Γράφουν τις τελευταίες σελίδες τους με αίμα

Με ένα «γιατί» να βουίζει στο κεφάλι κάθε λεπτό και κάθε στιγμή, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της η Μύρια Πίτσιλλου. Πριν από τέσσερεις μήνες έχασε τη μονάκριβη κόρη της σε τροχαίο δυστύχημα. Η έρευνα της αστυνομίας δεν έχει ολοκληρωθεί, έτσι η χαροκαμένη μάνα ακόμη δεν ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες η Ελισάβετ ενεπλάκη στο τροχαίο που της έκοψε τόσο βίαια το νήμα της ζωής. Σαν τη Μύρια εκατοντάδες μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, παιδιά, σύζυγοι θρηνούν τον τελευταίο καιρό τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που τόσο άδικα και αναπάντεχα «έφυγαν» από τη ζωή.

Μόλις 23 ετών

Η είδηση ότι νεαρή οδηγός, μόλις 23 ετών, χάθηκε στα συντρίμμια μιας σφοδρής σύγκρουσης, συγκλόνισε γι’ ακόμη μια φορά την κοινή γνώμη. Κάτω από συνθήκες που ακόμη δεν έχουν οδηγήσει στο τελικό πόρισμα, η Ελισάβετ Σπανού φαίνεται να προσέκρουσε σε μεταλλικό κιγκλίδωμα και, αφού εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, να συγκρούστηκε με διερχόμενο βυτιοφόρο.

Στο όχημα επέβαινε ακόμη μια νεαρή κοπέλα, η οποία φτηνά την γλίτωσε, λόγω της ζώνης ασφαλείας που φορούσε. Η οδηγός δεν φορούσε ζώνη. Γιατί; Και αυτό το «γιατί» στοιχειώνει κάθε βράδυ τη μητέρα, που δεν μπορεί να συλλάβει το αδιανόητο «δεν φορούσε ζώνη».

«Η συνοδηγός φορούσε ζώνη και η κόρη μου δεν φορούσε. Παρόλο που η θέση της συνοδηγού ήταν εντελώς διαλυμένη και η θέση του οδηγού σχεδόν άθικτη, η συνοδηγός ευτυχώς ζει…».

18 Φεβρουαρίου, 3:50 π.μ.

Τα χαράματα της 18ης Φεβρουαρίου έγινε το μοιραίο. Η μητέρα της Ελισάβετ δεν γνώριζε ότι η κόρη της έλειπε από το σπίτι. Θεωρούσε ότι επέστρεψε και κοιμόταν στο δωμάτιό της. Το επίμονο κουδούνι της εξώπορτας γύρω στις 7 το πρωί συντάραξε την ηρεμία της. Δεν άνοιξε αμέσως. Δεν είχε ανοίξει καλά καλά τα μάτια της. Το κουδούνι επέμενε. Φωνές ακούστηκαν απ’ έξω. «Παρακαλώ ανοίξτε την πόρτα». Άργησε κάποια δευτερόλεπτα, αλλά η καρδιά της άρχισε να κτυπά δυνατά. Άνοιξε την πόρτα. Ένας ένστολος άνδρας με δύο γυναίκες αστυνομικούς στέκονταν εκεί, αμήχανοι αλλά δοσμένοι στο καθήκον. Έπρεπε να ενημερώσουν τη μητέρα για το συμβάν. Η μητέρα πάγωσε. Δεν ήξερε αν ήταν νεκρή ή όχι. Έμαθε για το τροχαίο. «Το μόνο που κατάφερα να ρωτήσω ήταν ‘πείτε μου αν είναι πεθαμένη’. Εκείνοι μου είπαν ότι θα μου πουν οι γιατροί εκεί τι συμβαίνει με την κόρη μου».

Η καρδιά δεν το δεχόταν, αλλά το μυαλό το κατάλαβε. Δεν ήθελε αλλά ήξερε ότι η Ελισάβετ δεν ήταν πια κοντά της. Έπρεπε να κάνει κάτι. Έπρεπε να δράσει. Έπρεπε να προστατεύσει. Σαν μάνα! Ποιος είναι ο ρόλος της μάνας άλλωστε; Αν δεν μπορεί η μάνα ν’ ανοίξει τις φτερούγες της να χώσει εκεί μέσα το παιδί της, μακριά από κάθε κακό, τότε ποιος μπορεί; Κανείς. Ούτε τώρα. Ούτε ποτέ. Κάτι δευτερόλεπτα, ένα λάθος, μια κακιά στιγμή, είναι αρκετά για ν’ ανατρέψουν κάθε προσδοκία, να διαλύσουν κάθε όνειρο, να σκοτώσουν μια ζωή…

Γερό χαστούκι της μοίρας

«Ήταν ένα γερό χαστούκι για μένα η απώλεια της Ελισάβετ. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια των αστυνομικών, τις λεπτομέρειες που ακολούθησαν, τι είπα, τι μου είπαν. Αλλά θυμάμαι τους αστυνομικούς στην πόρτα μου, το αίμα μου να παγώνει, το τι σημαίνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου…».

