Τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: Ηθικά διλήμματα, πρότυπα και... δικτατορία των μειονοτήτων

Η Κύπρος κατέχει την τρίτη χειρότερη θέση στην Ευρώπη όσον αφορά την υπογεννητικότητα με δείκτη γονιμότητας στο 1,3 αντί του 2,1 που είναι ο δείκτης αναπλήρωσης του πληθυσμού, εκ του οποίου το 27% είναι γεννήσεις ξένων. Γνωρίζουμε ότι η γήρανση του πληθυσμού έχει σημαντικές συνέπειες για την κοινωνία και την οικονομία, όπως η αύξηση των δαπανών στον τομέα της υγείας, μεγαλύτερη ανάγκη για συνταξιοδοτικές παροχές και έλλειψη εργατικού δυναμικού. Όταν ο πληθυσμός δεν γερνά απλώς αλλά αντικαθίσταται μάλιστα από ξένους, υπάρχουν και κοινωνικοπολιτικές συνέπειες. Ναι μεν η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να οδηγήσει στον εμπλουτισμό της κοινωνίας με νέες ιδέες και προοπτικές, ωστόσο συνοδεύεται από αλλαγές στην κουλτούρα και αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα. Όσοι αρνούνται ότι αυτό αποτελεί κίνδυνο για την παραδοσιακή εθνική ταυτότητα και τον πολιτισμό, πολύ απλά ή εθελοτυφλούν ή έχουν αλλότρια κίνητρα. Μπορούν απλώς να ρίξουν μια ματιά στο πιο συχνό όνομα που δίνεται σε νεογέννητα στο Λονδίνο (Μοχάμεντ), μιαν από τις πιο πολυπολιτισμικές πόλεις του πλανήτη. Τα προαναφερθέντα μαζί με τις πολιτικές που ακολουθούνται είναι και οι λόγοι για τις έντονες αντιδράσεις από μέρους ντόπιων πολιτών και για την άνοδο των εθνικιστικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, που σαφώς και θα ήταν το φυσικό επακόλουθο.

Αντί λοιπόν να γίνεται συζήτηση για δραστικά μέτρα που θα καταπολεμούν την υπογεννητικότητα, τη γήρανση και την αντικατάσταση του πληθυσμού της Κύπρου και διάλογος για τα αίτια που δημιούργησαν το δημογραφικό πρόβλημα ούτως ώστε να καταπολεμηθούν, ο λόγος γίνεται περί του δικαιώματος της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Το πρόβλημα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αλλά διαιωνίζεται και επεκτείνεται. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, υπάρχει μια ποικιλία λόγων για τους οποίους τα πλείστα ζευγάρια σήμερα θα επιλέξουν να καθυστερήσουν να κάνουν παιδί ή θα αρκεστούν στο ένα ή το πολύ στα δύο. Ο κύριος λόγος είναι το δυσβάσταχτο οικογενειακό κόστος διαβίωσης που προκαλείται από τις χαμηλές αποδοχές και την ανεργία των νέων, όμως θα ήταν λάθος να αρκεστούμε μόνο στο οικονομικό. Τα αίτια είναι επίσης κοινωνικά, με πρώτο την απομάκρυνση από αρχές, αξίες και ιδεώδη, όπως είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη ως τρόπος ζωής και η οικογένειεα ως πυρήνας της συλλογικής εθνικής ταυτότητας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο πληθυσμός μας γερνά και αντικαθίσταται, έτσι και αυτά τα ιδεώδη έχουν γεράσει και έχουν αντικατασταθεί στο μυαλό των ανθρώπων, κυρίως της νεολαίας.

