Αναλύσεις

Και επί γης… το χάος

Οι αντισυνταγματικές αποφάσεις, η στέρηση θεμελιωδών ελευθεριών του ατόμου, η μαζική επιβολή μέτρων χωρίς μια αμφίδρομη πολιτική βελτίωσης και αναβάθμισης του τομέα της υγείας, αποκαλύπτουν τις αδυναμίες και τις ψευδεπίγραφες ευαισθησίες του κοινωνικού συστήματος της Δύσης.

Μια γειτονιά ο πλανήτης, με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση να μεταλλάσσεται σε έναν επικίνδυνο ολοκληρωτισμό, όπου η αυτοκρατορία του παγκόσμιου χρήματος επιχειρεί να επιβληθεί στους πάντες. Σε μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνει. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο, όπου σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος να εξαλειφθεί η ανάπτυξη όλων των χαρακτηριστικών που κάνουν τον κάθε λαό ξεχωριστό. Παραδόσεις, έθιμα και πολιτισμός κινδυνεύουν να αφανισθούν με αποφάσεις που λαμβάνονται σε διεθνή κέντρα, δυστυχώς όχι από εκλεγμένα από τους λαούς άτομα ή σώματα, αλλά από διορισμένους τεχνοκράτες.

Ήδη, όπως διαπιστώνεται, η παγκοσμιοποίηση προάγει τον καταναλωτισμό, επιφέρει ανισότητες στην οικονομική ανάπτυξη, μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, με αποτέλεσμα να υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός. Η προσπάθεια περιθωριοποίησης ατόμων και ομάδων που διαφωνούν με τις ντιρεκτίβες των διορισμένων είναι εμφανής. Και το χειρότερο είναι πως οι διορισμένοι τεχνοκράτες δεν είναι όποιοι και όποιοι. Είναι επίλεκτοι των τραπεζιτών και του παγκόσμιου χρήματος. Η δημοκρατία αποδυναμώνεται και η λαϊκή κυριαρχία εξαφανίζεται.

Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο απέκτησε τέτοια δύναμη, με την οποία χειραγωγεί και διαμορφώνει πολιτικές όχι προς όφελος των λαών αλλά του ήδη συγκεντρωμένου χρήματος σε μια δράκα ατόμων, ιδιοκτητών τραπεζών και μονοπωλιακών κολοσσών.

Ενώ σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχει φτώχια και δυστυχία, με λαούς υποανάπτυκτων χωρών να αποδεκατίζονται από την πείνα και τις μολυσματικές ασθένειες, οι αποφάσεις δεν ευνοούν την καταπολέμηση της μιζέριας και την εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχιας, αλλά τη συσσώρευση περισσότερου χρήματος στις βιομηχανίες του πολέμου, στις φαρμακοβιομηχανίες και στον παγκόσμιο τραπεζικό τομέα, που είναι οι βασικοί μέτοχοι των προαναφερθέντων.

Φασισμός με δημοκρατικό προσωπείο

Η πανδημία του κορωνοϊού έφερε στην επιφάνεια έναν ιδιότυπο φασισμό, που εμφανίζεται με δημοκρατικό προσωπείο. Οι αντισυνταγματικές αποφάσεις, η στέρηση θεμελιωδών ελευθεριών του ατόμου, η μαζική επιβολή μέτρων χωρίς μιαν αμφίδρομη πολιτική βελτίωσης και αναβάθμισης του τομέα της υγείας, αποκαλύπτουν τις αδυναμίες και τις ψευδεπίγραφες ευαισθησίες του κοινωνικού συστήματος της Δύσης. Ο καπιταλισμός δεν καταρρέει, αποσυντίθεται. Προσπαθεί με κατασταλτικά μέτρα που όζουν φασιστικών μεθοδεύσεων να συντηρηθεί προκειμένου να συνεχίσει να επιβιώνει. Οι άνθρωποι πρέπει να μετατραπούν σε αγέλες υπακούοντας πειθήνια στις αποφάσεις που λαμβάνονται είτε στην Ε.Ε. είτε σε άλλα διεθνή κέντρα ερήμην των λαών.

Οι εξουσίες του κάθεκράτους περιορίζονται, η λαϊκή κυριαρχία και βούληση, που είναι το άλφα και το ωμέγα στα δημοκρατικά πολιτεύματα, εξαφανίζονται. Οι κυβερνήσεις χάνουν έτσι τον ουσιαστικό έλεγχο στους πιο βασικούς τομείς, όπως της παιδείας, της υγείας και της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Αποτυγχάνει κάθε προσπάθεια να διασωθεί η πολιτισμική φυσιογνωμία κάθε χώρας, καθώς και όλα τα χαρακτηριστικά που αποτελούν τη μοναδικότητα κάθε λαού.

