Σόδομα και Γόμορρα σε μια νέα τάξη πραγμάτων

Αυτήν τη στιγμή, εκτός από τις ένοπλες συγκρούσεις και τον υπαρκτό κίνδυνο να εξελιχθούν σε παγκόσμια καταστροφή εσχατολογικών διαστάσεων, η ανθρωπότητα διανύει στιγμές αρκετά κρίσιμες. Ζούμε μια μεταβατική περίοδο, όπου η τάξη των πραγμάτων αλλάζει και οδεύει στο να αναποδογυρίσει οτιδήποτε γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Οι γονείς δεν θυσιάζουν πια τον εαυτό τους για χάρη των παιδιών. Πλέον θυσιάζονται τα δικαιώματα των παιδιών για τις σεξουαλικές επιλογές των μεγάλων. Η πιο ευάλωτη ομάδα της κοινωνίας, τα παιδιά, καλούνται να θυσιαστούν για κατασκευασμένα και ανυπόστατα δικαιώματα ψευδών αφηγημάτων.

Η Πίστη, η φιλοπατρία και οι σημαντικότεροι κοινωνικοί θεσμοί όπως η Οικογένεια και η Εκπαίδευση αγωνίζονται να επιβιώσουν απέναντι στην παράνοια της "woke" κουλτούρας, η οποία στο όνομα του άκρατου φιλελευθερισμού και δικαιωματισμού προσπαθεί να αποδομήσει όσο το δυνατόν περισσότερα δομικά στοιχεία απαρτίζουν και ενώνουν ένα ευρύ κοινωνικό σύνολο. Σε κίνδυνο βρίσκεται και η δημοκρατία, ακόμα και η γλώσσα μας όπως τη γνωρίζουμε μέσα από τη σημασία των λέξεων. Για παράδειγμα, ο ισχυρισμός ότι ένα παιδί έχει το δικαίωμα σε μητέρα και πατέρα αρκεί για να σε μετατρέψει σε σκοταδιστή, φασίστα, "ομοφοβικό" και πολλά άλλα από τα διακοσμητικά επίθετα που βρίσκονται στο πλούσιο λεκτικό οπλοστάσιο της φιλελεύθερης προπαγάνδας. Μέσα από λεκτικές επιθέσεις και χειραγώγηση της γλώσσας με τον επαναπροσδιορισμό όρων, ούτως ώστε να ταιριάζουν σε συγκεκριμένα αφηγήματα, επιχειρείται η εξόντωση πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων με καταδίκες χωρίς δίκες.

Ποια είναι τα αποτελέσματα; Στο εξωτερικό, άνδρες αθλητές θριαμβεύουν σε γυναικείους διαγωνισμούς επειδή νιώθουν κάτι που δεν είναι. Γονείς προσάγονται στο δικαστήριο γιατί δεν συναινούν το ανήλικο παιδί τους να προχωρήσει σε ιατρική εγχείρηση αλλαγής φύλου. Παιδόφιλοι χαρακτηρίζονται πλέον ως άτομα που ανήκουν σε ευάλωτη κοινωνική ομάδα με "ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις". Όλα αυτά εξαιτίας του αισθήματος φόβου που έχει δημιουργήσει η προπαγάνδα της στοχοποίησης της αντίθετης άποψης. Είναι η ατολμία των πολλών, οι οποίοι φοβούνται να τα αμφισβητήσουν και ν’ αποκαταστήσουν την αλήθεια, ο λόγος που έχουμε οδηγηθεί εδώ.

Η Ελλάδα πριν από μια εβδομάδα έγινε παγκόσμια είδηση ως η πρώτη χώρα με κατά πλειοψηφία Ορθόδοξο πληθυσμό που νομιμοποιεί τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και το δικαίωμά τους στην τεκνοθεσία. Αλίμονο αν χάναμε το τρένο στην κούρσα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ατομική ελευθερία. Πρόκειται για μια εσφαλμένη αντίληψη της ελευθερίας, την οποία ορίζουν ως τη δυνατότητα να κάνει κάποιος ό,τι θέλει και όταν δεν μπορεί τότε απλώς είναι καταπιεσμένος. Μια ελευθερία - σκλαβιά που ουσιαστικά δεσμεύει τις ελευθερίες τρίτων.

