Το όραμά μου για τη Λάρνακα… και οι πύργοι της ματαιοδοξίας μας!

Τον Σεπτέμβριο του 1974, όταν απολύθηκα από την Εθνική Φρουρά μετά την κατάληψη της γενέτειράς μου Αμμοχώστου, με ένα δανεικό παντελόνι (αφού παρέδωσα τη στρατιωτική μου στολή), εγκαταστάθηκα με την έγκυο, τότε, σύζυγό μου στη Λάρνακα, όπου βρήκα… καταφύγιο σε ένα σπίτι σκαλιώτικης οικογένειας, της αείμνηστης Αθηνάς Τρεππίδου.

Βιώσαμε την αρχοντιά της φιλοξενίας και της συμπόνιας της λαρνακιώτικης κοινωνίας, για την οποία είμαστε μέχρι σήμερα βαθιά ευγνώμονες.

Έκτοτε, και μέχρι των ημερών μας, απολαμβάνω με την οικογένεια και τους φίλους μου μια ζωή ήρεμη, ήσυχη και ανέμελη, μέσα σε μια πόλη που τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι ακόμα – και δεν γνωρίζω μέχρι πότε – η απλότητα και η γαλήνη. Γι’ αυτό άλλωστε τυγχάνει της προτίμησης και της αγάπης και άλλων συμπατριωτών μας από τις άλλες πολύβουες πόλεις της ελεύθερης Κύπρου.

Τα πρόσφατα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία θα ανεγερθούν οι πρώτοι πύργοι στην πόλη, με ανησύχησαν ιδιαίτερα, γιατί στο μυαλό μου πέρασε η ιδέα/φόβος ότι η Λάρνακα θα μιμηθεί σ’ αυτόν τον τομέα το παράδειγμα άλλων πόλεων και ιδιαίτερα της Λεμεσού.

Ουδόλως συμμερίζομαι την άποψη ότι τα ψηλά κτήρια – πύργοι συμβάλλουν καθοριστικά και από μόνα τους στην ανάπτυξη μιας πόλης, όπως διακηρύττουν μερικοί.

Αντίθετα, έχω την άποψη ότι τα ψηλά κτήρια – πύργοι αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία μιας νησιώτικης χώρας, όπως είναι η Κύπρος, και αποτελούν έναν ξενόφερτο μιμητισμό από άλλες χώρες, που είναι γεωγραφικά μεγαθήρια σε σχέση με το ημικατεχόμενο νησί μας.

Πέρα από την αλλαγή της φυσιογνωμίας μιας πόλης, πιστεύω πως τα ψηλά κτήρια συμβάλλουν στην αύξηση των θορύβων και της αστυφιλίας από τη συσσώρευση πληθυσμού σε κάποιο μικρό χώρο, όπως είναι οι πόλεις της Κύπρου, επιτείνουν τα κυκλοφοριακά προβλήματα και επιδρούν ανασταλτικά στην ηρεμία, την ξεγνοιασιά και τη γαλήνη των δημοτών, με συνεπακόλουθο την αναστάτωση της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής των κατοίκων.

Στην περίπτωση της Κύπρου ειδικότερα, με έναν πληθυσμό υπό δημογραφική συρρίκνωση και με περιορισμένο διαθέσιμο εργατικό δυναμικό, οι αναπτύξεις τέτοιου είδους θα επιτείνουν ακόμα περισσότερο την εγκατάσταση, διακίνηση και δραστηριοποίηση ξένου εργατικού δυναμικού και την εισροή και εγκατάσταση αλλοδαπών πληθυσμών με καταλυτικές επιπτώσεις στη δημογραφία και τη φυσιογνωμία της κυπριακής κοινωνίας.

Ήδη τα σημάδια της δημογραφικής αλλοίωσης είναι ολοφάνερα σε όλα τα μήκη και πλάτη των ελεύθερων περιοχών της χώρας μας και ο κίνδυνος να καταστούμε μειοψηφία στην ίδια την πατρίδα μας είναι εξόφθαλμα ορατός.

