Ο φάκελος της Κύπρου και της δικαιοσύνης για… φάσκελα

Κάθε χρόνο, για 46 συναπτά χρόνια. Τα ίδια και φορτικά επαναλαμβανόμενα. Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των νεκρών που θυσιάστηκαν για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Στο άκουσμα των σειρήνων, πολλοί ανακαλούν πικρές, ανατριχιαστικές μνήμες ως αυτόπτες μάρτυρες φόνων και βασανισμών. Άλλοι αδιαφορούν, γιατί δεν έζησαν τον χαλασμό, την καταστροφή και τον βίαιο ξεριζωμό. Τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, οι κομματικές διακηρύξεις, τα δάφνινα στεφάνια στα απέραντα νεκροταφεία. Αραιά και πού ακούγεται και το ξεθωριασμένο πια «δεν ξεχνώ» .

Μόνο για έξι μέρες!!!

Από την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου μέχρι την 20ήν Ιουλίου, επέτειο της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Την επομένη η ζωή συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της. Έως εκεί. Μέχρι την επόμενη χρονιά.

Πραξικόπημα-εισβολή. Δύο σχέδια σ’ ένα, το οποίο η ιστορία κατέγραψε ως τη μεγαλύτερη διεθνή συνωμοσία του 20ού αιώνα σε βάρος ενός λαού που αντιδρούσε στα εκτρωματικά σχέδια των ΝΑΤΟϊκών κύκλων να παραδώσει την πατρίδα του και να αποδεχθεί συνιδιοκτησία με την Τουρκία. Ο Μακάριος έκανε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Πίστευε πως δεν θα βρεθούν Έλληνες να μετατραπούν σε όργανα ξένων δυνάμεων. Πως δεν θα άνοιγαν την Κερκόπορτα και την κόλαση που ακολούθησε. Και, όμως, ακόμα και μετά την εθνική τραγωδία, με την Τουρκία να καταλαμβάνει το 1/3 των κυπριακών εδαφών, οι πραξικοπηματίες επιχείρησαν, μέσα στα χαλάσματα, να κτυπήσουν ξανά, με νέο σχέδιο ανατροπής του. Τότε ήταν που αναγκάστηκε να παραμερίσει τον κλάδο ελαίας και να θεσμοθετηθεί ο νόμος περί πραξικοπήματος το 1975, με μια μακρά λίστα πολιτικών, στρατιωτικών, εκπαιδευτικών και δημοσίων υπαλλήλων που συμμετείχαν ενεργά στο πραξικόπημα. Ο μακρύς αυτός κατάλογος με πάνω από 2000 άτομα, με τα χρόνια συρρικνώθηκε, για να παραμείνουν μόνον οι «62». Με την πάροδο των χρόνων, τα μεγάλα ψεύδη και την δήθεν ανάγκη για ενότητα, «αποενοχοποιήθηκαν» και αυτοί, ενώ η δικαιοσύνη φορούσε ξανά την τήβεννό της ανάποδα.

Ο Φάκελος για την προδοσία της Κύπρου, ογκώδης. Η ακροδεξιά στο κυπριακό κοινοβούλιο κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της και αρνείται να αποδεχθεί το πόρισμα. Είπε πως η έρευνα δεν ήταν επαρκής, πως ήταν υποκειμενική και μεροληπτική. Ο Φάκελος πέρασε και είναι πια ιστορία. Μια ιστορία που επιχειρείται να ξαναγραφτεί με ήρωες θύτες, ριψάσπιδες και μηδίσαντες. Και στα υπόγεια ζάρια, παιγνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Πληθώρα τα σχέδια ανατροπής του Μακαρίου και διαμελισμού της Κύπρου. Από το 1965 το πρώτο σχέδιο εκπονήθηκε στην Αθήνα και ματαιώθηκε, έπειτα από παρέμβαση του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου. Ακολούθησαν άλλα: Σχέδιο Αστραπή, Σφενδόνη, Γρόνθος, Νίκη, Απόλλων, και το τελευταίο και φαρμακερό, η σφαγή με το « Αφροδίτη».

Καθοριστικό βήμα για την καταστροφή της Κύπρου αποτέλεσε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα το 1971.Τα ανδρείκελα της Χούντας των Αθηνών, κατόπιν εντολής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και όχι μόνο, αποφασίζουν την κάθοδο του Γ. Γρίβα στην Κύπρο και την ίδρυση της παράνομης παραστρατιωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β΄ το φθινόπωρο του 1971.

Γνωστά σε πολλούς τα γεγονότα που ακολούθησαν. Μόνον εθελοτυφλούντες ή φίλα προσκείμενοι στα ΕΟΚΑβήτικα στοιχεία, ένοχοι και συνένοχοι, αρνούνται να παραδεχθούν τα αυταπόδεικτα. Έκτοτε και μέχρι σήμερα επιχειρείται η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και ο βιασμός της μνήμης όσων έζησαν το θανατικό και όσων υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία.

Απούσα η δικαιοσύνη από την αντισυνταγματική εκτροπή

Το όνειδος και το αίσχος δεν αγγίζει μόνον τις πολιτικές προεκτάσεις του δίδυμου εγκλήματος.

Δυστυχώς, η δικαιοσύνη σε Κύπρο και Ελλάδα όχι μόνο δεν λειτούργησε αντικειμενικά και αμερόληπτα, όχι μόνο δεν προστάτευσε τη νομιμότητα, αλλά, αντίθετα, έκρυψε και αποσιώπησε την προδοσία. Αποενοχοποίησε τους ενόχους, γιατί τα μεγάλα ξένα αφεντικά δεν ήθελαν να φανερωθεί η αλήθεια και να αποκαλυφθεί ο κόπρος της δικής τους συμμετοχής.