Κυρίαρχο πλέον είναι το πνεύμα του ευδαιμονισμού, του ατομισμού και του άκρατου δικαιωματισμού. Οι λεγόμενοι δικαιωματιστές, τυφλωμένοι από τη λάμψη της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, αγνοούν ή προσποιούνται ότι αγνοούν τις συνέπειες και τα επίδικα αυτών που επιδιώκουν. Φορείς των δικαιωμάτων είναι μεν άνθρωποι, αλλά είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι υπερβολική επικέντρωση στα μειονοτικά δικαιώματα με απώτερο στόχο την επιβολή προτύπου ζωής επί της πλειοψηφίας γεννά σοβαρούς κινδύνους κοινωνικής και δημοκρατικής ισορροπίας, με άλλα λόγια μπορεί να οδηγήσει στη δικτατορία των μειονοτήτων. Ποιος ορίζει τα συμφέροντα της κοινωνίας; Αυτό εξαρτάται από τα πρότυπα που θέλουμε να έχουμε και σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Αν, για παράδειγμα, την πλειοψηφία εκφράζει το τρίπτυχο Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, τότε η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί εκφυλισμό της κοινωνίας και απομάκρυνση από τις προαναφερθείσες αρχές και αξίες. Αν, από την άλλη, κυριαρχεί το άτομο έναντι του κοινωνικού ιστού και η προσωπική αυτονομία προηγείται έναντι συλλογικών επιλογών, όπως άλλωστε εκφράζει και η ίδια η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τότε η διαφορετική αντίληψη εύκολα θα βαφτιστεί ως «ακραία» και «οπισθοδρομική».

Για να μην αναλώνεται και περιττός χρόνος στα πάνελ, οι συζητήσεις που γίνονται καλύτερο θα ήταν να έχουν ως επίκεντρο όχι τις διάφορες πανεπιστημιακές έρευνες, οι οποίες αποδεδειγμένα μπορεί να είναι καθοδηγούμενες με χρηματοδότηση από ιδιωτικούς φορείς και ΜΚΟ με συγκεκριμένους σκοπούς, αλλά το αύριο που θέλουμε για τα παιδιά μας και το περιβάλλον στο οποίο θέλουμε να ζούμε. Θέλουμε να εμπεδώσουμε τη μονοδιάστατη αντίληψη της ύλης και την αδιαφορία για την πολυδιάστατη και απέραντη αλήθεια της ψυχής; Θέτουμε ως προτεραιότητα τις απολαύσεις και τα υλικά αντί τα ψυχικά οφέλη; Είμαστε απλώς όντα που νοιαζόμαστε αποκλειστικά για το ατομικό και υλικό μας συμφέρον; Ανήκουμε πλήρως σ’ εμάς και καθόλου στην κοινωνία; Είμαστε ενταγμένοι ή όχι σε μια αέναη ιστορική πορεία;

Ναι, η εθνική συνείδηση, η ορθόδοξη θρησκευτική αντίληψη και το συλλογικό αίσθημα του κοινωνικού ιστού είναι επιλογή του καθενός. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν στερεί από τον άνθρωπο το αυτεξούσιο, την επιλογή της αθεΐας ή την επιλογή να υποβιβάσει τον εαυτό του σε έναν «παρτάκια» που ενδιαφέρεται μόνο για την πάρτη του. Ο άνθρωπος όμως είναι και άτομο, και «πολίτης της Δημοκρατίας», όπως αναφέρει το Σύνταγμα, μέλος δηλαδή ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, το οποίο επηρεάζεται αναλόγως με αυτά που θεσμοθετούνται. Θα πει κανείς, και θα έχει δίκαιο, εδώ οι δικαιωματιστές δεν σκέφτονται την ψυχή τους, δεν σέβονται τον Θεό, θα σκεφτούν το σύνολο; Ας πάρει τα μέτρα του το κράτος, που δυστυχώς για την ώρα δεν βλέπει τις συνέπειες στη βιωσιμότητά του, αλλά βλέπει μυωπικά χορεύοντας στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης, γιατί πιο εύκολα κυβερνάς μιαν απρόσωπη μάζα συμφεροντολόγων παρά ένα ενωμένο εθνικό σύνολο.