Σύνδρομο κλειστής αιθούσης…

Ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και οι συνεργάτες του προσπαθούν να κυβερνήσουν. Όμως, παραμένουν εγκλωβισμένοι σε τέσσερεις τοίχους και δεν έχουν επαρκή επαφή με την κοινωνία και την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, οι αποφάσεις τους πάσχουν από το σύνδρομο της κλειστής αιθούσης!

Τον Πρόεδρο δεν τον βοηθούν οι αυλοκόλακες, αλλά όσοι του λένε την αλήθεια. Και εμάς εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η ορθή λειτουργία του κράτους επ’ ωφελεία του πολίτη, ο οποίος ζει την ακρίβεια και την αβεβαιότητα, χωρίς πλέον να δίνει άλλοθι στην Κυβέρνηση, που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις κρύβεται πίσω από τις λανθασμένες επιλογές τής ΕΕ. Ερώτημα, λοιπόν: Ποιο είναι το κυβερνητικό μοντέλο ανάπτυξης; Πώς η οικονομία θα βάλει μπρος και θα γίνει παραγωγική και κερδοφόρα για να μπορεί το κράτος να προχωρεί σε κοινωνικές παροχές; Τονίζονται αυτά, διότι ο Πρόεδρος αναφέρθηκε μεν την περασμένη Τρίτη σε κοινωνικό φιλελευθερισμό, αλλά δεν εξήγησε πώς θα λειτουργήσει στην πράξη, ειδικώς όταν αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης ανήκει στο ΕΛΚ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), δηλαδή στη συντηρητική Δεξιά της Ευρώπης, ενώ οι δύο εκ των τριών εταίρων του Ν. Χριστοδουλίδη, δηλαδή το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ, ανήκουν στους Σοσιαλιστές; Πώς θα γίνει ορθή οικονομική διακυβέρνηση, όταν οι κυβερνώντες είναι θιασώτες διαφορετικών οικονομικών θεωριών και πρακτικών;

Υπάρχει απόσταση λόγων και πράξεων. Και αυτό δεν αφορά μόνο στην οικονομία, στην ανάπτυξη και στις κοινωνικές παροχές, αλλά και στο Κυπριακό. Αύριο μάλιστα επανέρχεται η κ. Ολγκίν για να εξακριβώσει εάν υπάρχει κοινό έδαφος μεταξύ των δύο μερών για επιστροφή στο Κραν Μοντανά. Από πότε είναι πολιτική του ΔΗΚΟ, της καλής ομοσπονδίας, και της αντιομοσπονδιακής ΕΔΕΚ, η επιστροφή στο Κραν Μοντανά; Πού συμφωνούν με τον Πρόεδρο; Υπάρχουν βεβαίως και για τον ίδιο σοβαρά ερωτήματα, που οφείλει να απαντήσει: Γιατί έφυγε από το Κραν Μοντανά και τώρα, επτά χρόνια μετά, θέλει να επιστρέψει; Είναι καλύτερη ή χειρότερη από τότε η τουρκική πολιτική; Προφανώς χειρότερη, και δη εκβιαστική, αφού η Άγκυρα και ο Ερσίν Τατάρ δεν συνομιλούν, εκτός και αν γίνει δεκτή η αρχή της ισότιμης κυριαρχίας και των δύο κρατών. Ερώτημα νέο, λοιπόν: Πού πάτε, κύριε Πρόεδρε;