Ενδεικτικά, ο «πρόεδρος» του πραξικοπήματος, Νίκος Σαμψών, ορκίστηκε και έγινε αποδεκτός από τον τότε Γ. Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, Κρίτωνα Τορναρίτη. Το ίδιο, ο επικεφαλής του εκκλησιαστικού πραξικοπήματος Γεννάδιος, που αυτοανακηρύχθηκε Αρχιεπίσκοπος. Το ίδιο και ο πρώην Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος, τότε, ως Πρόεδρος της Βουλής, αναλάμβανε την Προεδρία. Και ενώ ο νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος Μακάριος βρισκόταν εν ζωή, ο Κληρίδης (σε συνέντευξή του) ζητούσε τη διεξαγωγή εκλογών.

Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Για το μακελειό της Κύπρου, το ξεπούλημά της στην Τουρκία, ουδείς τιμωρήθηκε, με εξαίρεση 3- 4 ηγέτες της Χούντας των Αθηνών, καθώς και ο Νίκος Σαμψών με μερικούς μήνες φυλάκιση.

Μάταια περίμεναν οι γονείς των δολοφονημένων, πριν και στη διάρκεια του πραξικοπήματος, να λογοδοτήσουν οι εκτελεστές των παιδιών τους.

Ο Παπαλάζαρος έφυγε με τον πικρό καημό του «φονικού χωρίς φονιά», παρότι είναι γνωστός τοις πάσι ο δολοφόνος του 16χρονου Κυριάκου μέσα στην Μητρόπολη Πάφου. Ο Λούης Λοΐζου έφυγε και αυτός με το παράπονο ενός εγκλήματος χωρίς τιμωρία. Κτυπούσε πόρτες μέχρι τα βαθιά του γεράματα, προκειμένου να λογοδοτήσουν οι φονιάδες του γιου του, ήρωα και ποιητή, Δώρου Λοΐζου.

Της υποκρισίας το ανάγνωσμα

Και ενώ κάθε χρόνο στις μαύρες επετείους της διπλής προδοσίας, κόμματα και οργανώσεις καταδικάζουν το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, κανένα από αυτά δεν έφερε ενστάσεις, δεν αντέδρασε ή διαμαρτυρήθηκε όταν, αργότερα, πρώην υπουργοί της πραξικοπηματικής κυβέρνησης Σαμψών διεκδικούσαν την ψήφο του λαού και καταλάμβαναν βουλευτικές έδρες.

Ούτε το ΑΚΕΛ, ούτε το ΔΗΚΟ, αλλά ούτε η ΕΔΕΚ, η οποία αργότερα εφηύρε τον όρο των «εμβολιασμών», για να κάνει τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της και να συνεργαστεί με την αμαρτωλή, όπως τη χαρακτήριζε, δεξιά.

Η σιωπή των αμνών και η περιφρόνηση της νομιμότητας. Το Σύνταγμα προνοεί τιμωρίες για όσους επιχειρήσουν την κατάλυση τη έννομης τάξης και ανατροπής μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Ωστόσο, νομοθέτες, δικαστές, πολιτικοί, στρατιωτικοί και άλλοι σιώπησαν, ενώ θα έπρεπε να μιλήσουν στον ουσιώδη χρόνο και να μην επιτρέψουν να βιασθεί ακόμα μια φορά η νομιμότητα.

Λαλίστατοι μόνον κατά τις μαύρες επετείους. Ύστερα η σιωπή.

Διάτρητη αλληλεγγύη

Σαράντα έξι χρόνια μετά, κωπηλατούμε στα ίδια λιμνάζοντα νερά. Κάθε φορά που η Τουρκία παραβιάζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και συνεχίζει να απειλεί , τρέχουμε στις Βρυξέλλες εκλιπαρώντας τη λεγόμενη αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Πόντιοι Πιλάτοι επί το έργον. Με αρχιμάγειρα τη Γερμανία, που θεωρείται η «ηγέτιδα» της Ε.Ε., αρνούνται να ακούσουν τις οιμωγές της Κύπρου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν αφήνουν και άλλους να σταθούν στο πλάι μας – οι λεγόμενοι σκληροί, τύπου Ολλανδίας, Φινλανδίας κ.λπ., ούτε να ακούσουν. Φοβούνται μην χάσουν τα δισεκατομμύρια από τις πωλήσεις όπλων στην Τουρκία, παραβιάζοντας ξετσίπωτα το εμπάργκο. Διαπιστώθηκε για πολλοστή φορά και στην περίπτωση της μετατροπής του εμβληματικού ναού της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Έξι μόνο χώρες στάθηκαν στο πλευρό της Ελλάδας, με τη Γαλλία τη σημαντικότερη από αυτές. Οι άλλες 21 είπαν ότι το θέμα είναι… πολιτιστικό, αφορά την UNESCO και ενοχλήθηκαν για τον θόρυβο που προκάλεσε διεθνώς η Ελλάδα.

Και τα χειρότερα…

Ενώ οι πάντες γνωρίζουν τον βρόμικο πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλοι ΝΑΤΟϊκοί για την τραγωδία της Κύπρου, σήμερα, 46 χρόνια μετά, έμπλεοι μαζοχισμού και εξοργιστικής αφέλειας (;) εμπιστευόμαστε τη στρατιωτική εκπαίδευση των εθνοφρουρών μας στη χώρα η οποία όπλισε με στιλέτο τα χέρια εκείνων που μαχαίρωσαν την πατρίδα μας πισώπλατα.