Συνεντεύξεις

Δεν με ενοχλεί η λέξη «Πρίγκιπας»

Η σχέση με τον Τάσσο και την οικογένεια, τα χρόνια της Αγγλίας, οι προσωπικές αποφάσεις και οι στόχοι ενός ανθρώπου που θέλει να τιμήσει το όνομα του πατέρα του

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία, στον Άγιο Δομέτιο, μια όμορφη αλλά δυστυχώς παραμελημένη περιοχή κοντά στην «πράσινη γραμμή». Η οικογένειά μου ασχολούνταν συνεχώς με την πολιτική κι έτσι από νεαρή ηλικία, υπήρξε τριβή με το συγκεκριμένο αντικείμενο, κυρίως λόγω της δράσης του πατέρα μου. Έτσι απέκτησα ένα έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική από πολύ νεαρή ηλικία. Μια από τις πρώτες εμπειρίες που είχα ως παιδί, είναι να πηγαίνω σε πολιτικές συγκεντρώσεις του πατέρα μου στην Πλατεία Ελευθερίας. Ήταν αναπόφευκτο να είμαι κάπως «χαρακτηρισμένος» ως ο γιος του Τάσσου, αλλά αυτό συνέβη εντός κάποιων ορίων, καθώς τότε δεν ήταν πολύ προβεβλημένος. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για άλλες εποχές, που δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης.
Ο ρόλος της οικογένειας
Ήμουν τυχερός και αυτό δεν διστάζω να το πω. Είμαι ευγνώμων απέναντι στους γονείς μου γιατί πιστεύω ότι με μεγάλωσαν σωστά, μου μετέδωσαν κάποιες αξίες τις οποίες προσπαθώ να ακολουθώ. Σίγουρα μπορώ να πω ότι ο Τάσσος διαμόρφωσε τα «πιστεύω» μου, αλλά η μητέρα μου η Φωτεινή σε μεγαλύτερο βαθμό διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, την ηθική και την ψυχή μου.
Επιπλέον, είμαι αδερφός του Δημάρχου Λευκωσίας Κωνσταντίνου Γιωρκάτζη. Όταν είσαι ο μικρότερος αδερφός, ο μεγαλύτερος αποτελεί για σένα πρότυπο, θέλεις να σου δίνει σημασία, να νιώθεις ότι έχεις τη στήριξή του και ο Κωνσταντίνος μου έδωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη στήριξή του. Έχουμε μια πάρα πολύ στενή σχέση, παρά το γεγονός ότι ως αδέρφια τσακωνόμασταν πολλές φορές, όπως συμβαίνει με όλα τα αδέρφια. Θυμάμαι ένα περιστατικό: του είχα κλέψει το ποδήλατο, το είχα σπάσει κι εκείνος ήθελε να ζητήσει τον λόγο κυνηγώντας με. Εκείνη τη φορά δεν με είχε πιάσει, όμως άλλες φορές δεν ήμουν τόσο τυχερός. Σίγουρα η σχέση μας σήμερα συνεχίζει να είναι στενή, όπως και με τα άλλα αδέρφια μου, τη Μαρία και την Αναστασία.
«Στην Αγγλία είναι δύσκολο να συνδικαλίζεσαι»
Σπούδασα Νομική στο Λονδίνο, στο University College. Ξεκίνησα το 1996 και τελείωσα το μεταπτυχιακό μου το 2000. Όσον αφορά την πολιτική μου δράση ως φοιτητής, ήμουν πρόεδρος της ΕΦΕΚ Ηνωμένου Βασιλείου και Πρόεδρος της Αναγέννησης, που είναι η φοιτητική οργάνωση του ΔΗΚΟ. Έχω δει πώς ζουν και δραστηριοποιούνται οι φοιτητές σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα και μπορώ να πω ότι τα πράγματα στην Αγγλία είναι πολύ διαφορετικά. Η χώρα είναι μεγάλη, οι φοιτητές διασκορπισμένοι και δεν υπάρχει αυτό το στοιχείο της κοινωνικής συναναστροφής που υπάρχει στα πανεπιστήμια της Ελλάδας.
