρότητας. Και όχι μόνο αυτή αλλά όλες οι μαμάδες του κόσμου, θα σου πει. Η Γιούλα Πιτσιάλη είναι παράδειγμα για πολλές μαμάδες της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι η μαμά που προτάσσεται κόντρα στην αδικία, την ανισότητα και παλεύει για όσους δεν μπορούν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Είναι η μητέρα τριών παιδιών, από τα οποία ο Νικόλας της, το προωράκι της, έμελλε να μεγαλώσει αντιμετωπίζοντας εγκεφαλική παράλυση.

Η δύναμη που άντλησε η ίδια από το ίδιο της το παιδί την ώθησε στο να παλέψει για την καλύτερη ποιότητα ζωής του παιδιού της. Έδωσε και δίνει τις δικές της μάχες απέναντι σε αδιαφορίες, κλειστές πόρτες και αμετάβλητα συστήματα και κατάφερε να εξασφαλίσει τα αυτονόητα όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για πολλά άλλα, που αντιμετωπίζουν προβλήματα αναπηρίας.

Σήμερα ο Νικόλας ένας έφηβος με τετραπληγία και απώλεια ακοής, απολαμβάνει το δικαίωμα της ενιαίας φοίτησης με διερμηνέα, συνοδό, με διαφοροποιημένο υλικό και αποτελεί ισότιμο μέλος της σχολικής κοινότητας. Όλα αυτά χάρη στο πείσμα, στις επίμονες και πολλές φορές επίπονες προσπάθειες μιας μητέρας, που παραμέρισε τις δικές της ανάγκες για να καλύψει αυτές του παιδιού της και όλων των άλλων παιδιών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις, μέσα από την Παγκύπρια Οργάνωση για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση «Αγκαλιά Ελπίδας» και μέσα από την Ομάδα Πρωτοβουλίας Γονέων για τα δικαιώματα Ατόμων με Αναπηρίες.
Μητέρα θα πει 8 φορές αγάπη

Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι εύκολη υπόθεση πια. Το να μεγαλώνεις οκτώ όμως είναι μια τεράστια πρόκληση, την οποία η Στέλλα Παντελή αποδέχθηκε με χαρά. Αν γύριζε τον χρόνο πίσω, σίγουρα δεν θα άλλαζε τίποτα, έστω και αν η ζωή της κύλησε εκτός των δικών της πλάνων. Δεν ονειρεύτηκε μια ζωή στο χωριό, ωστόσο ακολούθησε το όραμα του συζύγου της για να δημιουργήσουν ένα κτήμα στην Ανώγυρα, το οποίο θα μπορούσε να τους προσφέρει τον εναλλακτικό τρόπο ζωής. Με αρκετές δυσκολίες και ήδη δύο παιδιά, παράτησαν την πόλη και στράφηκαν στην επαρχία χωρίς νερό, ούτε ρεύμα. Η καθημερινότητα δύσκολη αλλά όχι ανυπόφορη, όπως η ίδια είπε.

«Αντέξαμε περισσότερα από τρία χρόνια χωρίς ρεύμα και μόνο με ένα αυτοκίνητο. Λίγο η υπομονή, λίγο η επιμονή, λίγο η αγάπη και η πίστη σε αυτό που σκεφτόμασταν, πιστεύω τα καταφέραμε». Αυτό που κατάφεραν δεν είναι μόνο να δημιουργήσουν μια οικογενειακή επιχείρηση γαλακτοκομικών προϊόντων, αλλά και μια πολυμελή οικογένεια με τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. «Καλοδεχούμενα ήταν όλα τα παιδιά. Δεν είχα όνειρο μια τεράστια οικογένεια, αλλά δεν το μετανιώνω στιγμή. Δεν θα σου πω τι στερήθηκα γιατί θα σου πω απλώς χαλάλι».

Η πορεία της δεν είναι εύκολη έχοντας παιδιά ενήλικα και προνήπια, αλλά όταν ακούει μαμά από οκτώ διαφορετικά στόματα. τότε νιώθει την απόλυτη ευτυχία.
Μητέρα θα πει ανιδιοτέλεια

Η μητρότητα είναι ένα θείο δώρο, που ολοκληρώνει τη γυναίκα. Ο ρόλος επιτάσσεται από τη φύση, αλλά όχι πάντα. Στην τιμητική της ημέρα, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε αυτές, που χωρίς να κουβαλήσουν στα σπλάχνα τους το παιδί τους, φέρουν επάξια τον τίτλο «μαμά», υπενθυμίζοντάς μας ότι μητέρα δεν είναι αυτή μόνο που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί!

Η κ. Ιωάννα -που για λόγους προστασίας του παιδιού προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία της- το μόνο που λαχταρούσε ήταν ένα παιδί. Οι συγκυρίες της ζωής δεν έφερναν κοντά το όνειρο, έτσι αποφάσισε να υιοθετήσει ένα παιδί, αν και ήταν μόνη της. Από τις αρχές της νέας χιλιετίας, άρχισε ο αγώνας με τις κρατικές υπηρεσίες ώστε να μπορέσει να λάβει έγκριση στο αίτημά της. Αν και θα ήταν μονογονιός, κατάφερε να εξασφαλίσει την έγκριση και μετά από αρκετά χρόνια υπομονής, επιμονής, προσπάθειας και φυσικά οικονομικής δαπάνης, έσφιξε στην αγκαλιά της τον δικό της Άγγελο.

«Ο Θεός βρίσκει τις λύσεις για όλα. Ο Άγγελός μου ήρθε για να δώσει και να πάρει όλη την αγάπη του κόσμου». Τα πράγματα δεν ήταν όλα ρόδινα εφόσον θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον κόσμο, την κοινωνία στην οποία θα εισερχόταν σύντομα το αγόρι της με όλες του τις απορίες. Αλλά η κ. Ιωάννα, πάντα εκεί με ανοικτές της φτερούγες της, ήταν και είναι έτοιμη να κλείσει μέσα το παιδί της για προστασία, όποτε και όταν χρειαστεί.