Η μοίρα έπαιξε σκληρό παιχνίδι στη Μύρια. Πριν από δύο χρόνια έχασε τον δεύτερο σύζυγό της, μόλις σε ηλικία 50 ετών, από καρδιά. Ένας σύζυγος που στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας στην Ελισάβετ, με τον οποίο ήταν πολύ συνδεδεμένοι. Η Ελισάβετ, μετά την απώλεια του πατριού της, στάθηκε βράχος στη μάνα της. Της έλεγε να μη στεναχωριέται, ότι είναι δίπλα της. Η Ελισάβετ όμως «έφυγε» κι αυτή πριν από λίγους μήνες. Όχι από κάποια ασθένεια, όχι από γηρατειά. Από μια κακιά στιγμή; Από ένα λάθος; Από μια βλάβη; Από την κούραση; Από κάτι που ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα. Και επηρεάζει όχι μόνο την οικογένειά της. Αλλά κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο, που δακρύζει κάθε φορά που χύνεται άδικα το αίμα στην άσφαλτο.

«Δεν έχει οδηγήσει ξανά χωρίς ζώνη»

Η ζώνη ασφαλείας σώζει ζωές. Δεν είναι μότο. Είναι η πραγματικότητα, τέλος. Στην ερώτηση γιατί να μην έφερε ζώνη, η μητέρα δεν έχει απάντηση. Είναι μια ερώτηση που επαναλαμβάνει καθημερινά χωρίς καμία ουσία πλέον. Τραγικότερο γίνεται το γεγονός ότι η Ελισάβετ ακολουθούσε πιστά τους ευνόητους κανόνες οδικής ασφάλειας. «Δεν έχει οδηγήσει ξανά χωρίς ζώνη. Ακόμη και οι φίλοι της μου έλεγαν ότι μπορεί να καθόταν στο πίσω κάθισμα και να φορούσε ζώνη. Μάλιστα θύμωνε σε όσους δεν φορούσαν ζώνη. Γιατί εκείνα τα δευτερόλεπτα να μη φορεί ζώνη; Τι ήταν αυτό που της απέσπασε την προσοχή; Φορούσε και την έβγαλε για να πιάσει κάτι;».

Η μάνα προσπαθεί να βρει απαντήσεις στα φρικτά ερωτήματα που την βασανίζουν. «Ίσως να της έπεσε κάτι και να έβγαλε τη ζώνη για να το πάρει; Ένα δευτερόλεπτο χρειάζεται για να γίνει το κακό. Έτυχε να το κάνω κι εγώ στη ζωή μου ενώ οδηγούσα. Κακώς! Το ξέρω. Γιατί, όμως; Τι μπορεί να της έπεσε; Τι μπορεί να έγινε και να έβγαλε τη ζώνη εκείνη τη στιγμή; Μήπως ήταν το κινητό; Μήπως φταίει το κινητό;».

Το νεανικό αίμα συνεχίζει να βάφει την άσφαλτο

Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα, που ακόμη διερευνά η αστυνομία. Ακόμη περισσότερα τα δάκρυα της μάνας που ποτίζουν τη γη και ξορκίζουν το κακό να μην ξανασυμβεί. Κι όμως το κακό συμβαίνει. Είναι πλέον καθημερινό. Τα θανατηφόρα τροχαία αυξάνονται, με την ηλικία των θυμάτων να σηκώνει την τρίχα κάθε φορά που ανακοινώνεται. Μαχαίρι στα όνειρα κάθε νέου που θυσιάζεται στην άσφαλτο και στις καρδιές όσων μένουν πίσω.

Πότε θα σταματήσει αυτό; Αναρωτιέται η κ. Πίτσιλλου, που φωνάζει από την πρώτη στιγμή «να μην το ζήσει άλλη μάνα αυτό. Να προσέχουν οι νέοι οδηγοί, να μη χυθεί άλλο αίμα στην άσφαλτο. Φορέστε ζώνες. Οι μαμάδες σας περιμένουν σπίτι. Καμία άλλη μάνα να μην το περάσει αυτό που περνώ εγώ και πολλές άλλες. Ούτε ο χειρότερός μου εχθρός».