Συνεπώς, κατά την άποψή μου, δεν αντέχει στη λογική ο ισχυρισμός ότι οι αναπτύξεις αυτές θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας για το ντόπιο (ανύπαρκτο) εργατικό δυναμικό, αλλά μόνο για αλλοδαπούς, αφού η ανεργία μας προβλέπεται να συνεχίσει στα ίδια χαμηλά επίπεδα γύρω στο 3%.

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται, δυστυχώς, η βουλιμία μας στο κυνήγι του εύκολου χρήματος υπό το πρόσχημα τής δήθεν ανάπτυξης και θυσιάζουμε τα πάντα στον βωμό του πρόσκαιρου κέρδους.

Το πάθημα των πύργων της Λεμεσού, με τα χρυσά διαβατήρια, στη σκοπιμότητα των οποίων θυσιάστηκαν αρχές, αξίες και στοιχειώδεις κανόνες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο δεν μας έχει συνετίσει, αλλά, αντίθετα, μας οδήγησε σε άλλους παράλληλους δρόμους, που είναι ο μιμητισμός και η ασέλγεια προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Το γεγονός ότι οι δημοσιογραφικές πληροφορίες («Φιλελεύθερος», 26/6/23) αναφέρουν πως δόθηκε κατ’ αρχήν η άδεια για την ανέγερση πύργων στη Λάρνακα από την αρμόδια περιβαλλοντική Αρχή, δεν μου αποστερεί το δικαίωμα - όπως και των υπολοίπων συμπολιτών μου - να εκφέρω δημοσίως την άποψή μου ως πολίτης της Λάρνακας για πάνω από μισό αιώνα.

Ας μας απασχολήσει επίσης το ερώτημα ποιοι θα οικοδομήσουν τα νέα πολυώροφα κτήρια και ποιοι θα τα αποκτήσουν: Και ο νοών, νοείτω!

Το σχετικά πρόσφατο αρνητικό προηγούμενο της Λεμεσού με τους πύργους της και το παλαιότερο παράδειγμα της Αμμοχώστου με τα ξενοδοχεία πάνω στο κύμα όχι μόνο δεν μας έχει φρονηματίσει, αλλά, αντίθετα, αποτέλεσαν και θλιβερά παραδείγματα προς μίμηση.

Το πιο κάτω απόσπασμα σχετικής πρότασής μου, υπό την ιδιότητά μου ως Δημοτικού Συμβούλου, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του Δήμου Λάρνακας, στις 10/2/2024, είναι ενδεικτικό:

«…Στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και αρμοδιοτήτων του Δήμου Λάρνακας και των άλλων Αρχών Τ.Α., να καταβληθεί προσπάθεια μιας ορθολογικής και ισορροπημένης ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον και την κοινωνία. Να αποφευχθεί το προηγούμενο της παραλίας της Αμμοχώστου και του κέντρου της Λεμεσού. Εκφράζουμε τις σοβαρές επιφυλάξεις μας για την ανέγερση πολυώροφων κτηρίων που θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία της πόλης μας και θα αυξήσουν τα κυκλοφοριακά προβλήματα».

Αυτός ο τόπος πράγματι έχει απολέσει οριστικά την αίσθηση του μέτρου και του σεβασμού προς τον άνθρωπο και τις αξίες του.

Υ.Γ.: Οι κάτοικοι της Λεμεσού, αυτοσαρκαζόμενοι, αποκαλούν την πόλη τους Λεμεσογκράντ, που προσέλαβε τον χαρακτήρα μιας ρωσικής πόλης. Να υπολογίσω πως οι κάτοικοι της Λάρνακας σε λίγο καιρό θα αποκαλούν την πόλη τους Ισραηλινο-λιβανο-ιρακινο-ιρανικο-γκραντ; Μια βαθιά μελέτη γύρω μας ας μας προβληματίσει σοβαρά!

*Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημογραφικής και Μεταναστευτικής Πολιτικής Κύπρου.