Στο Πάνθεον…

Ήταν η μοναδική ψηφίδα στο πανάξιο ψηφιδωτό της δόξας που του έλειπε. Τώρα, την έχει κι αυτήν...

Ο Νίκος Γκάλης από την περασμένη βδομάδα ανήκει και επισήμως στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, το Πάνθεον του αμερικανικού και του παγκόσμιου μπάσκετ, μαζί με τους μεγαλύτερους θρύλους της καλαθόσφαιρας, που και μόνον το άκουσμα του ονόματός τους προκαλεί ρίγος.

Είναι, ίσως, ο καλύτερος επίλογος στην τεράστια καριέρα του μεγαλύτερου Έλληνα αθλητή και ενός από τους κορυφαίους Ευρωπαίους και εκτός NBA μπασκετμπολίστες της ιστορίας - αν όχι του κορυφαίου.

Σπάνια ένας αθλητής ομαδικού σπορ σήκωσε μια ολόκληρη χώρα στις πλάτες του, οδηγώντας την στον ουρανό της δόξας. Και, ακόμα σπανιότερα, μετέτρεψε το άθλημα που υπηρέτησε, σε «εθνική υπόθεση», κάνοντας τους πάντες να το αγαπήσουν και να το βάλουν για πάντα στις καρδιές τους.

Η ευεργεσία αυτή είναι το σπουδαιότερο που οφείλει το μπάσκετ ως άθλημα στον Nick the Greek, ο οποίος, εκείνον τον ονειρεμένο Ιούνιο του 1987, «διέπραττε», μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της «επίσημης αγαπημένης», έναν από τους μεγαλύτερους άθλους της ιστορίας, φέρνοντας το τρόπαιο του Γιουρομπάσκετ για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Με τα δεδομένα της σημερινής εποχής -μετά, δηλαδή, τη διαφοροποίηση του παγκόσμιου αθλητικού χάρτη από τα κοσμογονικά γεγονότα του 1989-, είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς το μέγεθος εκείνου του κατορθώματος. Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση, που υποχώρησαν στην ελληνική προέλαση στους «4» και στον τελικό, ήταν, αν εξαιρέσει κανείς τις αμερικανικές ομάδες των NBAers, δύο εκ των μεγαλυτέρων ομάδων της ιστορίας.

Κι όμως υποκλίθηκαν μπροστά στην ισοπεδωτική ορμή του Nick, που με 37 πόντους κατά μέσον όρο αναδείχθηκε σε κορυφαίο σκόρερ της διοργάνωσης.

Όσο για τα κατορθώματά του σε ατομικό επίπεδο, αυτά προκαλούν ίλιγγο, αλλά και μια.. διαστροφική χαρά στους λάτρεις των στατιστικών...

Μιχάλης Παπαδόπουλος