Ξέρετε, στο Λονδίνο είναι δύσκολο να συνδικαλίζεσαι και κυρίως για πράγματα όπως το Κυπριακό, όπου πρέπει να αγωνιστείς και να πολεμήσεις απλά και μόνο για να κινήσεις το ενδιαφέρον. Θυμάμαι να διαδηλώνουμε αμέτρητες ώρες έξω από την Τουρκική Πρεσβεία μαζί με Κυπρίους της ομογένειας και πολλές φορές να συμβαίνουν περιστατικά όπου οι Τούρκοι αντιδρούσαν. Όταν εμείς φωνάζαμε συνθήματα, κάποιες φορές εκείνοι απαντούσαν με ύβρεις και χαρακτηρισμούς. Θυμάμαι, όταν είχε επισκεφθεί το Λονδίνο και την Τουρκική Πρεσβεία ο τότε κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς, οι διαδηλώσεις των φοιτητών ήταν ιδιαίτερα έντονες. Εκείνο που συνέβη, όταν κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, ήταν να μας απαντήσει με μια άσεμνη χειρονομία την οποία δεν θέλω να περιγράψω. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν είχε ακούσει και λίγα από τη μεριά μας...
Δυστυχώς, μέσα στα προβλήματα και τα ενδιαφέροντα της Αγγλίας, σίγουρα το Κυπριακό δεν ήταν υψηλά στις προτεραιότητές τους. Οι φοιτητικές μας εκλογές, θυμάμαι, ότι δεν είχαν πάντα ευχάριστη εξέλιξη, αλλά όχι στον βαθμό που αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, οφείλω να ομολογήσω.
Ανοικτές και κλειστές πόρτες λόγω Τάσσου
Είναι πολλά αυτά που θυμάμαι από τον Τάσσο, πέρα από τις εμπειρίες που έχει κάθε γιος με τον πατέρα του. Από νεαρή ηλικία συζητούσαμε για σοβαρά θέματα, για την Κύπρο, για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τη χώρα και τον λαό, πώς μπορούσαμε να βγούμε από τα εθνικά αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησαν τα λάθη και τα προδοτικά εγκλήματα του 1974.
Πολλές φορές είχαμε τσακωθεί, αλλά όχι για τα πολιτικά. Εκεί, μπορεί να διαφωνήσαμε για επιμέρους χειρισμούς του, ιδιαίτερα την περίοδο της Προεδρίας, αλλά δεν τσακωνόμασταν. Οι διαφορές μας ήταν ασήμαντες μπροστά στα επιτεύγματα που είχε να παρουσιάσει μετά από μια πολύχρονη σταδιοδρομία.
Αν μου άνοιξαν πόρτες ως γιο του Τάσσου; Επαγγελματικά είμαι δικηγόρος κι όταν σπούδασα, το έκανα με την προοπτική να ασχοληθώ με το δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου. Περισσότερο, όμως, τα αποτελέσματα που είχα ήταν λόγω της σκληρής δουλειάς και της μεγάλης προσπάθειας. Στην πολιτική, το όνομά μου φυσικά και μου άνοιξε πόρτες, το παραδέχομαι. Το όνομα του πατέρα μου φέρει μια πολιτική Ιστορία και θέλω να το τιμήσω. Από την άλλη, όπως άνοιξαν μερικές πόρτες, κάποιες άλλες έκλεισαν, καθώς ήταν αρκετοί και εκείνοι που δεν συμπαθούσαν τον πατέρα μου, με αποτέλεσμα μερικές φορές αυτή η προκατάληψη να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Πολλοί αναφέρονται σε εμένα με τον χαρακτηρισμό «Πρίγκιπας». Δεν με ενοχλεί η λέξη, με έχουν αποκαλέσει και πολύ χειρότερα. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι το χρησιμοποιούν με αστείο τρόπο, αλλά συνήθως γίνεται από ένα αίσθημα εμπάθειας απέναντι στον πατέρα μου, την οποία προσπαθούν να μεταφέρουν στο πρόσωπό μου.
«Υπάρχουν αντιστάσεις στον λαό μας»
Στο ιστορικό διάγγελμα για το Σχέδιο Ανάν, βρισκόμουν στο Προεδρικό. Είχα πάει εκεί να τον στηρίξω, καθώς ήταν μια από τις πιο σημαντικές -αν όχι η πιο σημαντική- απόφαση που πήρε στη ζωή του. Υπήρχε μια έντονη ατμόσφαιρα συγκίνησης, όχι τόσο για την απόφαση, γιατί το τι θα έλεγε στο διάγγελμα λίγο-πολύ το ξέραμε. Αυτό που συγκινούσε είναι ότι βλέπαμε τον Πρόεδρο να στέκεται όρθιος και να υπερασπίζεται την Κυπριακή Δημοκρατία. Θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να αποτελέσει πρότυπο, το οποίο θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι Πρόεδροι.


Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι άλλοι θα θελήσουν να διδαχθούν από όσα έκανε ο Τάσσος. Αυτό που κράτησα από τότε, είναι ότι υπάρχουν αντιστάσεις στον λαό μας, όσο κι αν κάποιοι υποτιμούν αυτές τις αντιστάσεις. Και στο δημοψήφισμα του 2004 αυτές οι αντιστάσεις λειτούργησαν.
Η στάση του πατέρα μου εκείνες τις ημέρες ξύπνησε τον υγιή πατριωτισμό του κόσμου και δημιούργησε ένα κύμα προστασίας για την Κυπριακή Δημοκρατία, κάτι που ελπίζω να συνεχιστεί.
«Ως πρόεδρος έχω δεχτεί πολλή κριτική»
Με το κόμμα βρισκόμαστε αυτή την περίοδο σε ρυθμούς εκλογών, έχουμε ολοκληρώσει τον καταρτισμό και την επικύρωση του ψηφοδελτίου. Πιστεύω πως ως πρόεδρος είμαι πάρα πολύ διαλλακτικός, αποδέχομαι την αντίθετη άποψη και πιστεύω ότι σε ένα κόμμα πρέπει να υπάρχει διάλογος. Πρέπει να υπάρχουν θέσεις και αντιθέσεις, γιατί μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορείς να συνθέσεις και να παράγεις αποτελεσματική πολιτική. Δόξα τω Θεώ, ως πρόεδρος του ΔΗΚΟ, έχω δεχθεί πολλές φορές κριτική, ακόμα και χαρακτηρισμούς, αλλά ουδέποτε έχω απαντήσει.
Θεωρώ ότι με την πάροδο του χρόνου θα ξεπεραστούν οι οποιεσδήποτε πικρίες κι αυτό γιατί είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Με τον Μάριο Καρογιάν, η τελευταία φορά που βρεθήκαμε είναι όταν συζητήσαμε για τον καταρτισμό του ψηφοδελτίου. Με είχε ενημερώσει ότι δεν πρόκειται να επαναδιεκδικήσει την εκλογή του και του ζήτησα να συνεισφέρει στην προσπάθεια από άλλη θέση και με άλλα καθήκοντα.
Φιλοδοξία και αποφάσεις ζωής
Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου ήταν σαφώς το να ασχοληθώ με την πολιτική και θα έλεγα ότι ήταν μια απόφαση ζωής. Αντιθέτως με αυτό που πιστεύετε, δεν ήταν νομοτέλεια, μια και είχα την επιλογή να συνεχίσω ως δικηγόρος, να ασχοληθώ με το γραφείο και να έχω περισσότερο χρόνο για την οικογένειά μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, επέλεξα την πολιτική και αφιερώνομαι σε αυτή.
Με ρωτάτε αν έχω τη φιλοδοξία να κατέβω για Πρόεδρος της Δημοκρατίας στο μέλλον. Κάτι τέτοιο δεν είναι στη σκέψη μου γιατί υπάρχουν άλλα, πιο άμεσα και πιο σημαντικά. Επίσης, δεν είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχει η δομή της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχουμε σήμερα. Μακάρι να προχωρήσουμε σε μια λύση δίκαιη και βιώσιμη, και τις σκέψεις για την Προεδρία θα τις δούμε -αν χρειαστεί- όταν έρθει η ώρα. Στην πολιτική μπαίνει κανείς για να προσφέρει, αλλά ο κόσμος είναι αυτός που αποφασίζει τον τρόπο που θα προσφέρει και αυτό δεν το λέει ούτε ο δικηγόρος, ούτε ο πολιτικός, αλλά ο Νικόλας Παπαδόπουλος που έχει καταλάβει, μετά από τόσα χρόνια, ότι όσα σχέδια κι αν κάνει κάποιος, ο κόσμος έχει τα δικά του.
Σε 20 χρόνια από τώρα δεν ξέρω αν θα είμαι ακόμα ενεργός πολιτικός. Κοιτάξτε, θέλω να προσφέρω, αλλά δεν θέλω να έχω ως αποκλειστική καριέρα την πολιτική. Θα υπάρξει κάποια στιγμή που κάποιος άλλος θα συνεχίσει από τη θέση του Προέδρου του ΔΗΚΟ. Δεν θεωρώ ότι η πολιτική είναι επάγγελμα ή καριέρα με τη στενή έννοια του όρου.