Πότε θα σταματήσει αυτό;

Δυστυχώς, οι ευχές της κ. Πίτσιλλου φαίνεται να μην εισακούστηκαν ακόμη. Από τότε μέχρι σήμερα οι τροχαίες συγκρούσεις, που χαρακτηρίστηκαν ως θανατηφόρες, αυξήθηκαν κατά πολύ. Τον τελευταίο μήνα μετρούμε ήδη 11 νεκρούς από τροχαία δυστυχήματα. Πόσες ακόμη οικογένειες θα ντυθούν στα μαύρα εξαιτίας μιας κακής στιγμής;

Το ίδιο αναρωτιέται η κ. Σκεύη Αρέστη-Παπαγεωργίου, η οποία μπορεί να έχασε τον γιο της πριν από 14 χρόνια, με τον πιο φρικτό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά από τότε δεν σταμάτησε τον αγώνα τής ενημέρωσης, πρόληψης, διαφώτισης για τις οδικές συγκρούσεις και ανακούφισης στις άλλες μανάδες που έχασαν παιδιά σε τροχαία δυστυχήματα. «Φτάνει πια. Δεν περνά μέρα που να μην κλάψει ένας γονιός, αδελφός, αδελφή, σύζυγος, φίλος, συγγενής. Προσοχή!».

Η ίδια στις 3 Ιουνίου έκανε για 14η φορά το μνημόσυνο του Κωνσταντίνου και μοιράστηκε γι’ ακόμη μια φορά συναισθήματα και σκέψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «14 χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου και τη ζεστή σου αγκαλιά. Χωρίς ν’ ακούσω τη λέξη μανούλα αγγελοκάμωτη μου, όπως με φώναζες… Ανυπομονώ να έρθει η ώρα ν’ ανταμώσουμε ξανά, να μπορέσω να σε σφίξω και πάλι στην αγκαλιά μου, να σου πω ‘Σ’ αγαπώ, που το ξέρεις, και να μη σε αφήσω ποτέ ξανά’. Ξέρεις τι είναι το γελοίο; Που λένε όλοι ότι ο χρόνος είναι γιατρός και ότι η ζωή συνεχίζεται. Δεν ξέρουν όμως και εύχομαι να μην το μάθουν ποτέ. Ξέρουν αυτοί που βιώνουν την απώλεια του παιδιού τους…».

Τόσες προσπάθειες στράφι;

Η κ. Αρέστη-Παπαγεωργίου, μιλώντας στη «Σημερινή», ανέφερε ότι κάθε φορά που ακούει για θανατηφόρα σύγκρουση, ο κόμπος στο στομάχι είναι το ίδιο έντονος. Μπορεί να πέρασαν τόσα χρόνια, όμως η απώλεια ενός ανθρώπου με αυτόν τον τρόπο δεν είναι κάτι που μπορεί απλώς να χωνευτεί. Τόσες ζωές χάνονται άδικα στην άσφαλτο. Γι’ αυτό και έθεσε ως στόχο της να βάλει το δικό της λιθαράκι σε όλην αυτήν την προσπάθεια που γίνεται. Δημιούργησε την ομάδα «Αδικοχαμένα νιάτα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσα σε αυτή συγκεντρώνονται μητέρες που έχασαν παιδιά από τροχαίες συγκρούσεις και δεν είναι λίγες. Μέσα από αυτήν της τη δράση, διοργανώνει συνδιαλέξεις σε συνεργασία με την Τροχαία και ενημερώνει τους νέους για το φρικτό της απώλειας, ώστε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί πίσω από το τιμόνι της μηχανής ή του αυτοκινήτου.

«Δεν μπόρεσα να καταλάβω ακόμη γιατί αυξάνονται τόσο πολύ τα τροχαία. Γίνονται τόσες προσπάθειες, τόσες διαλέξεις σε σχολεία, σε στρατόπεδα. Οι γονείς λένε και ξαναλένε τα ίδια για να προσέχουν τα παιδιά τους. Ποιο είναι το λάθος τελικά; Γιατί αψηφούν όλοι τον κίνδυνο;.. Για να καταλάβεις, πέρσι ήμουν σε μια συνδιάλεξη στο στρατόπεδο όπου υπηρετούσε ο μακαρίτης ο γιος μου. Αφού έφυγα από εκεί, το απόγευμα της ίδιας ημέρας έγινε ένα τροχαίο ατύχημα με στρατιώτες που ήταν παρόντες στη διάλεξη. Στη διάλεξη εξηγήθηκε το πώς αντιδρούμε και τι κάνουμε όταν με αυξημένη ταχύτητα το αυτοκίνητό μας πέσει σε παγκέτο. Ο οδηγός του οχήματος έκανε το ακριβώς αντίθετο και το αυτοκίνητο κατέληξε να αναποδογυρίζεται στα χωράφια».

Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια και τα γιατί

Δεν σταματά να παλεύει, αφού το θεωρεί ως το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή του παιδιού της. «Θέλω να προσπαθώ να στηρίζω γονείς που ανεβαίνουν τον ίδιο Γολγοθά. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να φέρω τον γιο μου πίσω, τότε είναι απλώς ένας φόρος τιμής».

Ήταν το 2008 όταν ο 18χρονος γιος της Κωνσταντίνος, έχοντας εξασφαλίσει άδεια από τον στρατό, ξεκίνησε να πάει προς το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς, η οποία μόλις είχε φέρει στον κόσμο την κορούλα τους. Με συνοδηγό τον αδερφό του Ειρηναίο κατευθύνονταν προς το σπίτι, όταν έχασε τον έλεγχο του οχήματός του σε μια απότομη στροφή και καρφώθηκε σε ένα δέντρο. Το αυτοκίνητο πήρε φωτιά. Περαστικοί κατάφεραν να βγάλουν έξω τον συνοδηγό, αλλά ο άτυχος Κωνσταντίνος απανθρακώθηκε στο όχημά του.

«Δεν θα ξεχάσω την ώρα που ενώ ακόμη δεν ξέραμε κάτι, είδαμε στον δρόμο το ασθενοφόρο και πίσω βαν της Αστυνομίας που μεταφέρει νεκρούς και ο άντρας μου να λέει ‘‘Παναγία μου, ποια είναι αυτή η μάνα που θα πιει αυτόν τον καημό;’’. Και εγώ του είπα, ο Θεός να μη μας το δείξει…».

Ένας νεκρός κάθε δύο ημέρες

Τα στατιστικά είναι σκληρά, αλλά πέρα για πέρα αληθινά. Οι επικεφαλίδες πανομοιότυπες: «Νεκρός στην οδική σύγκρουση», «Άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο», «Δεν έχει τέλος το αιματοκύλισμα στην άσφαλτο». Στοιχεία που σοκάρουν αλλά προκαλούν ποικίλα ερωτήματα, την ώρα μάλιστα που τα προληπτικά μέτρα που λαμβάνονται είναι αυξημένα.

Στροφή προς την κοινωνική συμμαχία κάνει ο ίδιος ο Υπουργός Μεταφορών, Γιάννης Καρούσος, ο οποίος σε πρόσφατες δηλώσεις του εξήρε γι’ ακόμη μια φορά τη σημασία της ανάληψης ευθύνης του καθενός από εμάς, ώστε μαζί να σταματήσουμε αυτήν την ανεξέλεγκτη θυσία στο όνομα του Μολώχ.

Η πλειοψηφία των οδηγών που πεθαίνουν, δεν φέρουν ζώνη ασφαλείας. Η πλειοψηφία των μοτοσικλετιστών που πεθαίνουν, δεν φέρουν κράνος. Το Υπουργείο θα συνεχίσει να προωθεί υπηρεσίες και προϊόντα που σχετίζονται με την οδική ασφάλεια και αποφάσισε επιπλέον δράσεις. Κάποιες από αυτές είναι:

• Τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο για προώθηση αλλαγών στις άδειες οδήγησης.
• Σχέδιο επιχορήγησης για τον αερόσακο σώματος μοτοσικλετιστή.
• Εφαρμογή (app) στην οποία θα γίνεται καταγραφή από τους πολίτες των μελανών προβληματικών σημείων και θα ενημερώνεται η αρμόδια Αρχή για βελτίωση.
• Σύσκεψη με τα ΜΜΕ για να συμβάλουν στην προώθηση της οδικής ασφάλειας. Ένα ποσοστό διαφήμισης να αναγράφει μήνυμα για την οδική ασφάλεια.
• Να δοθεί μεγαλύτερο κονδύλι από τον προϋπολογισμό για θέματα οδικής ασφάλειας, για τη δημιουργία εκστρατείας ενημέρωσης και επιστημονικών μελετών που θα συμβάλουν στην καλύτερη λήψη αποφάσεων.

Όλοι συμφωνούν ότι για ν’ αλλάξει η κατάσταση, πρέπει να αλλάξει και η κουλτούρα. Είναι θέμα συνείδησης, είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα κοινωνικής συμμαχίας. Σέβομαι τη ζωή μου, σέβομαι τη δική σου. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να κοπεί το νήμα της ζωής. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να σταματήσει όχι μόνο μια καρδιά, αλλά πολλές μαζί.