Ένα καλάθι γεμάτο ανθρωπιά…

Στις μέρες μας, δυστυχώς, δεν το συναντάς πλέον συχνά. Η ανιδιοτέλεια και ο αλτρουισμός ακούγονται ως έννοιες τόσο μακρινές, τόσο ξένες, σαν να έχουν μείνει ξεχασμένες σε μιαν άλλη δεκαετία. Σε μια άλλη εποχή ίσως. Αυτός είναι κατά κύριο λόγο ο κανόνας. Για κάθε τέτοιον όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οι φωτεινές εξαιρέσεις. Και με μιαν από αυτές ασχολείται το παρόν άρθρο. 

Κάποιες πρωτοβουλίες και δράσεις συχνά δεν έχουν την προβολή που θα έπρεπε. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω με τον τρόπο μου να μεταφέρω, πώς η θέληση και το μεράκι μπορεί να δημιουργήσουν εκ του μηδενός μία αθλητική διοργάνωση, στην οποία το αγωνιστικό κομμάτι μπαίνει σε δεύτερη -μην πω και τρίτη- μοίρα. Διότι η βοήθεια -και τα οφέλη- που παρέχεται, εκτός από ποικιλόμορφη, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με οποιαδήποτε επίσημη μέτρηση. 

Από την ιδέα στον θεσμό

Τι είναι όμως το «Kaimakli 3 on 3»; Σαν γενική εικόνα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως αποτελεί ακόμη μία καλαθοσφαιρική διοργάνωση. Ένα αθλητικό γεγονός, στο οποίο ομάδες των τριών αγωνίζονται μεταξύ τους σε ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ. Μία από τις πολλές, θα μου πείτε, και τι μ’ αυτό; Ο εμπνευστής και πρωτεργάτης της ιδέας, Αντώνης Στυλιανού, είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει την καλαθόσφαιρα. Εκτός αυτού, είναι βέρος Καϊμακλιώτης. Προέρχεται λοιπόν από μία ακριτική περιοχή, η οποία έχει χαρακτηριστεί και κατά κόρον ως «μπασκετομάνα». Η αρχική ιδέα ήταν η πραγματοποίηση μιας εκδήλωσης, ενός τουρνουά, που θα ελάμβανε χώραν στην περιοχή του Καϊμακλίου. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, κάτι τέτοιο χρειάζονται πόροι. Όταν δεν έχεις πρόσβαση σε χρήματα ή μεγάλες χορηγίες, το έργο δυσχεραίνει. Η επιμονή όμως και η θέληση είναι ικανές να αντισταθμίσουν τις όποιες ελλείψεις. 

Τα έσοδα από τη φετινή διοργάνωση του «Kaimakli 3 on 3», που θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 15 με 17 Σεπτεμβρίου, θα διατεθούν για την ενίσχυση του ιδρύματος «Αλκίνοος Αρτεμίου», για παιδιά με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις

Τι να τους κάνεις τους πόρους όταν έχεις χέρια;

Αφού δεν υπήρχαν λοιπόν οι απαιτούμενοι πόροι, επιστρατεύθηκαν… χέρια. Εδώ μπήκαν στην εξίσωση οι πρόσκοποι. Συγκεκριμένα, το 71 Σώμα Προσκόπων Λευκωσίας -του οποίου ο εμπνευστής είναι μέλος- αποτελεί έναν από τους πιο ζωτικούς πυλώνες του θεσμού. Από το 2021, την πρώτη χρονιά δηλαδή που πραγματοποιήθηκε το «Kaimakli 3 on 3» μέχρι και σήμερα, οι πρόσκοποι υπό μορφήν εθελοντών βρίσκονται σε κάθε γωνιά του οικοδομήματος προσφέροντας αδιάκοπα στη διοργάνωση. Το τουρνουά λαμβάνει χώραν στα ανοιχτά γήπεδα Καϊμακλίου, στην περιοχή Βορείου Πόλου. Μια περιοχή που βρίσκεται υπό την εποπτεία του Δήμου Λευκωσίας, ο οποίος με τη σειρά του βάζει το δικό του λιθαράκι. Μάλιστα, την πρώτη χρονιά ο Δήμος Λευκωσίας «κατέβασε» στο τουρνουά και τη δική του ομάδα δίνοντας τον τόνο, έχοντας μάλιστα στο ρόστερ της και τον ίδιο τον Δήμαρχο, τον κύριο Κωνσταντίνο Γιωρκάτζιη. 

Όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπίες

Σκοπός της διοργάνωσης δεν ήταν ποτέ το κέρδος. Γι’ αυτό λοιπόν και τα καθαρά έσοδα του τουρνουά κάθε χρόνο αποφασίζεται να δίνονται σε κάποιο ίδρυμα ή μη κερδοσκοπικό οργανισμό. Πέρυσι τα χρήματα δόθηκαν στον Παγκύπριο Σύνδεσμο Σπάνιων Γενετικών Παθήσεων «Μοναδικά Χαμόγελα», ενώ το 2021 επιλέγηκαν το Πολυδύναμο Δημοτικό Κέντρο Λευκωσίας και η Φιλόπτωχος Αδελφότης Καϊμακλίου. Φέτος στη διοργάνωση, που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη βδομάδα (τριήμερο 15 με 17 Σεπτεμβρίου), έχει αποφασιστεί όπως ενισχυθεί το ίδρυμα «Αλκίνοος Αρτεμίου», για παιδιά με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις. 

Στόχος η προσφορά στην κοινότητα

Πέραν όμως του φιλανθρωπικού πυλώνα, όραμα του εμπνευστή και κατ’ επέκτασιν του «Kaimakli 3 on 3» είναι η προσφορά στην κοινότητα. Η κορύφωσή του έρχεται συνήθως την τελευταία ημέρα διεξαγωγής, αφού εκτός του αγωνιστικού κομματιού (τελικοί των κατηγοριών) στήνεται ένα μεγάλο πάρτι με μουσική, φαγητό και ποτό. Εκτός από τους 150-200 συμμετέχοντες στους αγώνες, άλλοι τόσοι και περισσότεροι μαζεύονται με φίλους, οικογένειες και μικρά παιδιά δημιουργώντας μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο… γειτονιά αμερικανικής συνοικίας παρά την καρδιά του Καϊμακλίου. Έχει αποφασιστεί μάλιστα η συλλογή ρουχισμού και υποδημάτων, τα οποία θα μοιραστούν σε άπορες και ευάλωτες οικογένειες. 

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για τις προσπάθειες ενσωμάτωσης (υπάρχουν αγώνες επίδειξης σε τροχοκάθισμα), για την κατηγορία παιδικού (κάτι που φέρνει τους νέους στον δρόμο του αθλητισμού, μακριά από μάστιγες των καιρών και εξαρτήσεις), για την προσοχή με την οποία καθαρίζεται επιμελώς ο χώρος εντός και γύρω από τα γήπεδα από τους εθελοντές, αλλά και για τον ατελείωτο χρόνο που χρειάζονται τα διαδικαστικά μέχρι να γίνει η ιδέα… θεσμός. Δεν θα το πράξω, όμως. Γιατί θεωρώ πως στόχος και σκοπός του άρθρου ήταν να αναδείξω ότι στην Κύπρο τού σήμερα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι απλοί, αληθινοί, ιδεολόγοι. Έτοιμοι να απλώσουν το χέρι στον φίλο, τον γείτονα, τον ηλικιωμένο, τον ευάλωτο. Έτσι, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς απώτερο σκοπό, χωρίς κέρδος. Υπάρχει ανάμεσά μας ενσυναίσθηση, μυαλά και χέρια, μεράκι και κυρίως… ανθρωπιά. Κι ας είναι η εξαίρεση…