Εξηγώντας περί ελευθερίας, λέγει ο Απόστολος Παύλος, «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει», εννοώντας πως όλα μου επιτρέπονται, αλλά όλα δεν με συμφέρουν και αυτό γιατί εκείνα τα οποία θα μου επιτρέπονταν θα μπορούσαν και να με καταστρέψουν. Έτσι και στη ζωή μας, πολλά πράγματα μας επιτρέπονται και τα επιλέγουμε νομιζόμενοι ότι έτσι αποδεικνύουμε την ελευθερία μας, όντας στην πραγματικότητα δούλοι των επιθυμιών μας και της ματαιοδοξίας τού εγώ μας. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος έχει δικαίωμα στο σπίτι του να παίρνει ναρκωτικά, είναι ελεύθερος να το κάνει και μπορεί να το κάνει χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Αν το κάνει ωστόσο δεν θα τον ωφελήσει, αντίθετα θα βλάψει την ύπαρξή του. Ακριβώς αυτή η ελευθερία θα οδηγήσει αυτήν του την ύπαρξη στην καταστροφή. Έτσι και τώρα, ο λόγος περί ελευθερίας ερήμην της υπάρξεως. Αυτό που ενδιαφέρει στην εποχή μας, δυστυχώς, είναι η επιθυμία και όχι οι επιπτώσεις στην ύπαρξη, είτε την ατομική είτε τη συλλογική, αυτής της κοινωνίας. Και αυτό ισχύει και από Ορθόδοξη άποψη, γιατί ο λόγος του Θεού μάς επαναφέρει σε κάτι που δεν μπορούμε να συλλάβουμε, αλλά και από φιλοσοφική άποψη.

Επιπλέον, οτιδήποτε επιθυμούμε δεν είναι ταυτόχρονα και δικαίωμά μας. Εδώ μιλούμε για το δικαίωμα ενός παιδιού σε μάνα και πατέρα. Ναι, μπορεί δυστυχώς η ζωή να στερεί το δικαίωμα αυτό από κάποια παιδιά, αλλά, όπως έχει λεχθεί από τον πρώην Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Αντώνη Σαμαρά, σε αυτές τις περιπτώσεις το στερεί η μοίρα, όχι η ίδια η Πολιτεία. Το φύλο, η οικογενειακή κατάσταση και η βιολογική σχέση μέσα σε έναν γάμο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιού και δεν μπορούν αυτά να μπουν στον κάλαθο των αχρήστων απλώς και μόνο από την επίκληση στην "αγάπη". Από τους όρους μητρότητα και πατρότητα μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι τρόποι με τους οποίους αλληλοεπιδρούν οι άνδρες και οι γυναίκες με τα παιδιά είναι διαφορετικοί και αυτοί προσφέρουν ιδιαίτερα και συμπληρωματικά οφέλη σ' αυτά. Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους, ο πατέρας ενθαρρύνει την ανεξαρτησία ενώ η μητέρα ενθαρρύνει τη συναισθηματική ασφάλεια. Οι άνδρες δεν δίνουν μητρότητα και οι γυναίκες δεν δίνουν πατρότητα. Τα παιδιά χρειάζονται και τα δύο και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τους τα στερήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, κακοποιείται και προσβάλλεται η ανθρώπινη φύση και αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της οικογένειας. Το σημαντικότερο από όλα, όμως, είναι ότι ο άνθρωπος απομακρύνεται από τις πνευματικές και βιολογικές του ρίζες.

Προφανώς είναι επιλογή του καθενός να το δει από όποια οπτική θέλει, το θέμα είναι η στάση που θα πρέπει να πάρει ένα σοβαρό κράτος και τα μηνύματα που θα θελήσει να περάσει στους πολίτες του. Το κράτος έχει την επιλογή να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο και τους θεσμούς - κύτταρα της κοινωνίας, αναλογιζόμενο πως από την οικογένεια και το οικείο περιβάλλον θα αναπτυχθεί η προσωπικότητα και ο ηθικός κώδικας του κάθε πολίτη του, όπως κάνει η Ουγγαρία, η οποία δεν επιτρέπει την αλλαγή του φύλου στα μητρώα, ούτε την υιοθεσία από ζευγάρια ομοφυλόφιλων, ούτε την έκθεση ανηλίκων σε ΛΟΑΤΚΙ περιεχόμενο. Το κράτος φυσικά μπορεί να επιλέξει να συνεχίσει την πορεία που έχει ήδη πάρει, πιστό στο να ακολουθεί τυφλά τ’ αχνάρια του μεγάλου αδελφού - της Δύσης, αντιγράφοντας και εισάγοντας μέχρι και τις παθογένειές της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πλήρη έκπτωση των ηθικών αξιών και απόλυτη παρακμή. Με την πρόφαση να μη δεσμεύσει καμία ούτω καλούμενη ελευθερία, μπορεί να συνεχίσει να επιτίθεται στη θρησκευτική και επιστημονική συνείδηση, να παραβιάζει την ελευθερία του λόγου και να δημιουργεί ασήκωτα κοινωνικά βάρη και αδικίες. Με τη σπάθη της εξουσίας οι άνθρωποι έχουν τα σχέδιά τους, ξεχνούν όμως ότι έχει και ο Θεός τα δικά Του. Φτάνει μόνο που θυμούνται το τέλος των πόλεων των Σοδόμων και των Γομόρρων.