Η θεοποίηση των δοτών

Το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας με έναν δοτό πρωθυπουργό, τον Μάριο Ντράγκι -πρώην πρόεδρο της Ε.Κ.Τ. και εκλεκτό των τραπεζών- ανοίγει την αυλαία πισωγυρισμάτων με τεράστια ελλείμματα δημοκρατίας. Ο Ντράγκι, ο οποίος υπηρέτησε τα συμφέροντα υπερεθνικών οντοτήτων (υπεύθυνος της Τράπεζας Ιταλίας για αποκρατικοποιήσεις, αργότερα διοικητής της και υπάκουος εκτελεστής της Ε.Ε.), μεγαλοστέλεχος χρηματοοικονομικών οργανισμών (Goldman Sachs), που οι αποφάσεις τους επηρεάζουν βαθιά και τους κρατικούς θεσμούς, εμφανίσθηκε ως ο μεσσίας της Ιταλίας για να την σώσει από τα «φθαρμένα» κόμματα και τις πολιτικές και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις τους, την πελατειακή τους σχέση με την κοινωνία και τα συμφέροντα. Μετά την υλοποίηση της ατζέντας του, ο Ντράγκι φεύγει ορίζοντας ως θεματοφύλακές της εκείνους που ουσιαστικά απαξίωσε ως διαχειριστές της πανδημίας και της οικονομίας. Τους αφήνει με έναν κοινωνικό αναβρασμό λόγω των οικονομικών κι εργασιακών του μέτρων, λόγω της ανεπάρκειας να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια και η άνοδος των τιμών του ρεύματος, με ένα πλασματικό 6% της ανάπτυξης λόγω του -9% του 2020 εξαιτίας της πανδημίας.

Τώρα ο Ντράγκι προωθείται για την προεδρία της Ιταλίας, αφού οι δεσμευτικές διατάξεις με τις οποίες «εμβολίασε» το Σχέδιο και τον προϋπολογισμό είναι τέτοιες, που καμία επερχόμενη Κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να παρακάμψει ή να τροποποιήσει. Άλλωστε και από τη θέση του Ιταλού Προέδρου θα μπορεί να παρεμβαίνει έως και στα κοινοβουλευτικά πράγματα και να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Με έναν προϋπολογισμό προσαρμοσμένο στα ασφυκτικά πλαίσια που έχει θέσει η Ε.Ε. δεν αφήνει περιθώρια βελτίωσης για τους χαμηλόμισθους, τα όρια των συντάξεων αυξάνονται, το κατώτατο κοινωνικό επίδομα αποκτάται δυσκολότερα, οι εργασιακές σχέσεις καταλύθηκαν.

Από την άλλη ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, που από επενδυτικός τραπεζίτης στην Τράπεζα Ροθτσάιλτ βρέθηκε στα ψηλά δώματα των Ηλυσίων, έχει ταυτόσημες θέσεις με τον Μάριο Ντράγκι. Και οι δυο προερχόμενοι από το τραπεζικό κατεστημένο και με πρακτικές κατά των εργαζομένων έφτασαν στα ύπατα αξιώματα χωρών μελών της Ε.Ε.

Δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η πραγματικότητα. Στο μέλλον μόνο οι υπηρέτες του παγκόσμιου χρήματος θα διορίζονται ή θα «εκλέγονται» σε ύπατα αξιώματα και θα βρίσκονται οι τρόποι χειραγώγησης των πολιτών. Και αυτό μόνο αν οι λαοί το επιτρέψουν.

Μεταναστευτικό και εθνικά ζητήματα

Μέχρι την εκπνοή του 2021 οι θάλασσες του Αιγαίου, της Ανατολικής Μεσογείου και του Λιβυκού πελάγους θα γίνουν ο υγρός τάφος εκατοντάδων ανθρώπινων ψυχών που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από πολέμους και συγκρούσεις σχεδιαζόμενες από τις βιομηχανίες πολέμου.

Η ελίτ των Βρυξελλών αποστρέφει το βλέμμα απ’ όλες αυτές τις τραγωδίες και συνεχίζει να στηρίζει την Τουρκία, η οποία εργαλειοποιεί τον ανθρώπινο πόνο, παρότι εισπράττει πολλά δις για να συγκρατεί στα εδάφη της πρόσφυγες και μετανάστες.

Τα εθνικά ζητήματα χωρών μελών της Ε.Ε. μετατρέπονται σε μπαλάκι του πινγκ-πονγκ στη διεθνή σκακιέρα των γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Η Κύπρος με τον νέο χρόνο εισέρχεται στο 48ο έτος κατοχής εδαφών της από την Τουρκία, με την Ε.Ε. να αδιαφορεί και να περιορίζεται σε ρητορικές ανακοινώσεις αλληλεγγύης. Όχι σπάνια μάς κτυπά με το «ραβδί» της γιατί δεν προσαρμοστήκαμε σε αποφάσεις της που καμιά σχέση δεν έχουν με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τις ελευθερίες του και τα δικαιώματά του να επιστρέψει στη γη όπου γεννήθηκε.

Και ο πλανήτης κινείται σε ρυθμούς… χάους και απορρύθμισης.

Ενδεικτικοί οι στίχοι της αξέχαστης Κικής Δημουλά:

«Είμαι διατηρητέο, είπε το χάος στους εργολάβους.
Μέσα, τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι.
Μικροαλλαγές μόνο στην πρόσοψη επιτρέπω.

Εν αρχή εγένετο χτες. Τάχιστα,
μόλις η διορατική αίσθηση
πρωτοβλέποντας τη μέρα χτισμένη έκραξε
αλίμονο, τι μικρή που είσαι. Δε φτάνεις
ούτε για ενός ατόμου μοναξιά.(….)
Βρωμοδουλειά της δύσης;
Άφαντος ο κατασκευαστής».